Liefste Basiel,

Met jou is alles voor de eerste keer. Vanaf vandaag hebben wij voor de eerste keer een zevenjarige in huis. Sinds 1 september hebben voor het eerst een lagerschoolkind in huis, vanaf elke dag ben jij onze oudste zoon. Je bent heel voorspelbaar (of misschien kennen wij je gewoon heel erg goed?), maar maakt elke dag toch tot een heerlijke verrassing.

Je zal het vooral nooit laten om grapjes uit halen. Ik denk spontaan aan toen we hier allemaal een halfuur plat gelegen hebben door jou. We waren aan het wachten op de politie (van die keer dat er een volstrekt vreemde in onze auto lag te maffen) en jij stond geposteerd aan het raam. Je moest roepen zodra de politie er was, Tom was (karig aangekleed) in de badkamer. Plots roep jij heel luid dat ze er zijn. Waarop een halfnaakte vader uit de badkamer komt gestormd om zo snel mogelijk in zijn kleren te springen. Op het moment dat hij bijna aangekleed is – wat een heerlijk paniekerig schouwspel was – zeg jij droog dat het een grapje is. Om dan in een schaterlach uit te barsten. Ik noem nu dat voorbeeld, maar er zijn er nog honderden.

Het typeert je helemaal. We lachen hier een beet af, niet alleen met je bewust goed geplaatste grappen, ook met onbedoeld hilarische opmerkingen. Je zegt vaak wat eigenlijk overduidelijk is, maar niemand ooit uitspreekt. Jij kan in drie woorden je broer samenvatten, of je moeder. Ik vind het indrukwekkend hoeveel timingtalent een zevenjarige kan hebben. Of ironie, toch een concept dat niet voor iedereen even evident is.

Tegelijkertijd ben je ook soms heel klein. Je broer heeft een grote dramaqueen-gehalte, maar de echte verdrietjes zijn beperkt. Bij jou is het anders, jij draagt echte zorgen met je mee. Je bent enorm meevoelend voor andere mensen, maar weet vaak met je eigen emoties geen blijf. Wij kennen je ondertussen goed genoeg om te weten DAT er iets scheelt, maar nog steeds niet goed genoeg om ook echt te lezen WAT het probleem is. Het komt er zo moeilijk uit. Ik hoop voor jezelf dat dat de komende jaren verandert, want het doet ons vaak pijn om je zo te zien worstelen. Ik hoop ook dat je weet dat wij er altijd voor je zijn en dat je met alles bij ons terechtkan.

We zeggen dat vaak maar ik hoop vooral dat je het ook voelt, en dat je jezelf nog een beetje meer opent. Ik heb het nu over kleine en grote verdrietjes, want voor de rest lijk jij in niets meer op de verlegen jongen van een paar jaar geleden.

Zaterdag was het hier full house met je klasgenoten. Jij flaneert daar luid en duidelijk tussen. De achtergrond-Basiel is niet meer, je zegt waar het op staat. Ik vind het heerlijk om je bezig te zien met je maten, ik zou maar wat graag een vlieg zijn in de klas. Want hoewel je groot en stoer bent, is je schooldag pas helemaal geslaagd als ik na het afzetten van Felix in de kleuterklas ook nog even naar boven kom voor snelle knuffel. Steeds meer vraag je ook wanneer we je komen halen, want je bent echt heel graag thuis.

De binnenverhuis naar jullie nieuwe kamer ging voor jou niet van een leien dakje. We zijn nu eenmaal een samenslaapfamilie. Het feit dat jullie nu (in een fantastische!) kamer liggen zonder ons, is op avondlijke uren vaak moeilijk. Gelukkig is Felix er als allerbeste slaapcompagnon, beland ik sowieso vaak op die grote kamer en zijn wij slechts een verdieping away. Voorlopig nog onder jullie, binnenkort eentje hoger. Maar voor Felix is het helemaal anders, die is te blij met zijn nieuwe kamer en bed. Terwijl jij (als dat technisch mogelijk was) soms wel opnieuw in mijn buik zou willen kruipen.

Driehonderd keer per dag vraag je ons om te kijken naar het dubbele theekopje, de parachute, Eiffeltoren, schaar of nog andere figuren (met het draadje, de huidige hype) en kijk je zelfvoldaan naar je eigen kunsten. Je hebt een lichte Buurtpolitieverslaving en neemt je Pokemonkaarten overal mee naartoe. We halen hier elke dag wel een keertje Onderuit uit de kast, of één van de andere gezelschapspelletjes. Net als je vader ben je grote fan. Jullie kunnen met gemak een hele weekendvoormiddag spelletjes spelen. Als je niet met een bal tegen de muur staat te trappen. Of ligt te mokken omdat je niet op de iPad mag.

Terwijl ik dit schrijf, besef ik plots dat dit de allereerste keer is dat je deze jaarlijkse traditie zelf kan lezen. Wat een wereld is daarmee opengegaan, leren lezen is echt te cool voor woorden. Alles wat je tegenkomt, wordt aan het nieuwe leesoog onderworpen. Ideaal om je nieuwsgierigheid een beetje te voeden.

Je bent zeven, jongen. Klaar voor alweer de grote vakantie van je leven, met een hoop fantastische dingen op het programma. Je verlangt ernaar, het is goed dat de laatste week school is aangebroken. Je hebt het gehad. Geniet ervan, zoals jij dat met je guitige ogen zo goed kan.

En probeer af en toe maar terug in mijn buik te kruipen met hele dikke knuffels. Want soms lijkt het nog maar van gisteren geleden dat je daar zat.

Een hele dikke verjaardagskus van je allerliefste mama x