De dag die op zaterdag onhaalbaar leek.
De dag die ons ontslaat van de zware mentale last om over leven en dood te beslissen.
De dag die staat voor de mijlpaal van 26 weken zwanger.
Ik lig hier nog, dat is op zich een wonder. Uit de berichten die we zaterdag en zondag hoorden, sprak weinig hoop. Maar blijkbaar hebben we 48 cruciale uren overleefd zonder in arbeid te schieten, dat was belangrijk. De conclusie blijft hetzelfde: elke dag is een dag gewonnen. Elke dag dat ze in mijn buik blijft, is een extra kans op (goed) overleven.
De steun, de berichtjes, de online kaarsjesbrigade die op gang is gekomen doet ons zo-veel deugd. Ik geloof ook echt dat het ons tot deze donderdag heeft gebracht, al die duimen. Het voelt alsof we een klein beetje gedragen worden. Het blijft allemaal verschrikkelijk moeilijk en onzeker, maar ik houd zo lang mogelijk vol.
Want niemand weet wat de toekomst brengt. Terwijl ik dit schrijf, ben ik stabiel, maar dat kan elk moment omslaan. Een aantal parameters zijn daarbij belangrijk: het vruchtwater verlies dat ik heb is helder, geen bloedverlies, geen weeën, geen infectiewaarden en een baby die het goed doet op de monitor. Dat is de definitie van stabiel. Zodra daar iets mee gebeurt, verandert de situatie onmiddellijk.
Zou het kunnen dat ik hier nog weken op deze manier lig? Dat zou een mirakel zijn, maar dat zou wel echt kunnen. Dus stop aub niet met duimen en hopen, want elke dag brengt ons zoveel dichter bij Dotje.
Ik ben nog niet aan vervelen toegekomen, daarvoor is de situatie veel te heftig. De emoties vliegen nog veel te fel de ziekenhuiskamer rond. Ik probeer de zorgen van me af te zetten: werk en toekomst, hoe het thuis draait, wat dit financieel betekent, wat een impact het heeft op onze geweldige jongens. Maar er wordt goed voor ons gezorgd.
Elke nacht slaapt er iemand bij ons thuis, zodat Tom hier kan slapen of direct weg kan als er ’s nachts iets zou gebeuren. Dat is een puzzel die we dag per dag leggen, want niemand weet hoe ver in de toekomst we mogen kijken. In het beste geval nog enkele weken. Maar het doet zelfs raar om dat uit te spreken. We leven op hoop, maar ook met enorme angst.
Ik mag uit bed ‘voor de was en de plas’. Ik mag dus naar het toilet gaan (wat elke keer een horrormoment van angst is om wat je in je broek gaat vinden), ik mag mij af en toe douchen. Mijn vliezen zijn toch al gebroken, dus dat kunnen we helaas niet meer tegenhouden. Ik mag ook bezoek ontvangen, maar alleen als dat gezond is. Geen snottebellen dus, om alle infectiegevaar te vermijden.
Dit is heel vreemde situatie, maar ik denk dat we hier in de best mogelijke handen zijn. Ik begin al wat gezichten te kennen, we beginnen de routines van de dag en zelfs de week te kennen. We kunnen alleen maar hopen dat ik hier over een paar weken nog altijd lig en mezelf stront verveel.
Ondertussen moet ik vooral rustig blijven. Alle stress vermijden. De wereld is heel klein geworden, het draait echt alleen nog maar om mij en Dotje. Ik moet zelfs mijn andere kinderen redelijk hard uit handen geven, dat is fucking moeilijk. Maar het is ook geen keuze, alles voor hun kleine zus.
Het is al donderdag.
De dag die onhaalbaar leek.
De dag die het deurtje naar de hoop een klein beetje verder open zet.
Meestal gewoon de dag na woensdag, maar voor nu altijd een mijlpaaldag.
Op naar morgen. In de verte dromen we zelfs al van volgende donderdag.
Bedankt allemaal, voor het medeleven. Van ons allemaal.
Komaan dotje! Wij blijven duimen
Ik denk veel aan jullie en aan die sterke Dot!
Goed gedaan hoor, die mijlpaaldag is al binnen. Op naar de volgende!
Laat de wereld maar even om jullie 2’tjes draaien, je zonen zullen zeker trots zijn dat je kleine zus zo lang mogelijk laat groeien!
De duimen blijven in de lucht en de vingers gekruist 😉
ook hier worden keihard veel duimen omhoog gestoken! Bij elk instagrampostje hoop ik dat ‘t een nieuw baxterberichtje of zo is. Elke keer met wat angst en bezorgdheid ga ik kijken, om dan mega-opgelucht te zijn als het positief nieuws is. Dus mentale kaarsjes, check!!!
#teamdotje all the way!
We zijn zo blij voor jullie dat het donderdag is! Jullie doen dat zo goed daar, Dotje gaat in een fantastisch gezinnetje terechtkomen. Dat er nog veel donderdagen mogen komen voor ze komt piepen en je dat ziekenhuiseten kotsbeu bent 😉 !
