Het is eindelijk bijna voorbij. Het is eindelijk bijna tijd om die deur van 2018 kei hard dicht te gooien. Ook al is dat stom, want het gaat niets veranderen. Ook in het nieuwe jaar zullen de dingen die ons in de laatste zeven maanden bruusk zijn afgepakt, niet deus ex machina terugkeren. Ik zei het al, alles is voor altijd anders.
Op oudejaarsavond vorig jaar heb ik heel hard moeten huilen. Ik heb een verschrikkelijke bloedhekel aan feestdagen en nog het meest van al aan ouderjaarsavond. Ook al was het bij heerlijke vrienden met heerlijke mensen, ik wilde daar helemaal niet zijn. Deze dramaqueen had a little breakdown, een paar uur voor middernacht. Ik wilde gewoon slapen tot het volgende jaar, om het opgeklopte moment niet te moeten meemaken.
Vreemd dat ik me nu harder dan ooit zo voel. Ik zou gewoon willen slapen tot het geen pijn meer doet, maar ik heb het gevoel dat wakker zijn dan gewoon geen optie meer is. De pijn zal hopelijk mettertijd wat minder scherp worden, maar verdwijnen gebeurt niet. Nooit.
Het zit in kleine dingen. Het stomste detail kan ervoor zorgen dat het begint te prikken achter mijn ogen, en dat er even later een traan ontsnapt. Of dat de sluizen opengaan. Of dat ik zo droef word, dat ik zelfs geen tranen meer kan opbrengen. De radio opzetten is vaak een steek door mijn hart, een zwangere vrouw kan me helemaal van mijn stuk brengen, een groot gezin doet me naar adem happen…en dan zijn er nog duizend dingen die me aan mijn broer doen denken. En dan ben je weer vertrokken.
Het is maar een jaar. Een arbitraire grens die niets betekent. Maar binnen die arbitraire grens die we mei tot december noemen, zijn wij wel extreem hard op de proef gesteld. Het slechte nieuws kwam zo snel na elkaar, dat er nergens ruimte was om iets te verwerken. Alles werd gestockeerd, weggeduwd, geparkeerd om verder te kunnen gaan. Om flink te zijn. Om een nieuwe tegenslag te incasseren.
Ik had al na de eerste dolksteek het gevoel dat het voorbij was voor mij. Dat ik nooit meer echte vreugde zou voelen, omdat er ergens een heel donker randje is. Omdat mijn hart permanent een klein beetje bloed verliest. Maar de messteken bleven maar komen.
Maar je gaat door. Je moet door. En gelukkig zijn er ook lichtpunten. Ik heb een fantastisch gezin. En ook al weten we soms echt niet meer hoe we de dag moeten doorkomen, we hebben wel echt elkaar. We hebben twee heerlijke kinderen. Over een dikke twee weken vieren we acht jaar liefde. En liefde, dat is er overal.
Ook buiten de muren van ons huis. Het absolute lichtpunt van 2018 is liefde en warmte. Het feit dat we veel dichter bij elkaar zijn gekomen, in onze dichte kring. Het feit dat je kanten van bepaalde mensen voelt en ontdekt die een Nobelprijs verdienen.
Dat is het positieve. Ik probeer echt naar die mooie dingen te zoeken, want anders ga je dood. Want als ik eerlijk ben, voelt het wel een beetje als doodgaan. Afscheid nemen is een overheersend thema geworden de afgelopen maanden, en ik moet echt opletten dat ik ook niet mezelf verlies. Het is echt moeilijk mensen, fucking klote moeilijk.
Er zijn minuten dat het gaat. Er zijn uren dat het lukt. Er zijn dagen dat je het soms heel heel even een klein beetje vergeet. Maar meestal: nope. Lukt het niet. En weet ik echt niet hoe of wat.
Het was de bedoeling om hier wat foto’s te zetten. Maar het lukt me al niet om er door te scrollen. Dus je zal het met eentje moeten doen.
We gaan op reis. Richting 2019. Waarin ik jou het allerbeste wens. Heel veel liefs, heel veel liefde, heel veel warmte, heel veel licht, heel veel goede dingen. En ik ga ook wat egoïstisch zijn, ik wens ons ook het allerbeste.
Bedankt om hier te komen lezen. Bedankt voor al die lieve berichtjes.
Ik blijf mijn best doen, meer kan ik niet doen.
Happy New Year
Sofie x
Ik wens je heel veel lichtpuntjes in 2019 en alvast een hele dikke knuffel.
Nog nooit reageerde ik ookal lees ik je blog al jaren… Woorden schieten vaak te kort, maar kunnen toch raken… ik las ooit ergens een mooie zin… ‘Hang je wolken aan de zon te drogen’… Sterkte!
