Het is al meer dan een halfjaar geleden dat ik nog eens een ondertussen heb gedaan. Toevalllig of niet in de mottigste zes maanden van ons leven so far, maar goed. Hier ben ik weer, met een overzichtje van wat er ondertussen allemaal is gebeurd:
– We zitten ondertussen al zes weken in camping living. ZES WEKEN. Ik moet dat eventjes uitschreeuwen, want er is nog altijd geen stielman te zien. De start van de werken is opnieuw verschoven. We zouden starten op 7 januari, ondertussen is dat ten vroegste 18 februari. Dat is behoorlijk frustrerend, ja.
– Dat komt omdat niets kan vertrekken zonder het nieuwe, compleet niet-gebudgetteerde dak. Toen we begonnen te ontmantelen en op een bepaald moment belangrijke steunbalken in onze handen voelden verpulveren, konden we nog moeilijk anders. Het is een bittere pil, maar daarna zijn we wel voor een eeuw gerust. En asbestvrij.
– Ik ben naar de psycholoog geweest (heel veel hartjes voor Nina <3). Honderden mensen hebben me aangespoord om dat te doen. Omdat ze bezorgd waren, wat heel erg lief is. Omdat ik mijn pijn gewoon kei hard uitgeschreeuwd heb en nog steeds uitschreeuw, en mensen dat duidelijk niet gewoon zijn. Ik schaam me daar niet over, ook voor “de grote miserie” zocht ik al professionele hulp. Ik blijf het trouwens ook echt uitschreeuwen, want ik moet erdoor.
– Dat is trouwens een duidelijke conclusie die ik kan trekken: wij weten absoluut niet hoe met rouw om te gaan, of met afscheid. Veel mensen zijn geneigd om hun verdriet/zorgen/problemen volledig binnenskamers te houden, maar ik kan dat gewoon niet. Ik moet ventileren, liefst zo breed mogelijk. Dus ik doe dat ook: #sorrynotsorry. Als je daar niet tegen kan, moet je maar de andere kant opkijken. Even goede vrienden.
– Maar de psycholoog dus. Ik doe daar helemaal niet moeilijk over. Geen taboe, geen problemen mee. Het is fijn om te praten (al praat ik sowieso wel heel vrijuit, die drempel hoef ik absoluut niet over). Maar er zijn ook issues. Geestelijke gezondheidszorg is verschrikkelijk duur. Met een nieuw dak echt moeilijk in te passen hier. Dat zijn keuzes die je eigenlijk niet zou moeten maken. Ik ga namelijk nog altijd werken, ik kon ook ‘ziek’ thuis zitten en de maatschappij nog meer kosten. Rodeneuzen is nodig, niet alleen voor jongeren helaas.
– Ik loop weer voorzichtig een beetje. Ongeveer vijf à tien kilometer in de week om niet opnieuw vreselijk geblesseerd te raken. Lopen is ook een beetje een psycholoog.
– Felix zit in een bleitfase. Niet de juiste onderbroek: wenen. Boterham niet op de juiste manier gesneden: wenen. Basiel speelt met iets waar ik ook net mee wilde spelen: wenen. Ik krijg mijn goesting niet: wenen. Maar hey, het is een fase. Bij momenten een grappige.
– En laat ons eerlijk zijn: die kinderen hebben ook wel iets meegemaakt. Wij zijn open en eerlijk over alles, maar zij zien die grote en heftige emoties ook wel. Op zich gaan zij daar fantastisch ‘vanzelfsprekend’ mee om, maar het blijft heftig. Voor ons, maar ook voor hen.
– De controle hysteroscopie was goed. Ik ging dood van de stress, maar mijn baarmoeder is (voorlopig) open, op een kleine verkleving aan de ingang na. (Sorry, het is misschien raar om zo over mijn organen te spreken, maar je kan deze alinea ook makkelijk negeren). Dat betekent evenwel nog niet dat we nu gewoon weer kinderen kunnen krijgen, dat betekent alleen dat de eerste hindernis (voorlopig) genomen is. We mogen naar de volgende stap, maar daar kan het even goed compleet misgaan en stoppen. Maar laat ons genieten van het kleine goede nieuws.
