Woorden heb ik niet. Gedachten dansen rond. Bang ben ik niet, angst bekruipt mij.
Het is raar wakker worden in een andere wereld. Dezelfde wereld. Ik begrijp niet wat er gisteren gebeurd is, hoewel mijn achterhoofd eigenlijk gewoon zat te wachten op wanneer het zou gebeuren. Het beroert mijn lijf en leden, ik slik al een hele dag tranen in. Tegelijk ben ik boos op mezelf dat ik nu pas – nu mijn eigen achtertuin naar bommen ruikt – zo geraakt ben. Terwijl dit voor zoveel mensen dagelijkse realiteit is, ook mensen waarvoor wij niet zomaar de deur open zetten.
Ik heb gisteren alles laten vallen om aan de schoolpoort te kunnen staan. Ik moest die jongetjes extra knuffelen en in mijn armen houden. Dat helpt niet, dat zalft, dat lost het probleem niet op, dat streelt mijn hart. Ik heb mijn lief vastgepakt. En nog eens. En nog eens. Iedereen.
Ik ben eigenlijk veel te weinig onderlegd in de hele materie, in alle spinnenwebben die er mee samenhangen, in alle achtergrond die geleid heeft tot wat er gebeurd is. Ik kan niets toevoegen aan de discussie, aan de pijn, aan de solidariteit, aan de dag.
Maar ik moest gisteren om 9u op wel antenne. Op het moment dat het nieuws pas echt begon binnen te sijpelen. De ernst van de feiten. Maalbeek gebeurde tijdens mijn uitzending. Ik wist niet hoe of wat of hoe of wat. Of hoe. Of wat.
Nostalgie is geen actuazender, onze focus ligt altijd op muziek. Gisteren ook, vandaag ook. Maar wat zeg je tussen twee platen? Ik denk dat je de krop in mijn keel echt kon horen. Ik voelde me klein en gebroken, en zo klonk mijn stem ook. Ik ben vooral stil geweest.
Dat is een gevoel dat blijft hangen. Stil in mijn hart, stil in mijn hoofd. En tegelijk zoveel lawaai.
Zorg goed voor elkaar. Laat je hoofd niet hangen. Want op die zwarte dag gisteren, was er ook een fantastisch zonnetje.
Liefde. Stil. Liefde.
Blijf maar muziek maken, we hebben het hart/d nodig!
Vooral die laatste zin … Prachtig.
Muziek is een goed medicijn. En knuffels ook. En gewoon eens neerschrijven wat je voelt en denkt. We geraken hier sterker door, iets anders wil ik niet geloven.
Ik merk dat iedereen naar de muziek grijpt nu, dus speel ze maar verder. Die brok in onze keel hebben we allemaal.
<3
Er is weinig zo helend als muziek, dus blijf vooral spelen. En dat je de krop in je keel kon horen, maakt je alleen maar een mens die ondersteboven is van wat gebeurd is. Zoals iedereen.
Ik kon mij gisteren heel moeilijk concentreren, ik moet toegeven dat ik niet heel veel heb kunnen doen. Het moet echt niet evident geweest zijn voor jou om ‘gewoon door te doen’ zoals anders. Ik heb dat nu ook: gisteren stond de wereld stil, vandaag is hij al een stukje terug gestart en morgen zal het gewone leven weer doorgaan zoals altijd. Enerzijds hoopgevend dat we doorgaan en verder kijken, anderzijds toch moeilijk te plaatsen. Ik heb gisteren ook extra veel geknuffeld, dat was het enige dat op die moment hielp, en dat moeten we inderdaad blijven doen: goed zorgen voor elkaar en liefde geven.
Wat leuk hoe die kinderen je soms kunnen verrassen. Schijnbaar vinden die kinderen dat toch erg belangrijk, zo’n verhaaltje voor het slapen. En natuurlijk beter dit dan dat hij zijn bed nat had gemaakt. Wij gebruikten een waterdichte matrasbeschermer van zorgmatras.com om te voorkomen dat onze kids het matras doorweekte. Heel handig en zeer gebruiksvriendelijk (minder was).