Zondagavond. We waren net thuis gekomen van een gezellige middag  bij vrienden. Vier jongens in totaal, dus ze hadden wel flink gespeeld. Bovendien was Basiel zelf met de fiets (voorlopig nog met zijwieltjes) gegaan en ik wandelend ernaast (stappen tellen!). Dat was toch twee keer een serieuze tocht.

We waren eigenlijk nog maar net thuis en zaten met het hele gezin eventjes in de zetel. Het was plots heel stil aan de linkerkant, Basiel was gewoon ter plekke in slaap gevallen. Het kaarsje dat een halfuur eerder nog fietsend en honderduit babbelend de miezerende regen trotseerde, was plots uitgegaan.

IMG_8650

Het was nog geen 18u, maar dit was meteen goed voor de nacht. We deden zijn broek en kousen uit en legden hem zo in bed. Geen avondritueel, geen tanden poetsen (sorry tandarts), geen verhaaltje. Ik probeerde hem nog op het potje te zetten, maar daarvoor was hij al veel te diep weg.

Zodra Felix in dromenland was, deden wij ook onze oogjes en snaveltjes toe.

>>>>> Fast forward naar twee uur ‘s nachts. 

MAMAAAAAA. MA-MAAAAAAAAA *luid en hard*

Je kan er je klok op gelijk zetten. Als Felix net in slaap is gevallen of toevallig eens een betere nacht heeft, dan gaat het mis bij Basiel. Slaap is ons echt niet gegund. Ik stormde naar boven (Basiel slaapt een verdieping hoger), want meestal is zo’n schreeuw een teken van een nat bed. Soms is hij wel nog aan het potje geraakt, maar was het te veel moeite om die kleine meneer de juiste kant op te duwen en is er een natte pyjama. Dan roept hij mama, voor droge kleren, een droog bed, een knuffel.

Ik had uit gewoonte al bijna verse lakens meegegraaid, maar er was helemaal geen pipi-accident. Ik loop de kamer binnen en de bijna 4-jarige kleuter zegt doodleuk – remember, twee uur in het holst van de nacht –

“Mama, jij hebt nog geen verhaaltje gelezen.”

_Tja_