Al mijn hele leven droom ik van een dochter. Toen de 14-jarige Sofie fantaseerde over een gezin, was dat in mijn verbeelding eentje met veel kinderen én ook zeker met een dochter. Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken dat de teleurstelling echt heel groot was, toen op 11 weken bleek dat Felix echt wel een piemeltje had.
Maar onze tweede zoon bleek (opnieuw) een geweldige kerel én ik ben helemaal verliefd op hem. Het vreemde is dat die teleurstelling (behalve bij de ene echo) nooit op zijn persoon zat. Het was meer het idee dat ik nooit een dochter zou hebben, dat vond ik echt heel moeilijk. Maar ook iets om opzij te zetten als je twee prachtige kinderen hebt.
Het eerste wat ik dacht toen ik Felix er met zijn 4,7kg had uitgeperst, was dat ik dit nog een keer wilde doen. Het voelde niet compleet, mijn lijf was er op de een of andere manier niet klaar mee. Dat voelde ik there and then in de verloskamer, best een vreemd maar ook echt een sterk gevoel.
Helaas dacht mijn lief er een (klein) beetje anders over. Voor de komst van Felix zag hij drie kinderen nog volledig zitten, maar toen bleek dat het kleinste meneertje twee jaar lang ongeveer niet sliep ’s nachts veranderde hij van gedacht. Dat was moeilijk, want bij mij bleef het verlangen naar nog een kindje (en oprecht, niet naar een dochter) groeien. We praatten er heel veel over, maar uiteindelijk moest ik het loslaten, om mezelf te beschermen.
Op mijn 34ste verjaardag kreeg ik volledig uit het niets een prachtig cadeau. Tom was van gedacht veranderd, hij wilde toch nog een kindje. Ik was ondertussen mezelf zo aan het overtuigen van het feit dat ons gezin compleet was, dat het echt een gigantische schok was. Ik moest er zowaar even aan wennen dat we er toch nog voor zouden gaan. Maar zes weken later ging mijn spiraal eruit en niet veel later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.
Ik heb hier al uitvoerig beschreven wat er toen gebeurde. Een echt annus horribilis. We kwamen op een punt dat een derde kind echt compleet uitgesloten was, omdat mijn lichaam kapot gemaakt is. Op dat moment dacht ik al helemaal niet meer aan een dochter, het was gewoon een kindje. Nog een keer een baby, nog een keer dat hele proces meemaken en iemand from scratch de wereld zien ontdekken. We probeerden er een kruis over te maken. Tussen alle andere kruisen door.
Het duurde bijna exact een jaar, maar toen gebeurde het ongelooflijke. Ik had opnieuw een positieve test in mijn handen, tot ieders verrassing. De eerste weken waren gigantisch spannend, met een echo elke veertien dagen. Ik ging iedere keer kapot van de spanning, want met de staat van mijn slijmvlies (en baarmoeder) was het heel goed mogelijk dat ik dit vruchtje niet ging kunnen vasthouden. Maar keer op keer werden we opnieuw gerustgesteld en groeide het vertrouwen.
Ten tijde van Basiel en Felix was de NIPT-test nog niet beschikbaar, maar nu werd ons die uiteraard wel voorgesteld. Het was voor ons erg belangrijk, want op voorhand beginnen aan een kindje met speciale noden, dat was eigenlijk geen optie. Met alle respect voor iedereen die een andere keuze maakt, voor ons gezin was dat de enige keuze. Tegelijkertijd was ik doodsbang. Ik ben ondertussen 35, mijn baarmoeder is niet langer in topconditie door de Asherman én het ongeluk bleef ons maar achtervolgen. Zouden we dit keer wel geluk hebben? Op 1 juni werd mijn bloed geprikt, op 12 juni hadden we nog steeds geen uitslag in de bus gekregen. Iedere dag dat er weer geen brief in de brievenbus zat, vond ik een beetje sterven.
Uiteindelijk hield ik het niet meer en contacteerde mijn gynaecoloog. Aan het geslacht dacht ik zelfs niet, het moest gewoon een gezond kindje zijn. De rest kon me echt oprecht gestolen worden. Ze mailde verbaasd terug omdat wij de uitslag zelf nog niet hadden gekregen (bij haar was die namelijk al op 7 juni gearriveerd!), en liet weten dat alles in orde was. De opluchting was gigantisch. Het voelde alsof ik voor het eerst in 12 weken weer een klein beetje kon ademen. Over het geslacht werd niet gerept, maar ik dacht er zelf ook niet aan. Het kindje was gezond, dat was het enige wat telde.
