Wow, ik zit al flink in het tweede semester! Ik ben ondertussen zo zichtbaar zwanger dat ik soms zelfs de angst vergeet. Hoe dichter we bij een doktersafspraak komen, hoe meer die weer komt opzetten, maar uiteindelijk is dat getrappel in mijn buik elke dag wel een enorme (en heerlijke) geruststelling.
Komen we bij een ander punt. Blijkbaar is het not done om iets te zeggen over de negatieve kanten van een zwangerschap. Want je mag toch alleen maar superblij zijn dat het toch gelukt is met dat wondertje. Want er zijn mensen die al jaren proberen en helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Want je moet toch gewoon dankbaar zijn om wat je hebt en voor de rest je mond houden om anderen niet te kwetsen.
Kijk, ik ga daar kort over zijn. Het leven is wat het is. Er is altijd iets dat erger is, er is altijd iemand die zich mogelijk gekwetst zal voelen bij dingen die op geen enkele manier zo bedoeld zijn. Je kan daar onmogelijk altijd rekening mee houden. Want wat het juiste is voor de ene, is dan misschien exact het foute voor de andere. En er gaan altijd mensen dood, het ergste van het ergste. Ik weet dat, ik voel namelijk elke dag een leegte en groot verdriet.
Wil dat dan zeggen dat we de kleine pijntjes niet meer mogen uitspreken? Nee toch?
Ik gooi mijn veel op mijn stories, vaak zoals het komt/gebeurt/door mijn hoofd schiet. Misschien vind je me zagen, klagen of een regelrechte trut. Dat is jouw goed recht. Maar ik heb het nog al gezegd, je hoeft het helemaal niet mee te lezen. En ondanks alles probeer ik met de nodige humor en kracht in het leven te staan. Het lijkt allemaal vergeten, maar verwerken doe je dit allemaal niet. Overleven wel, zoals Manu Keirse zegt. Of dat toch proberen.
Ik ben nu zwanger: 23 weken en 5 dagen. Ik vind het fantastisch, want ik heb ongelooflijk hard naar dit kleine mensje verlangd. We zijn ongelooflijk dankbaar voor dit lichtpuntje in een extreem donker jaar.
Maar ik ben niet akkoord dat ik dan maar al de rest er zomaar – zonder morren – moet bijnemen. Weet je, de eerste dagen na de dood van mijn broer, heb ik niets gegeten. Eten viel serieus van de prioriteitenlijst en ik voelde ook geen honger. Maar toen ik uiteindelijk iets in mijn mond stak, kon ik wel nog altijd zeggen of dat lekker was of niet. De boterkoek die ik at, was eigenlijk al een dag of twee te oud. Mag je dat soort dingen niet meer voelen of zeggen omdat er iets ergers is gebeurd? Ik dacht het niet. Weet je dat er in het grootste verdriet vaak ook veel gelachen wordt? In elke situatie zit humor, ook als je hoofd ontploft van de tranen.
Dus ja, dat zwanger zijn is soms lastig. Ondanks het feit dat ik dit helemaal wilde.
Er is namelijk voor de derde keer deze zomer een officiële hittegolf. Om maar iets te zeggen. Lastiger met een dikke buik, feit.
Ik word dikker en ik weet dat dat de bedoeling is, maar ik vind dat toch niet gemakkelijk. Als ik plots op 3 dagen tijd 1,5kg ben bijgekomen, dan voel ik me daar niet goed bij. Ik eet absoluut niet voor twee, integendeel, want eten bezorgt me nog altijd heel erg veel last. Maar ik heb mijn lijf altijd te dik gevonden (wat volgens de BMI waarden ook helemaal klopt, echt een feit). Als ik me door de hitte nog logger voel dan anders en ik spreek dat uit, dan maakt me dat geen ondankbaar onmens. Maar gewoon een mens.
(Ik weet ook dat bijkomen erbij hoort. Maar er zijn toch mensen die nauwelijks een paar kg dikker worden en er zijn er die een hele cementzak bijkomen. Dus het hoort er gewoon niet voor iedereen bij, dat is gewoon zo.)
Ik kan maar weinig voedsel echt goed verdragen. Bijna alles wat ik eet, moet ik me daarna bekopen. Met zuuraanvallen, met misselijkheid, met nog amper kunnen bewegen omdat ik al dagen niet meer naar de wc ben kunnen gaan. Dat hoort erbij, maar ik spreek het ook even uit. En ik ga me daarvoor niet excuseren.
Ik fiets en trein naar mijn werk, met een zware rugzak. Ik ben er zo hard als ik maar kan na een heerlijke vakantie weer ingevlogen. Ik ben niet ziek, maar ik ben wel zwanger. En het is verdorie niet evident om met een bolle buik alle taken af te handelen die thuis en op het werk van mij verwacht worden. (Zeker niet in een hittegolf) Maar ik doe het. En soms helpt het wel een keertje om daarover te zagen. Of eens extra hard te zuchten. Ik heb een druk semester voor de boeg op school, in combo met een lijf dat zich in redelijk tot heel zwangere toestand bevindt. Het is niet omdat ik dit kindje wilde, dat ik de vermoeidheid niet voel.
(By the way: Ik zou het verschillende mannen wel eens willen zien doen, haha. Misschien dat er dan eindelijke betere regelingen geboren zouden worden? Als mannelijke politici een zwangerschap ook eens aan de lijven zouden ondervinden, je zou nogal eens iets zien)
Ik kan nog wel even doorgaan met kleine kwaaltjes (ik.zeg.niks.over.aardbeien), maar ik weet dat ik die even snel weer vergeten zal zijn als ze gekomen zijn. Maar is het soms zwaar om nu zwanger te zijn? JA! Ben ik daar een halve seconde minder dankbaar om? NEE! Heb ik het recht om dat uit te spreken? JA.
Het is ook niet omdat die baby ongelooflijk gewild is, dat er geen pittige periode aankomt he. De kraamtijd, met nog twee andere gastjes, dat zal vermoedelijk niet van de poes zijn. De opstart van de borstvoedingen, de nachten zonder slaap. Beware voor nog meer gezaag. Insert knipoog.
Ik zal het opnieuw uitspreken. Want dat is het leven. Relativeren is gezond, en doe ik al elke dag met hopen. Want er zal altijd iets zijn dat erger is. Maar dat betekent niet dat de kleine pijntjes onder de mat geveegd moeten worden.
Want het leven schakelt constant tussen klein en groot(s).
Sorry not sorry.
Ooh, de eerste 16 weken van mijn zwangerschappen waren zowel de mooiste (Baby op komst!) als de vreselijkste (22 vd 24 uur kotsmisselijk). Klagen is dus toegestaan ;-). Mooi badpak trouwens!
Kan je nu nooit eens gewoon content zijn?
Wow, je hebt de ondertoon duidelijk heel goed begrepen :). Ik ben ongelooflijk content, dat schrijf ik ook heel expliciet. Super content. Maar klein en groot, in positieve dingen staan naast elkaar in het leven. (En oh god, waarom laat ik me toch verleiden om hierop te antwoorden. Oh Sofie toch, beter gewoon content zijn en zwijgen meiske)
Ik dacht exact hetzelfde, altijd hetzelfde geklaag
Ik heb dezelfde mening als Leen voor alle duidelijheid !
Hoe langer het duurt, hoe meer er gezaagd wordt precies. Over al-les. Count your blessings Sofie, ipv altijd zo negatief te doen en dat ook nog proberen te verantwoorden.
Met al die irritante eerlijkheid ben ik stilaan heel bang dat er eens een dag komt dat we foto’s van de befaamde aambeien op nuchtere maag te verwerken krijgen.
Dit intrigeert mij enorm: waarom volgen jullie deze blog dan, als het alleen maar geklaag is.. Rare vorm van zelfpijniging hoor
Oh dames. Are you fucking serious?
Ten eerste: ik stel voor dat jullie hier nooit meer komen lezen aangezien het hier zo verschrikkelijk is.
Ten tweede: Als je de laatste posts herleest, dan vraag ik me af waar je precies allemaal gezaag vindt?
Ten derde: echt joh. Ik vind het bijna grappig. Als je alleen positieve dingen post, dan is dat je probleem. Dan ben je fake. Als je echt bent, zaag je te veel. Het is altijd iets. Maar klagen jullie maar gezellig verder over mij. Ik wrijf ondertussen over mijn buikje.
Beste Liesbeth, wat ik mij afvraag: zou je dit ook letterlijk zo zeggen als je Sofie tegen het lijf zou lopen?
Liesbeth, ik heb het zelfde gevoel 🙂
Vrees dat we slechts een zuchtje van de aambeifoto verwijderd zijn.