– Over een week zit ik aan de foute kant van de dertig. Ik ben daar niet goed van, het sluit zoveel deuren voor mij. Ik vind mezelf eigenlijk zelfs te oud nu voor mijn grote droom (nog een kindje), de media vindt mij sowieso te oud voor die andere dromen, maar in het leven kies je niet. En nu ik er over nadenk, die acteurs van Dertigers hebben ook pas ‘laat’ hun echte kans gekregen he. Misschien moet ik al mijn creatieve hoop nog niet opgeven? (Ik kijk al uit naar de tweede reeks trouwens, yihaa.)
– Het gaat er vaak hard aan toe op tinternet, maar jongens, wat is het ook een verschrikkelijk warme plek. De grote stroom aan berichtjes en kaartjes is uitgedoofd, maar het vlammetje gaat nog steeds af en toe aan. Elke keer dat de postbode ook iets anders brengt dan rekeningen, doet mij ongelooflijk veel deugd.
– Ook al gebeurt er geen hol op verbouwvlak, wij moeten wel verder met keuzes maken. Next on: vloer voor onze ouderverdieping. Ik had het zo eventjes gedurfd om dat via mijn instastories te vragen en mijn iPhone was bijna ontploft. Jongens toch, vloer is een hot topic! Er is trouwens wel al iets gebeurd, maar alleen door ons. Wij kunnen kei goed afbreken, zo blijkt.
– Tegels (ook van die afschuwelijke keramische parket, sorry voor iedereen die dat suggereerde) zijn uitgesloten, er ligt ook helemaal geen chape. De twijfel gaat tussen verschillende soort van laminaat, parket en allerlei tussenvormen. Ik zal ook eens kijken naar kurk, vinylparket en consoorten – maar ik zie dat niet meteen goedkomen. Naar het schijnt is dat ook een een stukske cake om dat zelf te leggen, dus misschien kunnen we daar nog wel een beetje besparen. Wat denk jij?
– Ongeveer 2/3 van onze inboedel zit ergens anders, om camping living een beetje leefbaar te houden. Ik had er op gegokt om ook de sneeuwbotten in verhuisdozen ERGENS onder te brengen (ik weet van de helft niet meer waar het ligt, help), maar ge begrijpt dat dat geen al te goeie zet was.
– Soms vragen mensen of het gaat. Soms durven ze dat niet vragen. Soms is het antwoord dat het nu wel een halfuurtje ok is. Soms is er niemand om tegen te zeggen dat het helemaal niet gaat. Ik zou het liefst altijd thuis zijn, tot ik mezelf krachtig genoeg vind om zelf de deur open te doen en naar buiten te stappen. Helaas moet ik ongeveer elke dag naar buiten, en dat is verschrikkelijk zwaar.
– Ik kijk uit naar de zomer. Minder donker, hopelijk niet meer met het hele gezin in één ruimte, warmer, hopelijk al wat minder scherp, draaglijker, hopelijk met wat goed nieuws. Positieve vibes. Rust.
Maar ONDERTUSSEN doe ik ONDERTUSSEN gewoon ONDERTUSSEN elke dag maar door.
En hoe gaat het daar?
Hey Sofie,
sta je al op de wachtlijst van een CGG? Daar kost een sessie met een psycholoog 11 euro.
Ik werd ontroerd door uw zinnetje: Soms is er niemand om tegen te zeggen dat het helemaal niet gaat.
Hallo Sofie
Ik heb uw blog nog maar net “ontdekt” maar hoe geweldig om te lezen. Je schrijft over de gewone en ongewone dingen des levens en het doet deugd om dat zo te lezen. Het vloeit allemaal met gemak uit je pen ( of zo lijkt het toch) en is er steeds weer boenk op! Dat je een talent was, kon ik als je titularis in het eerste middelbaar al reeds vaststellen. Nu merk ik dat je ondertussen ook een creatieve vrouw en moeder bent geworden. Mooi! Zelf ben ik ook iemand die mijn zorgen, mijn leven van me af babbelt, ik herken dus de nood maar heb niet het schrijverstalent. Dank je, om al je openheid en weet dat je zo veel mensen tot steun bent!
Groetjes
Els Van Dessel
Wat een sterke eigenschap om het te uiten, te zeggen, te schreeuwen en dan op zo’n mooie manier. Bewondering
Ik ging ook de tip van een CGG geven wat de kostprijs van een psycholoog betreft. Ik ben altijd geweest voor 11 euro, dat is veel doenbaarder. Ik ben daar heel goed gevallen. 🙂 Succes!
