Ik weet niet wat u zoal gedaan heeft dit weekend, maar hier was het behoorlijk aan de volle kant.

Vrijdagavond hebben we ons opgesplitst. Ik had luiewijvendate, bij ons thuis was het voor de mannen pokeravond. Maar luiewijvendate dus. U weet wel, dat ik bij zo’n clubke ben. Dat wij gewoon af en toe alles aan onze mannen overlaten en op weekend gaan, alleen maar om ons goesting te doen. Maar dat is maar één keer per jaar. En om de titel van lui wijf te verdienen, moet je wel vaker lui te zijn dan één keer per jaar. Dus gaan wij af en toe op date. Eten, roddelen, zagen babbelen over onze kinders en mannen, drinken, lachen en ons amuseren. En lui zijn, of course. En ik kan u zeggen, voor het eerste had ik het gevoel dat ik echt bij de club ben. Tot voor kort was ik de enige zonder kinders, maar nu babbel ik echt volledig mee. Een eerlijk waar, ik vind het zalig. Net als de dame blanche en versgesneden frietjes overigens. Mmm. (En niet nomnom, want ik krijg kippenvel van dat woord. Not in a good way. Hetzelfde met föhnen. De kotsneigingen van het eerste trimester bij een zwangerschap, zijn er niks tegen)

Zaterdag moest ik de hele dag werken. Toen ik tijdens de luiewijvendate de eerste keer op de klok keek, was het middernacht. Ik hoef u niet uit te leggen, dat ik de volgende morgen om 7u met kleine oogjes op Nostalgie zat. Om 16u eigenlijk nog altijd. Maar toch was het ook genieten. Om te presenteren kom ik heel graag uit mijn bed! Na het werk zijn zoon en lief mij komen ophalen. We hebben het even getest, volgens mij heeft Basiel wel zin in een radiocarrière.

Als u niet geïnteresseerd bent in wat ik verder met mijn weekend heb gedaan, dan stopt u best met lezen. Maar er kwam wel een ladder aan te pas. En ik moet dringend eens leren om altijd een reservepaar in de buurt te hebben.

Daarna zijn we op ziekenhuisbezoek geweest. De 100-jarige grotemoe heeft even een slag gehad, maar het gaat ondertussen wel beter. Morgen mag ze naar huis. Inderdaad, ze woont nog alleen. Want een home, kinneke, dat is toch voor oude mensen he.

Het uiteindelijke doel van die hele verhuisoperatie, was meedoen aan de wereldberoemde Corsica-quiz in Beerzel (Ook wel bekend als Bjeizel). Een quiz waarvoor ploegen op een wachtlijst gaan staan (dit jaar 12 ploegen, en er mogen er al 60 meedoen), maar waar wij uitzonderlijk toch binnengeraakt zijn. Dankzij een oude Lunatics-makker. Niet oud, maar wel lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Enfin, we hebben het niet over onze score, want die was niet om over naar huis te schrijven. Erger zelfs. We hebben ooit Top 10 gespeeld. Maar. Nu. Niet. Het was wel enorm geestig. En ik zal nooit meer vergeten wie Amerigo Vespucci is. (Tot morgen, that is)

En oh ja, terwijl ik aan het werk was, zijn de verbouwingen hier begonnen. Ik zit dus ook in die club opeens. De club van de mensen die verbouwen. De club van de vrouwen die hun huis niet meer proper krijgen omdat er de hele tijd werfmannen doorlopen. Ik hoor ook dat verbouwingen wel eens stress kunnen opleveren. Maar voorlopig negeer ik dat volledig. Ja, het is hier een stofnest. Maar op een dag stond er wel plots een kamer. En als we nog even geduld hebben, dan hebben we straks ook een bureau. Ik kan daarna wel kuisen (of P. het laten doen :-)). Dus ik leef wel even met stof (en met stress leef ik al sowieso). En ik ben nu al ongelooflijk blij met de verbouwbeslissing. Het ziet already fantastisch uit. (Ik probeer mezelf ook even te overtuigen om van deze leegte gebruik te maken, om de parket aan te pakken. U komt graag helpen schuren, welkom!)

Ah ja, toen was het zondag. En kleine tip, ga af en toe eens bij uw ouders logeren. Die vinden het namelijk niet erg om vroeg op te staan voor hun kleinzoon. En ondertussen kunt gij dan eens een beetje langer slapen. Topcombo. Alleen ben ik ondertussen zo’n verwend nest met een wc op haar kamer, dat ik veel te wakker word van een gang te moeten doorlopen. En vandaar dat het uitslapen uiteindelijk toch ook niet zo laat was. Maar toch, zalig. (En niet alleen voor ons, de grootouders spreken er nog van)

Voor de lunch werden we verwacht bij een vriendin uit het middelbaar. We hadden elkaar lang niet gezien, maar dat was niet te merken. Het eten was heel lekker (hmm, avocado met garnalen en koriander), er stond een kinderstoel klaar voor Basiel (wat toch opmerkelijk is, aangezien ze geen kinderen heeft) en de tijd vloog voorbij (happens, when you’re having fun). Als Basiel zijn slaap had gevonden, waren we waarschijnlijk nog blijven plakken. Maar het ventje was moe en wij moesten nog terug naar Gent.

We zijn ondertussen thuis. En het weekend is voorbij. Het was een beetje te kort, maar dat had u al door.