Excuses, maar het is me al lang iets te veel geklaag en gezaag verpakt onder ‘eerlijkheid’.
Beste Lot, wat ik mij afvraag: zou je dit ook letterlijk zo zeggen als je Sofie tegen het lijf zou lopen?
Ja Brugse Zot, moest ik haar ooit tegenkomen zou ik dit haar zeker durven zeggen : ah, gij zijt die met dienen klaagblog. Ik zou zeker en vast met haar in discussie treden. Zij mag haar mening verkondigen, moest ik haar tegenkomen, dan ik ook he.
Maar allez, onnozel mens, kom hier dan toch niet meer lezen :)). Hoe debiel is dat .. Ik heb ook blogs die me irriteren, maar ik herken die snel als ik ze per ongeluk nog eens aanklik enkele maanden later, en ik sluit ze dan weer gewoon. (Ik ga daar niet meer op lezen, LAAT STAAN dat ik ook nog eens wat kritiek kom spuien.) Ook eens proberen, het gaat je bloeddruk ten goede komen 😉
Trek het je niet Sofie. Het is jouw blog en jij schrijft wat je wil…. Ze zijn je tranen niet waard.
Beste Leen, wat ik mij afvraag: zou je dit ook letterlijk zo zeggen als je Sofie tegen het lijf zou lopen?
Mooie post, en helemaal waar! En toch zie je er nog keigoed uit kn badpak, nah 😀
🙄🙄🙄
Als ik hier een stukje kom lezen, dan lees ik ook altijd de reacties erbij. Lachen! Ik vind het gewoon hilarisch absurd. Ga dan gewoon op een ander lezen.
Je hebt volgens mij volkomen gelijk: een zwangerschap is tegelijk prachtig en heel zwaar (bij momenten). En daar mag best weleens over gezeurd worden. Dat maakt je niet minder blij.
Je niks aantrekken van die reacties, hoor.
Je hebt gelijk. Maar je verhaal deed me wel denken aan mijn schoonmoeder. Al een tijd overleden en ik heb geen problemen met haar gehad op een klein irritatietje af en toe na dan. Deze stoort me nog wel altijd. Bij mijn eerste zwangerschp heb ik veel moeten overgeven, verloor dan ook ruim 6 kilo in het begin en ik voelde me dan ook de eerste maanden als een dweil. Commentaar van haar was: ze was zo blij met haar eigen zwangerschap geweest dat ze geen kwaaltjes gehad daardoor. (ook de hete zomer had ze geen enkel probleem gevonden, was de beste tijd van haar leven terwijl iedereen anders smolt)
Ik bedoel ermee dat blij zijn niet betekent dat je nergens last van hebt. Jouw blog, jouw leven, jouw mening en gevoelens. Rouw kan lang duren en soms kort, maar heeft geen standaardtijd en kan ook gaan over het verlies van een job. ( niet vergelijkbaar want te triviaal en is spijt misschien een beter woord, maar het eerste fornuis dat wij hadden was een heel oud fornuis en zo leuk. Ons nieuwe was electrisch, veel veiliger en met meer mogelijkheden en ik heb die met veel plezier gebruikt, maar die oude …. ). Je job was leuk en jij was er niet klaar mee, heeft niets te maken met hoe leuk en passend de nieuwe job is. Logisch dus dat je erover praat. Ik vind je blog geen “klaag” blog, gewoon eerlijk.
Ik kwam hier vroeger veel en graag lezen maar ik sluit me toch aan bij enkele bovenstaande reacties. Kwaaltjes horen bij het zwanger zijn. Wees nu toch eens gewoon tevreden. Jullie hebben een vreselijk jaar achter de rug en dat moet niet stilgezwegen worden. Maar telkens dat negatieve op deze blog en op instagram.
En dan vooral “de pijn over de job die ze kwijt is”. Get over it en move on…Jezus
Wat ik mij afvraag: zou je dit ook letterlijk zo zeggen als je Sofie tegen het lijf zou lopen?
Brugse zot, maar echt he! Wauw, die reacties hier, mensen permitteren zich nogal wat. Sofie moet maar alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd naast zich neerleggen en gewoon blij zijn dat ze zwanger is?? Zo werkt dat niet mensen!! ze mag rouwen om haar job, om haar broer, om het hele zwangerschapsgebeuren, ja ook om die kilo’s die er bij komen! Seg mensen, get a life eh
Je zou beter wat uitrusten van de vreselijke zwangerschap ipv dit enorm arsenaal aan zelfmedelijden te zitten uittypen.
Wat ik mij afvraag: zou je dit ook letterlijk zo zeggen als je Sofie tegen het lijf zou lopen?
Wooow, ik verschiet echt heel hard van sommige comments… De veiligheid om dit anoniem en vanachter een scherm te posten doen, doet bij velen precies de normen vervagen… Dit zijn toestanden waar ik mijn kinderen later voor wil behoeden want dit lijkt bijna cyber bullying… Rustig mensen. Er is niemand die jullie verplicht om dit te lezen…
My thoughts exactly. Ik ga ook ontvolgen. Het is me al lang iets te zelfverheerlijkend, zogezegde eerlijkheid wordt vermomd onder constante narcistische negativiteit.
Mijn hemel mensen! Waarom zijn jullie zo? Als je de toon van een bericht niet goed getroffen vindt, je niet herkent, klik dan weg. Hakken op een zwangere vrouw in de rouw, wiens misstap is dat ze op haar eigen blog iets schrijft wat je niet aanstaat?.ik kan me niet voorstellen dat je daarmee bent geworden wie je zelf graag wilt zijn.
Bye bye! (Hopelijk is dat niet je echte naam, Fran, -want hij is lelijk- maar dat zal wel niet als je hier zo onbeleefd komt doen?)
Heel hard gelachen met je comment, Saar, waarvoor dank.
Heel veel goede moed gewenst met de kwaal(tjes), Sofie!! Het extra hard zuchten is jou van harte gegund, als dat helpt. 😉 Als je dat al niet mag doen op je eigen blog en Instagram… Zure mensen!
Goed gezegd!
Er zal inderdaad altijd iets zijn dat erger is, net zoals je altijd iemand kan vinden die het beter heeft. Maar als iemand zegt: ‘Ik ben zó gelukkig!’, zeg je toch ook niet ‘Oh ja? Kijk eens naar die persoon, die is toch nog véél gelukkiger!’. Ik begrijp dus niet waarom we het in de omgekeerde richting dan wel zouden zeggen…
Daarnaast, wat je voelt, voel je. Groot, klein: elk gevoel heeft voor mij z’n bestaansrecht. Als jij behoefte hebt aan authenticiteit, aan delen, aan begrip, aan steun,… OP JE EIGEN BLOG (excuses voor de capslock, het is maar dat ik de indruk heb dat sommigen dit niet helemaal door hebben), blijf dan zeker schrijven. Ik wens je goeie moed met de zwangerschap en alle andere dingen die op je pad komen en kwamen.
👏 helemaal waar. Als je op je eigen blog/Instagram al niet meer mag posten wat je zelf wilt,denkt,voelt…
Wil je het niet meer lezen of zien: lees het dan niet en ontvolg eventueel, anders 🤫
Exact hetzelfde gevoel, vroeger prachtige blog, maar nu klagen dat je ,kilos bijkomt tijdens een zwangerschap ?
En je job kwijt? Heel erg , maar na meer dan een jaar er nog over klagen? Er zal wel een grondige reden geweest zijn zeker? Maar in jouw ogen waarschijnlijk weer niet.
Haar lief mag geen tatoo omdat ZIJ ertegen is, hoe egoïstisch kan je zijn zeg.
Bha ik lees wel blogs geschreven door minder narcistische mensen , dooeeeiiii
Daaaaaagggg! Ik lees wel liever comments geschreven door taalvaardigere mensen dan jij, Diane. Twee in zo’n kort tekstje? (kilo’s, tattoo) Foei foei …
(Diane is nu toch geen naam voor een dertiger? Eerder voor een vrouw van 55? … Wat maakt dat jij niet behoort tot het doelpubliek van deze blog.)
Ela Ela, ik ben ook meer dan 50 en volg trouw deze blog. Leeftijd heeft niets te maken met je ingesteldheid…
Diane, onlangs stond er in de krant een artikel over de ‘vernieuwing’ die Radio Nostalgie insloeg en dat ervoor gezorgd heeft dat enkele anciens (waaronder Sofie) niet meer te horen waren op de radio. In dat artikel stond ook dat de grote wijzigingen (volgens mij meer BV’s op de radio krijgen) niet het verhoopte resultaat hadden opgeleverd. Dus, neen, ik denk niet dat er echt een grondige reden geweest is. In de media is het vaak:’Niet interessant/bekend genoeg? Dan kan je vertrekken…’ Een vriend van mij heeft hetzelfde meegemaakt bij een krant: na meer 20 jaar hard werken zomaar aan de deur gezet omdat hij te oud was. Hij is nog geen 50.
