Ik schrijf dit terwijl de trein van Kortrijk naar Gent rijdt, de smartphone leunend op mijn rechterpink. Ondertussen is daar zelfs al een klein omgekeerd boogje. Ik schrijf dit terwijl de trein van Kortrijk naar Gent rijdt, omdat het ongeveer het enige moment is dat ik zit en weinig andere dingen kàn doen. Ik kan hier niet snel een mand was plooien of soep maken, ik moet gewoon wachten tot de trein zijn bestemming bereikt.
De wagon is het nieuwe vol, want er zijn geen lege plekjes meer vrij die in 2020 in de categorie “coronaveilig” vallen. Ik zit alleen op een duoplek, mijn zware rugzak en kolftas als buddy.
De gedachten razen voorbij, net als de lintbebouwde achtertuintjes. Het is vol, het is veel.
Steeds vaker kan ik niet geloven dat we echt in deze situatie zitten. Dat we bij elke beweging moeten nadenken of dat wel kan. Of dat wel mag. Dat we moeten afwegen voor wie we onze voordeur nog kunnen en mogen openen. Dat we minder dan een hand nodig hebben om de mensen te tellen die nog in onze armen mogen. Dat we moeten tellen.
Het zijn hier zware jaren geweest. Dat zindert nog na, dat is zeker. Maar nu is het voor iedereen zwaar. Ik weet soms niet of ik nu net sterker of zwakker in mijn schoenen sta door alles wat er gebeurd is. Want ik blijf vrij hard doorlopen, maar soms ben ik bang van het traumamijnenveld waarop mijn run zich voltrekt.
Ik wil er helemaal zijn voor mijn kinderen, want zij waren stuk voor stuk een heel bewuste keuze. Hun fundamenten worden nu gelegd. Er is een warm nest (dat durf ik echt te zeggen), maar er is ook veel gehol en gedoe. Het kaartenhuisje heeft soms maar een kleine tik nodig (één kindje ziek en niet naar de opvang, help) om eventjes in elkaar te storten.
De work life balance komt mijn oren uit. Want het ligt niet aan mijn werk, of mijn drie kinderen, of de onderbroken nachten, het ontplofte huishouden, de verbouwingen of het vallen van de bladeren. Het ligt aan de hutsepot. Het ligt aan de combinatie van dat alles. Het zijn veel ingrediënten voor een beperkte kookpot. Soms dicht bij het kookpunt.
Ik ben gefrustreerd omdat ik er niet kan zijn voor mijn kroost op de manier dat ik zou willen. Ik ben gefrustreerd omdat mijn eigen projecten als eerste sneuvelen. God weet hoe lang ik al een podcast probeer te maken, maar hoe dat gewoon niet ingepast geraakt. Jezusmina hoe hard droom ik er van om eindelijk dat boek te schrijven, en daar dan ook nog een uitgever voor te vinden. Om in de verte nog maar te zwijgen van de lokroep van het podium. Theater, microfoons, camera’s. Ik mis het.
Ik zou ook heel graag eens even met mijn lief verdwijnen. Ik zou me graag verliezen in een vrijpartij of een ochtendknuffel, zonder altijd die extra waakzaamheid op te zetten. Of zonder gestoord te worden. Maar tegelijk vind ik die kleinste spruit nog veel te klein om uit te besteden. Dat is geen meerwaarde voor haar, alleen voor ons. En dat is niet eerlijk in mijn hoofd.
Zie je. Het is mijn schuld. Ik wil vast te veel. Ik ben geen baas over mijn eigen tijd, wat geweldig hip schijnt te zijn (maar ja, hip was ik toch nooit). Het probleem van mijn generatie, toch? Ik wil per se full time werken om per se dat huis afbetaald en verbouwd te krijgen. Ik wil per de drie kinderen waardoor het toch normaal is dat er voor mezelf geen gram (enfin, wel the instaGRAM, insert knipoog) meer overblijft.
Ik weet het niet zo goed. Of dat nu allemaal mijn eigen schuld is, of toch niet helemaal. Ik weet niet of dat er toe doet. Ik weet ook niet, of ik nu eigenlijk goed bezig ben of net kei hard niet. Het hangt er vast van af vanuit welk (economisch?) standpunt je het bekijkt.
Wat ik wel zeker weet: ik ben niet zot van hutsepot.
Moet je alles willen? Is het geen optie om minder te gaan werken?
