Wat. Een. Jaar.

We begonnen compleet neergeslagen aan 2019, nog happend naar adem na de plotse dood van mijn broer. In die storm startten we een groot verbouwavontuur, we woonden meer dan een halfjaar met ons viertjes in camping living. Als dat lukt op een moment dat je geen miligram reserve hebt, weet je dat je goud in handen hebt met je gezin.

Het was niet makkelijk om te blijven rechtstaan, maar gaandeweg vond ik toch helemaal mijn draai in mijn nieuwe job. Ik kan er niets aan doen, maar die studenten zijn nogal snel in mijn hart gekropen. Wat een heerlijk gevoel om de liefde voor radio – die zo diep verankerd zit in mijn ziel – te kunnen delen met de jeugd. Er is geen groter compliment dan hen te zien groeien.

De uitzending van Twee tot de Zesde Macht leverde niet alleen 5000 euro op, maar nog een veel groter cadeautje. Een heel jaar lang werd ons verteld dat kinderen krijgen niet meer mogelijk was, maar plots zat ik met een positieve test in mijn handen. De start was heel angstig, maar we kregen vertrouwen.

De zomer was fantastisch. Eindelijk ruimte om een klein beetje te bekomen van alles (wat tegelijk ook voor harde klappen zorgde), genieten van elkaar en van mijn groeiend buikje. We waren zo blij! Een lichtpuntje in de duisternis.

Een klein beetje bloedverlies was de aankondiging van een vreselijke rollercoaster die ons hele jaar kleurde. Een hele nacht lang namen we afscheid van ons meisje, om tegen de ochtend ergens hoop te vinden en van pad te veranderen. Na 8 dagen platliggen, veranderde op zondagmorgen 15 september alles. Plots was Rosalie daar, veel te klein en zo fragiel. 82 dagen lang leefden we op dezelfde vierkante meter ziekenhuis, gesplitst en uitgewrongen tussen UZ Gent en de Ooievaarstraat.

We leerden onze echte vrienden kennen, we vielen in een warm net van familie en liefde, we werden overspoeld door fantastische onbekende mensen die meeleefden, over het hele land. Dat gaf ons kracht om door te gaan.

Rosalie is een wonder. Dat is elk kind, maar zij verslaat vlotjes nog wat onmogelijke statistieken. Sinterklaas bracht een fantastisch cadeau dit jaar, want we wandelden eindelijk uit het ziekenhuis. Dit keer niet met een dichtgeknepen keel van angst en verdriet, maar met onze dochter.

Ons gezin is compleet. We zoeken naar het evenwicht met drie kindjes en een “pasgeborene”, in de normale chaos van slaaptekort en gezellige drukte. We proberen de scherven op te rapen en het hele verhaal ergens een plaats te geven. Het is nog lang niet ten einde, maar de toekomst ziet er een stuk rozer uit dan we op 7 september konden hopen.

Het is verleidelijk om te dromen voor 2020, maar we gaan die boot laten passeren. Een “gewoon” jaar zonder tonnen heftigheid, dat zou al heel wat zijn. De kans krijgen om helemaal op adem te komen, de mogelijkheid krijgen om onszelf weer terug te vinden. Ik wil graag weer mezelf worden, want ik ben onderweg veel kwijt geraakt.

Ze ligt op mijn schoot, terwijl ik dit schrijf. De jongens hangen ook ergens rond mij. We leunen allevier tegen de meest fantastische man van de wereld, mijn lief.

We kijken naar 2020. Zonder verwachting, met een klein hartje maar ook vol dankbaarheid. Voor de geweldige mensen in ons leven, voor de warmte en de liefde die we mochten voelen. We doen heel hard ons best om van zelfs bij de donkerste momenten, positieve uitlopers te vinden. Want als verdriet 1 ding kan, is het mensen dichter bij elkaar brengen. We zijn dichter dan ooit.

De grootste levensles uit de afgelopen twee verschrikkelijk zware jaren: liefde is alles.

Elke dag van elk jaar.

Het beste voor 2020. Maar vooral, veel liefde.