Het is niet omdat ik onlangs een klein beetje gefulmineerd heb tegen de katholieke kerk en haar rituelen, dat ik een traditiehater ben. Wel integendeel, ik ben een grote fan van gezinserfgoed. Onze kinderen hebben allebei ook een meter en een peter. Niet vanuit het katholieke perspectief, wel vanuit het idee dat we bewust bij elk kind twee mensen gekozen hebben waarvan we hopen dat ze een speciale plek krijgen in hun leven. Mensen die hen iets kunnen bijbrengen, waar ze kunnen op rekenen en van houden. Mensen die wij graag in ons leven hebben, en houden. En ok, voor het gemak hebben we dat peter en meter genoemd. Als het van de kerk komt, verontschuldig ik mij graag voor het stelen van hun terminologie. Of komt het ergens anders vandaan?

We hebben zowel bij Felix als bij Basiel ook goed nagedacht over de compatibiliteit van beide partijen. We vonden het voor onze sloebers wel een leuke gedachte als meter en peter ook goed overeenkwamen. Bij Basiel ging dat eigenlijk vanzelf. De meter (zus van Tom) en de peter (goede vriend van Tom) waren voor er nog maar sprake was van huizen of kinderen kopen, al genoeg samen op zwier geweest om de zwier goed te kennen. Bij Felix lagen de kaarten iets anders. Zijn peter (mijn nonkel) en meter (goede vriendin van mij) kenden elkaar op voorhand eigenlijk niet. Maar wij kennen ze allebei goed (deuh-euh), en we wisten dat het wel zou matchen. Dat bleek ook het geval toen we de drie gezinnen in het najaar hebben samengebracht. Geen gemeenschappelijk zwier-verleden, maar dat komt helemaal in orde.

Om maar te zeggen dat wij zelf een traditie hebben ingevoerd: het peter en meter-etentje. Eigenlijk gaan de credits naar de meter van Basiel, want zij is ermee begonnen om ons allemaal uit te nodigen. Het jaar daarna heeft de peter dat ook gedaan en dit jaar was het onze toer. Bij Felix zijn we de traditie zelf begonnen, omdat peter en meter elkaar eerst nog moesten leren kennen. Maar de volgende keer is het daar aan de peter, en zo gaan we het rijtje af.

Bij die traditie hoort natuurlijk ook een fotosessie. Al was het maar om te zien hoe iedereen jaar na jaar evolueert of om Basiel op zijn 18^de verjaardag een mooie kader cadeau te kunnen doen met alle foto’s. Want het is wel de bedoeling dat we de traditie zo lang volhouden, minstens.

Het weer was onverwacht schitterend gisteren, waardoor we voor het eerst dit jaar echt hebben kunnen genieten van onze tuin. Er is nog niets aangeplant of in orde gemaakt, maar dat geeft niet. Ik ben nog altijd licht in shock over het feit dat wij een tuin(tje) hebben én midden in de stad wonen, de inrichting komt nog wel eens een andere keer. Er is alvast zon en plaats, twee dingen die in ons vorige huis iets moeilijker te vinden waren.

Dus ja, zalige zonnige traditie. Ge moogt het concept gerust eens lenen als ge wilt, want het is echt heerlijk.