Voor de meeste lezers/volgers zal dit niet als een verrassing komen: ik sta graag in de aandacht. Op een podium kruipen vond ik als kind al geweldig en dat is nooit veranderd. Misschien is het op een bepaalde manier zelfs erger geworden, wie weet.

Een verjaardag vind ik bij uitstek een moment waarop die aandacht volledig terecht is. Dat is toch een beetje jouw dag, nee? Ik hoop elk jaar opnieuw dat er wilde dingen gaan gebeuren, maar meestal passeert het nogal geruisloos. Al zijn er de laatste jaren wel een paar uitschieters, daar moet ik eerlijk over zijn.

Op mijn dertigste verjaardag heb ik het heft in eigen handen genomen en drie feestjes georganiseerd: vrijdagavond voor een hoop vriendinnen, zaterdag met mijn lief en zondag voor de familie. Een feestje voor elk decennium. Ik kan amper geloven dat er alweer een ronde verjaardag aankomt, maar goed. Het is wat het is, vanaf 14 februari zit ik aan de foute kant van de dertig. Thirty-something hebben ze daar voor uitgevonden. Vijf-en-dertig, alsjeblieft.

Toen ik 34 werd, begon ik al te brainstormen over die volgende verjaardag. Want die mocht zeker niet stilletjes passeren. Ik geef al niet vaak een feestje, dus eens om de vijf jaar is zeker niets te veel. Bij gebrek aan een aanzoek heb ik ook nog altijd geen vrijgezellenfeestje gehad, dus die 35^ste moest en zou iets worden. Maar wel iets op mijn maat, want ik hou bijvoorbeeld niet van alcohol en luide muziek.

Ik bedacht een schitterend plan: een improvoorstelling. Nog eens op de planken kruipen en die zalige adrenaline voelen. Ik droom al jaren van opnieuw wat theater, van een rol waar ik echt mijn tanden kan in zetten. Maar voorlopig zie ik dat niet combineerbaar met werk/gezin/alles én bovendien heb ik ook echt geen zin om in het amateurcircuit te verzeilen, waar het niveau, allez ja, je begrijpt me wel. Ik begrijp dat Jos van de bakker van achter de hoek van de ijzerwinkel van Josephine van Marcel van Guido ook graag een beetje toneel speelt, maar – oh arrogante ik – wil toch met mensen spelen die allemaal echt kunnen spelen. Forgive me. Helaas vraagt dat hele verhaal kei veel voorbereiding en dat zit er dus nu niet in. Ooit hopelijk, maar nu niet. Dus impro was de oplossing: een longform impro voorstelling.

Het komt toevallig ook geweldig goed uit dat ik heel wat vrienden in die wereld heb, die ik vast wel kon overtuigen om mee te spelen in mijn verjaardagsvoorstelling. De genodigden zouden dan alleen mensen zijn die ik graag heb en na de voorstelling zou de foyer nog dienst doen voor een klein feestje. Top-plan.

Maar toen kreeg ik als verjaardagscadeau van mijn lief dus een JA op een derde kind. En toen was ik zwanger en vond ik het helemaal niet erg dat mijn 35^ste verjaardag eentje met extra striemen zou zijn. Dat plan kon wel verschuiven naar mijn 40^ste verjaardag. Toen ging het mis met die zwangerschap, maar dachten we dat er snel een andere zou volgen. Een zwangere voorstelling was nu ook niet aan mij besteed, dus we doen dat wel eens op die 40^ste verjaardag.

En toen, ja. Toen viel alles in het water. En nog veel meer. Kletsnatte kloteboel.

En nu word ik over minder dan een maand 35 en is er helemaal niets geregeld. Het is ook veel te laat om nog zoiets te regelen. Ik heb er ook helemaal geen zin in, want er hangt een gigantische schaduw over alles. Ook over de leuke dingen.

Dus het is nu wel compleet zeker dat die verjaardag helemaal in mineur zal passeren. Dat is allemaal niet erg en al. Maar boe-hoe.