Ik weet nog altijd niet wat er gebeurd is. Na de geboorte van Rosalie was ik bijna meteen weer op gewicht en dat bleef zo de hele ziekenhuisperiode lang. Op 6 december kwam ze (na drie maanden) naar huis en woog ik 76kg, ongeveer een kilo minder dan mijn “normale” gewicht. Op 24 december ging ik op de weegschaal staan en botste op dik 82kg . Op drie weken tijd was er meer dan 6kg bijgekomen.

Ik probeerde die kilo’s er af te krijgen met eerdere succesrecepten (intermittant fasten, 5:2, lopen en zo gezond mogelijk eten), maar er gebeurde niets. Helemaal niets. De weegschaal bleef staan op exact hetzelfde getal dat ik bereikt had toen ik op 26 weken plots beviel. Foute symboliek van mijn lijf.

De verklaring die ik het meeste hoorde was dat mijn lichaam na een lange periode van intense stress eindelijk weer in een ‘rustige’ toestand kwam (want Rosalie was thuis) en daardoor vanalles ging vasthouden. Kan zijn, maar ik ging er aan kapot. Wat het ook was, ik kon het niet verdragen. Het ging echt bergaf met mij. Ik voelde me niet meer thuis in mijn lichaam en na alle miserie kon ik dat er echt niet meer bijnemen. Ik wilde mijn lijf terug. Het lijf dat mij in de steek gelaten had tijdens de zwangerschap van Rosalie, liet me nu opnieuw in de steek. Elke extra kilo voelde echt als lood in mijn hoofd.

Enter Fitbycharro. Want uiteraard had ik via mijn stories op instagram (mijn persoonlijke psycholoog 😉) al uitvoerig geklaagd over mijn ontkoppelde lichaam. Ik kreeg Charro geregeld als tip en besloot ervoor te gaan. In volle lockdown (midden april) startte ik het programma van 12 weken. En omdat ik altijd eerlijk ben: aan halve prijs. Want ik ging er sowieso over vertellen en er zijn wel wat volgers op mijn favoriete platform (nog altijd niet genoeg om te kunnen swipen wel, haha)

Als je aan het programma begint, moet je eerst een gigantische boterham aan informatie verwerken. Er zijn filmpjes en teksten, er zijn regels en recepten, er is vanalles. Nog een portie eerlijkheid: de moed zakte me onmiddellijk in mijn schoenen. Ik heb de eerste 3 dagen een paar keer serieus geweend, ik had honger en ik dacht dat ik het helemaal niet kon. Sorry liefje voor mijn humeur die eerste dagen.

Maar toen veranderde er iets. Mijn lichaam paste zich aan, ik was ineens wel altijd verzadigd en het ging wonderwel (bijna) vanzelf. Het kostte me helemaal geen moeite om alle lekkers aan mij voorbij te laten gaan. Ook de bijhorende oefeningen gingen heel vlot. Die zijn belangrijk om ‘mooi’ af te vallen. Ik ben wel geen leek op workoutvlak. In de besloten facebookgroep van Charro hoor ik wel eens mensen die twee dagen niet meer van de trap kunnen, maar daar heb ik nooit last van gehad. De beste motivatie kwam na een week, toen de weegschaal al een kilo gezakt was.

Maar is het niet heel veel werk, krijg ik vaak als vraag. Het antwoord is simpel: niets gaat vanzelf. Uiteraard moet je er iets voor doen. De persoon die een dieet/gezondheidskuur uitvindt die geen enkele moeite kost, is binnen de kortste keren schatrijk. Zo werkt het helaas niet, point final.

Maar de lockdown was de ideale periode. Want als je de hele dag thuis bent, is het ook niet zo moeilijk om te koken. Dus ja, het kost wat moeite en voorbereiding. Maar met een goede boodschappenlijst kom je al heel ver. Ik heb bijna elke dag twee potjes gekookt, maar wel simultaan. Dus behalve wat extra afwas, viel dat wel mee. De lunch was soms wat meer werk voor mij dan een boterham smeren, maar uiteindelijk is dat ook vlot gelukt. En nog.

In het programma vind je een heleboel recepten, maar die heb ik eigenlijk niet echt gebruikt. Ik heb altijd mijn eigen ding gedaan binnen de vastgelegde regels. Mijn beste vriend daarbij: Albert Heijn. Daar vind je zo-veel dingen die je het fitbycharro-leven een stuk gemakkelijker maken: bloemkoolrijst, pompoenlasagnevellen, broccolirijst and so on. Echt een winner.

