Het is niet de bedoeling om met modder te gooien naar een bepaald hospitaal, want ik ga er echt van uit dat iedereen het beste nastreeft. Maar na een recente ervaring in beide ziekenhuizen, kon het verschil eigenlijk niet groter zijn. Op 26 juni onderging ik een curettage in Sint Lucas in Gent, op 14 december werd ik geopereerd aan verklevingen in mijn baarmoeder in UZ Gent. Ik doe hieronder gewoon mijn verhaal, zoals het gebeurd is.
De voorbereiding
SINT LUCAS: Toen ik al zes weken rondliep met een miskraam, stuurde mijn huisarts me uiteindelijk met spoed naar de gynaecoloog. Ik kon daar op vrijdagavond terecht en werd ingepland voor een curettage de dinsdag daarop. Ik kreeg alleen te horen dat ik me om 14u moest aanmelden, verder helemaal niets. Nul. Niets, behalve de mededeling dat ik best geen kostbare spullen mee kon nemen.
Ik heb diezelfde avond in paniek nog aan mensen met ervaring zitten vragen of zij enig idee hadden hoe het zou verlopen. Ik moest alleen naar het ziekenhuis, dus hoe zou dat dan gaan? Waar moest ik me aanmelden? Wat gebeurde er met mijn spullen als ik onder narcose was? Ik moest alleen gaan, dus mijn gsm moest toch mee?
UZ: Na de eerste aangename afspraak, gingen we buiten met een datum voor de operatie en post-operatieve afspraak. We hadden op dat moment al een voorgesprek gehad met een vroedvrouw, een onderzoek plus gesprek met de professor én een nagesprek met een verpleegster die alle praktische info meegaf. Waar ik verwacht werd, dat ze me een dag eerder zouden bellen voor het exacte uur, wat er met mijn spullen zou gebeuren tijdens de operatie, wat ik kon verwachten. Alle vragen die ik had, kon ik there and then stellen.
Twee weken later werd ik gebeld met de vraag of ik eventueel wilde deelnemen aan een studie rond mijn operatiebeeld en nazorg. Daarvoor moest er bijkomend wel een uitstrijkje genomen worden. Een enthousiaste dame legde me heel veel uit aan de telefoon, maar ik was op dat moment de uitvaart van mijn broer aan het voorbereiden. Ik zei dat we zouden langskomen voor het bijkomende onderzoek, maar dat de rest me op dat moment niet zo kon schelen door het overlijden van mijn broer.
Toen we een paar dagen later bij de dokter zaten, werden we gecondoleerd en mochten we nog eens alle vragen stellen die we hadden. Ook na het onderzoek, mochten we nog eens bij een dame die alle uitleg gaf. En een gratis parkingkaartje, als ‘beloning’ omdat we meededen aan de studie.
Kort samengevat: totaal geen uitleg tegenover verschillende vragenrondjes. Telkens met heel lieve mensen.
De dag: pre-operatief
SINT LUCAS: Op de dag van de curettage was ik heel erg ongelukkig. Door het miskraam, omdat ik alleen moest gaan, omdat ik geen flauw idee had waar ik moest zijn en wat er van mij verwacht werd. Na lang wachten (op een hete dag niet mogen drinken tot 15u is lastig) werd ik uiteindelijk begeleid door een verpleegster. Ik moest me uitkleden op de kamer, daarna werden mijn kleren in een soort winkelkarretje weggebracht naar een kotje. Ik zat dan vast op mijn bed, want zo’n schortje is niet bepaald gemaakt om rond te lopen. (Want hallo, dat is open achteraan!). Ik werd uiteindelijk veel later met bed naar het OK gebracht (terwijl ik wel nog kon wandelen op dat punt) en moest vijf keer zeggen waarvoor ik kwam. Wel een hartje voor de man die de tranen in mijn ogen zag toen hij het vroeg en daarna zijn hand op mijn been legde en zei ‘Ik weet waarvoor je komt, het spijt me dat ik het moet vragen. Procedure’. In het OK zag ik mijn gynaecoloog voor het eerst en voor het laatst die dag. “Dat jij hier nu toch bent”, ze nog. En ik huilde gewoon verder. Moet ik nog toevoegen dat deze ingreep tot het syndroom van Asherman leidde? Het was vast ook niet met opzet, maar het is wel zo.
