Aangezien mijn laatste blogbericht alweer twee weken oud is, moet het wel enorm goed gaan met die vakantie. Dat is waar, ik heb de stressfactor een beetje kunnen uitschakelen. Maar tegelijkertijd is de schoolstart over 10 dagen al, dus dan gaat het wel een serieuze kaakslag zijn. Want ik heb veel minder kunnen doen dan dan op de planning stond. Maar ik heb tegelijk nog een paar dagen om het in te halen, dus hopelijk komt het echt nog goed. Zodat ik relaxed aan het zwaarste semester van mijn leven kan beginnen (letterlijk zwaar, want met een gigantische buik)

Vakantie dus. Van het heerlijkste dat er is. Ik had het meer nodig dan ooit tevoren (en ik heb het eigenlijk geregeld van doen), zowel mentaal als fysiek. De misselijkheid is ongeveer gepasseerd en als ik hele kleine porties eet, valt het voorlopig uit te houden met het zuur. Maar dat mentale stuk, heavy. Ik heb acht maanden lang alles vakkundig proberen te parkeren, zodat ik kon blijven functioneren. Ik vond dat ik absoluut geen andere keuze had. Ten opzichte van mijn gezin, maar ook ten opzichte van mijn nieuwe werkgever én mijn studenten. Ik heb nooit gekozen voor al deze miserie (then again, doet iemand dat ooit wel?) maar moest er wel mee door. En eerlijk is eerlijk, dat is wel een klein beetje in mijn gezicht teruggekomen. Maar misschien ook wel nog niet hard genoeg, wat me een beetje bang maakt voor wat nog moet komen. Eén ding is zeker: deze maatschappij heeft NO CLUE als het op rouwen aankomt. In een hoekje zitten is probably not the way, maar gewoon staalhard doorgaan ook niet. Sowieso is iedereen anders, maar ik hoop dat hier ooit een beetje tijd voor komt. Tijd, misschien wel het kostbaarste bezit. En we springen er zo onvoorzichtig mee om.

Leven zonder tijd was onze vakantieplanning. Ik had me een beetje verzet tegen een weekje Frankrijk. Omdat de kosten van de verbouwing al hoog genoeg opliepen, omdat ik verschrikkelijk hard opkijk tegen elke autorit (en dus zeker eentje van 800km) en omdat inpakken en mijn nest verlaten altijd een beetje moeilijk is. Maar kijk, mijn lief heeft gewoon geboekt én wat een geluk.

We trokken een weekje naar Sequoia Park, tussen Rochefort en La Rochelle. Een vakantiepark/camping waar we een bungalow hadden. Dat huisje was minder luxueus dan vorig jaar (geen vaatwas én geen tweede badkamer :)), maar had wel een heerlijk terras. Het grootste ‘probleem’ was dat het niet proper was bij aankomst, maar aangezien we dat niet meteen gemeld hebben, hebben we daarna ook maar gewoon gezwegen. En uiteindelijk hebben we dat ook overleefd, no biggie. Het is ten slotte een camping. We moesten al niet met onze wc-rol naar de sanitaire blok, dus hallelujah.

De sfeer was een stuk losser aan het zwembad (lees: zwemshorten toegestaan!) én het park zelf is ons enorm bevallen. Genoeg speeltuinen, veel groen, enorm rustig, grote zwembaden, lekker brood, goeie sfeer. Aan het zwembad was het wel vechten voor een ligstoel (een must voor deze zwangere vrouw) én was het pijnlijk rondlopen. Alles was gemaakt in een soort steentapijt, waardoor Felix zijn tenen de eerste dag al helemaal open lagen. Mijn rechtergrote teen is ook nog altijd niet genezen. Maar wat gescheurd vel is best een lekker souvenir van een heerlijke tijd.

We hebben dagen aan het zwembad doorgebracht, we hebben de streek een beetje verkend, we hebben ook eens een volledige dag op ons terras gezelschapsspelletjes gespeeld. Zonder klok, gewoon op het gevoel. Meestal met een laat ontbijt rond een uur of 10-11 pas. We aten chips als lunch, of allemaal rare dingen door elkaar. Eigenlijk hebben we gewoon enorm genoten van elkaar in een gezellige omgeving. Zonder strakke vakantieplanning, gewoon op ons eigen tempo. Ik denk dat we allevier evenveel nood hadden aan adem. Dus dat hebben we gedaan. Samen ademen. Bliss.

Tijdens onze afwezigheid is de badkamer afgewerkt (hoera! Ik post er sowieso nog uitgebreid over), waardoor de verbouwing boven grotendeels is afgerond. Afwerking ja, maar ge weet ook dat zoiets lang kan aanslepen. Het ziet er nu al geweldig uit. Tijd voor de volgende fase. Ah ja, we zijn nog niet klaar. Haha. Deze hele renovatie is begonnen met de nood aan een tweede toilet én precies dat moet nog gebeuren. Die komt beneden onder de trap, dus de werken daarvoor konden pas starten als wij definitief uit de living waren. Maar we hebben vernieuwde verbouwmoed nu we het resultaat zien. We dromen zelfs al van een nieuwe keuken én leefruimte (bye bye rode kast), maar misschien is het een geluk bij een ongeluk dat onze financiën dat toch niet meer kunnen trekken.

Ik wilde het geld voor dat weekje Frankrijk eigenlijk ook niet uitgeven. Maar zo blij dat we het toch gedaan hebben. Het was zalig om continu met ons viertjes samen te zijn. Ik heb meerdere keren in mijn arm moeten knijpen bij zoveel gezinsgeluk.

Als je meer dan een halfjaar samen in de living kan wonen zonder kleerscheuren, als je de zware stormen van het afgelopen jaar samen draagt en daardoor draaglijk maakt, als je liefde voelt vloeien in grote stromen en kleine beekjes, als je vaak buikpijn van het lachen hebt, als je…

…dan heb je goud in handen.

Met mijn drie mannen.

En hopelijk binnenkort ook met ons meisje.