Mijn allerliefste grote kleine jongen,

Zou het kunnen dat de kalender ons vertelt dat het vandaag een jaar geleden is dat jij ons gezin kwam vervoegen? Want het lijkt eigenlijk alsof jij er altijd geweest bent. Tegelijkertijd was het precies nog maar gisteren dat ik wakker werd van gebroken water en twee uur later een forse en kloeke zoon in mijn handen had.

We vieren vandaag je eerste verjaardag, met allemaal mensen die beweren even stapelzot te zijn van jou als ik. Maar liefste Felix, dat lijkt me toch behoorlijk onwaarschijnlijk. Want ik moet echt elke dag tegen al die vlinders in mijn buik zeggen dat ze zich moeten gedragen, gewoon omdat ik je anders wel zou kunnen opeten van verliefdheid. Ik hou je vader ook in het oog trouwens, want die kan ook wel eens verleidelijk kijken. Maar je vraagt er helemaal zelf om, met je malse billetjes en zalige glimlach-met-kuiltje-in-de-linkerwang. Elke andere persoon op deze wereld die me zo vaak (let’s say – twaalf maanden ongeveer elke nacht) uit mijn warme bed zou jagen, had ik waarschijnlijk al lang iets aangedaan. Maar hoewel het allemaal doorweegt, kan jij de grootste wallen wegvegen door gewoon even diep in mijn ogen te kijken.

Je knuffelt graag, op welgekozen momenten. Niet als er interessant speelgoed in je vizier is, of niet als er dingen die in jouw ogen kunnen doorgaan als interessant speelgoed, je blik hebben gevangen. Ik heb bij je broer zelden iets uit zijn mond moeten peuteren, maar bij jou hebben we er al magneten, reclameblaadjes, volledige houten blokken en andere onverwachte objecten uit geplukt.

Zo zijn we ook te weten gekomen dat er plots een half gebit staat. Het heeft maanden geduurd voor er ook maar één tand te bespeuren was, maar nu komen ze sneller dan wij kunnen volgen. Dat vat het wel een beetje samen. Jij bent soms sneller dan de wind. Op de crèche heb je de bijnaam avonturier gekregen, omdat je werkelijk overal opstaat en –klimt. Als ik je kom halen en je ligt niet te maffen, dan sta je meestal op de poppenhoek de toestand te overzien. Ondertussen wordt er getaterd en gebrabbeld. We kunnen er nog niets uit opmaken, maar jouw proza klinkt onder baby’s vast geweldig indrukwekkend.

Bij een tweede kind zouden er geen verrassingen meer zijn, maar toch is alles hetzelfde en heel anders bij jou. We zijn nog zo dicht met elkaar verbonden door de borstvoeding, ik draag je vaak in de boba, je slaapt nog bij ons op de kamer. Allemaal dingen die bij je broer anders waren en die me soms doen twijfelen of zijn ‘papa is mijn held en mama alleen een beetje als papa er niet is’- niet in die moestuin gegroeid zijn.

Jullie zijn trouwens wel geweldig samen. Het gebeurt dat jullie samen spelen, dat ik jullie samen hoor bulderen van het lachen of dat jij alle moeite van de wereld doet om bij je broer in bad te kruipen.

Ooh Felix. Ik word zo blij van dit moment, maar ik moet mijn moederhart ook wat schouderklopjes geven. Mijn baby wordt een peuter, sinds deze week sta je zelfs helemaal alleen recht. Dat doet een baby doorgaans niet, je bent die fase echt bijna ontgroeid. Dat is fantastisch, want je groeit en bloeit helemaal volgens het boekje, maar ik hoop stiekem dat je het knuffelen onderweg niet in een speelgoeddoos gooit.

Want je moeder heeft dat zo graag, dat je op haar schoot komt gekropen en je wangetje tegen de hare drukt. Maak je daar binnenkort wel nog even tijd voor als je in de peuterpuberteit zit, je kan rondstappen en je zindelijk begint te worden? Merci!

En een gelukkige verjaardag lieve schat. What a year it has been, dat belooft alleen het allerbeste voor wat nog moet komen.

Ik zie je zo graag,

je mama.