Het begon allemaal vrijdagavond, maar dat zal wel niet alleen voor mij zo geweest zijn. Er is een filerecord gebroken, dus de kans is groot dat u ook vast zat in het verkeer. Een paar centimeter en dit land valt plat, ik blijf het op een bepaalde manier geweldig hilarisch en absurd vinden. Maar ook intriest, die vrijdagavond.

Maar zo was het dus niet. Want eerst werd beslist om onze vriendinnendate te cancelen, die al weken gepland stond. Daardoor weet ik dus niet of Anke opnieuw kaaskroketten zou genomen hebben als dessert. Heel jammer, ik was al redelijk pissed. Maar de voorspellingen waren dat ik alleen met behulp van een helikopter in Brussel zou geraken voor sluitingstijd van het restaurant, dus dat was eigenlijk sowieso geen optie. Ik was toen wel nog altijd van zin om naar mijn lief te gaan, die ik op dat moment al drie dagen niet meer gezien had. Oh ja, driedubbel zielig.

En beetje later werd ook dat plan afgevoerd, Antwerpen-Brussel was gewoon een verschrikkelijk slecht idee. Met wat gestrande collega’s zijn we afhaalchinees gaan halen en pas vertrokken als de ergste miserie door was, maar dus wel naar Gent. Niet naar het lief. Ik was thuis rond 21u15. Normaal gezien had ik om 18u30 in een restaurant in Grimbergen moeten zitten en daarna in een hotelkamer bij mijn lief, maar hey. Er was sneeuw.

Maar dat was allemaal nog niks. Want toen ik thuiskwam, bleek de verwarming het niet te doen. Ik maakte me niet meteen zorgen, want ik ben nogal onhandig en het kon nog altijd zijn dat ik iets verkeerd met de knopjes van de thermostaat had gedaan.

Nu moet u weten dat wij een redelijk harmonieus koppel zijn. Als er hier al discussies zijn, dan gaat het meestal over geld en aanverwanten. Ik weet namelijk uit ervaring dat energie behoorlijk duur kan zijn, en probeer daar dan ook zuinig mee om te springen. Mijn lief doet ook zijn best, maar comfort gaat altijd voor. En hij ligt er gewoon minder van wakker. Vandaar dat ik wel eens uit mijn krammen schiet (‘Doe die deur dicht’) of toch probeer om hem om te praten als het over de chauffage gaat. Ik vind het namelijk belachelijk om die ’s morgens twee uur te laten draaien om 10 minuten warm te hebben als ge u aankleedt. Maar ik ben blijkbaar vrij alleen met die mening. En ook redelijk Spartaans, na twee jaar zonder verwarming.De waarheid ligt zeker ergens in het midden.

Toen we allebei twee dagen niet thuis waren, vond ik het dus maar normaal dat de chauffage niet zou draaien op volle toeren. Mijn lief vond dat ze wel af en toe mocht opstaan. Maar ik ben gewonnen, vorstbeveiliging werd ingesteld. Uhum.

Ik was dus een klein beetje in paniek toen de verwarming het niet deed (‘dat komt zeker door mijn eigen gierigheid, shiiit), maar ik was ook gewoon doodmoe en slecht gezind. Geen vriendinnen en geen lief. Dat was geen recept voor een topavond. Ik besloot gewoon in bed te kruipen. Ik stelde nog net de chauffage in, zodat het de volgende ochtend wel weer warm zou zijn.

Haha. Wat een grap. Het was ijskoud toen ik zaterdagmorgen beneden kwam. De verwarming deed het niet en er was ook geen warm water. Paniek. Even bellen naar mijn ouders en naar de chauffageman. Die had het te druk, maar bleef wel communiceren via sms. Ik was ondertussen redelijk verkleumd. En toen werd het me allemaal te veel. En ja, dat heeft zeker ook met hormonen te maken? Maar ik heb me dus de tranen uit mijn lijf gebleit. En ik was zieling jong, ge hebt er geen idee van.

Gelukkig is er op zo’n moment altijd vriendin K., die me zoals gewoonlijk uit de kou is komen redden. Het is ook zij die ontdekt heeft dat de verwarming niet kapot was, maar de buizen met de toevoer naar de ketel kapot gevroren. Er staat zelfs een schone ijspegel op.

Vervolgens heb ik mij boeltje gepakt en heb ik eerst bij vrienden, daarna in een hotel bij mijn lief en uiteindelijk bij mijn ouders warmte gaan zoeken. We hebben eerst nog wel het water afgezet en alle buizen laten leeglopen (in de mate van het mogelijke). Dat soort praktisch nadenken, dat was aan mij allang niet meer besteed. Ik was verkleumd. En hormonaal. Merci K!

Vanmiddag kreeg ik telefoon van het vmt-nieuws, of ze mijn ijspegel mochten komen filmen. Tuurlijk, een beetje media-aandacht sla ik nooit af. Ik vond het nog iets positiefs in de miserie. Maar ik kan natuurlijk niet beslissen of de chauffageman in beeld wil komen, dus zei ik dat ze daar eerst moesten checken.

Zo ben ik dus te weten gekomen dat hij pas na 17u gaat komen. Van de madam van het vtm-nieuws. Sympathiek. En zo komt het dat ik nu zit te wachten in de kou.

En hoop. Dat we straks weer warmte en water hebben. Dat het probleem niet pas kan worden opgelost als de vrieskou voorbij is, want ja, dan zijn we gejost. En ik hoop ook dat de kosten gaan meevallen. Ge begrijpt wel waarom.