Dus misschien eerst eens nadenken vooraleer je spreekt over ‘een grondige reden’, want soms is het gewoon willekeur.
Het is de eerste keer dat ik reageer op een blogbericht hier, maar volg Sofie wel al even.
Ik hou enorm van haar eerlijkheid, en zou absoluut niet haar voorbije jaar willen meegemaakt hebben. Sterk dat ze ook steeds mooie dingen kan verwoorden in moeilijke tijden.
Top bezig, Sofie!
En aan degene die het niet kunnen/willen lezen, lees het dan niet.
Jullie negativiteit helpt niemand verder … 🙂
Succes nog met jouw zwangerschap, jouw job en jouw fantastisch gezin! Geniet!! 🙂
Ps : ik ben ook zwanger (34 weken nu) en die 3de hittegolf is er teveel aan ;-).
Ik geef ook nooit commentaar, maar bij deze: Een dikke knuffel. Niks van aantrekken.
Wauw ik verschiet echt van sommige reacties.
Waarom zou je iemand die al een heel zwaar jaar heeft gehad nog eens zo neerhalen?
Zo’n woorden komen hard aan ook al komen ze van wildvreemden.
Je hoeft helemaal niet akkoord te gaan met hoe zij leeft en denkt maar zwijg dan gewoon. Wat willen jullie bereiken met zo’n uitspraken?
Al die negativiteit, zo jammer! Zijn jullie dan van die mensen die alleen goede vrienden zijn in goeie tijden? Als het wat minder gaat met vrienden in het echte leven, zeg je dan ook wat zaag je, doei vriendschap?! Echt, zo is het leven toch; soms is het leuk en soms steekt het eens allemaal tegen (nog licht uitgedrukt voor wat Sofie moest mee maken). En inderdaad, voor velen is een job verliezen niet zo erg, voor haar was het een passie, een job die ze niet in grote massa aanbieden!
Zo iemand de grond in boren; ben je nu gelukkiger?
Wow, ik moet niet meer naar HLN.be gaan om schokkende en grappige comments te lezen, nee, vanaf nu kan dat ook op Sofinesse.be …
En daar begint het allemaal: sofinesse, de finesses van Sofie. Soms gaat ze er eens met de grove borstel door en zijn die finesses ver te zoeken, maar ze is altijd eerlijk. Recht voor de raap. Geen schone schijn of fake gedoe met Sofie. Zo is ze hier, maar ook in real life. En daarvoor zie ik ze graag. Want verdorie, wat zie ik ze graag!
Normaal hou ik me hier nogal gedeisd, het is niet míjn blog, maar deze comments hebben mij geraakt. Gekwetst. Want jullie hebben het afgelopen jaar niet meegemaakt. Jullie hebben niet gevoeld wat Sofie en haar geliefden gevoeld hebben. En ze staat nog steeds recht. Ze blijft gaan. Met de nodige portie humor. En ja, met het nodige ventileren op sociale media. Háár sociale media.
Sofie is ook een van die gevoeligste mensen die ik ken. Dat zat zelfs in haar totem bij de Chiro of de Scouts (ik weet het niet meer, ik ben te veel van mijn melk om het te herinneren. Een meter kan toch ook last hebben van zwangerschapsdementie, niet? ;-)). En deze comments waren – mijn inziens – onnodig. Stop met lezen, ontvolg, maar kwets niet om te kwetsen. Live and let live. En zie elkander graag. Altijd. Want je weet nooit wat je morgen te wachten staat. En misschien kan jíj dan wel wat steun gebruiken. In real life of virtueel.
Oh my god yes! Ik wil ook zo’n meter 🙂
Voila die zit👍 Dat wordt een top meter!
Wat is dit zeg, op je eigen blog doe je toch je eigen zin, wat is dat nu. Staat het je niet aan wat er te lezen valt: ophoepelen!
Oh jee, wat is iedereen hier hard!
1000 keer liever deze blog dan al die anderen die dezelfde dingen leuk vinden, waar alle foto’s perfect zijn, die allemaal naar dezelfde (influencers)events gaan.
Dit is het echte leven!
Heb ik altijd dezelfde mening als Sofie, neen, maar dat hoeft ook niet. (bvb over potjes’training’ delen we niet dezelfde mening) Maar, ze is wel echt, het leven zoals het is in de meest pure vorm. Heb ik altijd dezelfde mening als mijn dichtbije vrienden? Neen. Moet dat? Neen!
Ik vind haar bijvoorbeeld slank (ook nu met de extra kilo’s). Vind ik dat ze zich minder op die kilo’s moet fixeren? ja! Maar als zij zich daar slecht bij voelt dan is dat haar recht. En zij durft uit te spreken wat anderen voor zich houden.
Dat kan helpen voor anderen, als het je frustreert lees dan enkel de perfecte blogs…
Sofie, dit verdien je niet. Je bent volgens mij niet negatief, je bent gewoon (h)eerlijk impulsief en zegt wat je denkt.
Hou er rekening mee dat mensen achter een scherm makkelijk een mening vormen en blijkbaar ook hun ongezouten mening willen spuien.
Blijf wie je bent! Of neen, laat dit je sterker maken. Jij bent jij, een goede mama, vrouw, zus, docent, radiostem, …
hou de moed erin!
ps: je ziet er goed uit, wat de weegschaal ook zegt, smijt die buiten!
Ik wil effe zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben!
Waarom vinden mensen het toch altijd nodig om anderen te kwetsen? Verdrietig word ik daarvan..
Wat VM zegt!
En ergens snap ik de negatieve comments wel…
Hoe graag ik Sofie ook volg, en haar blog lees… ik kan niet ontkennen dat ik hier met mijn ogen gedraaid heb. Da’s spijtig. Het mag en moet gedeeld worden, maar ‘t gaat inderdaad over de frequentie (en vooral over de kilo’s bijkomen tijdens een zwangerschap). Dan zou ik denken dat je een jaar geleden dacht “ik zou die kilo’s er met plezier bijnemen.”
Ik ga niet ontvolgen, ik ga blijven lezen.
Want ik lees en volg je graag.
Maar cheer up :). Niet omdat ik je wil neerhalen, maar omdat ik je het gun.
Echtig waar.
Wauw, ik ben oprecht gechoqueerd! Waarom zou je bewust iemand zo kwetsen als je je lelijke mening ook voor jezelf kan houden. Makkelijk hoor, hier anoniem wat gal komen spuien. Wist je dat je iemand ook kan ontvolgen??? @Sofie Top dat je zo’n vriendin als Barbara hebt, probeer het niet te hard aan je hart te laten komen x
Ojee. Zo reageren is ook niet mijn ding, maar ik wil even het pro-Sofie kamp joinen. Als het je niet aanstaat wat ze schrijft, ontvolg dan of lees niet. Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben, maar er is een verschil tussen die voor jezelf houden en opzettelijk en tactloos iemand kwetsen.
Ik ben er zeker van dat de mensen die in het ‘sofie-is-een-zaag-kamp’ zitten niet zó een jaar achter de rug hebben. Rouwen (om een job of een broer of andere dingen die behoorlijk sucken) mag je hele leven. Er staat geen termijn op hoor. Zo lang en hard als jij wil. En op de manier dat jij wil. Op je blog of Instagram dus ook. Stop dan met volgen en hou verder uw klep.
Oja en Sofie al die bijkomende kilo’s mag je mottig vinden, maar is dat niet gewoon (i’m totally serious) een halve kilo placenta, een kilo baarmoeder, 2 liter vruchtwater en vocht, 2 liter bloed, een halve kilo borsten en een paar kilo vet (dat daarna weer verdwijnt) ? Dan met de baby nog erbij ben je makkelijk aan 12 kilo? Dat was zo bij mij bij kind 1 (bij kind 2 wel veel meer. Teveel ijsjes). En ook al is het dan wat meer, dat is daarna snel weg én je ziet er toch goed uit?! Geen weegschaal hebben! Buitenzwieren! Soit, zwanger zijn is niet voor iedereen plezant. Ik had ook wel wat dingen die ik écht niet zou categoriseren onder ‘kwaaltjes’ wegens erg heftig.
En het is dus perfect mogelijk om superduperhappy te zijn met baby én je fysiek vaak superfokkingslecht te voelen. Echt helemaal mogelijk. En toegestaan. En ik lees precies beide kanten hoor bij Sofie. Real dus. Niet alleen de happy side. Want niets is bij iemand alleen maar de happy side. En dat is normaal en mag gezegd. Hopla.
