Een halfjaar. Een semester. Mijn studenten hebben dan ook meestal examens en toevallig kreeg jij vorige week 10/10. Dat was bij de bobathkinesist, die gelijk besliste dat het niet meer nodig was om te komen. Want je bent gecorrigeerd dan wel zes maanden, je staat motorisch al een klein beetje verder. Een dikke maand zelfs.

Dat lijkt misschien banaal en ieder kindje op zijn eigen tempo, helemaal mee akkoord. Maar als ik ook maar één seconde nadenk waar jij begonnen bent, dan is dat echt fenomenaal. Toen we 82 dagen naast jouw bedje in het ziekenhuis zaten, had niemand durven te hopen dat jij een paar maanden later helemaal op (gecorrigeerd) schema zou zitten. We rekenden op een achterstand, we rekenden op veel extra therapie, we rekenden op vanalles waar we geen weet van hadden. We hoopten op het beste, maar probeerden ons ook voor te bereiden op worst case.

En toen kwam jij. Een natuurtalent.

Een talent aan de borst, waardoor jij nu al 9 maanden groeit op wat mijn lichaam je serveert. Van de sonde naar de borst, zonder tussenstop. Ik moet het daar nog eens uitgebreid over hebben, maar dat is dus eigenlijk echt ongelooflijk zot. Zodra jij stevig vertrokken was, heeft mijn vastberadenheid het overgenomen. Dus we zijn vlotjes aan de gewenste hoeveelheid exclusieve borstvoeding geraakt.

Ik volg niet zo graag de regeltjes, ik kijk liever naar mijn kind. De laatste weken begon jij steeds meer tekenen te vertonen dat je klaar bent om nog iets meer te verkennen dan moeders melkfabriek. Dus krijg je nu af en toe een gestoomd stukje groente in je mega schattige handjes geduwd. Dat gaat vlotjes binnen, want had ik het al gezegd dat je een natuurtalent bent?

Dat geldt ook voor je mobiliteit. Het begon anderhalve maand geleden met een bijna accidentele rol van rug naar buik. Twee dagen later was je niet meer te stoppen. Je lag geen halve seconde meer op je rug, want hupsakee je was alweer gedraaid. Nog een paar weken later volgde ook de rol van buik naar rug (eigenlijk de gemakkelijkere versie, maar jij besloot om eerst voor het moeilijkste te gaan) en sindsdien rol je overal naartoe. Je geraakt overal, maar nog het liefst bij computerkabels en opladers.

We zijn dus ook niet meer gerust. Want je kan dan nog wel niet kruipen (hallokes, dat hoeft ook helemaal niet op zes maanden), je geraakt wel overal. De combinatie van rollen en pivoteren maakt dat je al de hele ruimte verkent. Wij laten je zoveel mogelijk experimenteren en zoeken, maar naast discipline, dedication and friendschap, trachten we toch ook de safety first niet uit het oog te verliezen. Er mogen dus geen legoblokjes meer blijven rondslingeren vanaf nu, waar mijn blote voeten ook bijzonder dankbaar om zijn.

Je bent meestal vrolijk, wat opmerkelijk is want je vindt dutjes overdag doorgaans maar een saai tijdverdrijf. Je maakt al eens een uitzondering als je in slaapt valt in mijn armen of wij jou een paar kilometer rondrijden met de buggy, maar verder wil je vooral niets missen. George Orwell zou – als hij nog bij leven en welzijn was – kunnen nadenken over een nieuwe bestseller, want het is hier absoluut Little Sister is watching you. (Al zijn de big brothers ook altijd goed bij de zaak)

Zitten gaat ook steeds vlotter. Met steun gaat het heel goed, maar af en toe zit je ook al eens eventjes alleen. Daarna klets je meestal op je gezicht, maar dat neem je er graag bij. Je zit dus bij ons aan tafel. Gestoomd groentje dabei, lekker gezellig. Dat gaat allemaal vlot binnen, waardoor ik soms wel even moet slikken. Hoe snel gaat dat ineens? Hoe kan het dat jij ooit maar 880 gram woog en hier nu vlot aan maatje 74 zit?

We hebben zo lang getwijfeld over je komst. We hebben daarna zo lang gedacht dat het onmogelijk was. We hebben dan zoveel bange uren, dagen, weken en maanden gehoopt dat jij ooit thuis bij ons zou kunnen zijn. Dat jij gelukkig zou worden.

Kijk nu, ik denk dat niemand hier op had durven te hopen. Wat doe jij het goed! Wat een wonder ben jij! We weten natuurlijk nog heel veel dingen niet (en ik weet dat veel mensen denken dat we nu volledig out of the woods zijn met jou, maar dat zullen we pas over een jaar of 10 echt kunnen uitspreken), maar wat jij nu al presteert is fenomenaal. Dat jij (voorlopig) gewoon evolueert zoals een normale baby, dat is een ongelooflijke prestatie. En een schitterend cadeau na onze miserietrein.

Je wordt op handen gedragen door je twee broers, die naar schatting 35 keer per dag zeggen “hoe schattig je wel niet bent”, die scherp in de gaten houden wat je doet en hoe, die je met veel plezier een paar keer per dag plat knuffelen en wel tien keer per uur vragen of “Roosje bij hen mag zitten”.

Alleen blijf jij niet meer zo goed stilzitten de laatste tijd. Jij wil de wereld verkennen en veroveren.

Die verovering van onze harten is alvast binnen, lieve schat.

Dikke kus,

Je mama