Even een korte samenvattig van de vorige keer dat moeder en kind werden onderzocht. Kind supergezond en groot, moeder nog altijd met complicaties. Vandaag moest ik weer naar de gynaecoloog én Basiel naar Kind&Gezin.

Wat mama betreft. De pilletjes hebben hun werk dus niet gedaan. Daar was ik al bang voor, omdat ik – ondanks de grote pijnwaarschuwing – niks gevoeld had op ‘weeëndag’ en er ook niks was afgekomen. Maar soms gebeuren er mirakels, dus ik had toch nog een sprankeltje hoop. Dat werd al snel de kop ingedrukt na de echo. Er zit nog altijd een groot stuk placenta en dat moet er uit. Volgende week dinsdag volgt een curettage onder volledige verdoving.

Op zich is dat allemaal geen drama. Na de afschraping zonder verdoving, zal die met verdoving merkelijk beter gaan, daar ben ik van overtuigd. Ik zit alleen wat in met de borstvoeding. Ik begin alvast de diepvries te vullen met moedermelk (jeej, aan de melkmachine, mijn favoriete bezigheid). Op de dag zelf wordt Basiel mee opgenomen en blijft hij zo lang mogelijk bij mij. En na de ingreep moet de eerste melk weggegoten worden. Maar toch. Ik ben ten eerste nog nooit in mijn leven verdoofd geweest (jaja, puur natuur die kleine eruit geduwd, ik blijf daar trots op) en ten tweede wil ik niet dat de borstvoeding misloopt. Ik ben nogal panisch pro borstvoeding. De gedachte dat hij nu een flesje kunstvoeding zou moeten krijgen, doet me huiveren. Maar het komt allemaal goed, het komt allemaal goed. (Ik herhaal deze mantra nog een paar uur tegen mezelf, ge weet maar nooit).

Basiel dan. Ja, daar is eigenlijk niet veel over te zeggen. Alleen dat het een geweldig flink bazeke is. Op de weegschaal daarnet 6,130 kg. Voor deze activiteit moet de pamper ook uit, iets wat ik met een bang hartje doe. Niet alleen ben ik al verschillende keren serieus ondergeplast, vanmorgen heb ik de kaka ook uit zijn oren moeten halen. Not kidding. Zonder pamper vind ik dus redelijk gevaarlijk. Maar we zijn droog gebleven. En proper. Op de meetlat was het 61 cm. Daarmee zit hij op p97. Zwaar en groot, maar volledig in verhouding. En complimenten van de dokter over de borstvoeding. Ge zou bijna denken dat ik de natuur verplicht ben om nog kindjes te kopen. Uhum. De volgende keer mag het kindje dan wel iets langer klein blijven, want Basiel wordt nu soms al op drie-vier maanden geschat. En hij moet nog twee maanden worden.

Onze vent heeft vandaag ook spuitjes gekregen. Een stevige prik in elke bil. Hij heeft twee keer zijn keel opengezet en begon dan weer vrolijk te kraaien. Allez ja, vrolijk kraaien is wat overdreven, niet meer te wenen laat ons zeggen. Hoe hij er op zal reageren, dat valt nog af te wachten. Maar ik hoop op zijn sterk gestel.

Wij wonen trouwens ongeveer naast Kind en Gezin, het is letterlijk twee minuten wandelen. Maar die korte afstand is genoeg om ferm te schrikken. Ik passeerde namelijk langs het marginale café op de hoek. Ik schrijf nog wel eens een volledige post over die keet, maar dit moet me toch even van het hart. Een moeder liet daar een baby op het terras drinken van een pint. Echt waar. Ik stond aan de grond genageld. En maar lachen , haha, onze baby die nog niet kan lopen drinkt bier. Ik ben uiteindelijk doorgewandeld. Maar ik moest mezelf inhouden om er niet tussen te komen. Had ik dat niet beter gedaan?