Ik dacht juist hetzelfde. Ik maak natuurlijk jullie budget niet, maar een vrije dag per week geeft je zoveel ademruimte en tijd om je dromen waar te maken. Ik hoop dat dat boek over borstvoeding er zo wel kan komen. Veel succes!
Ik dacht hetzelfde. Ik heb dat gedaan toen de kinderen klein waren en dat was de beste beslissing ooit. De meeste mama’s van 3 in mijn omgeving werken niet fulltime. Ik begrijp dat volledig, want ik had mijn handen al vol aan 2 🙂 Het huis heeft wat langer mogen wachten op de afwerking, maar in ruil had ik zalige dagen alleen met de jongste. Vanaf 2,5 werkte ik wel weer quasi fulltime. Dan zaten ze toch op school. Uiteindelijk viel dat nog mee qua loonverlies vond ik. We rekenden dat toen uit op jaarbasis. Hadden wel geen poetsvrouw of maaltijden aan huis bv. en ik deed wat langer met mijn kleren. Keuzes maken, en kiezen is altijd verliezen …
Mss gaat het niet enkel om geld. Ik word persoonlijk een beetje kregelig van het gedachtegoed dat een jonge moeder maar wat minder moet gaan werken om voor haar gezin te zorgen. Ik haal energie uit mijn job. Ik heb dat nodig om me goed te voelen. Happy Mommy = happy children.
Unpopular opinion, maar ik was blij dat ik terug kon gaan werken na mijn bevallingsverlof. Uiteraard vond ik het moeilijk mijn baby achter te laten in de crèche, maar, mijn god, wat deed een conversatie met een volwassene over iets anders dan baby-shizzle deugd. Maar je voelt de labels ‘slechte moeder’ al geplakt worden als je openlijk zou durven zeggen dat je graag gaat werken als je ook bij je kroost zou kunnen zijn.
Sofie lijkt het zelf vreselijk te vinden zo weinig tijd door te brengen bij haar kinderen. Vandaar onze reactie.
Ik vond werken gaan ook veel chiller dan een dag thuiszitten met de baby hoor 🙂 Veel minder vermoeiend… hou ook echt van mijn job. Niks mis met fulltime werken in mijn ogen, maar moeders die vier vijfde werken (ouderschapsverlof) en hun baby van 4 maanden toch 5 dagen nr de opvang sturen… dat vind ik vreemd. 🙂
en vaders die hun baby van 4 maanden toch 5 dagen naar de opvang sturen, wat vind je daarvan? Wij moeders hebben torenhoge verwachtingen van elkaar. Van die vaders lijken we veel minder te verwachten. Het is net zo goed zijn kind. Mijn reactie gaat buiten het bestek van deze post, maar als maatschappij is er wel een probleem wanneer enkel de moeders deeltijds werk opnemen. Uiteraard heeft dat een invloed op je carrièremogelijkheden. Waarom zouden die er alleen voor mannen mogen zijn?
Opvallend hoe mensen dit meteen willen gaan ‘oplossen’ voor Sofie, terwijl ze juist de struggle van elke dag deelt.
Ik ben ervan overtuigd dat het allemaal, stuk voor stuk, bewuste keuzes zijn geweest. Het fulltime werken, de 3 kids, verbouwingen,….
En uiteraard zal dat allemaal niet eenvoudig zijn, en dat mag. Maar moet je dan persé iets gaan veranderen? Ik ben 4/5 gaan werken van zodra mijn dochter naar school begon te gaan. Ondertussen is zij bijna 10, en flink gewoon aan die woensdag met mama. Maar die dag bestaat bij mij uit 2x een uur in de auto wachten omdat ze hobby’s heeft. En dat maakt die middag voor mij ook slopend… Mag ik dat dan niet zeggen omdat ik haar toch ook minder hobby’s kan laten doen? Mag ik dat niet slopend vinden maar gewoon blijven doen?
Ja toch?
Succes Sofie, in the good and the bad, geniet van alle liefde! Van je gezinnetje en je studenten!
