Lieve Rosalie,
Ik moet beginnen met me te excuseren. Want waar ik voor jouw broers trouw elke maand een brief heb geschreven, is dit nog maar het tweede exemplaar voor jou. Ik heb wel wat argumenten: je gekke leeftijdsberekening en de gekke Coronatijden. Maar toch: een welgemeende sorry.
Want hoe oud ben je nu eigenlijk? Voor mij is dat heel duidelijk. Ik kijk alleen naar jou als een baby die op 19 december verwacht werd. Naar ontwikkeling toe ben je dus een kindje van bijna vier maanden. Maar je bent vandaag wel al zeven maanden bij ons. We kunnen eindeloos praten over die heel bijzondere en veel te vroege start, maar ik heb het liever over vandaag.
Want wat een zotte madam ben jij! Op zoveel vlakken. Je bent echt een zotte doos, want je lacht/kirt/schatert/kraait het hele huis bij elkaar. Ere wie ere toekomt: wij worden hier allemaal geweldig goed gezind van jou. Het moment dat je ‘s morgens je ogen opendoet, verschijnt daar meteen een verpletterende glimlach. En hupsakee, wij zijn allemaal gesmolten. Zo hard gesmolten dat ik de staccatoslaap (bijna) meteen vergeten ben.
Je bent ook echt een straffe madam. Want ja, we hebben laatst nog eens een weekje Jan Palfijn geboekt om een longontsteking te verslaan. Maar dat heb je alweer met verve gedaan. Ik ging binnen met een zielig kindje (het was toen echt heel moeilijk om je aan het lachen te krijgen) met een saturatie van 70 (paniek), maar twee antibioticaspuitjes later (vond je heel lekker trouwens) was je alweer je vrolijke zelve. Het was intens om je weer met een neusbrilletje te zien, maar het was ook best gezellig met ons tweetjes. Bezoek was niet toegestaan, dus heb ik al mijn aandacht aan jou gegeven. Daarna kon je weer heel wat nieuwe trucjes, zou het er iets mee te maken hebben?
Bij je broers heb ik nooit gekeken naar wat ze op een bepaalde leeftijd hadden moeten kunnen. Ik maakte me daar geen zorgen in, ieder kind op zijn eigen tempo. Maar bij jou is dat natuurlijk wel een beetje anders. Het is niet dat ik per se wil vergelijken, maar het is wel belangrijk om op tijd in te grijpen als we een achterstand ontdekken. Zo heb ik net nog gebeld met de bobath-kinesist om jouw vorderingen te bespreken. Want je kan ineens supergoed je hoofdje opheffen en je maakt bijzonder veel aanstalten om te rollen. Dat gebeurt nog een beetje te veel vanuit overstrekking, maar is ook niet helemaal abnormaal. Eigenlijk zit je nog altijd vrij goed op schema, wat misschien normaal aanvoelt, maar eigenlijk een geweldige prestatie is.
Normaal gezien hadden we volgende week een afspraak bij het Centrum voor OntwikkelingsStoornissen (kortweg COS), maar ik vrees dat die uit veiligheidsoverwegingen zal worden uitgesteld. Dat is een dubbel gevoel, want ik wil heel graag horen hoe ver je staat. Waar we ons wel of niet aan moeten verwachten. Maar tegelijk blijf ik graag nog een beetje met jou en de rest van ons gezin in deze quarantainebubbel.
Want jij hebt natuurlijk geen flauw benul van het feit dat je een Coronababy bent. Dat je eerste maanden een beetje anders verlopen dan gepland. Maar – net als voor de jongens – denk ik dat het voor jou een zegen is. Lekker dicht bij ons, lekker veel tijd om te wortelen. Gelukkig mogen wij nog volop knuffelen want je bent verdorie zo schattig dat het een uitdaging is om je personal space te geven. In dat departement: bedankt dat je me dat ’s nachts al iets vaker geeft. We liggen maar op een halve meter van elkaar, maar dat is toch iets comfortabeler dan met een baby van ongeveer 6kg op mij. We slapen nog niet echt als een roosje ‘s nachts , maar Rome is ook niet op een dag gebouwd.
(Al hadden we vast al het Colosseum als we met jouw kakapampers zouden bouwen)
Kus,
je mama
Och lieve Rosalie…
Je bent een TOPPER!
(En je mama en je papa en je schatten van ‘grotebroers’ óók natuurlijk 😉❣)
Ze is echt al zo groot geworden! Wat leuk dat ze zo lacht!
Elke dag NOG mooier dan de dag ervoor, die Rosalie!
Topkind!
Met een topkader omringd trouwens.
Heel fijne brief en blij dat Rosalie het zo goed doet.