UZ : Ik werd om 6u15 verwacht in de dagkliniek (inderdaad, wat een uur!) en had deze keer het grote geluk dat mijn topvriendin Barbara mee ging. Ik werd een paar minuten later afgeroepen voor de administratie, nog wat later werd ik meegenomen door een verpleegkundige. Ik kreeg hokje 4, een aangenaam kotje met twee deuren (die je met een schakelaar kon openen), lockers en een bankje om me om te kleden. Er lag een operatiehemdje voor me klaar, een badjas (hallelujah! Weg probleem van het open hemdje), steunkousen en sokjes met anti-slip. Ik kleedde me om en gaf de sleutel aan de verpleegkundige. Terwijl ik wachtte om naar het OK te gaan, kwam één van de opererende dokters (ze waren met drie) nog eens langs om me wat vragen te stellen. Het was de dokter van het voorbereidende onderzoek, en ze was – alweer – heel lief. Even later mocht ik naar het OK wandelen (inderdaad, ik kon nog wandelen) en op de tafel gaan liggen. Mijn enige klacht van de dag was het infuus dat ik daar kreeg. Dat was echt venijnig slecht gestoken. Maar goed, ik heb het overleefd. Ik vertelde nog over mijn brandwonde en onze foodboxen. Niet veel later mocht ik in het maskertje ademen tot knock-out.
Conclusie: de infrastructuur van UZ Gent is veel aangenamer. En alweer meer omkadering.
De dag: post-operatief
SINT LUCAS: Voor een curettage ben je maar heel kort onder narcose, dus wakker worden ging eigenlijk wel vlot. Het personeel op recovery was heel correct. Maar toen ik naar mijn kamer werd gebracht, liepen de tranen onstopbaar over mijn wangen. Toen de verpleegster vroeg of ik van de pijn of de emoties huilde en ik zei dat het van de emoties was, zei ze daarna “Ah, ok dan.” Toen ben ik compleet dichtgeklapt. Ik heb me zelden zo alleen gevoeld. Na een paar uur en een bloeddrukcontrole mocht ik naar huis, zonder nog een dokter te hebben gezien. Ik wist niet wat ze gevonden hadden in mijn baarmoeder, ik wist niet of ik nog op na-controle moest komen, ik wist niet wat ik wel en niet mocht doen (in bad gaan? Vrijen? Zwemmen?). Geen uitleg, nul. Geen mensen om die vragen aan te stellen. (En het jammere is dat ik weet heb van een aantal mensen die geen voet meer willen zetten in Sint Lucas, nadat ze daar behandeld zijn voor een miskraam)
Gelukkig dat Felix nog voor een moment van verlichting zorgde die dag. Want toen de jongens mij kwamen halen, draaide ik nog even de badkamer van mijn kamer in om het licht uit te doen. Waarop Felix voor de hele ziekenhuis gang riep “Wachten! Mama moet nog kaka doen!” – We lagen plat, en dat was welgekomen na een vreselijke dag.
UZ Gent: Ik ben slecht wakker geworden na de operatie, ik was aan het hyperventileren en trilde helemaal. Er werd een paar keer in mijn gezicht geklopt, ik kreeg een warmteblazer en de verplichting wakker te worden. Alweer moest ik enorm hard huilen. Het was alsof alles ineens weer kei hard binnenkwam: mijn ontslag, het miskraam, de dood van mijn broer, de val van Tom. Alsof al die emoties nog eens in één keer passeerden. Toen ik bijna mocht vertrekken, keek de verpleegkundige mijn bed na en riep ze voor de hele zaal “Moh, je hebt in je bed geplast.” Dat vond ik bijna lachwekkend, want ik wist dat het niet zo was. Bij de diagnostische hysteroscopie werd er ook constant vocht in mijn baarmoeder gepompt, dat loopt er daarna natuurlijk weer uit. Doe daar een isobetadine-kleurtje bij en ik snap de verwarring. Maar het is natuurlijk niet nodig om dat voor de ganse recovery te roepen.
