2: Het aantal weken dat Rosalie niet meer in mijn buik zit. De tijd dat we ons verdelen tussen thuis en het ziekenhuis, tussen twee niet-verenigbare werelden. Tegelijk mag je niet zeggen dat ze twee weken oud is, want haar leeftijd is eigenlijk 28 weken + 3 dagen. Als alles anders en juist was geweest, had ze nog zeker 9 weken in mijn buik moeten zitten.

125: Zoveel keer heb ik so far het beste van mijzelf gegeven aan de Medela Freestyle of met de hand. Kolven, de activiteit die mijn leven sinds 15 september in blokjes van twee tot drie uur verdeelt en van mijn borsten don’t-touch-zone maakt. Telkens goed voor een halfuur tot drie kwartier, met afwassen en steriliseren bij. De afgelopen twee weken ben ik daar dus al ongeveer 70 uren mee zoet geweest, dag én nacht.

1: De belangrijke eerste kaap van 1kg die Rosalie deze week overschreden heeft, vooral dankzij bovenstaande krachtvoer. Voor mij is er absoluut geen andere weg, hoe zwaar dat kolven me ook valt. Elke vezel in mijn lijf wil gewoon een baby aanleggen, maar voor zo’n kleintjes is het onmogelijk om te slikken én ademen tegelijkertijd. Op dag twee begonnen we met 1ml colostrum via de maagsonde, ondertussen krijgt ze al 14ml moedermelk per keer (10 keer per dag). Vanmorgen stond de teller op 1060g, wat toch al 100g boven haar geboortegewicht is. Way to go girl!

48: Het aantal huilbuien die mij al overvallen zijn. Soms ontsnapt er een stille traan uit mijn ooghoek, maar vaker is het een complete overstroming. Onbedaarlijk, intens, hard en pijnlijk.

12: Zoveel keer konden we al knuffelen. Het is altijd het hoogtepunt van mijn dag als dat blote hoopje fragiele dochter op mijn borst wordt gelegd. We blijven minstens een uur, maar nog vaker veel langer gezellig liggen. Zij wordt er rustig van, mij geeft het meestal een energieboost. En papa is even enthousiast, die gaat ook dagelijks langs voor zijn portie skinnen. We proberen dan in onze cocon te verdwijnen, tussen alle schrijnende verhalen en rinkelende alarmen.

13: Het is een ruwe schatting, maar ik geloof dat er al minstens zoveel maaltijden in onze diepvries beland zijn. Meestal met liefde en gecoördineerd door i., of gewoon door babysits in de frigo gezet. Het lukt ons ook helemaal niet om te koken of daarmee mee bezig te zijn, want er lijkt voor helemaal niets ruimte. Dus bedankt voor deze troostkost, zonder hadden we echt alleen maar brol gegeten. Nu ook al veel, maar toch één maaltijd per dag dankzij al die lieve mensen van ver en dichtbij.

9: Zoveel nachten heb ik al in een ander gebouw moeten slapen dan mijn dochter. Vijf kilometer verder. Ik naast mijn lief, zij in een verwarmde couveuse tussen andere zieke kindjes. Ze krijgt daar de beste zorgen, maar je kind structureel achterlaten is iets wat helemaal niet went. Niet. Nooit.

6: Een impressie van de bloemenwinkel in onze living. De post die bijna elke dag arriveert, is een heerlijk lichtpuntje. Soms boeketten, soms kaartjes, soms kleine en grote cadeautjes. We ontvangen ze allemaal met open armen. Het is altijd even goed voor een aaitje over ons hart. Oooh internet, wat kunnen jullie zo warm zijn. Bedankt, bedankt, dankuwel.

245: De “ik zie je graag”s die hier over en weer vliegen. Het is donker en hard, maar we hebben elkaar. En ook twee jongens die voelen dat de situatie hier (alweer) heel zwaar is en ons zoveel mogelijk troosten. Tegelijk proberen wij het leven voor hen zo normaal mogelijk te laten verlopen. Maar normaal, wat is dat nog?

70: Zoveel fietskilometers heb ik al in de benen om mijn dochter te gaan bezoeken. Ik ben ook al eens met de tram geweest en de uitzonderlijke keren dat Tom en ik samen kunnen gaan, nemen we meestal de auto. Zodra de jongens naar school zijn, spring ik op mijn fiets voor een lange dag in het ziekenhuis. Eenzaam, maar ook dicht bij haar.

67: Harde euro’s die ik zaterdagavond in grote paniek in de Brico uitgaf aan muizenvallen. Een halfuur eerder had ik er eentje ontdekt in de badkamer beneden. Ik weet dat het beest me eigenlijk niets kan maken, maar toch ben ik panisch. Deze middag liep ze gelukkig eindelijk in de chocoladeval, en kan ik met een bang hartje opnieuw thuis naar het toilet gaan. (Hoe de afgelopen nacht is verlopen, dat wilt ge niet weten. Echt niet.)

115: Mijn handen liggen open van ze zo vaak te ontsmetten. Het infectiegevaar loert om elke hoek, dus moet je wassen, schrobben en ontsmetten. Verschillende keren per dag, bij elke handeling eigenlijk. Het is bijtend voor je vel, zoals de situatie bijtend is voor je hart.

3: Zoveel maanden is ze te vroeg geboren. Zoveel maanden zal ze nog minstens in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Om dan – hopelijk – te mogen beginnen aan de echte maar meest onzeker kraamtijd van ons leven.

Ontelbaar: de hoeveelheid diepe liefde die we voelen voor onze dochter. Voor Rosalie. Voor ons Roosje. Voor de rest van ons gezin.