Ik ben een aandachtshoer, ik moet daar niet onnozel over doen. Ik gooi mezelf niet op een podium omdat ik wil dat mensen naar de andere kant kijken, ik babbel niet op de radio omdat ik wil dat mensen het op een andere post zetten, ik gooi mijn leven niet op het internet omdat ik wil dat niemand het leest. Sure. I kind of like attention. (Zelfkennis is het begin van alle wijsheid – Sofie betekent wijsheid, dus ik ben het eigenlijk verplicht aan mezelf)

Toen de Flair me belde voor een reportage over snelle koppels was ik dan ook ongelooflijk enthousiast. Ik dacht meteen: gratis fotoshoot, leuk voor het nageslacht (we kunnen daar misschien nog grappige uitnodigingen/kaartjes mee maken ooit) en het is toch gewoon grappig. Dat dacht ik.

Dat dacht mijn lief niet. Mijn lief is niet zo’n podiumbeest als ik. (Jammer, want bij momenten is hij 10.000 keer grappiger dan comedians die volle zalen trekken). Ik heb hem zwaar moeten overtuigen. Maar ik ben een vrouw met charmes, dat is dus uiteindelijk gelukt. (Ik heb wel moeten beloven dat nooit of nooit meer te doen – als ik nog eens in een boekske ga staan zal het zonder mijn lief zijn, jammer, maar ik leg er me bij neer)

Tot op de dag van de eigenlijke fotoshoot en het interview. Toen kon mijn lief er helemaal niet meer mee lachen. Een hele Flair-brigade nestelde zich in ons appartement. Ik heb het over een redactrice, visagiste (een man zowaar), styliste en fotografe. Mijn lief kreeg een laagje make-up (ik zag achteraf geen verschil) en een verplicht polo in het turqoise. De visagie duurde bij mij ongeveer zeven keer zo lang (je zou kunnen zeggen dat er werk aan was), de styling ging snel. We gingen daarna met de hele brigade naar de Blaarmeersen (schoon decoreke en zo). Mijn lief kon niet meer lachen. Mijn lief vond het niet leuk. Helemaal niet leuk. Hij deed het allemaal uit liefde voor mij. Yeps. Maar volgens mij heeft hij toen voor de allereerste (en laatste) keer getwijfeld aan zijn liefde. Uhum.

De fotografe heeft fantastische foto’s getrokken. Ik zou ze meteen op onze trouwuitnodigingen zetten (ah ja, dat is juist, er is hier nog geen aanzoek geweest, klein detail) of uitvergroten en in onze living hangen. En ik vond het wel cool, zo ne keer in de Flair staan. Met de liefde en al.

Eigenlijk vind ik het ook gewoon kei-romantisch. De hele wereld mag weten dat ik verliefd geworden ben op een fantastische kerel. Op een moment dat ik de mannen had opgegeven na twee gigantische en pijnlijke mislukkingen. De hele wereld mag weten dat ik nog nooit gevoeld heb wat ik nu voel, dat het gewoon helemaal juist zit. En dat het daarom niet gek is dat wij na een paar weken besloten hebben om een huis te kopen. Want wij zijn van plan om de rest van ons leven samen te blijven. Ik ben niet naïef, als u dat zou denken, maar ook niet bang om er voor te gaan. Zekerder dan dit kan ik niet zijn. If he’s the one, you’ll know. He is. I can feel it.

Maar bon, de Flair dus. Die wilden daar per sé een reportage over maken. En ik had mijn lief overhaald om met mij in een boekske te gaan staan. Om onze liefde even uit te schreeuwen tegen de rest van de wereld. Onze zotte liefde.

Ik had persoonlijk een andere foto gekozen. Eentje waarop ik geen armen en benen had als van een olifant. Eentje waarbij mijn gezicht niet verdrukt was. Eentje van deze bijvoorbeeld.

Maar ja. De Flair is baas. En zij hebben een andere foto gekozen. En dit is wat er van de rest van de reportage geworden is.

Naast de reportages stond ook een deskundige uitleg. Vetgedrukt volgende zin “Meestal zijn het emotionele en impulsieve mensen die zo snel grote stappen nemen”. Tiens, zou dat over mij kunnen gaan?