Twee uur later kreeg ik nog een mail van de assistente van de gynaecoloog, of we misschien ook het geslacht wilden weten? Goh ja, waarom niet he? Ik vind een bevalling al spannend genoeg, de verrassing van het geslacht hoeft daar voor ons echt niet bij. Ik bereid me graag mentaal een beetje voor. Ik heb onwijs veel respect voor mensen die het niet willen weten, maar ik kan mijn nieuwsgierigheid echt niet bedwingen.
Ik had Tom uiteraard al verwittigd van het goede nieuws, maar stuurde dus een paar uur later dat ook het geslacht onderweg was. Hij paste meteen zijn planning aan, zodat we tijdens de middagpauze samen de mail zouden kunnen openen. Toen werd ik toch wat zenuwachtig. Dit kindje was zo een wonder, maar nu kreeg het ineens echt vorm. Een zoon, of een dochter?
In die uren vroeg ik me af wat ik nu eigenlijk het leukst zou vinden. Een dochter? Of drie jongens? Want uiteindelijk vond ik dat laatste ook wel een supercoole gedachte. Dat ik the queen of the house zou blijven, met een bende kerels rond mij. En eerlijk, ik wist het eigenlijk echt niet meer. Wat ik nu eigenlijk wilde. Het was gewoon al geweldig dat we zover geraakt waren, het maakte echt niet meer uit. Tegelijk was ik er ook een beetje van overtuigd dat wij gewoon geen meisjes konden maken. Dat ik een echte boysmum ben.
Mijn lief liep over de middag naar huis (volledig bezweet dus ook) en samen openden we de mail. Ik zag quasi meteen staan “geslacht van de foetus: vrouwelijk” en sloeg mijn hand voor mijn mond. Tom was nog steeds zoekende in de mail, ik stond aan de grond genageld. Ik was echt in shock.
Het. Was. Een. Meisje. OOOOO MY FUCKING GOD.
Tom sprong echt een halve meter omhoog. Schaaaaaaat, het is een meisje! Een meisje! Een meisje!
We knuffelden elkaar uitvoerig (fuck dat zweet van zijn loopsessie) en misschien moest ik een heel klein beetje wenen. Daarna heb ik nog een uur voor me uit liggen staren, want ik kon het eigenlijk helemaal niet geloven. We maakten toch alleen jongens? Maar het stond er zwart op wit. Het is echt een meisje.
Weken voor de NIPT was al beslist dat we het geslacht zouden onthullen op het verjaardagsfeestje van Basiel. Mijn vriendin Babsbakt maakt prachtige taarten, maar een gender reveal cake was nog nooit gepasseerd. Dus ja, konden we gewoon niet laten liggen. Dit is echt de allerlaatste keer, dus ik wil er echt helemaal voor gaan. All the way, want waarom ook eigenlijk niet?
Op de dag zelf waren de zenuwen strak gespannen, ook al was de hele bende er redelijk van overtuigd dat het een meisje was. Het opensnijden van de cake was een geweldig moment.
Ik kan het alleen zelf nog niet helemaal geloven. We krijgen echt een dochter. We mogen een meisjesnaam zoeken. En ik mag meisjeskleren shoppen.
Wow zeg. Dubbel geluk. Maal duizend. Wij zijn zo gelukkig.
ik gun je alle geluk en duim mee voor een gezonde dochter. Jammer dat je zo bevooroordeeld bent over het leven met een special needs kindje. En dat je dat ook zo expliciet vermeld in je blog. Er is blijkbaar nog heel veel werk aan de winkel als het aankomt op neutrale councelling hierrond.
Heb je zelf een special needs kindje?
