Ik ben eigenlijk helemaal geen uitsteltype. Het is te zeggen, ik was dat helemaal niet. Ik ben graag vrij in mijn hoofd en dat lukt pas als alles gedaan is. Of, was.

Ik heb het vooral over mezelf als student. Mijn thesis was bijvoorbeeld een maand te vroeg klaar, al mijn vakken waren al een keer ingestudeerd voor de examens begonnen. Eigenlijk was het grootste werk altijd al geleverd voor de examens. Ik was er dus ook altijd gigantisch door, maar er was ook echt geen andere optie. U denkt misschien dat zoiets een zegen is, maar het was vooral een vloek. Niet kunnen genieten, is een vloek.

Ik werkte echt een heel jaar (amai, zo flink zeg hoor ik u zeggen, maar u denkt vast:streber – en terecht), zodat ik in de zomer drie maanden onbezorgd van de zon kon genieten. Tweede zit was totaal geen optie (werkelijk, als ik dat ooit had gehad, ik was onmiddellijk gestopt). Ja, ik heb daardoor bijna geen studentenleven gehad. Ja, ik heb daar een beetje spijt van. En toch ook niet, want ik had het niet anders gekund.

Ik besef trouwens heel erg dat ik nu overkom als een complete seut. Maar het is zo. Ik heb geblokt dat de stukken er af vlogen. Ik was zelfs niet content met gewoon geslaagd, er moest minstens onderscheiding op dat stuk papier staan. En waarom?

Toen ik een paar weken geleden mijn diploma’s (eentje van de Germaanse en eentje van de journalistiek) nog eens nodig had (ik bedoel, voor de eerste keer ooit nodig had, geen werkgever die er mij ooit al naar gevraagd heeft), kon ik het nergens vinden. So much for being proud. (Na drie dagen zijn ze wel bovengekomen gelukkig, maar het had ook gekund dat ik ze met het oud papier had meegegeven)

Ja, ik was een streber. En nee, het heeft me niks opgeleverd. Alleen een serieuze portie discipline en doorzettingsvermogen. Ik klink misschien redelijk cynisch, maar ik zit gewoon in een sector waar een diploma voor niks telt. En dat steekt soms wel een beetje. Dat ik vijf jaar voor niks gezweet heb. Te kort door de bocht, ik weet het. En natuurlijk ben ik trots dat ik mezelf ontwikkeld heb. Maar in mijn werkleven is het eerder een last dan een zegen, die diploma’s. Ik wilde ook per sé in de media natuurlijk. Silly me.

Maar waar ik eigenlijk toe wil komen. Ik ben een beetje een uitsteller geworden. Meer en meer besef ik dat het leven te kort is en dat ik er het maximum wil uithalen. En het leven is zo druk, dat niet-leuke taken soms naar achteren worden geschoven. Alhoewel ik nog steeds voldoening haal uit ‘ergens mee klaar zijn’. Maar ik kan al een beetje vrijer in mijn hoofd zijn, als niet alles klaar is. En genieten. Van de belangrijke dingen.

Ik heb ervoor gekozen om gisterenavond (na het werk, ja, op zondag, inderdaad) met fijne mensen op een dakterras te zitten. Maar ja, de badkamer en de keuken zijn nu wel niet gepoetst. En er wacht ook nog een hoop administratie. Maar was het fijn: massa’s!

Maar ik besef dat natuurlijk niet altijd kunt leven als god in Frankrijk. En Sofie blijft Sofie. Ik blijf een stresskonijn dat soms het bos niet meer door de bomen ziet. Ik zou gewoon willen dat er 48 uur in een dag zaten, maar dan kwam ik waarschijnlijk nog niet toe.

Soit. Omdat sommige toch gewoon moeten gebeuren. Hebben we een to-do-deur gemaakt.

Het idee heb ik een beetje gepikt bij vrienden, maar het werkt wel. En ge hebt geen idee hoeveel deugd het doet om een post-it’je van die deur te trekken. Dat is bijna even goed als…wel ja, ge kunt wel iets bedenken. 😉

Onze to-do-deur gaat over volgende dingen, onder andere:

– containerpark

– schimmelkamer opruimen (wij hebben een kamer de schimmelkamer gedoopt en dat is even erg als het klinkt)

– ouders en schoonouders samenbrengen (we hebben al samen een huis gekocht, moeten we toch echt eens doen)

– zelfstandige worden in bijberoep

– lief van bank veranderen

– huur appartement opzeggen

– beslissen in welke kamer we gaan slapen in het nieuwe huis

– kasten uitmesten en veel rommel weggooien

– verhuis regelen (nog tijd, maar het is dan ook een long-term-to-do-door)

En nog veel meer. Er komen er trouwens altijd bij. Zoals er ook altijd verdwijnen. Maar het is wel handig voor het overzicht.

Ik ben echt fan. Ook al zijn het lelijke roze post-it’s.