Het spijt me verschrikkelijk voor iedereen die al op zijn lijf heeft laten tekenen, maar ik vind tattoos (meestal) echt afschuwelijk. Ik begrijp de beweegredenen én ik vind het op zich een echte kunstvorm, alleen vind ik dat lichamen er doorgaans veel lelijker van worden.

Dat weet ik uit heel dichte ervaring bij mijn allerliefste. Hij heeft namelijk ook een tattoo, op de zijkant van zijn romp. Gelukkig dat ik het naar die proportie heb kunnen terugbrengen, want hij droomt al zijn ganse leven van een sleeve. Maar met een sleeve zou ik hem echt zo-veel minder aantrekkelijk vinden, ik zou me daar maar heel moeilijk kunnen overzetten vrees ik. Bij elke blik op zijn tattoo denk ik nu al elke keer, zo verschrikkelijk jammer. Ik wou dat er een ‘volledig naakt’ lijf naast mij lag. (Maar het is ook maar een tattoo hoor, ik weet het)

Pas op, dit is geen veroordeling he of zo. Er zijn mensen die waarschijnlijk supergeil worden van tattoos. Of die zich geen leven zonder kunnen voorstellen. Of die dat wel geweldig sexy vinden. Dat kan allemaal, maar ik hou er echt niet van. Het maakt voor mij een lijf bijna altijd ‘minder mooi’. Het is ook zo geweldig permanent (alle laserbehandelingen ten spijt). Als je het ooit beu wordt, ben je gewoon gejost.

Al zijn er natuurlijk wel verschillen. Van die subtiele, fijnelijntekeningen vind ik meestal wel iets hebben. Vaak zit er ook een verhaal achter dat ik helemaal begrijp. Het zijn ook subtiele juweeltjes, ipv de vaak schreeuwerige gigantische tekeningen die veel plaats innemen.

Ik heb het bijzonder moeilijk met gezichten, dieren, grote tekeningen en kleur. Maar nogmaals, les goûts et les couleurs. Ieder zijn ding (maar denk toch aub na voor je je nek laat tatoeëren, wie wil er nu bewust onflatterend uitzien voor de rest van zijn leven 😉?)

Enfin. Not a fan. Not at all. Integendeel.

En toch overweegt deze notoire tattoo-hater een tattoo. Wuk? Are you crazy?

Ja.

Het zit zo, mijn broer heeft een heel lange handgeschreven brief achtergelaten, meerdere pagina’s langs. Hij sluit dat af met de woorden die ook op zijn doodsprentje stonden:

“Bedankt, ga verder, inspireer, respecteer.”

Die woorden zinderen bij mij sindsdien door mijn hoofd. Ze zoemen langs mijn dagelijks leven, en ik probeer ze als leidraad te gebruiken. Ik probeer daar echt naar te luisteren, en daar een soort van kracht uit te halen. Hoe gek en belachelijk dat misschien ook wel klinkt. Op de een of andere manier zijn die woorden al bij mij, maar zou ik ze nog iets dichter willen? Met zijn handschrift, zoals ze nu ook al op zijn grafsteen staan.

Tegelijk wil helemaal nergens een tattoo op mijn lijf. Dus ja, dat is wel moeilijk. En stel dat ik het toch zou doen, dan wil ik dat ergens op een plek die je eigenlijk zelden of nooit ziet. Een plaats die het silhouet van je lichaam ook helemaal niet verandert. Ik dacht daarom bijvoorbeeld aan de binnenkant van mijn voet, maar voeten zijn nu niet bepaald de meest mooie lichaamsdelen. Eventueel de binnenkant van mijn bovenarm, maar dat vind ik dan alweer te opvallend. Misschien wel ergens op een plek waar bijna altijd een kledingstuk zit (zijkant bil, zo waar je onderbroek ongeveer over schuift?), maar daar heb je meestal niet bepaald strakke huid.

Enfin. Ik weet het niet. Misschien moet ik het ook maar gewoon loslaten en de woorden in mijn hoofd meedragen. Maar ergens….

Enfin. Wat is jouw gedacht? (En waar dan?)