Bij de eerste kriebeling van de herfst veranderde ons leven in een vingerknip. Ik ben nooit fan geweest van het meest sombere seizoen van het jaar, maar de aanblik is nu nog zwaarder.
We stapten ongewild een wereld binnen die je nooit van dichtbij wil kennen: de neonatalogie.
Ongeveer twee uur na haar geboorte rolde Tom mijn rolstoel de meest intensieve zaal van neo binnen, zaal A. Ik kon het nauwelijks verdragen. Couveuses en zieke kindjes op elkaar gepakt, enorm veel beangstigende geluiden, een bijna tropische temperatuur, heel druk.
Maar daar lag onze dochter. Ik vond de omgeving zo verschrikkelijk en de aanblik van dat veel te kleine meisje afschuwelijk. Ik werd getrokken naar mijn dochter, wilde haar bijna eigenhandig weer in mijn veilige buik duwen maar kon tegelijkertijd de prikkels van haar omgeving niet verdragen. Ik moest daar weg.
De eerste dag ging ik een paar keer, maar ik vond het verschrikkelijk moeilijk om daar te zijn. Hooguit een paar minuten, langer kon ik het niet trekken. Ondertussen zijn we bijna een week verder en kan ik zeggen dat het went. Ik had het niet verwacht, maar je wordt het echt gewoon. Ik vind het niet meer eng en ondraaglijk, het is gewoon waar zij nu woont om aan te sterken. Er is geen andere keuze, ze is daar in de allerbeste handen.
Vrij snel werden we verplicht om te helpen bij de verzorging. Ook daar treedt gewenning op. De eerste keer durfde ik dat broze meisje nauwelijks aan te raken, ondertussen kan ik al zelf een ieniemienie pampertje verversen. Vandaag had ze trouwens heel flink kaka gedaan, iets wat bij mij een spontane vreugdekreet ontlokte.
De dagen zijn wisselend. Gisteren heb ik ongeveer de hele dag gehuild, vandaag gaat het iets beter. Een etmaal bestaat uit fietsen naar het UZ, alles regelen rond kolfblokjes van twee à drie uur, zorgen voor de jongens, proberen het huishouden recht te houden, zoveel mogelijk proberen op twee plaatsen tegelijk te zijn met mijn hoofd en mijn hart. So far, geen seconde rust.
Onze diepvries en koelkast zit ondertussen wel propvol met warmte, gebracht door mensen die we van ver en dichtbij kennen. Dat is fantastisch en draagt ons een beetje.
Maar het is godverdomme een wereld waar je niet wil zijn. Het is er hard, we zagen al vreselijke dingen gebeuren onder onze neus.
Ik zit ook helemaal in de knoop met mijn lichaam, dat zo hard verlangt om nog zwanger te zijn. Ik probeer te snappen dat ik echt bevallen ben, ook al ben ik daarin zeven stappen overgeslagen met grote mijlslaarzen. Geen arbeid, geen verlossing. Een hoofd dat niet meewil met een lichaam dat precies nooit zwanger is geweest, terwijl het derde trimester eigenlijk nog moest beginnen. Afscheid van iets waar ik naar verlangde en wat nooit meer zal komen.
De dagen zijn wisselend. Ik tel elk uur. Met ergens heel ver in ons achterhoofd een uitgerekende datum, met angst en hoop in het vizier.
Ze doet het goed gezien de enorme prematuriteit. Maar in de wereld van neo kan alles heel snel veranderen. Toen ze gisteren een mindere dag had, geraakte mijn tranen niet opgedroogd. En we zitten nog minstens een maand of drie op deze rollercoaster voor ze heel misschien ooit naar huis mag. Om dan pas aan de kraamtijd te beginnen, ook geen lachertje. Het is allemaal enorm fucked up, ik heb er geen andere woorden voor.
Maar ze is zo mooi. Als we mogen skinnen, verdwijnt de hele wereld even. Liefde geven en energie tanken, om er dan weer heel even tegen te kunnen.
Ik weet niet voor hoelang, want ik weet echt niet hoe sterk ik ben. En dat is bovenmenselijk eng.
Maar ze is zo mooi.
Geen woorden zijn zo sterk dan die van jou.
Dit is gewoon zo hard niet normaal, zo abnormaal. Alles. De hele tijd al. Meer dan knuffels en sterkte kunnen we je niet bieden. En kaarsjes, massa’s kaarsjes!
Heel dikke knuffel!
Je zal dit kunnen. Geloof in jezelf en je warme nest. Dag per dag.