Sofie, hou je recht aan de mooie reacties die hier ook te lezen zijn! En dit is jouw blog, dus jij mag schrijven wat je wilt.
Geniet en zaag maar verder. Als dat jou oplucht, waarom niet?
Mijn lijfspreuk is: Nie zoagen en deuredoen. Maar dat is omdat mensen soms zagen en zo bij de pakken blijven zitten. Dat doe jij niet. Dus van mij mag je.
Hopelijk trek je je dit niet te hard aan.
Succes!
Ik ben een stille volger van Sofie, maar als ik de commentaren lees kan ik niet meer stil zijn. Het lijkt de tijd van het jaar te zijn voor de zuurpruimen. En ze zijn precies allemaal tegelijk rijp… Je hóeft niet lezen wat er geschreven wordt. En als het je niet aanstaat, kan je het gewoon laten passeren, zonder iemand te kwetsen. Voor mij zeggen die negatieve reacties meer over diegene die ze schrijven dan over Sofie. De eerlijkheid en openheid (ja, óók de kwetsbaarheid) die Sofie ons toont, is de realiteit en is wat mij betreft een verademing in de vaak fake blogwereld. En kan je dat niet aan, ga dan elders lezen. Écht. Sofie, weet dat er heel mensen wél achter jou staan, waarderen wat je doet, met je meeleven in de mooie en de minder mooie dingen des levens. Kijk naar alle mooie reacties en maak geen woorden vuil aan de andere. Liefs! x
Oh god wat lees ik hier allemaal ..
Jullie zijn ZO grof .. karma bitches, karma .. tsssss
Je moet maar denken: wie zulke azijncomments post, gaat daarna niet gezellig met vrienden gezelschapspelletjes spelen. Of met een geliefde iets leuk doen. Dixit Sofie Hagen. (Die ook echt goeie dingen zegt over fatphobia etc. Check haar!) Morgen koeler!
Lieve Sofie,
Ik reageer normaal ook nooit op blogberichten maar kan het mij nu ook niet laten.
Probeer je die enkele negatieve reacties niet aan te trekken, er zijn er gelukkig veel meer positieve! Maar dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan..
Ik bewonder jouw eerlijkheid en jouw spontaniteit. Ik volg je dus met plezier en zal dit blijven doen!
Dus als je zin hebt om jouw grote verdriet te delen, doe dat dan maar. Er zijn maar weinig mensen die zo veel tegenslag moeten verwerken in 1 jaar.. Een rouwproces vraagt heel veel tijd en komt met ups en downs, totaal begrijpelijk als jij je soms dus wat minder vrolijk voelt. Maar ook als je wilt klagen over hoe zwaar zo een zwangerschap kan zijn, ook al is de baby meer dan gewenst, of over de kilo’s die je liever niet te veel ziet bijkomen, dan doe je dat maar!!
Het siert je dat je zo gevoelig bent, op een dag zoals vandaag zal je dit misschien vervloeken maar op de meeste andere dagen is dit een prachtige eigenschap.
Aan de mensen die anoniem zo reageren: volg één van de vele fake Instagram-accounts die hun alleen maar bezig houden met hun cijfertjes en het promoten van producten waar ze vaak zelf niet eens achter staan, keuze genoeg 😁
Je schreef al vaker dat je commentaar kreeg van mensen die vinden dat rouw na een bepaalde tijd voorbij moest zijn en dat vond ik telkens heel erg om te lezen. Mensen hebben niet te oordelen over iemands rouwproces. Maar wat ik hier lees aan commentaren, daar schrik ik nog meer van. Dit is jouw plekje op internet waar jij de dingen schrijft zoals ze voor jou zijn en dat zou gewoon prima moeten zijn. Het leven gaat over de mooie én de moeilijke dingen, die horen er allebei bij. Een dikke knuffel.
Ik volg je ook graag maar je lijkt wel van elke up een down te maken. De manier waarop je schrijft komt zeer negatief over.
Vind ik dus ook… spijtig
Vervelend wel, dat veel mensen blijkbaar deze blog moéten lezen.
Ocharme die mensen. Terwijl ze het helemaal niet tof vinden.
Ik hoop in ieder geval dat ze nooit maar dan ook nooit moeten rouwen. Of als dat gebeurt, dat er dan zachtheid is, in plaats van mildheid.
Kijk, klagers, je wordt er zelf niet gelukkig van dit te lezen, waarom die je dan exact wat je Sofie verwijt, namelijk naar hier komen en je erin wentelen? Sluit dat negatieve maar gewoon uit je leven. Je weet wel, doe ‘normaal’, zoals je Sofie zelf ‘roewenst’.
Inderdaad, bizar hè? Ik vraag mij echt af wat dit soort mensen beweegt…waarom lees je een blog tegen je zin? Wat bezielt je om iemand op haar eigen blog zo neer te halen?! Sofie, kop op! Zoals je kan zien, is het pro-Sofie kamp veeeeeeel en veeeeeeel groter!!! Team Sofie!! (Zie mij graag, weet ge wel?) Ik zal trouwens eens heel eerlijk zijn: als ik mijn Insta open, ga ik altijd meteen naar 2 stories en posts: die van Sofinesse en Katrijn Van Bouwel 🙂 Ik geniet er echt van om jullie bezig te zien! Doe zo voort, in alle eerlijkheid!!!
Ik bekijk ook telkens eerst Sofie en Katrijn! Om wille van hun eerlijkheid en authenticiteit.
Oh my God… Wat gebeurt er nu hier? Lees ik zo’n reacties echt?! Ik dacht dat zo’n woorden inderdaad enkel vielen onder commentaren bij bepaalde nieuwssites… Of op de Facebook van pubers.
Hoe kunnen mensen zich zo beter, sterker en stoerder voelen om vanachter een scherm beter te weten hoe iemand zich mag uiten op haar eigen blog? Vreemd. Laat je niet beperken Sofie door een paar betweters!!
Lieve heerlijke open Sofie, negeer alle zure trezebezen en blijf gewoon jezelf. Je leerde mij het afgelopen jaar zoveel over rouwen, doorbijten, vallen en opstaan. Dank je voor de openheid en de eerlijkheid. X
It’s a sad, sad planet!!! Hier ook een stille volger, ook al leef ik enorm mee met wat je allemaal meemaakte. On-voor-stel-baar wat mensen hier allemaal komen spuien!
Wie kan zich in godsnaam bezig houden met dergelijke berichten?! Sofie, trek je op aan de mensen rondom jou die er echt toe doen en probeer al deze verzuring te negeren! Spijtig dat jij het mikpunt hiervan moet zijn! Ik wens je van harte een vlotte zwangerschap en een ferme dochter toe!
Nie pleuje Sofie! Het is een fantastische blog en de jouwe, waar jij schrijft wat je wil. Ik begrijp echt niet wat mensen bezielt om je zo neer te halen en na alles wat je meemaakte nogal normaal dat je daar nog niet overheen bent.
Mja, ik wil ook best nog een reactie plaatsen.
Wij lezen die blogs als buitenstaanders. Soms vormen we ons een beeld van iemand, of van die persoon zijn leven. Dit kan echter helemaal verkeerd zijn.
Ik lees bv de blog mamavanvijf. In mijn hoofd was dat het perfecte gezin, en kijk onlangs las ik dat mama en papa uit elkaar zijn. Daar zat ik met mijn idee van het perfecte gezin.
Om maar te zeggen dat wij, lezers, dingen die we lezen helemaal fout kunnen inschatten.
Het boek is meestal veel mooier dan de film.
Dat Sofie van aandacht houdt, is volgens mij een feit. Maar is dat negatief? Zeker niet.
Bovendien denk ik dat Sofie een perfectionistisch en gevoelig iemand is. Iemand die altijd goed voor anderen wilt doen, en haar blog gebruikt om te ventileren. Daardoor komt dit misschien over als geklaag, nooit tevreden zijn?
Ik lees hier al sinds ze eens in 1 of ander programma verscheen op Canvas denk ik? Toen was er ook 1 of ander issue op haar blog, maar kijk, vele jaren later lees ik nog mee.
Ik denk soms ook, komaan hè, geniet nu toch eens van wat je hebt.
Is een feit dat het een zwaar jaar was, maar ondanks alles gaat het leven gewoon verder. Dat is iets wat ik zelf geleerd heb toen ik net als Sofie mijn broer verloor door zelfmoord. Ik vond toen ook dat het echt niet kon dat mensen gewoon doorgingen, terwijl ik mijn verdriet moest verwerken. Alles moest daar over gaan.
