Je hebt het misschien al ergens gehoord (op de radio?) of gisteren misschien wel gezien op het nieuws of gelezen in de krant. De radio bestaat  100 jaar. Een hele eeuw.

Zoiets kan je natuurlijk niet zomaar laten passeren, dat vraagt om een feestje. Precies daarom verzamelden gisterennamiddag honderden radiomakers op de plek waar het allemaal begon, het Flagey-gebouw in Brussel.

Ik moet nog altijd een beetje in mijn arm knijpen, want ik mocht daarbij zijn. Volgende maand werk ik precies 6 jaar bij Nostalgie en daarvoor was er een korte passage bij Q music. Een dikke 6 jaar radio dus, een peulschil in vergelijking met de mensen waartussen ik gisteren hapjes stond te achtervolgen.

Er was een grote show, waarbij pax media zelfs even geen grenzen meer had. Want iedereen die in die zaal zat, maakt op de een of andere manier radio. En dan is het even niet belangrijk of dat nu voor de VRT, Medialaan of Nostalgie is. (Maar toch, heel blij en trots dat ik dat laatste op mijn badge had staan!)

Ik ga niet vertellen hoe ik voor het filmpje een banaan had moeten eten, maar ik ben toch blij dat dat stuk uiteindelijk gesneuveld is. Wat overeind is gebleven, kon er best mee door. En ook mijn andere collega’s hebben leuke quotes afgeleverd die nog wel een tijdje zullen meegaan.

Na de show was er een receptie. Voor de show trouwens ook, maar dat was eentje zonder hapjes en zonder airco. Het was daar op dat moment zo warm dat ik niet meer durfde om mijn armen hoger dan 5,7 cm op te heffen (okselgevaar), alsook regelmatig de vloer checkte op flauwgevallen mensen. Heet jongens, zo heet.

Daarna was het wat over de koppen lopen. Mensen herkennen, babbeltje slaan. Mensen herkennen en er naar opkijken. Mensen hartelijk groeten. Bijpraten. Stilstaan en rondkijken.

Normaal gezien zou dat afgewisseld worden met een hapje links en rechts, maar daarvoor stond ik op een slechte plaats. De lunch (een slaatje met letterlijk alleen rauwkost en een kom soep) waren tegen dan al lang verteerd en de honger was zeer actief. Samen met collega K. heb ik nog even geprobeerd om de hapjes te achtervolgen, maar dat heeft helaas maar één gefrituurde scampi opgeleverd.

Onderweg naar huis moest ik toch even bekomen. Zoveel radiomensen samen. Zoveel mensen die elke dag aan hetzelfde fantastische product mogen werken, voor en achter de schermen. Een geweldig medium, want alleen radio kan met alleen maar een stem en muziek een hele wereld creëren.

Ik moest terugdenken aan die keren dat ik met een Fisherprice-radio het hele gezin stond te interviewen (ofmezelf in een dubbelrol, dat ook). Aan die keren dat ik door de wind en door de regen mijzelf en mijn fiets naar het conservatorium van Mechelen duwde. Aan die keren dat ik op mijn bed had liggen dromen over hoe het zou zijn om voor de radio te mogen werken. Mijn grote droom.

Dus ja, ik ben een gigantische gelukzak. Het zijn 6 bewogen jaren geweest. Het is niet van een leien dakje gegaan (ask anyone, ik ben nog heel braaf nu). Maar nu. Het moment dat ik rond 8u30 mijn schoenen uittrek en de microfoon openschuif, dat blijft elke dag een topmoment.