Ik weet het al een paar weken en heb het een hele tijd kunnen verdringen, but now I have to face it. Mijn lief gaat volgende week op zakenreis. Een hele week naar Dublin.

Nu ben ik met momenten een meligheidsqueen. En op die momenten zie ik het dus absoluut niet zitten om van maandag tot vrijdag alleen te zijn. Ik heb zeven jaar alleen gewoond, dus het is niet dat ik het niet kan.  Maar sinds we samenwonen (nu toch al een dik halfjaar), is het precies nog veel moeilijker. Het is zo zalig om een huis te delen. Om ’s morgens niet alleen wakker te worden. En ’s avonds niet alleen in een koud bed te moeten kruipen. (Als ik zo nog even doorga, begrijpt u in no time dat ik een meligheidsqueen ben. Maar ik hou me bewust in. Kwestie van mijn imago niet helemaal met het badwater weg te gooien)

Enfin. Ik probeer mezelf dus te overtuigen van de voordelen van een week alleen zijn. Ik heb ze even op een rijtje gezet:

–          Een week zonder rommel. Geen rondslingerende kousen, boxershorts, pulls, papieren, ipods, hooikoortspillen, loopschoenen. Ook geen drie scheermesjes op de lavabo.

–          Het gaat hier proper blijven. Als ik de badkamer poets, dan gaat die ook werkelijk langer dan 10 minuten proper blijven. Hetzelfde verhaal voor de keuken. Geen broodkruimelkermis omdat hij ’s morgens zijn lunchpakket gemaakt heeft.

–          Kiezen wat ik ga eten. Een hele week lang kan ik klaarmaken wat ik wil. Eten wanneer ik wil. Hoef ik nergens rekening mee te houden. Hoef ik eigenlijk zelfs helemaal niet te koken.

–          Tijd en ruimte voor vriend(inn)en. Geen haast om snel thuis te zijn (vol verlangen), want dat heeft toch geen zin. Er wacht niemand thuis. Ik kan ’s morgens het café sluiten als ik wil. Nee, dat is belachelijk. Maar allez. Ge snapt wat ik bedoel.

U heeft het al lang in het snuitje. De lijst met voordelen is serieus bij de haren getrokken. Ik ben eigenlijk niet zo graag alleen. Vooral niet op het moment dat ik moet gaan slapen. Ik weet niet zo goed hoe ik dat de vorige keer overleefd  heb (toen meneer eerst naar Frankrijk en later naar Mexico ging).

Maar ik ben ook geweldig stoer. Ik heb mijn agenda al volgestopt met leuke dingen. Ik ga genieten van mijn goesting doen. Want u begint nu al lang te denken dat ik geen eigen leven heb. En dat wij het soort koppel zijn dat met dezelfde k-way samen naar de Aldi gaat. Nee hoor. Ik ga gewoon kei hard genieten van het feit dat ik met niets of niemand rekening hoef te houden. Dat ik vroeg kan gaan slapen. Dat ik naar vrouwenprogramma’s kan kijken die niet door voetbalmatchen verstoord kunnen worden, bijvoorbeeld. En dat ik mijn Birckenstocks kan dragen zonder dat er iemand met zijn ogen rolt, ik zeg maar wat.

Oh my. Who I am kidding?

Ik ga hem kei hard missen.

(Is het dan toegestaan dat ik de donkere was nog even uitstel, zodat ik af en toe kan ruiken aan kleren van hem?)

Hij gaat op reis en hij neemt mee.

(Klik op de link. Hilarisch. Toch als het niet over uw eigen vent gaat.)