Je mag dat slopend vinden en het gewoon blijven doen. Maar het zijn wel gevolgen van keuzes die je zelf maakt. Ik ben ook 4/5 gaan werken sinds er kinderen zijn (twee kinderen, want ik weet dat ik drie niet zou aankunnen ook al is er liefde genoeg). En als ik zeg dat ik die vrije dag niet op woensdag, maar op dinsdag neem, zie ik mensen (vooral mama’s ja) ook fronsen. Maar ik heb (vandaag ja) een vrije dag. Ik ruim op en ik plooi was en ik doe wat er nog gedaan moet worden. En sinds kort probeer ik zelfs van minstens twee uur iets leuk te doen, één van mijn hobby’s. Gewoon kwestie van mijn to do lijst minder lang maken. Die rustige dag heb ik nodig om de rest van de week de hutsepot draaiende te houden. En de helft van mijn verlof (ik heb gelukkig veel verlof en zou nooit voor een job met maar 20 dagen kiezen, droomjob of niet) neem ik op dagen dat de kinderen naar school zijn. Want ook voor wie kinderen heeft, mag het leven nog een beetje fijn zijn, of niet soms?
Absoluut, ik ben gescheiden en heb ook telkens een week ‘kindvrij’, behalve de woensdag want dan vang ik haar ook op in de week van haar papa. Blij en dankbaar dat wij daarin overeenkomen.
Maar ook ik neem soms verlof als ze naar school is, of bij haar papa is.
En morgen is mijn vrije woensdag een me-time dagje in de welness met een vriendin en heeft haar papa vrij genomen om de hobby’s te regelen.
Ik wil gewoon zeggen, alles is ok. En als er mensen kiezen voor de drukte, mogen ook zij dat af en toe wat ‘te’ druk vinden. Zonder dat je dat moet veranderen.
Oplossen? Nee, die indruk heb ik niet als ik de reacties lees.
Wel een suggestie aanreiken want fulltime lesgeven aan een hogeschool met drie kleine kinderen, dat is gewoon pokkezwaar. Uit haar IG blijkt toch duidelijk dat ze daar zelf ook onder lijdt. Ik heb die struggle van elke dag in elk geval nooit zo ervaren toen de kinderen nog zo klein waren. En dat kwam puur door mijn deeltijds werken. Door daarvoor te kiezen, hoewel dat financieel allerminst gemakkelijk was. Maar … als ik mijn dochters vijf ochtenden had moeten afzetten in de opvang, ik was daaraan onderdoor gegaan. Ik geef dat grif toe. Mijn moederhart kon dat niet aan toen ze zo klein waren. Maar Sofie doet uiteraard wat ze zelf wil he! 🙂
Als haar IG elke dag vol gezaag en geklaag staat omdat het allemaal
Zo zwaar en moeilijk is, ja dan is het tijd dat je iets verandert.
Ik zie vooral een instagram met veel warmte en liefde voor haar kinderen en haar werk. En veel inspiratie, ik vind Sofie een van de meest inspirerende vrouwen die ik volg.
En een ‘ontvolg’ knop, die staat daar ook ergens 😉
Dat is denk ik de moeilijkheid, die ik trouwens ook bij veel andere mama’s zie die met veel passie in hun job staan, maar natuurlijk hun kinderen ook graag zien: het is dan veel moeilijker ‘kiezen’ om minder te gaan werken dan voor iemand die (zoals ik) werkt om de rekeningen te betalen. Dat heeft ook zijn nadelen (eigenlijk hoort dat tegenwoordig niet meer want iedereen moet vol passie in zijn job staan en bij voorkeur ook in zijn 35 hobby’s), maar dus ook wel voordelen: de keuze is (als het financieel kan) makkelijk gemaakt. En maatschappelijk kan je je ook afvragen: waarom zijn het toch nog steeds de vrouwen die daar het meest mee lijken te worstelen? (Zonder commentaar op de man van Sofie, want die lijkt echt wel zijn deel te doen, niet dat ik mij daar eigenlijk hoor over uit te spreken.)
Er is een reële kans dat dit een discussie wordt (daarom geen ruzie) tussen mensen die zullen vinden dat Sofie iets moet veranderen en mensen die vinden dat ze dat niet moet doen. De mensen die vinden dat ze wel iets moet veranderen, doen dat omdat ze het idee hebben dat Sofie het niet gemakkelijk heeft en advies wil. De mensen die vinden dat ze niets moet veranderen, doen dat omdat ze vinden dat Sofie het beste zelf kan beslissen.
Het goede nieuws is: ze hebben allemaal gelijk!
Afgaande op de berichten hier en op IG denk ik dat Sofie op dit moment niet zo gelukkig is als ze graag zou hebben. De vraag is of ze advies wil of niet. Uit de blogpost hierboven kan ik dat niet afleiden. Dat verklaart ook meteen waarom er verschillende soorten reacties zullen komen.
Daarom: wil je advies, Sofie?