Haha, dat van dat keramisch parket 🙂 Boehoe aan alle materialen die doen alsof ze iets anders zijn! (ik heb mogelijks mijn ex ooit een trauma bezorgt, toen hij voor een ontwerp dat ik in het tweede jaar moest maken, suggereerde om een kunststoffen omheining te gebruiken die er uit ziet als hout. Chanceke dat wij nooit samen een bouwproject begonnen zijn 😉 ).
Ik vind het trouwens niet ongemakkelijk, maar vooral bewonderenswaardig hoe jij zo kan uiten hoe je je voelt. En ik duim dat je lichaam je toelaat om naar die andere psycholoog te blijven gaan!
Inderdaad, CGG, al zijn er doorgaans wel héél lange wachtlijsten. Maar Eclips in Gent is echt heel goed.
Ik ben overigens geen fan van rode neuzen. Dat is een druppel op een hete plaat. Deftige financiering van de geestelijke gezondheidszorg, dat is wat we nodig hebben, in plaats van een actie per jaar. Zodat je niet tegen mensen moet zeggen dat ze 2 jaar moeten wachten eer hun kind getest kan worden een jaar eer ze op een eerste gesprek mogen. Maar dat is geen prioriteit in Vlaanderen. Tja. Dankzij De Block mag je nu al een keer of 10 gaan, wat beter is dan niks, maar zeg nu zelf, hoeveel problematieken zijn er van de baan met luttele 10 sessies…
En qua vloeren; samengesteld parket, even mooi als massief parket en een pak betaalbaarder 🙂 Laminaat blijft toch plastic, ligt bij ons wel in de kinderkamers.
Blijf maar schreeuwen…al moet je nog een half jaar, 4 jaar, 10 jaar schreeuwen. Doe maar.
Ja psychologen zijn pokkeduur. Maar ze zijn wel nodig en helpen echt. Dat ervaar ik ook.
En die slechte kant van de 30 valt echt wel mee zenne. Ik vond dat een heel goeie kant en ik ben daar nu al voorbij geschoven. Beide kindjes kreeg ik aan wat jij de foute kant van de 30 noemt. Steek dat dus niet in je hoofd als dat beetje goed nieuws , goed nieuws blijft!
Hier wordt €50/week betaald voor de psycholoog. Voor je kind heb je dat over maar niettemin is het véél te veel.
Wat dat (al dan niet echt) parket leggen betreft: je krijgt via Instagram zoveel goeie raad, zijn er daar dan ook geen vrijwillige handige Harry’s (m/v) die dat willen komen leggen? Ik smeet dat in de groep mocht ik jou zijn!
Maak je geen zorgen over de foute ksnt van de dertig! Die zorgde bij ons nog voor een prachtig kereltje …
Dag Sofie,
Ik lees jouw blog al een tijdje. Het verbaast me vaak met welke kracht en rotvaart jij jullie gehavende leven laten doorgaan, chapeau hoor !!!
Maar wat bij mij ook vaak naar bovenkomt, is: waarom laat jij het net zó doorgaan ? Zal dat op lange termijn ook blijven lukken…? Je geeft zelf aan:
Ik zou het liefst altijd thuis zijn, tot ik mezelf krachtig genoeg vind om zelf de deur open te doen en naar buiten te stappen.
Is dit net niet de sleutel tot krachtigheid voor de toekomst voor jou én je gezin ?
Veel liefs,
Hanne
Het moet zijn dat dat echt geen optie is, om een paar redenen. Anders zou ik dacht echt wel doen. Ik weet dat het dat is wat ik nu nodig heb, maar ik weet ook dat het niet kan.
Dag Sofie,
Ik heb respect voor jouw keuze om door te gaan maar toch wil ik je mijn kanttekening niet onthouden.
Ik ben zelf werkgever en zie bijna alle mama’s in een relatie en/of gezin met kinderen spartelen over kleine en grote problemen.
En, eigenlijk is daar (helaas) nogal gemakkelijk een rode draad door te trekken: mama’s die doorgaan zonder voldoende zelfzorg (heeft een brede invulling…minder werken/tijdelijk stoppen met werken/toch de passie terug opzoeken) gaan kopje onder op korte of middellange termijn.
Zonder hiermee omheilspellend te willen klinken of een uitspraak te doen over jullie situatie (want daarvoor beschik ik maar over enkele parameters waarover je blogt), wil ik je aangeven om zelf stuurder te blijven over je eigen (professionele) leven.
