Ook al wordt maar 5% van de kinderen op de uitgerekende datum geboren, het is toch een moment waar je negen maanden naar uitkijkt. Een normale zwangerschap duurt tussen de 38 en de 42 weken, dus in principe heb je een hele maand waarvan één dag dé dag kan zijn. Maar die ene dag schept toch bepaalde verwachtingen.
Felix kwam een week later, Basiel drie dagen na de uitgerekende datum. Ik ging er dus in mijn achterhoofd vanuit dat ons meisje mogelijks wel eens een kerstkindje kon zijn. Ik zag het al helemaal gebeuren dat er dan een krant of televisieploeg op materniteit zou staan, en dat Tom weer serieus met zijn ogen zou rollen. Anekdote: toen we thuiskwamen met Felix, stond er een halfuur later een ploeg van Het Journaal in onze living om een reportage te maken over dikke baby’s. Felix was in proportie (dus niet meteen dik) maar met zijn 4,7kg en 56,5cm wel een enorme reus.
Elk kind is een wonder, maar dit exemplaar tart toch wel alle verbeelding. Ik kon eigenlijk niet meer zwanger worden, maar zij geraakte toch ingenesteld. De zwangerschap op zich was echt al een mirakel. Toen daarna het noodlot toesloeg met een vroeggeboorte op de grens van 26 weken en 3 dagen, sloeg dit wonder er zich wonderwel doorheen.
Een parcours op NICU is hels, loodzwaar en met bergen angst. Maar eigenlijk spartelde Rosalie zich daar enorm goed door. Ik vraag me vaak af wat er gebeurd zou zijn als na drie weken geen verkoudheidsvirus had opgeraapt, want dat was veruit de grootste hobbel in de weg. Dat heeft haar zwaar onderuit gehaald, maar ze is wel opgeknapt. Het rhinovirus heeft ons langer op intensieve zorgen gehouden, langer aan de zuurstof en de ademondersteuning, maar wel met een duidelijke oorzaak. Er kunnen heel wat andere moeilijkheden passeren op die afdeling, trust me.
Het was een verschrikkelijk lange en moeilijke weg, maar we hebben vertrouwen als de dokters zeggen dat het bijna een vlekkeloos parcours was voor zo een extreme prematuur. Een wonder dat kind, alweer. Wat de toekomst ook brengt voor haar, nu doet ze het goed.
Vandaag is een speciale dag, want vandaag is de uitgerekende datum. Vanaf vandaag beginnen we gecorrigeerd te tellen vanaf nul. Uiteraard is ze al drie maanden oud, maar naar ontwikkeling is ze een pasgeboren baby.
We zijn ondertussen bijna 2 weken thuis. Op wat normaal gezien mijn laatste werkdag zou zijn, trokken we na 82 dagen de deur van het ziekenhuis achter ons dicht. 90 dagen met mijn opname erbij. Drie maanden die elke dag uit dezelfde ziekenhuismuren bestonden. Drie maanden in een soort parallel universum zonder enige rust.
De laatste week verhuisden we naar het ziekenhuis waar ik normaal gezien met weeën een kind op de wereld had geduwd. Na twee dagen op neonatologie lieten we daar alle monitors achter ons, om volledig te vertrouwen op de natuur. En op elkaar.
In het ziekenhuis was ik niet de baas over mijn eigen kind, wat een aartsmoeilijk proces is. Zeker als er dingen gebeuren die niet stroken met je moedergevoel. Ik voelde op het einde steeds meer wrijving met het strakke ziekenhuisritme, wat nodig was maar tegelijk de grootste hindernis om op eigen benen te staan.
Ik ben blij met het ‘cadeau’ dat we twee dagen op materniteit mochten doorbrengen. Twee dagen om elkaar echt te leren kennen, twee dagen het gevoel hebben dat die vreselijke periode toch ergens rondgemaakt kon worden met een normaal zwangerschapseinde. Op materniteit.
