Normaal gezien ben ik rond de periode van jouw verjaardag enorm nostalgisch naar de laatste loodjes zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd. Het is de allereerste verjaardag dat ik er nog geen moment aan gedacht heb. Het gevoel overvalt me gewoon niet. Ik weet niet of dat komt door al het gemis, of gewoon omdat de navelstreng nu echt al vier jaar doorgeknipt is.

Want onze showman loopt hier al vier jaar rond. Ik mag dat woord met recht en rede gebruiken, want je steelt gewoon erg graag de show. “Kind van zijn moeder”, wordt er wel al eens geroepen, en ik vrees dat ze er niet zo ver naast zitten. We delen alvast een grote liefde: het podium.

Je bent ongelooflijk expressief. De gezichten die jij kan trekken, daar kan Jacques Vermeire nog iets van leren. Het ene moment strooi je volop liefde en vrolijkheid, het andere werk je noest aan je dramaqueengehalte. We moeten eerlijk toegeven: dat is best groot. Als je je zin niet krijgt, kan je op een halve seconde de sluizen openzetten met het nodige lawaai. Maar wij zijn net even koppig. Ook als je vier bent, mag je geen snoep als ontbijt. Mag je niet trouwen met de iPad. Mag je niet in je onderbroek naar school. #sorrynotsorry.

Dat naar school vertrekken verloopt niet altijd even vlot. Je grote broer staat vaak al een kwartier te wachten met schoenen en jas aan, als jij nog aan het kiezen bent welke onderbroek je vandaag gaat aantrekken. We slagen er niet in om je tempo op te drijven zonder incentive. Er zijn ’s morgens namelijk altijd dingen die belangrijker zijn dan je aankleden en vertrekken. Eten bijvoorbeeld, dat kan je blijven doen. Of spelen. “Nee, ik kan nog niet naar school vertrekken WANT IK HEB NOG NIET GESPEELD MAMA!”. Dat spelen is serieus business bij jou.

Het is fantastisch om te zien hoe jij je eigen wereld creëert tussen je speelgoed. Eigenlijk kan ik je soms wel uren met rust laten. Het enige wat je tomeloze fantasie kan onderbreken is een knorrende maag.  Eten is echt je hobby. Binnenkort gaan we zelfs proberen om op school van de lactosevrije voeding naar het normale menu over te stappen. Dat is een spannend proces, maar je kijkt er enorm naar uit. Net als naar de frietjes voor je verjaardag, die je zelf eigenlijk niet zo heel graag eet, maar die je speciaal gekozen hebt voor Basiel. Het ‘worstje’ (=frikandel/curryworst) gaat overigens wel vlot naar binnen, net als de ‘stokjes’ (= chicken fingers) en het ‘bruine sausje’ (=stoofvleessaus). Dat alles met ketchup uiteraard, dat zou je ongeveer met alles eten.

Je bent een aanwezig baasje. Je kan echt veel lawaai maken, ik excuseer me voor al die keren dat ik onderweg naar school gewoon “uhu” heb geknikt omdat ik je hele verhaal niet meer kon volgen. Je gedachten springen van de hak op de tak en je kwebbel wandelt vlotjes mee.

Als het niet volgens jouw plan gaat, dan is het wel eens moeilijk. Maar je bent het ook even snel vergeten. Je kusjes, zoentjes en knuffels zijn gelukkig meer dan dagelijkse kost. Ik geniet er enorm van. Wij allemaal.

Het moment waarop jouw warme lijfje uit bed stapt, richting ons bed strompelt en zich als een aapje rond mij draait. Ik hoop dat je dat als 4-jarige niet verleert. Want dat zijn mijn favoriete ochtenden.

Gelukkige verjaardag Fifi

(ook al mag ik dat niet meer zeggen, want “dat zeg ik tegen mijzelf als ik een baby was, maar nu ben ik wel groot hoor mama. Ik ben Felix.”)

Felix, onze heerlijke Felix.