Dit allemaal gezegd zijnde, blijf ik hier met veel plezier lezen. Soms mij eens ergeren, soms geamuseerd meelezen, nu volop meelezen tot hun dochtertje geboren wordt.
(Is enkel mijn mening, kan volledig mis zijn ook)
Super mooi verwoord, en net dezelfde manier hoe ik erover denk.
Zonder Sofie hiermee te willen neerhalen en kwetsen.
Het is hoe sommige lezers het ervaren, en als je jezelf op die manier blootgeeft op het internet, zal je ergens ook met negatieve reacties te maken krijgen.
Ieder mag zijn mening geven, Sofie ook, lezers ook.
Maar helemaal akkoord dat dit op een opbouwende en respectvolle manier moet gebeuren.
xxx
Ik kan alleen maar hopen dat die paar azijnpissers van hierboven milder en zachter zijn tegenover hun kinderen dan wat ze hier presteren. Denk eens even na, is dit echt wat je wil meegeven aan je nageslacht of medemensen? Shame on you!
En aan Sofie, doe jij maar wat nodig is. Schreeuw je vreugde van de daken, deel je verdriet, wees open over je zorgen. Het laatste wat de wereld nodig heeft is de zoveelste neppe-influencer-kijk-ons-eens-stralen-account.
Spijtig genoeg begrijp ik de ergernis wel van velen hier.
En ja Saar, wel erg ad hominem he. Goed, Dat jouw naam veel mooier is dan Fran en niet 13-in-dozijn is dan!
Ben me de laatste tijd ook aan het ergeren aan het aandachtsniveau en het ironieloze hengelen naar gratis dingen en zoals iemand anders al zei van echt elke up een down kunnen maken. Of ook het andere mensen belachelijk maken met foto’s van afzakkende broeken. Komt allemaal heel negatief en flauw over (ook kwetsend naar die personen toe bijvoorbeeld, je zal maar zo te kijk gezet worden door jou!)
Ik heb ook al een job verloren, ook iemand door zelfmoord net zoals zoveel andere Vlamingen. We zijn daardoor geen special snowflakes…
Ik denk dat positiviteit en minder aandacht zoeken Sofie ook wel wat deugd zou doen:)
En neen, ik lees ook geen fake blogs van influencers maar wel heel wat andere blogs die ook real life zijn en tegelijk minder betuttelend en heel wat positiever zijn.
If you can’t stand the heat…
Elise, ik kan het niet beter verwoorden !!!! Helemaal eens met jouw en mooi gezegd.
Het is erg lang geleden dat ik nog eens reageerde.
Ik heb je enkele maanden terug ontvolgd op instagram omdat ik kwaad op je was (eerder gechoqueerd) en ik heb je zelfs geblokkeerd. Ik wilde niets meer van je lezen.
Ik zei toen dat je broer ook niet zou willen dat je zo verdrietig bleef waarop jij brut zei dat ik het recht niet had dat te zeggen (wie dacht ik wel dat ik was) omdat ik hem niet kende.
Ik was echt kwaad, want ik heb hem wel ontmoet en kende hem wel. Dus ik vond het grof maar ik heb het geklasseerd onder verdriet. Toch nam ik afstand. Vond dat hard en nee hij zou dat effectief niet gewild hebben. Hij zou willen dat je geniet, leeft enz…(wat je probeert)
Zelf heb ik je ook ooit al eens te negatief genoemd, waar jij heel fel op reageerde. Je hebt mensen bij wie het glas halfvol is en er zijn er waarbij dat halfleeg is. Ik weet dat je het altijd met de beste bedoelingen doet, maar soms kom je inderdaad wat negatief over.
De mensen hierboven zeggen het inderdaad wel brut, maar dat heb je met schrijven. (of kan je hebben)
Anderen reageren daar dan heel fel op dat dit niet kan of mag. Maar dat is nu eenmaal een blog hebben. Als je vrij schrijft dan moet je ook aanvaarden dat er reactie op komt. (ook de lezers moeten daarmee kunnen omgaan in plaats van schreeuwen dat ze niet meer moeten komen lezen, ieder mens heeft zijn mening).
Niet iedereen zit op één lijn dus kunnen die reacties zeer divers zijn.
Het feit dat zoveel mensen zeggen dat er de laatste tijd veel geklaag is of negativiteit, dan zal er wel “iets” van aan zijn, hoewel ik dat nu zelf niet vond bij deze post, het stoorde me allezins niet. Het is nu eenmaal het leven zoals je zegt, en daar horen onprettige kwaaltjes bij. Je bedoelt het goed. Die insteek vat ik zeker wel.
Bij een open blog kiest iedereen vrij of hij nog komt lezen en of hij/zij reageert.
Uiteraard moet er respect zijn. En als het met respect gezegd wordt moet dit ook een plekje krijgen en moet de blogger& lezer dat aanvaarden. (vrije meningsuiting)
Net zoals Sofie het altijd goed bedoelde, zullen de lezers dat niet zo slecht bedoelen maar eerder willen zeggen “Hey Sofie, komaan, hoofd omhoog en meer positief zijn, ….”
Mieke hierboven omschrijft het ook PERFECT. Ik dacht net als haar dat mamavanvijf een topgezin had en ze zijn nu uit elkaar. Op de blog zie je alleen maar positieve zaken en lees je niets over de scheiding (en dat is haar goed recht). Op instagram is ze er echter zéér open over. Maar op je eigen blog schrijf je wat je wil. Ook Sofie. Maar dan kunnen mensen daar ook vrij hun mening over zeggen en moet je dat kunnen aanvaarden zonder steeds in die verdediging te gaan. Wees trots op jezelf, het is jouw blog, je hoeft je niet te verdedigen. Maar breek de mensen die hun mening geven dan ook omgekeerd niet af. We zijn allemaal individuen met verschillende visies, aanpak en interpretaties.
Dus ook al vond ik je ook al eens te negatief, ik ben superblij dat je zwanger bent en duim mee voor een wolk van een gezonde baby. Je bent erg mooi zwanger en als je haar vasthoudt zal je de zorgen weer vergeten, al komen er dan andere zorgen.
En nee ik vond deze blog geen gezaag maar de realiteit van zwanger zijn.
En ja ik schrijf dit met de beste bedoelingen.
Sofie
Het is echt een vreselijk jaar geweest voor jullie. Chapeau hoe jullie hierdoor gezeild zijn. Toch snap ik de negatieve reacties hier wel een beetje. Hoewel sommige toch wel wreed geformuleerd zijn.
Ik vraag me soms gewoon af “wanneer gaat ze nu eindelijk eens tevreden zijn”. Je bent een vreselijke miskraam achter de rug maar je bent opnieuw zwanger van een dochtertje! Je bent trouwens prachtig zwanger, ik snap niet zo goed waarom je moeite hebt met je gewicht.
Er zijn grenzen tussen eerlijkheid en eerlijkheid. Ik volg enkele moeders op IG die het niet verbloemen maar toch ook niet alles delen. Er zijn grenzen denk ik dan toch. Soms ben je gewoon te eerlijk op IG en je blog. Sommige dingen zou ik eerder binnenskamers houden.
Iedereen heeft zijn tegenslagen in het leven. Bij ons is het soms ook zeer zwaar en er moet plaats zijn voor het delen van verdriet, absoluut. Maar het moet niet steeds opnieuw en opnieuw door iedereen “zijn strot” geduwd worden.
En het vissen naar gratis spullen…zou je geen aanbiedingen krijgen omdat je inderdaad soms te negatief bent en te hard dwelt in zelfmedelijden?
Komaan Sofie, je hebt een prachtig gezin, een goede job, een leuke familie. Ga ervoor en probeer het negatieve om te buigen in iets positiefs
Ik ben zelf een dikke (beide betekenissen van het woord) zaag en ik lees graag blogs waarop gezaagd wordt.
Sofie, alstublieft, blijf een beetje zagen af en toe, want als je blog door alle negatieve commentaren een walhalla van regenbogen en eenhoorns wordt, ga ik moeten afhaken.
Hihi, grappig 🙂 I agree ..
Naar mijn mening hebben zij die het nodig vinden om Sofie eens ‘hun’ waarheid te geven zelf wat last van narcistische trekjes. Jullie voelen jullie blijkbaar ‘meer’, belangrijker, levenswijzer dan Sofie. En toch, vanuit mijn standpunt lijkt jullie emotionele intelligentie mij toch ietwat aan de lage kant. Want wat wil je er eigenlijk mee bereiken om zo grof en totaal ongenuanceerd uit de hoek te komen? Bewust kwetsend en denigrerend? Ik vraag me echt af of je je dan beter voelt nadien. Dat je dan denkt ‘ha, ik heb het ze toch eens gezegd.’ en dan misschien beter slaapt? En ook… hoe reageren jullie als iemand jullie op die manier ‘feedback’ zou geven? Hebben jullie er al eens bij stilgestaan hoe jullie jullie daarbij zouden voelen? En dan laat ik alle miserie die Sofie en haar familie moeten doorstaan nog even buiten beschouwing… terwijl die miserie er misschien zou toe kunnen bijdragen dat elke nieuwe tegenslag, hoe klein ook, nog maar eens de druppel teveel is. Maar eigenlijk maakt dat niet uit… we mogen toch allemaal voelen wat we voelen zonder ons daarvoor de hele tijd te moeten verantwoorden?