Day by day
Day by day
Oh, Dear Lord
Three things I pray
To see thee more clearly
Love thee more dearly
Follow thee more nearly
Day by day
Zo herkenbaar allemaal. Als oma van een prematuurtje maakte ik dit vorig jaar ook mee, het is verschrikkelijk intens en traumatiserend. Ik vond het erger dan zelf ziek zijn, en hoop zoiets nooit meer te moeten meemaken. Ik wens jou en je gezin veel sterkte en warmte toe, en hoop uit de grond van mijn hart dat alles goed komt met jullie lieve, mooie Rosalie.
ontzettend veel hartjes voor je openheid hier,ik stuur jullie gezin een extra bundel kracht en warmte toe ❤ go Rosalie ❤
Ik ben blij dat je hier je gevoelens wat kwijt kan en zo krijgen wij ook een beetje een kijk op hoe het is. Maar 1 ding weet ik zeker: ze is zo mooi! En dapper! Het doet deugd te lezen dat ze vooruitgang boekt, maar tegelijk besef ik ook dat het echt dag per dag, of misschien zelfs uur per uur is. Dat jullie nog veel mogen skinnen en dat je nog veel liefde mag geven en tanken. Ik wens jullie enorm veel moed en sterkte toe. Blijf geloven in jezelf en in Rosalie want ze heeft al bewezen hoe sterk ze is en hoera voor de kaka 🙂 ieder mijlpaaltje telt he 😉 💖❤️🍀
Het moet voelen alsof er je wéér iets is afgenomen nu je je zwangerschap niet hebt mogen beleven. Door je openheid weten we dat dat het zoveelste in de rij is wat plots verdwijnt. Hopelijk kan alle medeleven en hulp wat tot steun zijn en krijg je op termijn tijd en rust om hiermee om te gaan.
Veel sterkte/moed/liefde, dingen die jullie al in overvloed hebben getoond. Veel liefs
Hey Sofie,
Hier ook élke dag als ik thuis kom steek ik vaak nog meer mijn jas nog aan die ferme kaars aan en denk ik aan jullie. En verder hoop en bid ik voor jullie en jullie prachtige dochter. Dat het uiteindelijk goed komt. En tijdens dat gebed ben ik ook erg dankbaar en tel ik de zegeningen of wonderen die jullie ondanks al het andere wat verkeerd liep toch mochten ontvangen namelijk dat jullie boven alle verwachtingen een dochter hebben die al kaka doet lees ik en inderdaad zo mooi is. Deze gedachten geven hoop en moed die ondanks alles ik langs deze weg naar jouw wil zenden.
Liefs
Liesbeth
Ik leef met je mee en blijf duimen voor Rosalie!
Van uur tot uur. Dag na dag. Tussen angst en hoop. Een mens kan heel veel aan. Zeker als anderen hem of haar dragen.
Af en toe check ik je blog en zag weer een nieuwe staan. Heel veel sterkte en kracht in deze rollercoaster. Probeer, zover mogelijk, te genieten van jullie mooie maar vooral sterke meid, jullie wonder. Kan me half niet voorstellen hoe zwaar dit voor jullie moet zijn.
Groetjes,
Jessica
(Asherman-groep)
Heeeeeeel veel sterkte en liefde jullie kant op!
Veel sterkte en moed in deze onzekere tijden… Ik kan me niet eens voorstellen wat dit met je lichaam, geest en hart doet. Mijn gedachten zijn bij jullie. Ik duim dat jullie mooie Rosalie langzaam maar zeker sterker in deze wereld komt te staan. Dat de fietstochtjes naar het UZ steeds iets lichter mogen worden, ondanks de aankomende herfst.
Ook van mij heel veel sterkte, een moeder heeft bovenmenselijke oerkrachten. Verzorg jezelf, jij moet er over enkele maanden staan om Rosalie mee naar huis te nemen! Ik duim elke dag voor Rosalie, ik geloof erin, samen met velen!
Wat een flink poppemieke, die Rosalie van jullie! Moet moeilijk zijn om haar daar te moeten laten elke dag. Maar .. ooit komt ze mee naar huis, en dan gaat ze vast en zeker platgeknuffeld worden door haar twee grote broers. Dat gaan keischattige foto’s worden, zo’n prinsesje en dan die twee stoere jongens erbij. Intussen blijven we elke dag duimen voor haar! Dat de mijlpaaltjes elkaar snel mogen opvolgen!
En amai zeg, jij gaat nog naar schoolfeesten en al. Ik zou daar de energie niet voor kunnen opbrengen. Ik denk dat je echt een SUPERmama bent. Kijk maar eens naar die stralende gezichtjes van je twee zoontjes op het schoolfeest. Maar voel je niet schuldig als je de fut niet hebt en thuisblijft. (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, dat ‘grenzen bewaken’ want daarvoor is er veel te veel gebeurd, maar je weet wat ik bedoel he)
Als ik het lees voel ik het. Je schrijft me er helemaal mee in. Ik krijg er telkens tranen van in mijn ogen. Dat onvermijdelijke, niet willen en toch ook niets anders willen dan voor haar vechten. Wat een tijd. Dit is een soort van trauma met een groot cadeau, nl je dochter. Zo dubbel. Dat ze groter en sterker moge worden dan ons allemaal. x