Daar vond ik mijn moedergevoel terug. Ik had de disconnectie van neonatalogie echt nodig om weer op mezelf te durven vertrouwen. Dat lukt ondertussen goed.
Sinds we thuis zijn, klopt het weer. Ook al is het mentaal enorm geschift om niet pas bevallen te zijn en toch een pasgeboren baby te hebben. Alles is zoals het moet zijn, de onderbroken nachten incluis. Maar ik sleep geen bevalling meer achter me aan. Fysiek is dat uiteraard een voordeel, maar mentaal is dat echt zware koek. Allemaal voer voor een postnatale depressie, maar voorlopig gaat het wel.
Het is heftig, maar het is ook zalig. We zijn thuis! Thuis! Samen!
Eindelijk compleet, eindelijk verlost van de verscheurdheid in ons gezin. We kunnen gewoon samen zijn, we hoeven ons niet meer op te splitsen en in zeven bochten te wringen. De kraamtijd is begonnen.
Dat brengt een zekere stress met zich mee, want daarmee is de einde van mijn moederschapsrust ook bepaald. Twee maart volgens de wet, terwijl Rosalie ten vroegste in september naar de crèche kan (jaaaa! We hebben een plekje!), maar vooral medisch MAG. We lopen ondertussen nog gemiddeld één keer per week langs het ziekenhuis voor controles, en krijgen bezoek van onze heerlijke vroedvrouw. Voorlopig doet ze het goed, maar ze is wel wat van haar curve gedonderd sinds de sonde-vetmesterij is gestopt. Maar voor de rest is ze alert, plast goed en drinkt als een natuurtalent. Ze heeft al wat vaccinaties overleefd en we voelen haar elke dag nog beter aan. En zij ons ook. Dus ja, het gaat goed.
Vandaag is de uitgerekende datum. We zouden een decemberbaby krijgen, maar zullen haar eerste verjaardag nu op de drempel van de zomer en de herfst vieren. We vechten om die hele periode achter ons te laten en met vertrouwen naar de toekomst te kijken. Zoals zij gevochten heeft om hier te zijn, bij ons.
12 weken ziekenhuis. 26 weken zwangerschap. 40 weken-datum. 2 weken thuis. 3 maanden Rosalie.
Maar vooral: compleet met ons vijven. Helemaal compleet.
Zo een fantastisch wonderlijk levensverhaal, zou kerstmis er misschien toch iets mee te maken hebben? 😍
Ze is thuis! Wat fantastisch!
Geniet van de kerstdagen met jullie vijven!
😍mooi!
Liesbetje, uw therapeut heeft gebeld, hij laat weten dat je waardigheid te vinden is bij de verloren voorwerpen, naast je minderwaardigheidscomplex.
Get a grip girl, de baby waarover je je uitlaat is volwassener dan jij.
Het is na zo een moeilijke start wel bijzonder jammer voor haar dat ze net zo lelijk is als haar broertjes, maar een mens moet natuurlijk ook niet teveel verwachten met zo een ouders. Hopelijk trekt dat nog een beetje bij allemaal.
Liesbetje, uw therapeut heeft gebeld, hij laat weten dat je waardigheid te vinden is bij de verloren voorwerpen, naast je minderwaardigheidscomplex.
Get a grip girl, de baby waarover je je uitlaat is volwassener dan jij.
Dotje is een pracht van een kind! Gij houd u gezicht verborgen eh omdat er niet op te zien valt en dotje krijgt veel liefde en aandacht ze wordt graag gezien en is nooit alleen. Gij kwijnt alleen weg in uw eigen degoutante wereld. Zielig geval dat ge zijt! Dat ge met u zelf kunt leven walgelijk!
Alleen maar liefde voor rosalie… veel warme knuffels voor jullie alle 4 jullie zijn alle 4 even prachtig vanbuiten en vanbinnen
Sarah? En wij krijgt er geen knuffel 🙈😉
Liesbet (als je echt zo heet, want ja..),
Waarom ik godsnaam volg je Sofie dan? Als je toch enkel negatieve, lelijke dingen kan zeggen die nergens op slaan?