Advies is in de meeste gevallen goedbedoeld. Aan de andere kant mag je advies ook negeren, om wat voor reden dan ook. Het is jouw leven, enkel jij beslist.
Je schrijft: ‘Ik weet het niet zo goed. Of dat nu allemaal mijn eigen schuld is, of toch niet helemaal.’ Over schuld gaat het hier uiteraard niet. Het gaat over wat je wil, daar hoef je je per definitie niet schuldig over te voelen. De enige relevante vraag is welk evenwicht jou het gelukkigst zal maken. Dit zijn de mogelijkheden:
– Je verandert niets en probeert om te gaan met de drukte en te voldoen aan de veelheid aan taken/verwachtingen. Die verwachtingen komen zowel uit de buitenwereld als uit jezelf.
– Je verandert niets en verzoent je met het feit dat je niet perfect bent en dat sommige dingen dus niet helemaal zullen zijn zoals je hoopt.
– Je ‘schrapt’ iets: je gaat minder werken of je besteedt de zorg voor de kinderen wat vaker uit of je bergt de plannen voor de podcast tijdelijk op enz.
Zoiets beslissen is niet gemakkelijk. Er is ook niets ‘juist’ of ‘fout’. Voor de ene werkt het beter om voor een carrière te gaan, voor de ander is vaker thuisblijven de oplossing. Schuldig of minderwaardig hoeft niemand zich te voelen.
Als je een keuze hebt gemaakt (proberen te voldoen / genoegen nemen met imperfectie / iets schrappen) kan je nog altijd vragen aan ons (als je dat wil!) hoe je dat in de praktijk realiseert. En opnieuw: je kiest wat je ligt, je stippelt je eigen pad uit.
Ikzelf zou iets schrappen. Ik houd niet van te veel dingen aan mijn hoofd, ik heb graag rust. Maar wie ben ik om dat in jouw plaats te beslissen? Ik ben er vooral van overtuigd dat jij jezelf het beste kent. Succes!
Jammer dat je geen comments kan liken, want dit is zo mooi omschreven!
Exact wat ik bedoel. 🙂
Wat mooi geschreven! 💝
💕
❤
hier ook hutsepot, weliswaar met hier en daar wat andere ingrediënten, die met momenten minder en dan weer juist meer op de maag blijft liggen. Dus ik luister en geef je een warme virtuele knuffel!
Het spijt dat het niet leuk is om te horen, maar als je teveel wilt dan je comfortabel aankunt, wil je zelf inderdaad teveel. Dit is een terugkerend topic, met de vroege uren bij de radio was het precies hetzelfde, dezelfde vragen, onzekerheden, en ook dezelfde comments. Alle keuzes die je maakt met je man heb je overwogen, dus erna verbaasd staan dat het moeilijk is met veel ballen in de lucht verbaasd mij dan toch wel. En ja, er is veel gebeurd in je leven, en dan kun je soms niets anders dan ofwel loslaten, of eromheen breien. Het leven overkomt je, terwijl je andere plannen maakt, en die plannen zijn er om aangepast te worden.
Het leven is te kort, en dat weet je zelf ook. Dus zoals hierboven wordt aangegeven, veel keuzes zijn er niet, ook al is geen eentje gemakkelijk.
Dames, ik vraag helemaal geen advies. Maar toch bedankt :). Ik deel al eens graag mijn emoties en er zijn mensen die zich daar in herkennen en daar even deugd van hebben. Wat mij dan weer deugd doet! In mijn wildste dromen ben ik al heel mijn leven een thuisblijfmama, met tijd om artistieke projecten te doen zonder financiële druk terwijl zij naar school zijn. Helaas, we leven niet in Utopia. Veel dingen die hier als keuze worden bestempeld, zijn dat evenwel nooit geweest. Het irriteert me mateloos dat mensen het voorstellen alsof je gewoon even “minder gaat werken en een boterham minder eet”. Er speelt veel meer dan dat. Ik heb de pech (en dat is echt niet mijn eigen schuld) dat mijn talenten al mijn hele leven in een zeer specifiek niche hoekje liggen. En dat daar keuzes maken gigantische gevolgen heeft. Mijn leven was eenvoudiger geweest als ik droomde van een job waarvan er dertien in een dozijn zijn :). Maar ondertussen doen we het elke dag. En is het – onverwacht want mijn ontslag was nooit een keuze – een fantastische job gebleken. We doen het meestal met ons twee, geen parate grootouders want die wonen te ver. En we doen dat verdomd goed. Maar we hebben nog een kleine baby, en die jaren wegen extra door. Dat af en toe eens uiten kan deugd doen he. Ik heb ook wel een diepliggende angst om minder te werken (als het al een optie zou zijn), omdat je pensioen dan echt in gevaar komt. Omdat ik dochter ben van hardwerkende zelfstandigen misschien ook. Maar over twee weken is het herfstvakantie. En dan komt dat allemaal goed! Liefs
Herkenbare emoties en oprecht en open geschreven! Wat fijn om te kunnen lezen.. en wat voel ik met je mee.. het lijkt een verhaal waar je helemaal niet alleen in staat. Maar dat maakt het niet per se beter, neem ik aan… Ik probeer – met zeer veel moeite bij tijd en stond – Mild te zijn voor mezelf.. maar dat is ook een weg die nog niet lang bezig is… En de nodige energie vraagt… Ik wens je handvaten toe die bij jou passen en hopelijk tijdig zodat de hutsepot niet overkookt… Dat geeft weer zeer andere uitdagingen, merk ik uit ervaring…
Veel succes! En blij dat deelt!