Dit is de blog van Sofie en het is dus haar volste recht om hier te schrijven wat ze wilt, hoe en wanneer. Sofie is een mens zoals ieder van ons en heeft net als ieder van ons goede momenten en slechte momenten. Sofie deelt veel en stelt zich hierdoor kwetsbaar op… en wordt daar nu ineens door enkelen keihard op afgerekend. Auw, denk ik dan. Dat moet binnenkomen.
Goh Sofie… ik voel met je mee. ik hoop dat de woorden van steun en appreciatie voor jou uiteindelijk meer blijven hangen dan de kritiek van enkelen.
Be you.
Leef en laat leven.
Ik snap de negatieve commentaren toch ook wel. Pas op, ik lees Sofie graag, ik ben superblij dat ze zwanger is van een derde kindje (een meisje, nog wel!) en gun haar al het geluk dat er is. Ook snap ik absoluut dat het een zwaar jaar geweest is, en ben ik niet iemand die vindt dat je na een jaar wel genoeg gerouwd hebt.
Maar Sofie begint haar blog met “Blijkbaar is het not done om iets te zeggen over de negatieve kanten van een zwangerschap.” Ik (en vele anderen, gok ik) heb daar nooit iets over gezegd (en ben het daar ook helemaal niet mee eens) en toch volgt een hele blogpost over hoe ze zich verdedigt tegen tja, ik weet niet eens wie. Ik snap dat dit Sofie’s blog is, en dat ze mag schrijven over wat ze wil, dat is haar volste recht. Alleen is het niet echt aangenaam om te lezen, een verdediging op wat iemand misschien ooit gezegd heeft tegen Sofie. Ik ben het helemaal niet eens met het standpunt van die onbekende andere, maar toch volgt tja, inderdaad gezaag over wat ze allemaal wél mag zeggen. Ja, ok, natuurlijk, ik ben het eens, maar verder weet ik echt niet goed wat ik daar als lezer mee moet. Nogmaals, Sofie mag schrijven wat ze wil, het is mijn keuze om het al dan niet te lezen, ik wou gewoon zeggen dat ik de commentaren van anderen snap.
Ook wat Elise zegt, het soms belachelijk maken van andere mensen. Ik herinner mij een blogpost over de fitness, waarin ze nogal negatief oordeelde over andere bezoekers. Ik ben redelijk zelfbewust over mijn lichaam, en dan is dat gewoon niet fijn om te lezen: dat wat je denkt dat mensen denken, sommige mensen ook effectief denken, en zelfs uitspreken op een blog. Of in dit geval de extra kilo’s en haar gevecht met zelfacceptatie en tevreden zijn met haar lichaam. Het zal best dat zij zich zo voelt, maar voor iemand die véél en véél zwaarder is, tja, dan voel je je gewoon een dikke vette logge walvis.
Als laatste wou ik nog zeggen, Sofie, neem je tijd. Hol jezelf niet voorbij. Het is absoluut een zwaar jaar geweest en ik heb de indruk dat je ergens niet aan wil toegeven. Je blijft keihard aan het werk. Ik heb soms schrik dat de echte klop nog moet komen. Misschien is dat niet zo, en dan mag je mij helemaal negeren (anders ook, hoor), maar ik wou het toch maar even gezegd hebben, uit bezorgdheid.
Ik moet hier vaak denken aan het gezegde ‘pijn is onvermijdelijk, lijden is een keuze’. Ik wens Sofie vaak een iets rozere bril toe, voor mijzelf zou de dieperik wenken als ik steeds weer mijn tegenslagen en verliezen blijf opsommen. Dat ik mij soms erger komt dus ook voort uit een soort bezorgdheid, dat wens je toch niemand toe.
En extreme openhartigheid kan wellicht extreme reacties oproepen? (Door de bril van werkgever bekeken stel ik me soms ook vragen bij sommige teksten/foto’s.) Je reageert in een colère en kan je reply nadien niet meer wijzigen… Neemt niet weg dat ik sommige wel heel wreed en ongenuanceerd vind.
Dat dus.
Dat continu opsommen van de miserie.
Misschien helpt het om het ‘the other way around’ te doen.
Het opsommen van wat goed loopt.
Lijden is een keuze???
Alsjemenou …
Pittig hier … Ik blog al twee jaar haast enkel en alleen over mijn kanker. Dringend een leuker thema introduceren, als ik de reacties hier lees 🙄. Get over it and move on??? Zo’n reacties komen nooit bij thema kanker. Wat zou maken dat je na zo’n baaljaar als dat van Sofie het niet zwaar mag hebben met extra kilo’s of andere dingen? Omdat het geen kanker is? En waarom zou je dit niet op je hoogstpersoonlijke blog mogen gooien? Ik ervaar een blog trouwens als een van de weinige plaatsen waar ik echt kan zeggen wat ik denk/voel/beleef zonder de tegenreacties, ongemakkelijke stiltes… Die mening moet ik precies herzien na deze reacties. Jammer, echt jammer. @sofie : jouw gevoelens, jouw leven, jouw blog. Ik lees graag in 2023 hoe je je voelt als je aan je broer denkt. Stop aub niet met in je hart en hoofd te laten kijken.
Oh ja, ook zonder baaljaar ben ik de mening toegedaan dat iedereen blogt waarover ie wil, net zoals iedereen zo vrij is om niet meer te komen lezen als ie niet meer geïnteresseerd is.
Sommige commentaren zijn onnodig hard en ik hoop dat Sofie die niet aan haar hart laat komen.
Is Sofie een zaag? Voor sommigen wel, voor anderen niet, zoveel is duidelijk. Er bestaan niet echt objectieve criteria voor, dus we kunnen nog lang analyseren. En zo boeiend is dat nu ook weer niet.
Sofie is vrij om te schrijven wat ze wil en wij zijn vrij om dat te lezen. Omdat Sofie een knop ‘reageer’ heeft toegevoegd aan haar berichten, neem ik aan dat ze wel geïnteresseerd is in wat de lezers vinden/denken. Zoals iedereen van ons leest ze daarbij liever positieve dan negatieve commentaren. Wil dat zeggen dat we geen negatieve meer mogen posten? Neen, dat lijkt me niet. Zoals Sofie vrij is te schrijven wat ze wil, mogen wij dat ook. Daarvoor dient de knop. Hoe genuanceerd en vriendelijk we zijn in die commentaren, zegt natuurlijk wel iets over onszelf, zoals de berichten van Sofie dat ook doen.
(In het echt ben ik nog veel saaier, hoor.)
Soit. Ik ergerde me niet heel veel aan de berichten, om eerlijk te zijn. Ik denk dat ik liever eens een ferme portie gezaag lees dan het pathologische optimisme van sommige vrouwen. Maar wat me wél wat stoorde, waren de berichten over de kilo’s. Daarom een vraag aan Sofie – of iets waarvan ik hoop dat ze het in overweging wil nemen. Dat je bijkomt, heeft een functie. Zo heeft de natuur dat voorzien. Het aantal kilo’s dat jij al bijkwam, is écht niet veel. Daarop beginnen letten, lijkt me geen goed idee voor je baby. Met de borstvoeding ben je vrij fanatiek bezig, daar neem je alle nadelen erbij omwille van de gezondheid van de baby. Waarom kan je dat niet met de kilo’s? Ik zou die nu laten voor wat ze zijn en er na de zwangerschap over nadenken hoe je ze kan verliezen – als je dat wil, maar dat lijkt me wel. En nog iets kleins: voortdurend zeggen dat je jezelf te dik vindt en dan foto’s posten van een volstrekt normaal lichaam (de BMI ten spijt – die zegt trouwens ook niet alles!) kan behoorlijk kwetsend overkomen voor vrouwen die echt wat kilo’s te veel hebben. Je mag het effect daarvan niet onderschatten.
Verder wens ik je een zo fijn mogelijke zwangerschap toe en een gezonde, blije baby. En blijf schrijven, hoe dan ook.
