Ik hoef u niet te vertellen dat het gekke tijden zijn. Maar er komen nog steeds gastblogs binnen n.a.v. tien jaar Sofinesse, en ik ga die blijven publiceren. Het leven is al zo veel veranderd, dit zijn pre-Corona-plannen die helemaal virusveilig kunnen verder gezet worden. Dus voilà, vandaag eentje van Mie van Miekids

Lieve Sofie,

Ik leerde je kennen in september. Toen je net bevallen was van je dochtertje Rosalie. Je ging door een hele heftige periode en ik voelde zo met je mee. Via instagram gaf je mij en vele anderen een kijkje in je leven. Mijn hart huilde met je mee die eerste maanden. Wat vond ik het dapper dat je je zo kwetsbaar opstelde en toonde wat je echt voelde. Je kreeg veel bagger en rotopmerkingen over je heen. Ik begrijp nog altijd niet dat er zo’n mensen bestaan. Maar jij bleef vechten. Voor je lieve meid en je gezin.

Hoewel ik je niet persoonlijk ken, voel je na al die maanden erg vertrouwd.

Je kleine meid bleek super dapper (net de mama) en wat ben ik blij dat ze het gered heeft. Ik wou deze blog schrijven om je een hart onder de riem te steken. We zijn allemaal mama’s. Mama’s die elke dag het beste van onszelf geven. Mama’s die elke dag twijfelen of we het wel goed doen. Of het wel genoeg is. Het is soms gek worden, op je neus gaan en weer overreind krabbelen. Maar tegelijkertijd is het ook heel erg genieten en zo verliefd zijn op je kroost.

Vroeger dachten we het allemaal beter te weten en dat we het met ‘onze kinderen’ anders gingen doen. Maar sinds we mama zijn weten we wel beter. Als ik in je stories zie dat je ook bijgekomen bent of dat je huis even ontploft is, dan komt er een lach op mijn gezicht. Het voelt heerlijk herkenbaar. Je draagt bij aan een echte moedergemeenschap op Instagram. Eentje waarbij we elkaar steunen in plaats van elkaar met de vinger te wijzen. Dus bij deze een dikke dankjewel. Blijf vooral jezelf en een dikke proficiat met de 10de verjaardag van je blog! Ik hoop dat ik ook aan 10 jaar raak J.

Heel veel liefs,

Mie

Ps: Ik wacht op die podcast over moederzaken.