Ooit was er een tijd dat ik zoveel mogelijk op de salontafel kroop om de show te stelen. Alles wat ook maar een beetje op een podium leek, was mijn lievelingsplek.

Ooit was er een tijd dat ik daarvoor verschillende keren per week met mijn fiets naar het conservatorium van Mechelen pleurde, door de wind en door de regen. Allemaal om mijn uurtjes dictie, voordracht en toneel te kloppen. Op het einde van het jaar moest er een vette grote onderscheiding op mijn rapport staan, of ik was niet content. (Of eerlijker: vrij hysterisch)

Ooit was er een tijd dat ik de rol van mijn puberleven mocht spelen in het plaatselijke toneelgezelschap. Als de naam Anne Frank valt, zal het nog altijd even kriebelen.

Ooit was er een tijd dat mensen zeiden dat toneelschool de volgende logische stap zou zijn en dat ik vanzelf wel binnen zou geraken. Ik had er na mijn Mechels conservatoriumparcours eigenlijk zelfs bijna niet bij stilgestaan dat ik er nog mensen waren met diezelfde artistieke droom, die mij als groentje opzij zouden duwen.

Ooit was er een tijd dat ik dan maar Germaanse ging studeren en ondertussen steeds verliefder werd op stemmen en op dat kleine kastje dat mij altijd gezelschap hield op kot. Ooit was er een moment dat ik van radio en presenteren mijn nieuwe missie maakte. Een jas die mij misschien nog wel beter paste dan die van het theater. Die zeker heel snel als gegoten zat. Als er dan nog artistieke behoeften over waren, werden die vervuld door impro.

Ooit was er een tijd dat ik de man van mijn leven tegenkwam, een kind kreeg, een drukke droomjob had en al een paar jaar niet meer op de scène had gestaan. Toen ging ik toevallig twee keer in één week naar het theater (Zotjes! Lang geleden!) en kietelde het verschrikkelijk hard.

Serieus vent, ik zou zo graag nog eens mijn tanden zetten in een echt podium. Nog eens echte emoties uit de kast halen, nog eens echt applaus krijgen waarvan je haar gaat recht staan, nog eens genieten van ‘spelen’. Nog eens, zo graag.

Ik heb nochtans geen zin in een amateurgezelschap waar de niveauverschillen de pan uit swingen, waar wekenlang gerepeteerd moet worden om tot een resultaat te komen, waar mijn leven op dit moment echt niet tegen bestand is.

Maar ik mag echt niet te vaak naar het theater gaan, want ik sterf dan altijd even van verlangen.