Je verhaal is volledig herkenbaar. De eerste jaren met de kinderen zijn gewoon ‘tropenjaren’ (of ‘hutsepot’). Ook wij stonden toen eerder op overleden dan op leven. Wij zijn ook beiden voltijds blijven werken, en hebben al die tijd voor een warm nest gezorgd voor onze drie kinderen. Me-time was er toen niet, nu weer wel. Ik denk dus dat je die ‘hutsepot’ even moet uitzweten 🙂
Dat is toch een foute veralgemening, vind ik. Hier waren de eerste jaren godzijdank geen tropenjaren. Blij dat wij nog konden leven en niet enkel moesten over-leven … Kinderen pikken die stress zeker en vast op, als ouders zichzelf voorbij rennen en geen enkele me-time meer hebben. Leve ouderschapsverlof / tijdelijk deeltijds! En nee, deeltijds werken is niet voor iedereen financieel haalbaar, maar voor velen wel als ze bereid zijn hun levensstijl tijdelijk wat aan te passen. Maar goed, ieder zijn leven natuurlijk 🙂 Ik reageerde enkel op “De eerste jaren met de kinderen ZIJN gewoon ‘tropenjaren’ “.
‘Financieel haalbaar’ is een heel rekbaar begrip. Ik wil best geloven dat er in Vlaanderen mensen zijn bij wie deeltijds werken geen optie is, maar zitten die hier te lezen? Ik durf daar hardop voor te vrezen. Het gaat bij ons meestal om de vraag hoeveel luxe we willen opgeven. Waar we wonen, wat we dragen, door welke spullen we omringd worden, wat er in onze mond verdwijnt: bij velen van ons zijn dat Instagramwaardige luxeproducten. Daarom voelt het voor mij altijd wat wrang als mensen in die context stellen dat minder werken financieel niet haalbaar is. Niet als je wil blijven concurreren met andere hoogopgeleide tweeverdieners die hun leven uitsmeren over IG, neen, dan niet. Dit is trouwens niet verwijtend bedoeld, iedereen moet doen waar hij zin in heeft, maar we moeten de dingen gewoon bij naam durven te noemen. En nu ga ik een slaatje met avocado maken dat ik nadien ga opeten in mijn keuken met Scandinavische toetsen. 😉
tja, als het geen tropenjaren zijn door voltijds werk, dan toch door slaapgebrek en kleine kinderen? Hangt van je interpretatie van het begrip tropenjaren af. En neen, mijn kinderen hebben de stress niet opgepikt. We waren er voor hen :-).
Mag ik er overigens van uitgaan dat de meesten die op deze blog reageren, geen voltijds werkende ouders zijn? (reminder to self: back to work!)
Ik heb genoten van de jaren dat de kinderen klein waren, maar tegelijk voelde ik me soms een Duracell konijn: en maar doorgaan en doorgaan en doorgaan. Zeker niet gaan zitten want dan was ik bang dat ik niet meer verder kon. Ik werkte afwisselend 3 dagen, niet en 4 dagen. Maakte voor dat gevoel niet zoveel uit, het was hoe dan ook veel. Mijn man was in die periode ernstig ziek, tijdens de ziekte ging het nog wel maar juist toen zijn gezondheid beter werd na een orgaantransplantatie vond ik het juist allemaal heel zwaar. Misschien is dat de fase waar jij nu in zit, al zitten we dan nu ook nog met die stomme COVID. Sterkte, this too shall pass