Wat voor ons troostende woorden lijken, klinkt waarschijnlijk alleen maar hol. Maar als er één lichtpuntje is aan leegtes, is dat die opgevuld kunnen worden. En de leegte is nu verschrikkelijk groot en dat zal het nog heel lang zo blijven. Maar elk troostend woord vult een heel klein gaatje, elke glimlach brengt wat licht in die allesomvattende duisternis en elk minimomentje van hoop zal zorgen dat die bodem niet meer zo eindeloos diep lijkt. Er zijn veel mensen, heel veel mensen. Met woorden, een glimlach en zo’n minimomentjes. Je komt er wel, zelfs al voelt het zo niet aan. Je komt er wel.
Ooit zat ook ik in de hoek van de boksring waar de klappen vielen……en bleven komen tot ik helemaal murw was geslagen en er even tussenuit moest.
Ik voel perfect aan hoe jij je nu op dit moment moet voelen.machteloos, binnenin woedend, zoekend naar het waarom en tegelijkertijd toch proberen uit te kijken naar die kleine lichtpuntjes
Ooit zei een mij onbekende dame me dat ze ooit heel diep had gezeten. Dat bleek ook uit wat ze verder vertelde…..maar ze zegde ook dat wanneer je de bodem hebt bereikt er 2 mogelijkheden zijn: of je laat je meevoeren met de stroom van het water of je vecht en duwt je af om weer de oppervlakte te bereiken.
Er zijn verhalen over dolfijnen die een drenkeling boven het water duwen en hem langzaam richting kust duwen.
Ik heb onderweg vaak aan dat beeld gedacht.
De dolfijn is mijn hulpdier geworden en telkens het nodig heb, is ie weer daar.
Annuus horribilis noemde de queen het jaar waarin Diana overleed, voor mij was dit 2013, voor jou 2018……
Maar ooit zal je beseffen dat het een jaar is waarin je als mens sterker bent geworden.
Ik hou niet van de feestdagen in december, het commerciële gedoe, het moeten jagen op het meest originele cadeautje, het overdreven eten, de drukte……het is aan mij niet besteed. Van Kerstavond kon en kan ik nog genieten, van de muziek en de mooie liederen maar dan is het voor mij voorbij……back to normal, de gewone gang van het leven.
En dat wens ik jou voor 2019. Een jaar waarin het leven zijn gangetje mag gaan, met veel blije momenten , met af en toe een traan als je denkt aan wat had kunnen zijn maar niet is, aan diegene die je zo erg mist……
En ik beloof je Sofie, het wordt beter maar vergeten zal je nooit. Daarvoor is de kras die in dat vreselijke jaar op je ziel is gezet te diep.
Toch een rustige reis naar het komende jaar met je drie schatten en je engelbewaarder op je schouder die met je meekijkt……..
Hey Sofie,
Je bent zo’n sterke madam. Je schrijft zo goed. Ik wens jou en je gezin heel veel geluk, liefde en warmte in 2019.
Jullie verdienen het zó.
Dikke knuffel!!
Pff. Ik kan me niet eens goed voorstellen hoe een vreselijk jaar dit voor jullie moet zijn geweest… Voor 2019 wens ik jullie het allerbeste, allermooiste en allerliefste. Dat het een in positieve zin onvergetelijk jaar voor jullie mag worden !
Hele dikke knuffel.
Ik denk dat dat veel meer deugd doet dan woorden.
Xxx
2019 wordt beter!
Kan niet anders.
Sommige leegtes kunnen niet meer helemaal opgevuld worden, maar alle kleine schepjes zand zullen ervoor zorgen dat de putten niet bodemloos meer zijn.
Je zal het zien: het wordt beter. Jullie verdienen dat.
Ik denk dat je anderen het allerbelangrijkste aan het leren bent: erover praten. Dat is dapper van u, zeggen hoe het vanaf het begin zo gigantisch tegenviel, en het alleen maar erger werd. En het geeft een stem. ook aan mij. Want zoals jij het schrijft, voel ik het, snap ik het, resoneert het aan mijn eigen dit-valt-zo-tegens, vaak precies die dingen waarvan anderen niet echt begrijpen dat dat dan zo erg is. Hier komen lezen doet me nadenken over mezelf, en mijn eigen anni horribili, en hoe ik dat misschien toch nog altijd te weinig in rekening breng, hoe hard die erin hebben gehakt.
het is toch ongelooflijk, hoe het kan verkeren. Hoeveel er op 1 jaar kan veranderen. En tegelijk hoe de buitenkantfundamenten van het leven wel overeind blijven staan, waardoor het snel lijkt dat de binnenkant ook wel meer vanzelf in orde raakt. Zeker over blijven schrijven, zolang jij dat zelf wil. Maar ik denk dat het meer mensen deugd doet.
Zelf ben ik niets of niemand verloren in 2018, maar zoveel mensen om me heen wél. Het was een vies beest van een jaar, op wereldvlak maar ook in de levens van veel mensen om me heen.
Ik wou voor jou dat ik de tijd kon terugdraaien. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn, maar ik hoop dat je adem vindt minuutje per minuutje. Je hoeft niet sterk te zijn.
‘k las deze vandaag en moest aan jou denken….https://bostonbaby.org/2018/12/26/aan-de-vrouw-met-baby-op-haar-verlanglijstje
ik wens jullie ook het allerbeste, te beginnen met rust
-knuffel-