Ik werd naar mijn kamer gebracht en hoewel er eerst wat verwarring was over de aard van mijn operatie (ze dachten even dat ik gewoon een kijkoperatie had gehad, ze hadden niet door dat er ook geknipt was en zo), werd ik goed begeleid. Verschillende verpleegsters gezien, maar ze waren allemaal vriendelijk en babbelvaardig. Met uitzondering van diegene die me eten kwam brengen. Ze vroeg om ons tafeltje leeg te maken maar zag me ook mottiger worden naarmate de plateau dichter kwam. Toen zei ze “Maar mevrouw alstublieft, u heeft eten besteld en nu gaat u het niet opeten.” Het bleek voor een gordijntje verder, en ze excuseerde zich.
Voor ik naar huis ging zag ik de professor nog, met zijn assistente. En wat opvallend was en mij een enorm goed gevoel gaf: ik werd gecondoleerd. Ik had dat ooit alleen maar gezegd tegen de telefoniste een paar weken eerder, dus heel fijn gevoel dat ze daar blijkbaar over communiceren. Dan voel je je een patiënt en een mens, geen nummer. Ik mocht opnieuw alle vragen stellen die ik wilde en kreeg een verstaanbare uitleg. Van de prof én van de assistent, met hoop.
Nog voor de operatie had ik trouwens al twee post-operatieve afspraken gekregen. Maar na de operatie wilde de prof die een beetje vervroegen. Nog voor we in onze auto zaten, had ik al telefoon gekregen met een nieuwe betere afspraak. Ik kan echt niet genoeg pluimen op de hoed van prof Weyers zetten (ja, inderdaad die kerel die een baarmoeder getransplanteerd heeft!): want wat een toegankelijke en aimabele man. Ook de rest van het team: dankuwel voor zoveel uitleg en menselijkheid.
Volgende week vrijdag wordt de ballon verwijderd en in het voorjaar volgt opnieuw een kijkoperatie. Ik heb geen vragen meer. Ik weet wat ik mag verwachten, waar ik moet op letten, wat mag en wat niet.
Conclusie: Wakker worden is nergens leuk. Maar terug op de kamer: hartjes voor het team van UZ Gent. Ik ging naar huis met een gerust gevoel. Na mijn curettage in Sint Lucas voelde ik me rot, angstig en in de steek gelaten.
Het verschil?
Ik weet dat ik geen ziekenhuis mag afrekenen op één ervaring. De ene afdeling is waarschijnlijk ook de andere niet. Maar in het hele miskraam-verhaal voelde het echt of ik niet serieus werd genomen. Er werd ook vrij laconiek over gedaan. Ik besef zelf dat het heel vaak gebeurt en een goede beslissing van de natuur is, maar dat betekent niet dat het er niet stevig inhakt.”Je moet niet flauw doen”, dat is gewoon jargon dat daar niet thuis hoort.
Maar geef het toe, ik was bang van het UZ. Vooral omdat het zo groot is. Ik dacht daar een nummer te zijn, maar het tegenovergestelde bleek waar. Het verhaal is nog lang niet afgelopen natuurlijk, maar ik heb nu wel het gevoel dat ik in goede handen ben. Ik denk niet dat ze me in Sint Lucas nog zien. Basiel en Felix zijn daar geboren, maar als we het geluk hebben dat nog eens te mogen meemaken, zal het daar niet meer zijn. Het spijt me.
De weg is nog lang en de uitkomst blijft onzeker. Maar er is hoop.
En zolang er hoop is, is er leven zeker? (Of is het andersom?)
Goh, ik ben ooit in uz Gent gewoon weggestuurd nadat ik doorverwezen werd. Dat die dokter zich niet moest bezig houden met dingen die zijn werkveld niet waren (letterlijk). Ik heb zelf dan ook niet meer gezocht toen. Vond dat redelijk vernederend. Paar jaar later kreeg ik bij wijze van toeval die oorspronkelijke diagnose. Terwijl ik iets heel anders had en die dokter alles grondig wilde onderzoeken. Overal kunnen dingen beter maar ik hoop en ben ervan overtuigd dat iedereen op het einde van de dat zijn best doet.
Je hebt het recht om te voelen wat je gevoeld hebt. Goed geïnformeerd en empathisch behandeld worden als patiënt lijkt me een basisrecht te zijn.
