Blijkbaar is het met verbouwingen een klein beetje zoals met een catastrofe. Je hebt namelijk ramptoeristen. Er zijn dus mensen die er geweldig van genieten om andere mensen (=wij in dit geval) kei letterlijk in het stof te zien bijten. Het is nog geweldiger dat er ook mensen zijn die mij dat gewoon laten weten, hoe tof ze het vinden om die verbouwingen van ons te volgen. Ik heb dat graag, gewoon zeggen waar het op staat.

Ik twijfel nog een beetje of dat enthousiasme zich situeert in een soort van leedvermaak, een groot gevoel van herkenbaarheid (hallokes collectieve baksteen in onze maag!) of misschien wel gewoon nieuwsgierigheid. Het maakt me niet uit, ik blijf gewoon “vrolijk” alle zever/stof/miserie de wijde internetwereld insturen. (Ik verwaarloos deze blog soms een heel klein beetje voor dat andere fantastische medium Instagram, maar ik heb er deugd van. En ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen waar ik deugd van heb, #sorrynotsorry)

Maar goed. Omdat instastories maar een etmaal blijven leven, probeer ik deze verbouwingsperiode toch ook een iets vastere vorm te geven. Gewoon, zodat we – als het volgend jaar allemaal achter de rug is – nog weten hoe lastig het was. Want ooit gaat het klaar zijn he, dat is nog altijd kei hard het plan.

Haha. Het plan.

Dat ding waarvan je denkt dat het bij jullie wel zal lukken om het te volgen. Think again. Uit grondig wetenschappelijk onderzoek is namelijk gebleken dat er uit elke verbouwkast sowieso lijken vallen. Bij ons was dat vooral de triestige staat van het dak, waardoor elke millimeter van de planning meteen in de container werd gegooid. Een zware streep door het budget ook. Zo dramatisch dat zelfs een winst bij Twee tot de Zesde Macht het niet kan oplossen. (Maar het helpt wel natuurlijk)

Maar goed, we zitten ondertussen wel al een stuk verder. De nieuwe opleverdatum situeert zich nu eind juni. Het is echt wel de bedoeling dat we tegen de grote vakantie niet meer in camping living slapen/wonen/(over)leven. Een slordige drie maanden later dan gepland. De officiële opening was op 4 januari, eind juni zullen we dus echt wel aan een halfjaar zitten. Ik ga het even niet hebben over hoe lastig dat soms is. DAT IS DUS KEI MEGA VERSCHRIKKELIJK LASTIG.

Ondertussen hebben we dus wel nieuwe leidingen op de zolder en de eerste verdieping. Zelfs een ketel. Plus, er is ook al een nieuwe ondervloer in de toekomstige master bedroom. De eerstvolgende werken zijn het plaatsen van de badkamerwanden (dat is een soort kubus in de master bedroom), het plaatsen van de gyproc én het stukken van de overgebleven muren. De stielman die dat ging doen heeft op de nipper moeten afbellen om medische redenen, maar we hebben dus echt in no time (danku Instagram!) een andere gevonden.

Daarna kan de badkamer geïnstalleerd worden, kan ik de gyprocmuren beginnen te schilderen (voor de geplakte muren moet ik nog een jaar wachten), komt de ingemaakte kastenwand (ooit) en kunnen de afvoerwerken op het gelijkvloers beginnen zodat de nieuwe badkamer ook echt gebruikt kan worden. Aangezien camping living daar nu gelegen is, kan daar nu echt niet gewerkt worden zonder een complete mental breakdown. (Want zoals ge weet, is er wel een paar keer per week een halve mental breakdown)

Er is vooruitgang en dat is tof. Het gaat ook echt mooi worden als het klaar is. “Binnenkort” kan ik ook eindelijk beginnen met mijn favoriete stuk: de boel inrichten en decoreren. Al heb ik wel een beetje moeten huilen toen bleek dat schilderen nog niet kan in de toekomstige boys room. Ik had al een compleet Pinterest-plan in mijn hoofd dat nu minstens een jaar in de kast moet. Het zal voorlopig een compleet witte kamer zijn. Jammer voor de jongens, maar dat kunnen we aan.

Wij kunnen nogal veel aan, precies. Veel dingen die de gemiddelde mens niet wil meemaken en waarvan ik hoop dat niemand er ooit door moet. Maar wij doen het wel, samen.

Want Temptation Island is echt geen relatietest hoor. Verbouwen, dat is the real deal.