Het is een magisch getal. Want de dag dat jij na een turbobevalling van je liet horen, ligt precies 17 maanden achter ons. Dat betekent dat wij als ouders even lang met kind zijn, als dat we zonder zijn geweest. Maak je geen zorgen, als je later groot bent zal je tot vervelens toe het zotte verhaal van onze hogesnelheidstrein moeten horen. Na een week al samenwonen, na drie maanden een huis kopen en toen was ze na acht maanden nog zwanger ook. En na 17 maanden was jij er. What they call, a bundle of joy.

Laten wij nu al afspreken, dat jij ons zoiets nooit gaat lappen. Vooraleer er hier huizen gekocht worden of kinderen, moeten we toch al minstens een Kerstmis of twee samen meegemaakt hebben. Kunnen we dat even afspreken? Want ik besef nu, dat het voor onze ouders een serieuze beproeving moet geweest zijn. En die gaan veel te rap. En die zijn zot. En hoe gaat dat aflopen? We waren zot ja, van elkaar. En gelukkig is dat bijna drie jaar later, nog altijd zo.

Dat merk jij ook. Want als wij bijvoorbeeld dicht bij elkaar liggen in de zetel, dan wring jij jezelf daartussen. Hey jongens, ik wil ook wat aandacht! En als je op een rustige weekendochtend bij ons in bed mag, trek en sleur je zo hard, tot wij allebei in jouw kleine armpjes liggen.

Voor de rest ben jij een komiek, een dramaqueen, een boeffertje en een bolletje.

Komiek, want jij ziet de humor in van zoveel dingen. Je blik zegt nu al “Moeder, serieus. Dat meent ge nu toch niet?”. Of de manier waarop je ’s morgens de crèche binnenstapt en denkt, peoples, dat wordt hier weer een drukke werkdag. Je aanschouwt alles wat je moet doen en gaat meteen aan de slag. Geen tijd te verliezen. De concentratie op je gezicht, is geld waard.

Dramaqueen, want als iets niet naar je zin is, zet je het onmiddellijk op een hysterisch huilen. Om dan vanuit je ooghoek te kijken of we er op ingaan. Als dat niet het geval is (en wij doen kei hard ons best om dat te negeren), kan het even instant als het begonnen is, weer ophouden. Maar je bent ook koppig. Als het nodig is, kan je dat dramatische spektakel ook makkelijk een hele tijd volhouden. De buren denken vast dat jij soms gefolterd wordt. Maar nee, wij zijn gewoon consequent. (Of allez, we doen ons best)

Boeffertje, omdat jij met de grootste smaak kan eten. Omdat rijstwafels je nieuwe verslaving zijn. Omdat jij al flink zelfstandig begint te eten. Ook al betekent dat een fikse poetsbeurt achteraf (zowel van de vierkante meter waarin jij zat te eten als van jouw volledige lijf), het vervult me van trots als ik je dingen op een vork zie prikken en dan rechtstreeks naar je mondje zie gaan.

Een bolletje, omdat jij ’s avonds dicht tegen mij kruipt. Mijn gezicht streelt of door mijn haren woelt. Omdat als ik jou kom ophalen in de crèche, jij zo hard begint te lopen als je mij in je vizier krijgt, dat mijn hart drieduizend sprongen maakt. Soms struikel je onderweg twee keer, gewoon van enthousiasme. Om dan uiteindelijk met luide vreugdekreten in mijn armen te vallen.

Omdat ik nauwelijks weet waar ik met mijn trots moet blijven, als jij eerst je ene en daarna je andere been aanbiedt om een broek aan te doen. Of je jasje. Of hoe jij je schoenen en kousen komt brengen, als je ziet dat mama of papa vertrekken. Want jij wil helemaal niks missen, jij wil overal bij zijn.

Dat is precies hoe ik me voel. Het lijkt alsof jij er altijd bent geweest. En het is onmogelijk om jou te missen.

Dikke kus,

Je mama.