(En je moet maar denken: dat ze er gekomen is, is een klein mirakel, dus dat dochtertje van jullie kan jullie en de medische wereld nog verbazen he)
De kaarsjes branden hier, ook online. Volop mee aan het duimen en bidden en goeie vibes sturen voor jullie allemaal, maar toch vooral voor dat Dotje.
De belangrijkste donderdag ever!! Dat er nog vele mogen volgen. We volgen en duimen mee – go Sofie en dotje! Met dat sterke team rondom jullie, in betere handen kan je vandaav niet zijn. Stay strong!
Yes! Op naar volgende donderdag. Komaan Dotje! Komaan Sofie’s lichaam. Jullie kunnen dit! De kaarsjes branden hier iedere dag voor jullie en ik denk constant aan hoe het met jullie gaat. Ik blijf keihard duimen en hopen. Dat je er nog wekenlang stabiel mag liggen en je je ontiegelijk hard mag gaan vervelen op den duur 🙂 Dit is zo’n absurde wens eigenlijk he, maar toch. Ik wens het jullie van harte. #teamDotje <3
Wij blijven duimen hoor! Ik leef mentaal enorm met je mee.
Komaan Dotje! En ook komaan Sofie! Moet zo zwaar zijn…
De kaarsjes blijven branden ! Hopelijk kan je daar nog een hele tijd blijven liggen …Zoiets wens je normaal niet … Maar deze keer wel … Komaan Dotje … Komaan Sofieke.. xxx
Ik blijf ook duimen dat je je straks kei hard gaat vervelen!
Ik hoop mee!
Ik wens je nog vele weken van verveling, nog vele weken ziekenhuiseten, mét een dikke buik waar Dotje nog verder kan groeien. Go go go!
Nog veel moed en fijn dat je zo’n lief netwerk rond je gezin hebt.
Tussen al het duimen door, dromen we allemaal met jullie mee. Op naar nog vele donderdagen!
al onze duimen draaien hier overuren voor jullie! Dat ze nog maar lang en veilig in jouw buik mag blijven zitten!
En ik schrijf hier… en duim elk moment van de dag. Maar ik huil ook omdat ik zo hard weet waar jullie in zitten en de rollercoaster van 2019 in jouw woorden zit… die onzekerheid, het feit dat niemand je kan vertellen hoe dit lopen gaat… de monitor. Elke waarde die je mee kent… het ziekenhuispersoneel dat als bekenden beginnen voelen…
2019 was dat allemaal en nog veel meer. En ik voel je woorden en ik huil… om het verlies maar ook om de winst… er drupte net een traan op het hoofd van mijn zoon die in de draagzak bij mij hangt. Komaan Sofie… komaan Dotje: jullie verzetten samen bergen en ik weet als geen ander dat het kan!
no words, just thumbs 😉
xxx
Ik heb nog nooit zo hard gewenst dat iemand wéken in het ziekenhuis moet blijven, maar jou wens ik het – hoe absurd het ook blijft klinken – keihard toe en blijf even hard duimen. Jullie Dotje doet dat keigoed; elke dag een stapje dichter naar jullie leven samen. En zo mooi om te lezen dat jullie zo’n sterk opvangnet hebben.
Elke dag is ‘t eerste wat ik doe: op IG kijken of alles nog ok is met Sofie en Dotje. Om maar te zeggen dat we keihard meeleven.
Alle duimen in de lucht en een stuk of honderd kaarsjes!
Even is er alleen het nu. Liggen, rusten, duimen. Focus op het kindje in je buik. Vertrouwen op de kracht van natuur en wetenschap.💚
Wat een fantastische donderdag is dit!
Super blij voor jullie, en nu verder doen zoals jullie bezig zijn!
Ik duim mee <3
Dotje wordt een super sterke madam, dat weet ik nu al.
Zeer, zeer goed. Geen situatie is te vergelijken met elkaar, echt niet, maar ook ik heb ooit moeten kiezen of ik voor God zou spelen, en het ontzettend ontwrichtende van die situatie wekte heel hevige emoties los bij mij, die absurd lang zijn blijven hangen. Los nog van alle andere situaties waar jullie momenteel doorgaan.
Ik merk dat ik je enorm wil geruststellen wat je zorgen om de ‘grotere wereld’ betreft. Dat Felix en Basiel er echt wel door komen. Dat ik vrij zeker ben dat mensen ontzettend blij zijn dat ze kunnen komen helpen. Dat ik ook denk dat het financieel wel goed komt (we houden wel een collecte als jullie op straat komen te staan). Maar ik heb ook gemerkt dat rationele antwoorden emotionele piekernissen niet altijd adequaat kunnen bezweren. Daarom een ander soort antwoord: ik snap dat je je zorgen maakt. Ik hoop dat je het kan relativeren of uit handen kan geven, maar ik snap het wel.
Ook hier leef ik hard mee en ben ik telkens heel benieuwd naar je updates, duimend voor goed nieuws!! Kan het me echt niet voorstellen wat dit met je doet, zeker nu ik zelf maar een weekje verder ben dan jij… Veeeel veel goeie moed daar!! 🍀🍀🍀🍀🕯️🕯️🕯️🕯️
duimen gaan hier ook nog altijd omhoog, blijven hopen en moed houden!!