Toch enkele vragen voor jou, eerder als reactie op wat je op Instagram postte. Je bent een voorstander van borstvoeding, wat ik goed begrijp, en je doet dat op basis van wetenschappelijke argumenten. Je zegt dat mensen eerst goed geïnformeerd moeten zijn vooraleer ze een weloverwogen keuze kunnen maken. Je wil zelf een bijdrage leveren om die informatie tot bij (toekomstige) moeders te krijgen. Prima, wat mij betreft. Alleen vraag ik me af waarom je de wetenschappelijke argumenten zelf niet lijkt te volgen als het om buikligging en cosleeping gaat. Baby’s die op hun buik slapen hebben een verhoogd risico op wiegendood. De foto die je postte van de cosleepsituatie leverde heel wat reacties op, maar daar was je antwoord ‘het voelt goed voor ons’. Dat is het equivalent van ‘mijn buikgevoel zegt dat kunstvoeding beter is voor mijn kind’.
Nog iets anders: je zegt vaak dat school geen prioriteit is en dat de leerstof kan wachten. Ik kan me voorstellen dat dat bij jullie zo is, met twee hogeropgeleide ouders van wie de ene voltijds bezig kan zijn met de kinderen. Maar niet iedereen is in die situatie. Voor veel kinderen bouwt de achterstand zich een stuk sneller op dan voor jouw zonen. Dat zijn de kinderen die in een prikkelarme omgeving opgroeien, zonder boeken, zonder educatieve spelletjes. Of de kinderen van wie de beide ouders moeten werken. Niet iedereen is zoals jij, Sofie. Voor die kinderen is die achterstand wel degelijk een ramp. Kort gezegd: ze zullen die misschien nooit meer inhalen. Ze zullen daardoor kansen missen in het leven. Ze maken meer kans op werkloosheid, armoede, gezondheidsproblemen. Dat is gewoon de (nu versimpelde) realiteit. Ik moet echt op mijn tanden bijten als ik hogeropgeleide tweeverdieners hoor zeggen dat die leerstof nu toch niet prioritair is. Leerstof biedt voor nogal wat kinderen een uitweg uit de situatie waarin ze zitten.
Altijd bereid tot een constructieve discussie daarover.
Wat het slapen betreft: de buikslaapsituatie is uitvoerig besproken met haar kinderarts. De nodige voorzorgsmaatregelen zijn daarvoor getroffen. Ondertussen slaapt ze trouwens niet meer op haar buik, zodra dat niet meer nodig was, zijn we daar mee gestopt. Kindjes die veel te vroeg geboren worden kunnen beter ademen op hun buik, dat is de meest comfortabele situatie voor hen. Erg zieke Covid-patiënten worden ook op hun buik gedraaid trouwens nu. Maar ondertussen slaapt ze vlot op haar rug. Wat het co-sleepen betreft, het klopt dat die inzichten op wetenschap gestoeld zijn. Het klopt ook dat de groepen die daarover bestaan, nogal in overdrive kunnen gaan. Dat is bij borstvoeding trouwens ook zo, waardoor ik een aantal van die groepen op mute heb gezet. Ik heb wel degelijk kennis van rebreathing en oververhitting, allebei uitgesloten in de situatie waarin ze (ongeveer 1/3 van de nacht ;)) slaapt. Zodra we meer middelen voorhanden hebben en ze groter en sterker is, wordt het bedje verhoogd als dat kan. En de situatie aangepast. Er zijn grote verschillen, een baby van 1 maand en van 8 maanden zijn al slapend niet te vergelijken. Dus op elk moment wordt alle veiligheid in de mate van het mogelijke in acht genomen.
Wat het andere onderwerp betreft, blijf ik bij mijn standpunt. Net omwille van de verschillen, is leerstof op dit moment geen enkele prioriteit. De sluiting van de scholen zorgt niet voor een achterstand, maar legt de ongelijkheden wel extra pijnlijk bloot. Dus als ik het voor het zeggen had, gingen de scholen open. Met in de eerste plaats: het sociale welzijn van de kinderen. Niet de leerstof. Kijken hoe we die problemen kunnen aanpakken, of dat brandje een klein beetje blussen. Onze kinderen gaan trouwens naar een school waar heel veel kinderen in de klas niet zomaar toegang hebben tot een computer, dus ik weet zeker waarover ik het heb. Net daarom: leerstof, nu niet belangrijk. Er zijn – jammer genoeg – andere prioriteiten. Er wordt op de school van onze kinderen door de brugfiguur trouwens enorm hard gewerkt om die verschillen zo klein mogelijk te houden. Voor de gepriviligeerde kinderen lijkt leerstof me ook niet de prioriteit. Zeker niet als de beide ouders moeten thuiswerken met de kinderen onder de hoede, zeker nu die kinderen hun peer group zien wegvallen. Dus nee, leerstof lijkt me geen prioriteit. Ik zie niet in hoe dat een uitweg biedt, zoals je zegt? Mij lijkt het op dit moment eerder een hindernis. En ik heb altijd geleerd dat je eerst moet leren stappen, voor je leert lopen.
Heb ik zo constructief duidelijk gemaakt wat ik bedoelde?
Bobath-therapie heeft bij onze zoon wonderen verricht. De voorspelling van de pediater was dat hij niet zelfstandig zou kunnen zitten en lopen. Op zijn 2de liep hij. Niet zoals een ander kind maar wel soms te snel voor ons. Als je het mij vraagt, ziet Rosalie er best stevig en alert uit.