Uiteraard volgden ook al gauw de verwijten. “Ja maar, je mag geen koolhydraten eten dus uiteraard val je af”, “ja maar, zo kan je toch niet leven”, “ja maar, zo met shakes is ongezond hoor”, “ja maar die voor- en na foto’s zijn toch duidelijk getrukeerd”. Ik kan zo nog wel even doorgaan. De waarheid is, meestal komt dat van mensen die zelf graag gezonder zouden willen leven maar er de moed niet voor vinden. Ik begrijp dat, maar het is niet zo slim om kritiek te geven op wat je niet kent. Ik ben zelf gigantisch allergisch aan ongezonde diëten (zoals die ketoshizzle en consoorten), dus daar doe ik niet aan mee. Shakes zijn dikke zever, gezonde koolhydraten horen thuis in een gezond eetpatroon en alles is helemaal echt. Maar onthoud dat je ook niet je hele leven zo hoeft te leven, want je hoeft ook niet je hele leven af te vallen. Stabiel blijven kan ook met iets lossere teugels.

Ik ben elke morgen trouwens gestart met een kom yoghurt met granola van studio_simoons (hallo koolhydraten!) en heb ook kilo’s groenten en fruit opgesmikkeld die ook bomvol koolhydraten zitten. Het is dus niet koolhydraatvrij, wel koolhydraatarm. Het grootste verschil: ik heb veel puurder leren eten. Amper bewerkt voedsel, heel veel vertrekken van het basisproduct. Zien wat je eet. Weten wat je eet. Elk ingrediënt kunnen benoemen. Behalve dan de twee stukjes chocolade die je elke dag in je kas mag slaan, daar heb ik me verder geen vragen bij gesteld.

Na een moeilijke start ging het eigenlijk (bijna) vanzelf. Het heeft me nog nooit zo weinig moeite gekost om lekkernijen te laten passeren. Het is echt zo dat de drang enorm afneemt als je van de suiker afgekickt bent. De weegschaal wilde niet altijd mee, maar laat zich ook niet regisseren. Je lichaam maakt soms rare sprongen, maar uiteindelijk telt alleen het resultaat. En dat is vrij duidelijk.

Dat eindresultaat is wat mij betreft geweldig. Ik heb het programma helemaal aangepast aan mijn leven. Ik heb er een beetje mijn eigen draai aan gegeven, zonder de regels te overtreden. Ik heb geprobeerd om zo vaak mogelijk de workout te doen, maar ik was ook niet kwaad op mezelf als het eens niet lukte. Dat is geen reden om alles overboord te gooien. Integendeel.  Ik heb serieus wat ballen in de lucht te houden, dus ik mag al enorm fier zijn op mezelf dat dit gelukt is. Met onderbroken nachten, met borstvoeding, met 3 kinderen coronagewijs 24/7 en al-tijd onder mijn hoede, met de combinatie met thuiswerk, met huishouden, met de mentale rugzak. I dit it. Er zijn er die veel meer afvallen, maar so be it. Ik ben waar ik wilde zijn.

Dat is misschien wel de grootste verwezelijking. Ik heb de afgelopen 10 jaar altijd ongeveer 77kg gewogen en ik vond dat altijd veel te veel. BMI is achterhaald (want neemt geen spiermassa mee), maar het blijft officieel wel met overgewicht voor mijn 1m70. Ik was er nooit content mee. Ik ben blij dat ik nu kan zeggen dat het ok is. Voor de allereerste keer in mijn leven heb ik vrede met mijn lijf. Op mijn 36 en na drie kinderen mag het echt gezien worden.

In 12 weken ben ik 6,7 kg afgevallen en heb ik samengeteld 26 centimeter verloren op mijn taillen, heupen, billen en armen. Hoe dat eruitziet kan je zelf aanschouwen op de (niet getrukeerde, haha) voor- en na foto’s.

• 

• 

• 

Ik ben dankbaar. Ik ben gelukkig. Ik kreeg al honderd keer de opmerking dat ik dat ook echt uitstraal, maar het is zo. Ik was mijn lijf kwijt, ik voelde me verschrikkelijk en ik heb het nu weer terug. Op een heel gezonde manier, met een stevige maar zeer draaglijke inspanning.

