Ik ga echt nog eens mijn hoofd vergeten. De keren dat ik halverwege de E17 besef dat mijn computer nog thuis staat, zijn ondertussen niet meer op één hand te tellen. Ik zet ongeveer alles in mijn agenda, want anders vliegt het uit mijn hoofd. Dat is jammer, want zo vergeet ik soms attent te zijn voor de grote gebeurtenissen van vrienden en familie. Zeker als mijn google-agenda vergeet om op het afgesproken moment een melding te maken.

Ik weet dat van mezelf, maar dat maakt het nog niet ok natuurlijk. Ik verlies ook constant dingen en ben de slechtste zoeker van de hele Brugse Poort (als je dat aan mijn lief zou vragen, zal hij zeggen dat ik de slechtste zoeker van Vlaanderen ben, maar dat is nu ook wel overdreven)

Vorige week stapte ik de redactie van Nostalgie binnen en terwijl er iets in mijn hoofd schoot dat ik dringend aan mijn lief moest melden, besefte ik dat mijn gsm nog op de keukentafel lag. Het zou dus een dagje oldschool bereikbaarheid worden. Via internet, haha. (En vaste lijn was uiteraard ook mogelijk op mijn bureau, maar ik bel gewoon niet zo graag)

Aangezien ik wel eens het verwijt krijg dat mijn telefoon aan mijn rechterhand vergroeid is, vond ik het meteen een interessant experiment. Ik ga daar trouwens niet helemaal mee akkoord. Ik weet dat ik er moeilijk kan afblijven als ik het ding vast heb, maar ik kan het wel stukken beter ver weg leggen (bewust dan ;)) dan bijvoorbeeld mijn lief. Als wij op restaurant gaan, ligt dat onding mee op de tafel. En dat vind ik duizend keer irritanter dan dat hij in gedachten verzonken is als hij er op een ander moment op zit. Maar goed, een dagje zonder smartphone dus.

Een verslag:

• Ik had geen ontwenningsverschijnselen, ik miste het ding eigenlijk totaal niet.
• Mijn werk ging ook niet vlotter of zo. Met die zogenaamde afleiding zal het dus wel meevallen.
• Behalve om naar het toilet te gaan. Toiletbezoeken zonder gsm zijn from hell. Ik ga al niet graag naar het de wc, maar als ge niets hebt om u af te leiden van de vreselijke dingen die daar gebeuren, dan is dat toch een klein beetje sterven.
• Als je thuiskomt, ligt er een smartphone op de keukentafel die nog 86% batterij heeft.
• Ik kon geen foto’s trekken. Damn, een paar mooie momenten gemist wel.
• Geen romantische berichtjes van mijn lief. Of jawel, maar dan via mail. (Een dag zonder romantische berichtjes, ben je gek?)
• Bij de hereniging ben je wel even bezig met alles in te halen. En merk je dat er eigenlijk bijna niets belangrijks was.
• Onderweg zijn naar huis zonder gsm vond ik nog het spannendst van al. Want ik was ervan overtuigd dat ik net op dat moment autopech ging krijgen en begin dan maar eens een praatpaal te zoeken he. Gelukkig niet, ik heb Gent vlot bereikt.

Conclusie: het leven is echt wel gemakkelijker met een smartphone. Maar het is ook niet onoverkomelijk. Al zat ik natuurlijk het grootste deel van de dag achter een pc, waardoor ik op dat vlak niets gemist heb. (Dus dat is dan eigenlijk een klein beetje valsspelen he? Want ik ben ooit op vakantie wel eens een fijne opdracht bijna misgelopen, omdat ik mijn mails niet kon checken.)

En voor iedereen die beweert dat ik verslaafd ben (ja zus, ik heb het over u), heb ik bij deze netjes het tegendeel bewezen. Al weet ik van mezelf dat de verleiding geweldig groot is als het ding in mijn buurt is. Dus ik leg ik ‘em geregeld eens weg.

Dat is goed voor zijn batterij. En voor de mijne.