Ik wil niet weten hoe lang de lakens al op Tom zijn bed lagen, toen ik daar voor de allereerste keer bleef slapen. Maar ik vermoed dat het eerder in maanden dan in weken uit te drukken was. En hij had nog wel een wasmachine op zijn appartement! Iets waar ik op dat moment alleen van kom dromen. Gelukkig maakt liefde blind.

Aangezien ik ongeveer de week daarna al bij hem ben ingetrokken, heeft het hele appartement wel een stevige beurt gekregen. De living die opgebouwd was rond computers en bureau, werd ook wat huiselijker gemaakt. The end of an era, de start van ons leven samen.

Sindsdien verschoon ik elke week het bed. Er zullen wel eens omstandigheden zijn waardoor het iets langer duurt, maar na zeven dagen begin ik echt te verlangen naar frisgewassen lakens. Daarom ben ik ook zo fan van de zomer, met wat uurtjes buiten op het wasrek zijn ze meteen droog.

Ik ben ook fan van mijn bed, slapen is heerlijk. Het is de plek waar ik me helemaal kan wentelen in zelfmedelijden (zelfspot included), waar ik kan huilen om grote en kleine dingen, waar we de pannen van het dak vrijen, waar ik naar breinloze tv-programma’s lig te gapen, waar ik verliefd en dolblij over mijn buikje wrijf, waar ik in de armen van mijn lief kan verdwijnen, waar ons hele gezin op weekendochtenden vaak in beland.

Het is ook de plek waar ik nu wakker word van de pijn aan mijn heupen of het brandend maagzuur. Voor het eerste ga ik naar de osteopaat, voor het tweede probeer ik mijn maaltijden heel klein te houden en ’s avonds niet meer te eten. Ik heb van veel roepende mensen geleerd dat het niet erg beleefd is om te praten over kwaaltjes tijdens de zwangerschap, want het is kwetsend voor wensouders.

Naast mijn frisgewassen bed is ook de badkamer, alwaar de weegschaal staat die op een moeilijke ochtend zorgde voor tranen. Ik worstel al heel mijn leven met mijn gewicht en de aanblik van 2 extra kilo’s op 3 dagen tijd (die later van de hitte en constipatie bleken te zijn), zorgde voor hormoontranen. Twee uur later kon ik daar zelf al mee lachen, want ik noemde het “kommer en kwel”. Wat je over echt erge dingen uiteraard nooit zou zeggen.

Ik heb in datzelfde bed – dat daardoor soms wat minder vaak versopgemaakt was – ook heel vaak liggen huilen omdat ik zelf een wensouder was. Of omdat mijn broer voor de dood had gekozen. Of omdat ik op een rotte manier van mijn passie ben beroofd. Of om nog andere redenen die ik me niet allemaal herinner, maar die zacht en hard konden drukken op een geest die uitgeput was/is van de pijn en een lichaam dat uitgehold was/is van het verdriet.

Ik heb tussen lakens met nog een restje zand van Wenduine liggen herlezen wat ik allemaal geschreven heb op dit – mijn – platform. Ik heb mijn feed uitgepluisd. Gezocht naar de verwijten, die ik daar alvast niet kon vinden. Ik kan natuurlijk niet hetzelfde doen, leunend op mijn Ikea-kussen, voor iets wat bedoeld is om maar 24 uur te blijven staan. Die dingen verdwijnen zoals het de bedoeling is. Maar ik heb wel gemerkt dat de flinke laag humor die daar doorgaans over ligt, niet altijd zo wordt gepercipieerd.

Gisterenavond lag ik naast mijn lief te snikken. Het is tijd voor versgewassen lakens, om de vervelende huidschilfers af te schudden. Eventueel wat bed bugs kwijt te raken. Maar tegelijk zijn het mijn lievelingslakens die op liggen, dus altijd een beetje moeilijk om afscheid te nemen.

Ik ga zo meteen de lakens verversen. De heerlijke geur, het krakende gevoel, de frisheid gaat langs mijn huid wandelen en in mijn neus kruipen.

Misschien zal ik een beetje stil zijn in bed. Misschien niet. Misschien een pauze nemen. Misschien niet. Ik weet het allemaal niet zo goed. Want mijn rustplek voelde de laatste dagen soms als een spijkerbed. Weliswaar ook enorm gezalfd door heel veel lieve mensen, maar het zijn die spijkers die je blijft voelen natuurlijk.

Maar mijn bedje is niet gespreid. Het is er meestal real life onopgemaakt.

(Maar laten we die vuile lakens in de was doen. En het er verder niet meer over hebben.)