Ben ik dan alleen maar positief? Nee, eerlijk is eerlijk. Ik geloof niet echt in de thee die je moet drinken (heb ik ook niet gedaan, was me wel door Charro zelf afgeraden door de borstvoeding) en ik vind het redelijk duur. Ook al is een diëtiste ook niet gratis, het kost wel echt veel om alleen maar online begeleiding te krijgen. Daar wringt voor mij het grootste schoentje: je krijgt niet echt persoonlijke begeleiding. Tegelijk is de prijs ook de beste motivatie. De eerste dagen durfde ik niet op te geven, omdat ik zoveel geld betaald had. Dat bleef toch wel een goeie incentive om er echt voor te gaan.

Je krijgt een hoop informatie en je moet een wekelijkse tracking sheet invullen, maar er is geen persoonlijk contact. Veel mensen verwachten voor 297 euro dat je op zijn minst een keer een intake videocall hebt met Charro, maar dat zit er niet in. Als er problemen zijn kan je haar wel altijd contacteren, en helpt ze je zo snel en goed mogelijk verder. Maar weet dat als je er aan begint. Het is een kleine zelfstandige die het enorm druk heeft. Ze houdt je handje niet vast, maar ze is van op een afstand wel. Als je wat aanmoediging nodig hebt of vragen hebt, kan je wel altijd terecht in de besloten facebookgroep.

Alles wat je moet weten, zit wel enorm uitgebreid uitgelegd (met tekst en met video’s) in je pakket, maar je moet het echt zelf doen. Aangezien Hove nogal ver van Gent ligt, koos ik voor het online programma. Oh ja, met Covid-19 was er sowieso geen andere optie. Maar ik kan dus niet spreken voor het programma persoonlijk bij haar, want dat is er ook. Ik heb niet echt iets gemist, maar veel mensen die mij gevolgd zijn wel en ik begrijp die kritiek. Maar ik weet ook dat Charro er aan werkt. Rome is ook niet in één dag gebouwd, weetjewel.

Net als de weg naar mijn eigen lichaam. Dat vraagt geduld. Snel afvallen is natuurlijk leuk, maar ook niet echt de bedoeling. Terugkijkend ben ik gemiddeld een dikke halve kilo per week verloren en dat is prima. Want op 12 weken is dat dus wel bijna 7kg.

De grote uitdaging is natuurlijk om dit vast te houden. In mijn wildste dromen wil ik uiteraard nog wel wat kwijt, maar ik ga vooral proberen om zo te blijven. Bij mijn laatste weegmoment (afgelopen vrijdag) woog ik 75,75kg en het is van de weken na de dood van mijn broer geleden dat ik dat cijfer zag staan. Toen omdat ik van de shock gewoon dagen niet gegeten heb, dus not the good kind. Nu wel.

Ik sta meerdere keren per week op de weegschaal, maar hou vrijdag als mijn vaste weekdag. Als ik stabiel gebleven ben of iets afgevallen, mag het weekend ietsje losser zijn. In de week ga ik proberen de regels vast te houden, zonder te vergeten om te genieten. Ondertussen blijf ik lopen en planken ( dat laatste meestal voor televisie), en zien we wel waar dit eindigt.

Voor mij dus een enorm positief verhaal. Ik kan niet verklaren waarom het nu wel lukte en met mijn vroegere succesrecepten plots niet meer. Maakt ook niet meer uit, ik ben weer mezelf. En daarom zeg ik: dankuwel Charro.

En nog meer eerlijkheid: omdat ik zoveel klanten naar Charro gestuurd heb, heeft ze mijn entreegeld helemaal terugbetaald op de allerlaatste dag. Omdat ik volgehouden heb. Ik zeg het maar, omdat ik echt graag eerlijk ben. Maar aan iedereen die ik aangezet heb om mee te doen: wow, super! Ik hoop dat jullie even gelukkig eindigen als ik. Heel veel succes!

Tegen mezelf zeg ik: goed gedaan Sofie. Echt een dikke proficiat dat je dit hebt gedaan in moeilijke omstandigheden. Ik probeer weer van mijn lijf te houden, ook met een BMI van 26. Dat is me nog nooit gelukt en nu – na jaren – eindelijk wel. Dat is misschien wel de mooiste verwezenlijking.

Naast mijn stevig lekker kontje natuurlijk.