Ik kan niet zeggen dat het aangenaam is om in het mini-hoekje van schoenwinkels te kruipen waar ze een paar exemplaren in maat 42 voor vrouwen verkopen. Maar ik begin graag positief: er is al heel wat verbetering. In bepaalde schoenwinkels IS er een hoek voor maat 42, dat is op zich al een geweldige vooruitgang. (Ik heb trouwens eigenlijk maat 41, maar door de breedte van mijn pedalen vaak 42 nodig)

Ik eet by the way nog liever mijn gordijnen op dan een schoenwinkel binnen te stappen waar ze de schoenen één voor één voor jou moeten gaan halen. Ik voel me daar zo oncomfortabel bij, dat ik er gewoon automatisch voorbijloop. In dat soort schoenwinkels hebben ze meestal sowieso geen grote maten, dus niks verloren.

Ik juich dus toe dat winkels genre Torfs, Brantano of Bent al hun schoenen uitstallen. Daardoor kan ik naar hartelust passen en hoef ik me geen 20 keer te schamen als alleen mijn dikke teen in het modelletje past. Maar het is wel jammer dat het hoekje voor de vrouwen met boten nog steeds op kaboutermaat is.

Enfin. Onze jongens groeien sneller uit hun schoenen dan ze kunnen verslijten (pasop, ze doen geweldig hun best om ze helemaal kapot te maken), dus we stonden in een grote schoenzaak met speelhoek en gangen. De kinderen waren braaf aan het spelen, dus wij gingen ook wat passen. Ik stond bij de sneakers, want die draag ik tegenwoordig zo veel dat ze ook sneller verslijten dan mijn schaduw.

Ik was teleurgesteld, want het was armoedig gesteld met het aanbod. Van de 8 sneakers die er stonden, was er maar 1 paar waar mijn voeten ook efffectief in pasten. Maar toen kreeg ik een geniaal idee. Sneakers zijn sneakers, van bepaalde merken is er zelfs absoluut geen verschil tussen vrouwen- en mannenmodellen. Op naar de mannengang 41/42!

Heaven. Het aanbod was gigantisch. Na drie minuten wilde ik al vijf paar schoenen kopen. Dat was helaas budgetontoereikend, dus ik werkte volgens eliminatie.

Toen vond een verkoopster het nodig mij er op te wijzen dat ik bij de mannen stond te passen. En dat hun winkel toch ook een vrouwenafdeling had. Ik voelde mij echt belachelijk. Ten eerste omdat haar toon insinueerde dat ik te stom was om zelf door te hebben dat ik in het piemeldepartement zat. Ten tweede omdat het feit dat ik niet in de schoenen van de vrouwenafdeling pas, op zichzelf al meer dan genant genoeg is.

Van de weeromstuit ben ik met lege handen naar huis gegaan.

(Om drie dagen later terug te gaan en alsnog twee paar mee te grabbelen. Fashion before principles, no?)