Totaal ongevraagd, maar even hoe ik het ervaar:
Dat rouwen en jobverlies, verwerkt ieder op zijn eigen manier. Daar ga ik absoluut geen uitspraak over doen, en in alle eerlijkheid: daar stoor ik me ook niet aan.
De zwangerschap, dat wonder (echt waar: regelrecht wonder!) konden vele lezers op de voet volgen. Wat waren we oprecht gelukkig toen het quasi onmogelijke gebeurde. Sofie laat ons zodanig toe in haar leven dat we allemaal vanop de eerste rij meevolgen. ‘T is bijna als m’n dagelijkse soapserie. De eerste echo’s, de buikfoto’s, het geslacht, het gissen naar de naam, … .
En dan inderdaad, van die up een down maken. Dat we onszelf er bijna ambetant van voelen. Die zwangerschap waar we allemaal zo in meegeleefd hebben, en waar ook een heleboel vrouwen van denken “Ik zou ALLES geven om het te mogen meemaken”. Dat je een amper jaar geleden zelf tot die groep behoorde. dat maakt het moeilijk om lezen en verdragen. Dat maakt dat er met de ogen gedraaid wordt.
Wil dat zeggen dat er niks negatief over de zwangerschap mag gezegd worden? Absoluut niet. Maar ik denk dat dit wel één van de redenen is waarom veel van je lezers hier ‘gevoelig’ op reageren.
Enja, kilo’s bijkomen vind ik geen ‘kwaaltje’.
Dus daarover wenen (zoals je zelf zei in je stories) is nuja .. vreemd.
Ik kwam 19 kilo bij. Ik heb me er letterlijk geen minuut slecht door gevoeld door die gewichtstoename. het-is-een-facking-zwangerschap. *facepalm*
Ik wil je met een comment graag steunen Sofie. Ik probeer zelf pijntjes en problemen nooit te vergelijken. Als het voor jou een ding is, is het een ding. Punt.
Sterkte Sofie.
Zij die gooien met modder, zijn gelukkig zelf niet naakt.
Het vraagt moed om je kwetsbaarheid te tonen in deze wereld.
Hopelijk vind je de kracht om ook dit te verwerken.
Ik vroeg mij bij het lezen van deze post af wie er iets op tegen zou kunnen hebben dat je de voor jou minder fijne kanten van je zwangerschap benoemt. Toen las ik een paar van de comments. En schrok ik.
Ik wens je een fijne zwangerschap toe en ook daarbuiten het allerbeste! Ik vind je geen zaag, en als dat al wel zo zou zijn dan blijft dit jouw blog. En als jij wil klagen, dan mag dat. Niet iedereen hoeft het me je eens te zijn, maar waarom mensen je blijven volgen om dan zo’n commentaren te schrijven, dat begrijp ik niet goed.
Mijn blog is mijn eigen kleine koninkrijkje, heb ik geleerd. En dus schrijf ik er wat ik wil. Geldt voor Sofie ook, lijkt me zo.
En uiteraard schrijft iedereen in de commentaren wat hij of zij wil, maar ik vind de toon hier nogal hard. Hoe zei de mama van Bambi het nu ook weer? Als je niks leuks te zeggen hebt, zeg dan helemaal niets. Zoiets. Hè?
Het is in december 10 jaar geleden dat mijn zus overleed. Ik ga daar ook nog over schrijven. Want het overlijden van een broer of zus, dat laat een gat na in een familie. Een gat dat nauwelijks te dichten is. Dus hey, WTF, na een jaar? Mag het nog? En al de rest ook. Sommige dingen zijn moeilijk om te verwerken. Elke mens doet dat op zijn/haar manier. Laat Sofie tenminste in haar waardigheid. Niet elke mening hoeft zo nodig geventileerd worden. Dat van de mama van Bambi, weetjewel?
Ik vind het zo raar om te lezen dat je bvb van elke up een down maakt. Ik lees dat niet, jouw teksten wekken dat niet bij mij op… Het geschreven woord wordt blijkbaar door iedereen op een heel andere manier geïnterpreteerd, vanuit hun eigen leefwereld. Wat me doet afvragen hoe die eruit ziet…
Iedereen zucht en puft met deze warmte, right? En als zwangere is dat nog zwaarder. Dat is het enige wat ik lees. Als je klaagt over de warmte, wil dat toch niet zeggen dat je hoopt dat het een snertzomer met regen wordt?
I don’t get is, en ik lees ook blijkbaar niet wat de anderen lezen…
Het enige wat ik kan denken als ik die harde reacties zie is dat er een trollenlegertje is afgestuurd op Sofinesse… Er bestaat ook nog zoiets als ontvolgen als je het echt niet aankan, of even door stories scrollen op IG. En blogs? Daar klik je dan toch gewoon niet op door?
Er zit een echte persoon aan de andere kant dames en heren, geen personage van op jouw Instagram. Een persoon met ups en downs, met meningen en gevoelens die misschien van de jouwe verschillen, een manier van aanpakken of delen waar jij je niet of net wel in kan vinden. Maar vooral, een échte persoon in alle betekenissen van het woord. Een echte persoon die bovendien de laatste tijd heel wat meegemaakt heeft. Dat, en hoe zij en haar gezin/familie dit willen verwerken, staat voorop, niet jouw, mijn, ons ‘amusement’. Confronterend voor je eigen veilige leuke leventje, dat soms de bodem er maar gewoon kan uitvallen? Jammer dan, niemand verplicht je om hier verder te lezen, en die commentaren hoeven al helemaal niet.
Niets in dit leven is alleen maar vreselijk of super. Daar zitten zoveel schakeringen tussen en maar goed ook. Ik vond zwanger zijn zalig. Althans dat is wat ik ervan onthouden heb en we weten allemaal dat ons geheugen selectief is. En weet je wat? Liever mensen die wat zagen dan mensen die alleen maar bluffen of shinen. 😃.
Een trol met enkele persoonlijkheden is neergestreken ..niet op reageren, gun het hem niet !
Ja, ik had dat ook al door. Verschillende posts komen van een en dezelfde persoon (check het taalgebruik). Ach ja, hoge bomen vangen veel wind ;-). Stiekem misschien jaloers (op haar relatie bv.?)? Toen de trol hier driftig commentaar kwam typen, zat er zeker en vast geen liefhebbende partner naast haar in de zetel :-))
Welnee, geen trol. Jullie onderschatten hoeveel mensen hier en op instagram alleen voor het ramptoerisme langskomen. ;D
Volwassen mensen…die vrij zijn in de keuze van blogs die ze lezen of niet lezen…. Die comments hier doen mij zelfs pijn! Ook ik heb vroeger een miskraam gehad en problemen om zwanger te raken…. ook ik heb een enorm zwaar jaar achter de rug, ook ik heb heel plots iemand dierbaar verloren, ik ben zelfs mezelf verloren. Iedereen verwerkt zijn verdriet op z’n eigen manier. NIEMAND hoeft daarover te oordelen! NIEMAND is verplicht om hier te komen lezen, je zou denken dat een bende volwassenen dat toch wel zou weten. Blijkbaar niet. Triestig! Kijk het is heel simpel: staat het je niet aan: klik op dat kruisje en as if by magic: it’s gone! Nee jullie steken liever al jullie tijd en energie in het afkraken van iemand die gewoon haar verdriet en haar gevoelens op haar manier verwerkt: al schrijvend. Zijn jullie trots op jezelf? Dan wens ik jullie van harte hetzelfde toe! Dat tientallen mensen jou ook maar eens de grond in boren, dan besef je misschien wat je gedaan hebt. Dit zijn geen gewone comments meer, dit is pure pesterij.
Doen jullie tegen jullie familie/vrienden/collega’s ook zo gemeen? Get a life en bol het hier af als het jullie niet aanstaat!
Mag ‘k eens twee dingen zeggen?
– Gewoon een heel goedbedoelde tip aan iedereen: online toestanden zoals blogs en IG kunnen heel tof zijn om te lezen en van gedacht te wisselen. Maar steek uw tijd op de eerste plaats in een paar echte vriendinnen. Niet veel hé, maar een paar. Dat rendeert verdorie veel meer dan getokkel achter een scherm. En misschien is het soms beter daar eens tegen te zagen en zuchten dan dat online te doen, en daar op zoek te gaan naar begrip/relativering/(terecht :))medelijden, of uw frustraties uit te werken in ronduit belachelijke commentaren op iemand die gewoon een keigoeie en spontane schrijfster is.
– Ga verder, inspireer, respecteer! Het zijn niet de mijne, maar wel heel wijze woorden.
Succes Sofie!
Ik vind de commentaren hier ontzettend hard en grof.
Je hebt zoveel recht op al deze gevoelens, je hebt zoveel recht op het uitdrukken van je pijn, je angsten, je gelukjes,… Dit is immers jouw blog, jouw eigen plek.