Ik begrijp dat jij er anders over denkt, ook al weet ik dat Maren een verrassing was. Maar graag respect voor ieders keuze. Ik heb tonnen respect voor de jouwe, maar wist ook van in het begin dat het hier nooit een optie was voor mijn lief. Dus respecteer ik zijn keuze, ook al zegt mijn hart iets anders. Van mij mogen al deze kindjes er kei hard zijn, en het spijt me als je dit anders begrijpt. Want zo is het absoluut niet.
ik heb heel bewust gekozen om niet verder te testen na een slechte nekplooi… dus het was een heel bewuste keuze voor èlk kindje dat kwam zoals het kwam… Zonder in veel clichés hierover te willen vervallen, ik hoop dan maar voor je lief dat er niks ‘onzichtbaar’ mis is met haar waardoor zijn leven toch door elkaar geschud zou worden. En indien dat toch zo is ben ik ervan overtuigd dat ze bij jullie met haar gat in de boter zou vallen. Want jullie zijn een warm gezin. Maar nogmaals: ik duim mee voor een gezond boeleke (wat die van mij ook is eigenlijk… vertraagde ontwikkeling heeft niks met gezond of niet gezond te maken) Ik stoorde me gewoon aan dat zo expliciet vermelden op je blog. Je wordt veel gelezen en zo voedt je weer dat idee dat een kindje met een beperking het einde van de wereld is.
Het ding is, het is natuurlijk mijn platform, met mijn verhaal. En voor ons was het zo, als we voor die bepaalde keuze gesteld zouden worden. Het gaat trouwens ook om Edwards en Patau, die helemaal niet levensvatbaar zijn. En waarvan ik er eentje helaas al van dichtbij meemaakte. Elk kindje is een gok, maar de dingen die je kan beslissen, daar hebben we op voorhand ferm over gepraat. Trouwens ook een hart onder de riem voor iedereen die ooit voor het verdict stond, en eender welke keuze heeft gemaakt. Je kan ook een kind hebben dat zelf niet meer wil leven, ook dat van veel te dichtbij meegemaakt. Dus uiteraard neem je alle risico’s erbij. Het is niet het einde van de wereld, maar het is wel fijn dat je kan bekijken of je draagkracht genoeg hebt. Alle liefs.
Ik stoor me er persoonlijk een beetje aan dat jij dit tot twéémaal toe moet aanhalen. Zoals Sofie zegt: het is wel haar platform. Als je ergens je mening mag verkondigen, is het op je eigen blog, denk ik zo. Dat haar mening niet strookt met jouw mening, daar kan Sofie toch geen rekening mee houden? Ik vind haar al een kei in het formuleren van meningen, waarbij ze zich vaak al in de rondte draait om niemand op zijn of haar tenen te trappen.
(Daarmee zeg ik niet dat jij niet mag schrijven dat jij een andere mening hebt. Ieder zijn gedacht over zo’n zaken. Maar om dan te zeggen dat Sofie die van haar moet inslikken, vind ik niet correct.)
Sofie, ik vond het zo tof om te zien dat je een meisje krijgt. Het is je zo gegund allemaal!
“Daarna heb ik nog een uur voor me uit liggen staren, want ik kon het eigenlijk helemaal niet geloven. We maakten toch alleen jongens? Maar het stond er zwart op wit. Het is echt een meisje.”
Exact mijn gevoel na het lezen van het geslacht van ons derde. Hier ook twee grote broers en nu een meisje op komst en hoeveel keer ik niet ben gaan terugkijken naar die mail dat het nu dus echt een meisje is. Ik was zo overtuigd dat het opnieuw een jongen zou zijn en we gewoon een jongensgezin zouden zijn. Heel gek gevoel want bij de jongens wou ik ook zo graag een jongen en een meisje (tweeling) en was er ook die lichte teleurstelling toen het twee jongens bleken en nu maakte het echt helemaal niets uit, oprecht geen voorkeur en moest ik dus eerder even wennen aan een meisje.
amaai ik krijg er zelf een krop van in mijn keel (zeker die zwangerschapshormonen). Zo benieuwd naar het geslacht van onze mini!
Dikke proficiat, Sofie!
ik vind genderrevealpartys dus officieel eigenlijk stom, maar kijk met tranen in mijn ogen naar dit filmpje 🙂
Proficiat!
Bedacht me net dat jullie eigenlijk nu wel veel geluk hadden, uiteindelijk maar een dik jaar voor je zwanger was. Wij deden er 2 jaar over om onze dochter te maken 😉 Er gebeurden al wat extra onderzoekjes maar werden geen problemen gevonden, dus in ‘gezonde’ toestand, achteraf wijd ik het aan stress … maar ze is er nu en we zijn gelukkig!
En jullie dochter komt er aan, een dochter! Jullie 2e klein gelukje, na alle helse momenten van het afgelopen jaar.
Xx