Echt niemand anders neemt beslissingen in jou/jullie plaats.
Mijn ervaring en boodschap wil dan ook zijn: blijf de passie zoeken/najagen in je (professionele) leven. Pas op de weg dáárnaar toe en het bereiken van, zal je (zoek)tocht bevredigend eindigen.
Vertrouw op je eigen kracht. Je kán het als je echt er voor gaat !!!
Liefs,
Hanne
Dat zijn mooie en makkelijke woorden in theorie. Helaas is de praktijk anders. Heb je echt het gevoel dat ik niet slimmer ben? Dat ik het niet anders zou willen als het kon? Maar het kan echt niet, het kan niet, hoe graag ik het ook zou willen. Helaas ben je niet helemaal de baas over je eigen leven. Ofwel, maar dan eindig je zoals mijn broer. En dat is al helemaal geen optie.
Ik ga er vanuit dat je reactie heel goed bedoeld is, maar hoe zie jij dat concreet dan? Denk je echt dat Sofie niet al lang thuis zou zijn gebleven als dat een optie was? Maar hoe zou ze dat moeten doen? Ontslag nemen? Zich ziek melden op een job die ze net heeft, met de realistische kans dat ze dan maar gewoon niet meer moet terugkeren (en ja, theoretisch ben je als werknemer beschermd, in praktijk vindt een werkgever wel een andere reden om een ontslag te rechtvaardigen)?
En sorry, maar vind je het niet wat hard om tegen iemand die haar droomjob op een pijnlijke manier is kwijtgeraakt, te zeggen dat ze haar passie moet najagen? Hoeveel radiozenders zijn er? En hoeveel mensen werken daarbij? Dat zijn er niet zó gigantisch veel he. En hoewel ik hoop voor Sofie dat ze daar terug binnengeraakt, denk ik dat zij ook weet dat dat niet evident zal zijn en dat het misschien realistischer is om ook alternatieven te bekijken. Voor zover ik het uit haar berichten kan afleiden, is haar huidige job misschien niet haar droomjob is, maar wel een zeer goede tweede? Tijdelijk stoppen met werken zou dus ook betekenen dat ze waarschijnlijk een job kwijt is die ze graag doet (en die op termijn ook makkelijker zal worden, want na een aantal jaar moet je je cursus weliswaar blijven actualiseren, maar tenminste niet van 0 opbouwen). En dan heb ik het nog niet over een inkomen minder, wat mij voor een gezin met twee kinderen en afbetaling van een huis óók geen oplossing lijkt.
Soms is praten in theorie heel tof, maar is het wel de praktijk die bepaalt hoe je leven loopt… En ik hoop met heel mijn hart – en denk ook – dat dat bij Sofie gaat beteren (en bij andere mensen die ik zie struggelen, mijzelf inclusief). Maar soms, hoe hard ook, is doorbijten (even) de enige optie.
<3
Hey Sofie,
30 is het nieuwe 20.
40 het nieuwe 30
Geen stress.
Je hebt ( en nog steeds) heel wat watertjes moeten doorzwemmen om aan deze leeftijd/levenswijsheid en ervaring te moeten komen. Daar mag je best fier op zijn.
En als het je elke keer opluchting en helpt:
Schreeuw maar, praat maar,schrijf maar.
Helemaal niks op tegen. Zoek je eigen manier om te verwerken. Al is het misschien voor sommige het Binnenkamers houden ook hun manier. In stilte en rust. Op zichzelf. Ook daar heb ik respect voor.
Knuffel
Liesbeth
Goeiemorgen Sofie,
chapeau dat je het van de daken schreeuwt. Chapeau dat je nog overeind blijft. Hoe wankel ook. En als je valt, dan is dat ook niet erg.
Ik vind het soms ‘gek’ als je bedenkt: wat kan een mens nog méér verdragen!?
Ik schreeuw het er sinds kort ook allemaal uit. En ik merk dat anderen er dan weer kracht kunnen uithalen voor zichzelf. Daarom blijf ik schreeuwen: http://www.elkeschrijft.be
Dat is voor mij een beetje helend, misschien voor jou ook…
Je schrijft goed, dat mag je niet vergeten 🙂 Ik lees al heel lang mee!
Ik stuur graag hartjes richting jou en je gezin toe.
Lieve groeten,
Elke.