Ik krijg heel vaak dezelfde vraag: “En hoe is het nu op je nieuwe job?” – Dringend tijd dus om daar eens op te antwoorden. Ik had het zelf niet durven dromen maar ik kan vol overtuiging zeggen: GOED!

Eigenlijk is er maar één groot nadeel: dat ik geen radio meer kan maken. Dat steekt echt enorm. Ik mis het om in de studio te stappen en de fader omhoog te schuiven. Ik mis the buzz die rond het radiomaken hangt. Ik mis de drive van een live uitzending. Ik mis het spelen met mijn stem. (Maar ik blijf uiteraard wel beschikbaar voor stemopdrachten!) – ik mis…de radio.

Maar dit gezegd zijnde: bijna alle andere dingen zijn een grote verbetering. Ik kan zelfs een aantal zaken opnoemen die spectaculair veranderd zijn:

• De mobiliteit: eindelijk ben ik verlost van dat vervelende autorijden. Vreugdedansje! De auto vliegt trouwens echt buiten binnenkort, hij is verkocht. Nochtans had ik gezworen alleen nog in Gent te werken én ben ik eigenlijk even lang onderweg als vroeger, maar het voelt totaal anders. Het fiets-trein-fiets-verhaal is echt een stuk aangenamer.
• De vergoeding: ik vind het een geweldige verademing om met openbare barema’s te werken. Het is officieel, het is voor iedereen hetzelfde. Dat hele spelletje in de privé waarbij het geheim is hoeveel je verdient, dat paste gewoon niet bij mijn (open) persoonlijkheid. Hier is het bijvoorbeeld niet mogelijk om dingen te verzilveren waar je geen recht op hebt, gewoon omdat je een goede onderhandelaar bent (wat in de privé vaak wel zo is). Voor mij werkt dit veel beter. Ik ben er gewoon heel content mee.
• De vakantie: Jeej! Laten we daar niet onnozel over doen, want die zijn er dus wel (meervoud, yeah baby). Ook al ben ik er nu al achter dat die periodes echt wel gebruikt worden om voor te bereiden: ik ben wel thuis. Ik heb officieel vakantie. En pak meer dan vroeger zelfs. Dankuwel.
• De collega’s: Er zijn een paar mensen van mijn vorige job(s) die heel diep in mijn hart zitten (die weten dat ook), maar het is toch een enorme bevrijding om niet constant in een concurrentiesfeer te zitten. Komt daar nog eens bij dat ik toevallig ook in het allertofste team van heel Howest terechtgekomen ben. Dat is iets met een gat en boter, denk ik.
• Thuiswerken: dat was natuurlijk praktisch redelijk onmogelijk op mijn vorige job, maar hier heb je recht op 1 thuiswerkdag (of 2 halve dagen). Dit blijkt zo goed te werken voor mij, dat ik er nog een aparte blog over ga maken. Een ode aan het thuiswerken. Want hallelujah.

Iedereen is blijkbaar ook heel blij dat ik niet meer in het midden van de nacht uit mijn bed moet. Ik kan niet zeggen dat het onaangenaam is om heel wat dagen tot 6u of 6u30 te kunnen slapen, maar eigenlijk heb ik het er wel moeilijk mee. Ik kon de voorbije jaren (door mijn belachelijk vroege vertrekuur) vaak aan de schoolpoort staan, en dat lukt nu niet meer. (Ik kan Basiel en Felix nu wel soms brengen, maar eerlijk is eerlijk, dat vind ik minder leuk.) Ik ben gewoon een ochtendmens, dat zal niet meer veranderen. Lesgeven tot 17u45 vraagt veel van mij. Ik kom tegenwoordig vaak pas binnengewipt als zij al aan het tanden poetsen zitten, en ja, ik vind dat best lastig. Maar gelukkig wordt dat gecompenseerd met de nodige vakantie (*steekt tong uit*)

En dan heb ik het nog niet over het allermooiste: die jonge gasten. Die bende die aan het begin staat van zoveel. Die naast de typische studentenkwaaltjes ook echt barsten van het talent, de humor, goesting en ambitie. Niet allemaal, maar toch (*knipoog*). Het is fantastisch om hen warm te maken voor het werkveld en mijn bagage door te geven. Ik loop hier nog maar een paar weken rond, maar die studenten zitten toch al in mijn hart.

Lap, ik ben weer mensen in mijn hart aan het stoppen. Dat is geen goed idee zekers?