“Ja, je hebt dus toch het syndroom van Asherman. Het wordt eigenlijk onmogelijk om nog kinderen te krijgen. Gelukkig heb je er al twee, dan is het minder erg. Bovendien is het met je leeftijd toch vijf voor twaalf.”

Oktober 2018

Ik was toen 34 en kreeg deze woorden te horen van de gynaecologe die na het miskraam de curettage had uitgevoerd, de rechtstreekse oorzaak van de onvruchtbaarheidsdiagnose Asherman. Ik liep al maanden te zeuren dat er iets niet klopte met mijn lichaam, maar kreeg geen gehoor. Uiteindelijk werden we doorgestuurd naar fertiliteit en daar verplicht het protocol te volgen. Ik moest starten met een cyclusmonitoring en mijn lief moest zijn zaad laten onderzoeken. Ik steigerde. Mijn hypervruchtbare lief die drie keer meteen raak had geschoten, daar was duidelijk niets mis mee. Ik was ook altijd vlot zwanger geraakt. Alles was veranderd na het miskraam. Toen ik uiteindelijk zes weken daarna een curettage kreeg, had ik wel nog duidelijk een eisprong maar geen menstruatie meer. Alleen een kleine halve dag wat bruinverlies en veel pijn, netjes om de 28 dagen.

Enfin, uiteindelijk kreeg ik toch een zeer pijnlijke hysteroscopie. Het was meteen duidelijk dat het niet goed was. De camera geraakte zelfs niet binnen, zoveel verklevingen. Mijn vroegere dokter trok er haar handen vanaf, want met Asherman had ze geen ervaring. Te zeldzaam. En om eerlijk te zijn, ik voelde me ook niet meer goed bij haar.

Uiteraard begin je dan te googlen. Ik had op voorhand al het vermoeden dat ik Asherman had, maar hoopte natuurlijk van niet. Ik vond al snel een besloten facebookgroep met lotgenoten. Het blijkt dan toch wat minder zeldzaam dan gedacht, er wordt alleen niet veel over gesproken. Want Asherman komt alleen door curettages en andere ingrepen (zoals een manuele placentatrekking – wat ik totaal onterecht heb moeten ondergaan bij de bevalling van Basiel – of een slechte keizersnede), maar die risico’s had niemand me ooit verteld.

Ik kwam terecht bij de fantastische prof Weyers in UZ Gent. Hij sprak meteen een andere taal. Hij gaf ons hoop, hij zou proberen om mijn baarmoeder weer open te krijgen. Maar omdat hij de vorige hysteroscopie niet kon bekijken, was het nog onzeker welke behandeling ik moest krijgen. Dat zou beslist worden op de tafel, afhankelijk van de ernst van de situatie.

14 december 2018

Ik werd wakker met een ballon in mijn baarmoeder, worst case scenario. Het waren dus blijkbaar zeer zware verklevingen. Na de operatie kwam de prof nog eens langs om alles goed uit te leggen. Een heerlijke man, die ook elke keer zijn deelneming betuigde voor mijn broer. Een week later werd de ballon verwijderd. Die zeven dagen waren bijzonder lastig. Ik ging werken, maar eigenlijk was dat bijna niet te doen.

Eind januari 2019

De zenuwen stonden strak gespannen voor de controlehysteroscopie. Ik was op van de stress. Zes weken met bloedverlies, zes weken zonder seks, zes weken zonder zelfs nog maar in bad te mogen. Zes weken van angst. Op een kleine nieuwe verkleving na (die meteen werd doorgeknipt) was mijn baarmoeder open. De eerste belangrijke stap was gezet, maar nu was de volgende vraag of ik nog voldoende slijmvlies zou hebben. Voor prof Weyers zat het werk erop, hij kon nu niets meer voor mij betekenen. De verdere opvolging moest bij iemand anders gebeuren.

Februari 2019

Ik wilde niet terug naar Sint Lucas. Te veel nare herinneringen én absoluut niet tevreden met hoe het miskraam daar behandeld werd. We verhuisden naar Jan Palfijn, naar de gynaecologe van mijn goede vriendin en meter van Felix. Wij delen dezelfde natuurlijke visie op zwangerschap, bevallen en borstvoeding. Dus als zij een goed gevoel had bij die dokter, dan kon dat eigenlijk bijna niet tegenvallen voor mij. En ja, er was meteen een goede klik. Maar er was ook direct eerlijkheid: dit ziet er niet goed uit.

Mijn slijmvlies was in erbarmerlijke staat. Op sommige plaatsen nog nauwelijks aanwezig, en door het littekenweefsel zou dat ook niet meer kunnen aangroeien. De kans op zwangerschap: heel klein. Er was een heel klein plekje waar het onaangetast was, dus als een embryo zich daar zou nestelen, dan was er een hele kleine kans. Maar we moesten realistisch zijn, quasi nul.

Als mijn baarmoeder Europa was, was er alleen in België gunstige innestelingsgrond. Dat is echt niet veel he. Wij zijn zo een prutsland.

Omdat mijn vruchtbaarheid voor de Asherman bijzonder goed was (elke keer meteen zwanger) spraken we af om het drie cycli te proberen met ondersteuning. Als het binnen die drie cycli niet zou lukken, dan moesten we het verhaal echt afsluiten. Dat was hard en eigenlijk geloofde ik er toen helemaal niet meer in. Maar goed, ik kreeg een afspraak om op dag 11 van de volgende cyclus langs te komen en ondertussen de nodige hormonen te slikken en op te steken (oh utrogestan, jij vervelend ding). 

Op dag 11 kreeg ik voor de zoveelste keer in een paar weken tijd een echotoestel in mijn foef. De situatie was iets beter dan de vorige keer (door de medicatie?) maar absoluut niet gunstig. Maar we mochten wel proberen. Toen ik niet veel daarna mijn eisprong voelde (ik voel dat aan heel veel dingen, zelfs aan welke kant) gingen we ervoor. Want ja, als je maar drie kansen hebt, dan benut je die toch zeker?

10 april 2019

Ik moest de volgende dag mijn regels krijgen. Ik voelde vanalles aan mijn borsten. Maar het kon toch niet? Had dat kleine wonder België gevonden?

Ik deed een test en die kleurde meteen positief. Ik was redelijk in shock, zeker omdat ik Tom die dag niet meer zou zien. Ik zweeg tegen iedereen en legde de positieve test de volgende ochtend in de badkamer. Normaal gezien gaat hij eerst naar het toilet, nu deed hij daar precies een uur over. Maar uiteindelijk ontdekte hij de test en was even vol ongeloof als ik. We durfden allebei niet echt blij te zijn.

Paasmaandag

Een paar dagen later had ik een afspraak voor dag 11 van mijn volgende cyclus (want een zwangerschap had niemand verwacht), maar dat werd dus een allereerste echo. Vanaf dan moesten we minstens om de twee weken op controle. We hebben dat kleine wonder dus al heel vaak mogen aanschouwen, ook de jongens zijn al een keertje mee geweest.

Ondertussen ben ik 13 weken ver. Bijna in het tweede trimester. Goede NIPT-test, nog altijd even misselijk en moe. Maar vooral, dolgelukkig. Stilaan beginnen we het een beetje te geloven.

*Ik wil ook nog alle wensouders een hart onder de riem steken. Wij hebben een jaar aan die kant van het verhaal gezeten, en zoveel liefde en respect voor al die mama’s en papa’s. Veel moed, veel liefde, veel geluk.