Niemand verplicht je om haar blog te lezen of mee te leven.
Heel jammer om te lezen dat jij verbitterd bent en heel wat negativiteit kent.
Hopelijk brengt de kerstperiode ook jou wat liefde, genegenheid (en misschien wat bescheidenheid).
Veel liefs voor jullie 5! X
Lies🤢 Wat een zielig mens ben jij zeg! 🤮
Wauw drie onschuldige kinderen uitschelden… En dat allemaal voor een beetje aandacht. Hoe laag kan je vallen…
Misschien moet je je eigen leven eens onder de loep nemen en reflecteren over waar het fout gegaan is? Je valt niet alleen een vrouw aan, maar ook een moeder, een vader, een gezin, 3 onschuldige kinderen, een ganse familie. Een ganse familie die niks verkeerd doet en die alle steun wel kan gebruiken. In tijden van kerst en hoop, verwacht ik toch wat extra warmte. Blijkbaar ben ik erg naïef. Mijn vertrouwen in de mensheid is dankzij jou alweer heel wat gezakt.
Meent gij dit nu??! Kruip terug in uw hol mottige trol!
Amai. Wat een fucking triestig mens moet je zijn om zo’n reactie te plaatsen.
Get a life.
En go Rosalie, go go go!
Ik zit hier echt compleet verbouwereerd te wezen door het feit dat iemand zo zo zó gemeen kan zijn. Echt onwaarschijnlijk en absurd. Ik kan me alleen maar voorstellen dat iemand die zelf heel ernstige problemen heeft en ongelukkig is zoiets zegt. Een goede portie liefde en empathie voor jou onder de kerstboom!!!
@Sofie, dit is geen troll meer, maar dit valt onder cyberpesten en is dus strafbaar. Ik zou dus zeker klacht indienen bij de politie. Moeilijk is dat meestal niet, achterhalen wie die berichten stuurt. Die worden dan uitgenodigd op het commisariaat, lees ik. Aangifte doen raden ze trouwens ook zelf aan, kijk maar op de website. Succes ermee! (en ze* is natuurlijk om op te eten!)
*Rosalie, niet Liesbeth 😀 😀
Als we die Liesbeth op eten zijn we er natuurlijk ook vanaf… 🙄🙄🙄 maar die gaat zuur en taai smaken 😉
Wouw Liesbet, wie heeft jou zo veel pijn gedaan dat je zo een reactie post onder waarschijnlijk ook nog eens een valse naam? Het moet bij jou wel heel diep zitten dat je zo veel tijd en moeite neemt om op deze manier bewust te willen kwetsen. Ik heb medelijden met je.
Welkom thuis knappe, superstraffe Rosalie !
Super moedige meid! Zo blij dat jullie prachtige gezinnetje nu samen is ❤.
Mooi geschreven Sofie. En Rosalie is natuurlijk een schatje. Ik gun je gezin dit geluk van harte. Dikke knuffel.
Veel geluk toegewenst Sofie, wat een prachtig gezin
O jee, Liesbet, jezelf zo belachelijk maken … als je per se iemand wil kwetsen kan je beter subtiel zijn, hoor. Wist je dat niet? Zo’n reactie als de jouwe is er zo ver over dat er niemand meer twijfelt aan je bedoelingen. En dat zorgt er ook voor dat het gekwetste gevoel niet meer primeert. Ik zou zeggen: probeer het nu nog eens, maar hou in je achterhoofd dat je best subtiel bent, ok? Ik kijk alvast uit naar je volgende reactie. Benieuwd of je kan bijleren.
Sofie, doe verder zoals je bezig bent. Ik ben het niet altijd eens met jou maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik apprecieer de openheid. En ook al is het geen troost, je bent al ver geraakt in dit hobbelige parcours. Ik wens je het beste toe met je schattige, lieve kindjes. En ik duim voor een nieuw jaar met een een pak meer chance!
Een heftig verhaal maar hopelijk lacht de toekomst jullie heel lief toe.