Raar hoe hard je bezig kan zijn met iemand die je eigenlijk niet kent. Ik denk zoveel aan jullie, ieder kaarsje die ik brand is voor jullie en ik hoop met heel mijn hart dat ze nog lang in je warme buik mag vertoeven. Komaan dotje!
Je doet het fantastisch, Sofie! Ik weet zeker dat het de band met je dochter alleen nog sterker gaat maken. En ik hoop dat het op de duur zal worden “En attendant Godotje”.
Donderdag Wonderdag!
Jullie doen dat fantastisch.
Hoop dat er nog veel donderdagen mogen volgen…🤞🤞🤞🍀🍀🍀
Ik denk dat ik voor het eerst iemand verveling wil toewensen: Sofie: ik hoop dat je je de komende weken rot verveeld! De duimen blijven hier onafgebroken in de lucht!
Ik hoop dat je alsnog mag proeven van een kerstdiner in het ziekenhuis, maar bekijk het for now maar dag per dag. #teamdotje
Ik zat 19 jaar terug in dezelfde situatie. Lag 11 weken in het ziekenhuis en mocht enkel uit bed voor de grote boodschap. Niet om te eten, niet om de douchen, zelfs niet voor de kapper. Om de week werd mijn infuus verwisseld van arm.
Maar de zoon werd wel gezond geboren en dat was het belangrijkste.
Er zijn erg veel verhalen om je aan op te trekken en iedereen duimt mee.
Goodluck!
Wat verschrikkelijk heftig. Ik weet nog heel goed dat ik bij mijn oudste dochter met 27 plotseling een nacht in het ziekenhuis moest blijven omdat mijn buik wel erg onrustig was. Dat zette gelukkig niet door, maar heb daarna vooral rustig in bed moeten liggen. Super saai, maar zo de moeite waard voor dat kleine mensje in mijn buik. Jullie situatie ziet er slechter uit met al gebroken vliezen. Ik hoop dat het nog lang goed genoeg blijft gaan om de bevalling uit te stellen. Mijn oplossing tegen vervelen: heel veel Netflix, al die series waar je anders nooit tijd voor hebt. Sterkte!
Komaan Dotje, zorg maar dat je mama zich gaat vervelen! Ik duim heel hard voor elke extra dag
Oef… wat een opluchting om dit bericht te lezen. Er is nog steeds de grote onzekerheid en ongerustheid, maar ook al een tikkeltje opluchting en een sprankeltje vertrouwen. Elke dag extra is gewonnen,de allerbelangrijkste dagen zijn gepasseerd en de belangrijkste mijlpaal is genomen. We duimen dat je nog heel veel mijlpalen mag bereiken, en elke dag is er eentje.
Zelf zat ik vijf jaar geleden in een gelijkaardige situatie: een onvoldragen zwangerschap waarbij elke dag extra er toe deed. Hier is het allemaal goed gekomen. En echt: hier wordt ontzettend hard geduimd, gehoopt en gesupporterd dat het jullie ook gegund is. Van harte….
Hier wordt er flink geduimd met alle grote en kleine duimpjes!! Het is echt te hopen dat je het op den duur echt beu gaat worden om daar te zijn. De jongens gaan je missen maar de reactie als ze hun zusje hebben, gaat goud waard zijn. Dus laat de verveling maar komen!
Wat een geweldig nieuws! Donderdag wordt een nieuwe feestdag.
En zo fijn dat jullie zich gedragen voelen in deze tijden.
Hou vol…
🍀🍀🍀
🍀🍀🍀👍👍👍
#godotje
#teamdotje
#duimpjesvoordotje
Ik duim ook mee voor jullie! 🍀🍀🍀
Jullie doen het fantastisch!
De donderdag kreeg een magische sprankel en ondertussen is het al bijna vrijdagochtend. Op naar de volgende donderdag 🍀
Go Sofie en go Dotje en go papa en lieve grote broers ❤️
We blijven mee hopen! Go Dotje!
ik blijf voor jullie duimen en kaarsjes brranden. veel sterkte x
Ongelooflijk. Jullie doen het fantastisch: wat een kracht en wat een liefde. Dat de hoop met de dag verder mag groeien & sterker worden, net als jullie Dotje. Er wordt hier heel veel geduimd voor een goede afloop. En wat een geluk om zo gedragen te worden door jullie netwerk, jullie verdienen het zo ontzettend hard. X
Team Dotje Duim omhoog!
Dat alles goed moge komen. Dat jullie allemaal gezond mogen zijn.
Ik hoop mee!
Hè Sofie,
De kaars is bijna op, maar er liggen hier nog 2 en ik ga er nog in slaan,want ik denk/ hoop dat ik ze nog nodig ga hebben. Het is nu zaterdag als ik dit post,dus so far so good hoop ik. Ik duim nog altijd mee.
hoe is het ondertussen? ik hoop zo dat het goed komt! (gek dat je zo kan meeleven met iemand die je niet kent…)