• Hoe spannend en speciaal het is. Ik hoor geregeld dat mensen bij een volgend kind amper weten hoe lang ze zwanger zijn, maar dat is bij mij totaal niet zo. Ik vond elke zwangerschap even bijzonder en weet op elk moment precies hoe ver ik ben. Eigenlijk vond ik het de tweede keer zelfs nog specialer dan de eerste keer. Het nieuwe was er af en ik besefte precies nog meer hoe bijzonder het is. Het is deze keer – door de voorgeschiedenis én het besef dat het sowieso de allerlaatste keer is – nog zotter gesteld met de speciaalheid. (Vandaag precies 15 weken by the way)
  • Bepaalde dingen verdwijnen dan weer compleet naar de achtergrond. Ik weet echt niet waarom ik eigenlijk een babykamer wilde voor Basiel, want het is de meest nutteloze kamer ooit gebleken. Tegen Felix waren we het gelukkig al afgeleerd, en deden we op dat vlak helemaal niets. Deze keer gaan we nog een versnelling lager denk ik. Wat heeft die baby eigenlijk nodig behalve borsten, kleertjes en pampers?

  • Ik ga wel op zoek naar een deftige co-sleeper. Eigenlijk zot dat we dat nog nooit gehad hebben. Felix lag altijd tussen ons of in de schommelwieg naast mij. Maar nu wil ik heel graag dat extra beetje comfort. Over een kamer voor die derde baby zullen we het dan over een jaar of twee nog eens hebben. Waarschijnlijk pas op het moment dat ie zelf kan beslissen wat ie mooi vindt. De spare room wordt tot die tijd een vintage logeerkamer (Ik kan die bijna beginnen in te richten. Bijna.)

  • Ik overweeg kraamhulp, voor de allereerste keer. De kraamtijd met Basiel was de meest fantastische periode van mijn leven. Ik heb me nooit meer in mijn sas gevoeld dan met één verse baby. Want het allerenigste waar ik aan moest denken, was dat kleine kindje. Aangezien ik met mijn borsten altijd alles bij had, trokken wij er heel veel op uit. Ik voelde me gewoon echt super. Maar toen kwam Felix en dat was een ander verhaal. Dertien dagen na mijn bevalling stond ik er helemaal alleen voor, omdat Tom toen net een nieuwe job had. Basiel moest om 8u10 op school zijn én Felix viel meestal pas rond 6u voor de eerste keer in slaap. Waardoor ik gewoon NIET sliep. In de namiddag moest Basiel alweer gehaald worden (doodvermoeid natuurlijk, want hij ging nog maar net naar school) en er moest ook eten en zo op tafel komen. Ik heb mezelf toen maar nipt van de verdrinkingsdood gered en wil dat deze keer vermijden. Tegelijk word ik nu al ongemakkelijk bij het idee dat er iemand in huis zou rondlopen. Maar goed, het is besteld.
  • De interesse van de buitenwereld zou afnemen. Ik zei er onlangs iets over op mijn stories en kreeg enorm veel reacties van mensen die zeiden dat geen hond omgekeken had naar hun derde (en zelfs tweede) kind. Ik vind dat echt oprecht heel triest. Niet omdat ik kindjes maak voor de buitenwereld, maar wel omdat ieder kind (ongeacht de volgorde in het gezin) voor mij even belangrijk is. Dat is namelijk altijd nieuw leven, en dan ben ik echt altijd even enthousiast. Ik begrijp die mentaliteit ook niet zo goed. Het is bij mezelf ook nog nooit opgekomen om voor een tweede, derde of vierde kindje geen cadeautje meer te geven of kaartje te sturen (als we dat bij een eerste wel hadden gedaan). Als mensen in mijn hart zitten, dan hun kinderen ook. Allemaal. (Ik maak me geen zorgen trouwens, de mensen die om ons geven, die zijn er nu al. En op zich maakt het ook niet uit, wij zijn enthousiast, dat is wat telt)

  • Dus ja, ik ga misschien wel all the way. Een mooi geboortekaartje, misschien zelfs een kleine (volledig vrijblijvende geboortelijst). Ik droom van een intieme babyshower met vriendinnen (nog nooit gehad), van leuke babykleertjes en alles wat erbij hoort. En de wereld mag daar van denken wat de wereld wil. Ik doe dit voor de allerlaatste keer en wil er ten volle van genieten. Sue me. (Zaterdag staat er trouwens een gender reveal taart geprogrammeerd op het verjaardagsfeestje van Basiel, voila sie.)

  • We gaan wel nog altijd geen babyborrel geven. Sorry, ik hou gewoon echt niet van het concept. Het is iets waar de baby absoluut niets aan heeft, waar je als ouder volgens mij ook een beetje verloren loopt want niet echt de tijd om met iemand deftig te praten én bovendien kan het je ook nog eens een hoop geld kosten. “Maar dan bundel je al het bezoek”, hoor ik wel eens als argument. Prima voor jou, maar ik krijg echt heel graag mensen over de vloer. Als mensen de tijd nemen om tot bij ons te komen, dan neem ik ook graag de tijd voor hen. En nee, ik heb daar geen stress over, want ik maak geen circus. Het zou zelfs kunnen dat ik vergeet om je iets te drinken aan te bieden, maar dat is echt per ongeluk. Nemen het gerust zelf, drank staat in de frigo en de glazen in de kast boven de gootsteen. Niks officieels, gewoon zoals ik anders ook ben. Dat is dus niet de taartenbakkende host, sorrynotsorry. Ik ben bovendien niet te beroerd om te zeggen dat het niet past, of dat ik te moe ben of whatever. Ik doe niet mee aan belachelijke sociale geplogendeden, ik doe mee aan eerlijkheid.

  • Ik heb me nooit druk gemaakt over mijn kinderen, en dat is nu niet anders. Ik ben op zich een enorm stresskonijn, behalve als het op mijn kroost aankomt. Hoe meer kinderen in mijn buurt, hoe liever ik het heb. Ik maak me zelden zorgen, ik stel mijn moederschap niet in vraag, ik probeer niet perfect te zijn, ik heb geen last van schuldgevoel: I go with the flow. In het moederschap volg ik altijd gewoon mijn buikgevoel, en dat werkt. Hoe het zal gaan als we binnenkort met vijf zijn? Hetzelfde als nu, maar met ééntje extra. Dat worden waarschijnlijk weer twee intense jaren met beperkte slaap, maar dat zien we dan wel weer. Ik heb daar alle vertrouwen in.
  • Ik heb wel minder vertrouwen in de zwangerschap, het is gewoon anders. Ik ben niet bang of zo, maar het is gewoon echt anders. Ik ben ouder (ik wilde eigenlijk nooit kinderen na mijn 35ste, ik wilde ze allemaal lang daarvoor, zie mij nu) maar vooral: mijn baarmoeder is niet meer in topconditie. Ik heb nog altijd het syndroom van Asherman, er zitten littekens op ongunstige plaatsen. Het blijft spannend wat dat met de rest van de zwangerschap en bevalling zal doen. Maar dag per dag. And so far, so good.

Maar dat is mijn gevoel, misschien denk jij er wel totaal anders over?