Ik ben hier onlangs nogal hard van leer getrokken tegen het gebrek aan kinderopvang in onze voor de rest fantastische stad. En ik heb ook de stadsdiensten beleefd maar duidelijk mijn frustratie bezorgd. En toen gebeurde er iets heel erg vreemds. Wonderlijk.

Ongeveer een week daarna, kreeg ik plots een mail dat we wel een plaats hadden bij het kinderdagverblijf hier in de buurt, van de stad. Ik zeg ‘in de buurt’ en dat is een understatement. Als we uit onze straat wandelen richting Bevrijdingslaan (ongeveer 40m) en we kijken dan naar links, dan kunnen we het gewoon al zien. Het gaat dus echt om heel fijne wandelafstand. Ik wist niet waar ik het had.

Uiteraard hebben we meteen een afspraak gemaakt om te gaan kijken, want prioriteit nummer één is dat je een goed gevoel hebt bij de plek waar je je kindje achterlaat. En we zijn gaan kijken, deze kans konden we niet laten liggen.

En we hadden er een supergoed gevoel bij. Het is het oudste en het grootste kinderdagverblijf van de stad, maar het is heel georganiseerd, warm en leuk. Alle ouders en kindjes die we gezien hebben, zagen er ook heel gelukkig uit. En iedereen zei spontaan goeiemorgen, iets wat me echt een goed gevoel gaf. Eigenlijk was ongeveer alles geweldig, behalve het sluitingsuur. Een uur vroeger dan bij onze ‘andere’ plek (wat een luxe, we hebben twee plekken). Maar omdat het zo dichtbij is, gaan we een deel van die tijd zeker kunnen goedmaken. En voor de rest zou ik er liefst altijd zijn voor mijn kind, maar helaas werkt onze maatschappij niet zo. Ik begrijp nog steeds niet hoe andere mensen dat doen. Ik blijf gewoon hopen dat de puzzelstukjes in elkaar gaan vallen en dat we het gaan redden.

Enfin. Pro forma hebben we er nog even over nagedacht, maar waarom zou een mens nee zeggen tegen een kinderdagverblijf om de hoek? Na alle problemen met onze andere plek, was het zelfs geen moeilijke beslissing. De volgende dag ben ik ons al gaan inschrijven.

Man, ik ben blij. Het is een geweldige last die van mijn schouders valt, want ik zat enorm in met de afstand. Maar dat probleem is nu opgelost. We kunnen met de buggy naar daar wandelen en hem achterlaten in de ‘buggyruimte’. Heerlijk.

Ik voel me een beetje schuldig omdat we nu wel een plaats hebben, en veel mensen sukkelen. Maar ik ben ook gewoon heel blij. En opgelucht.

Hugo gaat daar heel content zijn.