Je zit hier naast mij, lieve Basiel. Uitgeteld, omdat zo enthousiast naar school gaan behoorlijk vermoeiend is. Er staat een kommetje met druiven naast je – zonder pilletjes e mama, want da vinnik ni lekker hoor. Ik weet dat je moe bent, want je hand ligt achter je hoofd en je draait wat in je haar. Zelfs toen je nog een kleine baby was, deed je dat al. Wij weten dat Klaas Vaak heel dichtbij is als je dat doet.

Maar een baby ben je al lang niet meer. Mijn god, jij bent een meneer. Het is ongelooflijk wat voor een effect de eerste kleuterklas op jou heeft gehad. In het zomerklasje zag ik jou al enorm veranderen, maar nu hoor ik langs alle kanten dat jij echt bent open gebloeid. Je stelt de wereld in vraag en trekt soms rake conclusies. Zo merkte je daarnet op dat die andere mensen ons niet weten he. Die andere mensen die op straat lopen en die niet allemaal even vriendelijk goeiedag zeggen.

Op de oranje dag ben je jarig, daar spreken we nu al weken over. Er hangen stevige mijlpalen vast aan vier kaarsjes op de taart. Een halfjaar geleden heb je de tut aan Sinterklaas gegeven (lijkt al zo lang geleden), vanaf vrijdag vliegt ook het flesje melk buiten. Een ritueel waar jij nochtans echt aan vast hangt, dat flesje warme melk om de dag af te sluiten. Maar je bent er klaar voor, er komen wel nieuwe rituelen in de plaats. Die beter passen bij een stoere kerel van vier jaar.

Stoer, maar vaak toch met een heel klein hartje. In je em(o)mertje zit al eens heimwee, drama of verdriet. Als je moe bent, kan het trillende lipje en de bijhorende tranen al optreden omdat de verkeerde kleur beker voor je neus staat. Of je weer geen snoepjes als avondeten mag (Sorry jongen, je gaat ons daar echt ooit dankbaar voor zijn!) of ik het woord ‘haar wassen’ heb uitgesproken. En er was ook die keer dat je boos je rug keerde op straat want nee mama, jij moet wel niet naar mij kijken hoor.

Ik geniet van je uitspraken. Van hoe jij voor mij de deur van de crèche openhoudt als ik met de buggy sta te sukkelen. Van hoe jij je broer een aaitje geeft bij het weerzien. Van hoe jij mij met aandrang kan roepen want Felix moet nu wel een beetje drinken mama. Van hoe jij bij het slapengaan stilletjes vraagt om nog even bij jou te liggen. Van hoe jij dan alle ledematen rond ons draait, in een houtgreep waar Gella en Ulla nog iets van kunnen leren.

De laatste weken springt er een nieuw voorvoegsel rond in je gesprekken. Je hebt superveel honger of het was superleuk op school, Felix is supergrappig of papa is supertof. Alles is super-, super- en super.

Maar zal ik je eens wat zeggen lieverd? Eigenlijk ben jij het die super is.

Gelukkige verjaardag lieve schat,

Je mama