Het moment waarop we dachten dat we zouden sterven van de pijn, is ondertussen negen weken geleden. En behalve dat schattige boeleke dat hier naar mij ligt te lachen, werd ik er nog dagelijks aan herinnerd.  Ik heb de voorbije twee maanden de kraam- en maandverband industrie overdadig gesteund. Een mens is tijdens de zwangerschap blij dat ge negen maanden niet moet bezig zijn met regels/tante Roos/het rode leger. Maar ik kan u vertellen, ik heb het de voorbije weken serieus goed gemaakt. De boosdoener bleek een stuk achtergebleven placenta, die dan ook operatief verwijderd moest worden. In de volksmond spreken ze van een curettage of een kuising. En dat was vandaag.

Mijn zoon en ik opnieuw naar de materniteit. Emo-momentje toen we de kamer passeerden waar we twee maanden geleden lagen te bekomen met een prutske van 3,8 kg. Ondertussen toch ook al 2,5 kg geleden. De twee oma’s mee om tijdens de ingreep op hun kleinzoon te passen.

Ja, ge kent dat wel. Ze verwachten dat ge om middernacht stopt met eten en drinken, dat ge u om 11u aanmeldt in het ziekenhuis terwijl ge pas om 15u10 naar het operatiekwartier wordt gebracht. Op zich allemaal geen probleem. Maar ik had dorst jongens, niet te doen. Van borstvoeding krijgt ge dorst, dus als ge al 15 uur droog staat, begint dat wat ambetant te worden.

Het was mijn narcose-ontmaagding, dus alles was een beetje spannend. Het begon al met het sexy operatiehemd, gevolgd door een nog sexier mutsje. Daarna kwamen ze een baxter prikken en lieten me vervolgens weer wachten. Geen probleem. Ik weet ondertussen dat M. van straat 40 van de week op pensioen is gegaan en dat B. en E. recent getrouwd zijn. Collega E. zag er blijkbaar goed uit, maar het kostuum van B. was iets te klassiek. De goochelaar op het feest was wel een schot in de roos. Uiteindelijk werd ik verplaatst en mocht ik op het operatiebed klimmen. Het deed me denken aan die keer dat ik op de bevallingstafel moest kruipen en niet meer wist waar mijn knieën lagen. Enfin. Kort daarna werd het zwart voor mijn ogen.

Mijn volgende herinnering is dat ze iets tussen mijn benen duwden en riepen dat ik wakker moest worden. En dat ik heel erg probeerde om mijn ogen te openen en iets terug te zeggen, maar dat het totaal niet lukte. Volgens mij is dat zo een beetje wat coma-patiënten meemaken. Ge hoort alles en ge beseft het, maar ge kunt niks doen. Ge wilt niet weten wat ik op dat moment dacht. Ik dacht ‘dit moet ik onthouden, voor als ik er een blog over ga schrijven.’ Pijnlijk ja. Ge zou zeggen dat het beroepsmisvorming is of zo, maar bloggen is totaal niet mijn beroep. Enfin, de curettage was voorbij voor ik het wist. Niks van geweten, niks van gevoeld.

Dat wakker worden is een ander paar mouwen. Heel bizar gevoel. Ge wilt wakker worden, maar ge wordt door uzelf terug in slaap gewiegd. De man die een bos aan het omver zagen was naast mij, deed er ook geen deugd aan. Dat was irritant, tot zelfs heel irritant. Ik kon vanuit mijn ooghoek zien dat de recovery-patiënt aan de overkant er ook lastig van werd. Die mens toverde een zakdoek van onder zijn kussen en draaide die in zijn oren. Echtig waar. Daarna probeerde hij er ook zijn kussens bij te sleuren. Maar helaas, die snurkende vent heeft gewonnen. De hele zaal kon er van genieten.

Uiteindelijk mocht ik weer naar mijn kamer. De verpleegsters die mij kwamen halen, wisten heel goed dat de twee oma’s op dat stevige kereltje aan het passen waren. Ze hebben blijkbaar hun naam gemaakt in het ziekenhuis. Ik weet niet wat ze precies gedaan hebben terwijl ik weg was, maar het was blijkbaar plezant. Ze lagen ongeveer dubbel van het lachen toen ik terugkwam. En Basiel had een andere outfit aan. En iedereen was nat.

Twee beschuiten en een plas onder toezicht later mocht ik inpakken. De bevalling is eindelijk afgerond, het werd onderhand tijd. Ondertussen zit ik in de zetel deze blog te schrijven, terwijl ik op mijn wenken word bediend. Ne keer zien hoe lang die verwennerij zal blijven duren.