Dus gisteren trouwde een goeie maat. Een ex-Lunatic, dus we waren daar met een hele bende. En het zou een stevig feestje worden. Geen traditionele trouwfeest, maar gewoon een ferme fuif. Met een enorme bende Lunatics is fun verzekerd, ik zag dat helemaal zitten.
Jammer dat mijn lief te ziek was voor een party. Hij had meteen alle Lunatics in actie kunnen zien. Bij deze dus een dringende oproep aan een andere Lunatic om snel te trouwen, so he gets another shot at meeting everyone at the same time. Merci jongens, dat zou echt sympathiek zijn.
Maar los daarvan was er nog een klein probleempje.Wat doet een mens aan op zo’n trouwfuif? (Ok, dat is duidelijk geen klein probleem). Het was niet met neerzitten en eten, het was met een gigantische dansvloer, hapjes en vooral veel drank en muziek. Kunt ge het maken om dan niet helemaal superfantsy trouwchic te zijn?
Ik besloot om te vertrekken van de schoenen. Want het belangrijkste was toch vooral om de benen van mijn lijf te dansen, dus dan moet een mens goeie schoenen aanhebben. Het zou erover zijn om op mijn Birckenstocks te gaan, dus werden het botjes met een kleine maar zeer stevige hak. We willen toch nog een beetje elegant zijn, ja.
Nu is het gewoon zo dat er bij die botjes maar twee opties zijn. Ofwel draag je die onder een jeans of wel onder een kort kleedje of rokje mèt kousen. (Dat zijn toch de opties met mijn model) Eigenlijk maar één optie dus. Want kousen vind ik eind juni en aan de vooravond van 27 graden redelijk belachelijk. Jeans dus maar. Op een trouwfeest? Correctie. Trouwfuif. Moet kunnen, dacht ik. Het adembenemde topje moest het maar goed maken. Hoeveel mannen mensen kijken trouwens naar uw benen? Voila. De wat-ga-ik-aandoen-klus was geklaard in minder dan een halfuur. Een nieuw record.
Toen ik aankwam bij mijn lift, was ik blij te zien dat hij ook een jeans droeg. Ow yeah, ik had helemaal goed gekozen. Wij waren ready for the party. D. had trouwens even met P. gebeld en die had ook gezegd: casual, ik ga casual. Things were looking good.
Tot.
Mister casual aankwam. In een driedelig pak. Tss.
(P. moet dringend de definitie van casual opzoeken. In zijn woordenboek betekent het “Ja maar, ik heb dat al zo lang. Dat is toch gewoon een hemd met een gilet en een vest? Newsflash: Een kostuum wordt niet plots een casual omdat ge dat al lang hebt. Niet, P. Dat blijft chic.)
Als u dacht dat het daar bij bleef. Nee hoor. Toen D. de ‘casual’ stijl van P. zag, liep hij naar boven om andere kleren aan te trekken. Inderdaad ja. En L., de vrouw van P., was ook al zo mooi. Daar stond ik met mijn jeans. Totally underdressed.
Allez, het was een superfeestje. Dat wel.
Maar de rest van de avond hebben ze gelachen met mijn jeans, want zo zijn ze wel die Lunies. En met het woord casual. D. probeerde het nog te redden door te zeggen dat ik het allermooiste topje van iedereen aanhad (true en merci, maar daarmee was ik niet te troosten) .
En P. – De man met de speciale definitie van casual – die heeft zijn deel wel gehad. Toen hij bij de Italiaan voor het trouwfeest een pizza explosivio bestelde. Super picanto.
Hij is er superstoer aan begonnen. Het deed hem niets. Lekker casual.
Maar ik heb hem stiekem toch serieus zien zweten, in zijn driedelig pak.