Hoe onterecht ik al deze bagger die je over je heen krijgt ook vind, ergens vind ik het ook wel een spiegel. Jij kan immers soms ook echt ontzettend hard uit de hoek komen en je ongezouten mening geven. Zoals dat je jezelf zo dik vindt en je bijna walgt van je uitzettende lichaam, terwijl ik in jou een perfect normale vrouw zie. Ik ben een stuk zwaarder en kan, als ik jouw posts lees, het niet laten om te denken dat je, als je mij zou zien, je ontzettend van me zou walgen.
Zoals dat je enorm hard reageert op berichten over kunstvoeding t.o.v. borstvoeding of potjes- en slaaptraining. Ik vind dat jij volledig achter je eigen keuze mag staan, maar ik vind ook dat niemand geshamed hoeft te worden omdat zij die mening niet delen.
Zoals dat je mensen soms schaamteloos te kakken zet op je stories, zoals die ‘bilspleet’ of de slaapcoach. Is dat dan niet cyberpesten? Zou die persoon zich niet net zo voelen als jij je nu voelt, moest hij/zij zien dat je ongevraagd je mening over hen zit te verspreiden?
Je hebt alle recht om te ‘zagen’ (hoewel ik niet van mening ben dat je dat doet) en iedereen heeft recht op zijn/haar eigen mening. Maar je hebt het over mildheid.. ik hoop dat je ergens die mildheid t.o.v. anderen bij jezelf kan vinden. Het is niet fijn hoe ze over jou schrijven hier, net zoals het jammer is dat jij dit ook over anderen doet.
Idd, dat constant andere mensen te kakken zetten op haar blog en IG vind ik ook een heeeeel lelijke eigenschap eigenlijk.
Zij mag dat allemaal wel natuurlijk…heilige aandachtsgeile sofie
Maar als anderen dan iets tegen haar zeggen ho maar:)
En weer dat enorme zelfmedelijden op IG.
Ja maar ja, de kleine zijn ballen zijn uit zijn onderbroek gebarsten, dat is ook vreselijk. So much for finesse.
Liesbeth, ik hoop dat je de vraag van Sofie om haar te ontvolgen zal uitvoeren. Het lijkt me niet gezond voor jou én voor haar als jij alles wat ze post op Instagram en op haar blog (HAAR eigenste blog!) blijft becommentariëren. Als je dit niet zou doen (haar ontvolgen) dan zou ik dit heel, heel vreemd vinden…
Haha, reageer normaal nooit maar ik vind de commentaren van Liesbeth echt geweldig. Zo grappig en waar:)
Als je nooit reageert, had je deze ook commentaar beter achterwege gelaten.
En gaan lezen om 23 over 8 ‘s morgens bij iemand waar ge een hekel aan hebt, dat is pas om medelijden te hebben ;-). Draai u nog eens om in bed, pakt uwe vent eens vast, ontbijt met uw kroost. Zijn toch toffere manieren om uw weekend te beginnen zou ik denken. Nietwaar? (of zit ge eenzaam en alleen aan de ontbijttafel, en u te ergeren aan een zwangere vrouw met een keimooi gezinnetje, een liefhebbende man, omdat ge (onbewust) stikjaloers zijt?)
Ik zou eerder medelijden krijgen met jou. Als je dingen volgt die je niet wil volgen. Triest!
@Sofie: wat volg ik je graag! <3
Sofie, jij voelt wat jij voelt, die gevoelens zijn 100% écht, wat een ander daar ook van mag vinden.
Gevoelens kan je niet controleren, die zijn er gewoon. Ik vind het net moedig dat je je niet laat leiden door sociale wenselijkheid, dat je het hele spectrum aan gevoelens uit én durft uiten.
Jouw struggles zijn uit het leven gegrepen en zijn voor heel veel mensen herkenbaar. Jij toont ook het rauwe, niet de verbloemde versie van de realiteit.
Ik vind dat je wél genuanceerd bent, dat je wel kritisch naar jezelf kan en wil kijken.
Sommige commentaren hier zijn zo onnodig hard, agressief zelfs. “Hilarisch” eigenlijk dat net zij jou negativiteit vermijden, like seriously? Emotionele intelligentie = 0
Sofie, ik besef dat die negatieve commentaren duizendmaal harder zullen binnen komen dan de positieve. Ik hoop dat je ervoor kan kiezen om jezelf te blijven op je blog.
TeamSofie is sterk, net als jij, ook al voelt het misschien vaak niet zo.
x.
“vermijden” = verwijten
-> “Hilarisch” eigenlijk dat net zij jou negativiteit vermijden
wauw zeg, is dat even schrikken! Ik begrijp de negatieve reacties hier helemaal niet: iedereen is toch vrij om te schrijven wat hij wil, terwijl niemand verplicht is om het te lezen? Als het je niet aanstaat, lees dan niet. Hebben die negativisten onder de lezers/volgers niets beter te doen?
Sofie, blijf vooral schrijven zoals je deed. Ik ben al van vele fake optimistische blogs afgehaakt, maar blijf trouw die van jou lezen, precies omdat het een oprechte blog is, met alles wat daarbij komt kijken. En oh, je bent niet dik wat je BMI ook zegt 🙂
Weet je, die negatieve reacties hier … die bewijzen alleen maar dat je een superinteressant persoon bent. Want waarom volgen die mensen je anders? Er zijn duizenden blogs in Vlaanderen … Ik kom hier net graag lezen omdat je eerlijk bent. Er zijn al zoveel kijkeshoeschoonmijnhuisismaariknegeerdekinderenwelaleenuuromdeperfecteinstagramfototemaken-blogs/instagramaccounts … Laat die van u maar die van u blijven.
Ik heb Sofie haar blog altijd graag gelezen.
Ik heb het soms moeilijk met sommige uitspraken (oa het soms belachelijk maken van anderen en het gedoe rond de borstvoedingsmaffia). Maar daar reageer ik gewoon niet op. Ik verschil gewoon van mening op bepaalde punten met Sofie.
Maar sofie is wel altijd verfrissend eerlijk en verbloemt de dingen niet! Dat kan ik wel echt apprecieren!
Sofie, je zal altijd voor-en tegenstanders hebben, dat is helaas eigen aan het wereldwijdeweb.
Je doet dat goed! Laat je niet klein maken door enkele herrieschoppers
Sofie, je bent een TOPwijf! Schrijf op je blog en Instagram wat jij wil! Ik heb grote bewondering voor jou, hoe jij het allemaal klaarspeelt elke dag met jouw mannen, jouw fiets-trein-fiets-traject, je rouwen om Thomas, jouw miskraam etc, jouw ontslag.
Je bent mijn ‘oudste’ vriendin, weet je nog g dat we samen ‘om ter langst onzen buik tegen de chauffage houden’ speelden!? 😊
Ik lees je blog met veel plezier en geniet van jullie gezin, je eerlijkheid en openheid en heb veel mooie herinneringen aan jou!
Trek je niks aan van al die zuurpruimen met een zielig leven!
#teamSofie 👍❤️
Hey Sofie
Ikzelf heb een BMI van 30 en dus overgewicht, al valt dat in de praktijk nogal mee… Maar als ik jouw foto’s zie, dan zie ik een slank tot erg slank lichaam. Jouw BMI kan toch nooit meer dan 25 zijn? Want als ik het begrijp zeg je dat je te dik bent volgens het BMI. Of lees ik dat verkeerd? Dank je voor je reactie.
Ik weet niet of het na alle comments hierboven nog zin heeft om te reageren, maar ik vind dat jij net een heel realistisch beeld neerzette van je zwangerschap. Niet alles is rozengeur en maneschijn, dat zouden mensen onderhand toch eens moeten doorhebben? Precies of in jouw geval mocht je enkel over roze wolkjes en regenbogen denken of bloggen! Echt, zoveel zuurpruimen dat hier rondlopen, het is spijtig dat die niks beters te doen hebben dan uw blog te lezen denk ik dan, maar blijf vooral uzelf Sofie en trek u van dat soort mensen niet te veel aan <3
… en amai, intussen de vele, vele reacties hierboven gelezen. Ik ben gechoqueerd wat mensen anoniem durven typen. Want ja, niemand die weet wie je bent… Wtf is er mis met de mensheid. Maar euhm het las wel leuk. Al hoop ik dat jij ze niet allemaal gelezen hebt – ik zou mijn blog verwijderd hebben mocht ik zo’n modderstroom aan negativiteit over me heen gekregen hebben.
Ik vind jouw eerlijkheid verfrissend in een tijd waarin alles zo fake is en perfect moet zijn op social media. You rock!