Zelf kan ik ook getuigen over uitstekende zorgen en begeleiding in mijn kinderen-krijgen-verhaal in UZ (IVF/ICSI).
Het is heel fijn als dokters je zien als mens en niet enkel als patiënt. Ik werd via spoed opgenomen en moest worden geopereerd. De arts zei: ik moet je vandaag nog opereren, ik zag in je dossier dat je 3 kinderen hebt. Kan je voor hen opvang vinden?
Ik vond dat toen zo begripvol. Dat maakte mij ook rustig voor de operatie.
Ik kan de vergelijking maken tussen Maria Middelares en het UZ. De materniteit op MM leek wel een hotel, ik heb er een fantastische gyn die ik u zeker kan aanbevelen. Het contrast met het UZ was groot. Ik heb geen klachten over de medische kant, alle dokters (zowel in MM en UZ) hebben de juiste beslissingen genomen op het juiste moment. Er zijn geen medische fouten gebeurd. Maar ik heb moeten dreigen met google om iets van uitleg te krijgen. En een nachtje slapen in een operatiezaal (sectio zaal) omdat pas in de ochtend een kamer kan toegewezen worden….er zijn aangenamere plekken om te overnachten. Iedere dag een ander gezicht, een andere dokter. De vroedvrouwen op MM waren geweldig, in het UZ op zich ook, op 1 na. En het is natuurlijk die ene die me jammer genoeg altijd zal bij blijven. Ik hoop oprecht dat jullie wens voor een derde mag uitkomen, en als er dan geen medische complicaties zijn, zou ik MM aanbevelen.
Dat gezegd zijnde, ik ben blij te lezen dat je in deze zware tijden toch allemaal begripvolle, vriendelijke dokters en verplegers bent tegen gekomen.
Over het borstvoedingsbeleid van MM heb ik dan alweer drie horror-verhalen gehoord, dus dat was al een no-go voor mij. Maar we wonen naast Jan Palfijn 🙂
Kies een goeie Gyn! Van 1 dokter krijg ik ontzettend veel slechte verhalen te horen. En mijn eigen ervaring was ook zeker niet positief.
Ik denk dat het afhangt van wie je voor je hebt. Ik heb zowel in het UZ als in MM goeie ervaringen met borstvoedingsondersteuning (al was er discussie over het steriliseren van het kolfmateriaal en voelde ik me weer die ambetante). In Jan Palfijn ging ik een pas bevallen vriendin bezoeken en was ik wat geschokt door de te ruwe vroedvrouwen op de materniteit, die de baby bijna uit de mama haar armen snokten want nu ze toch wel even in haar bedje liggen. Haar gyn is wel iemand die u zal liggen, Anne De Vits, helemaal pro natuurlijk bevallen. Een andere vriendin heeft een echter een kindje verloren in de buik nadat haar gyn heel grote fouten heeft gemaakt. Ze zullen nooit weten of het jongentje had geleefd waren de fouten niet gemaakt. Het ging hier om een andere gyn in JP, ik ga hier op het net geen namen noemen. Dus ja, zorg dat je een gyn hebt die je ten volle kan vertrouwen.
Sint-Lucas is een fabriek. Ik was er voor kleinere ingrepen, maar deel jouw ervaring. Ik beviel er ook van mijn dochter en we werden 3 dagen aan ons lot overgelaten. Over de artsen geen klachten, het verplegend personeel daarentegen… er lijkt geen afstemming te zijn, geen deftige aansturing,… Ik werd onlangs in Maria Middelares geopereerd, daar verliep de intake zoals in het UZ. Lang leve de badjas en zelf stappen. Recovery was dan weer wat minder en eens op de kamer zag ik niemand meer (ze stonden blijkbaar met 6 op de gang te praten 🙄). Op recovery hoorde ik een verpleegster zeer bruut omgaan met een zeer bange vrouw, op de kamer hoorde ik geroddel over de patiënt naast mij. Ik heb dit nadien in hun klantenbevraging allemaal genoteerd. Mocht je er, na alles wat je al door moest, nog de fut voor hebben, dan zou ik je verhaal doorsturen naar de ombudsdienst van Sint-Lucas. Het kan gewoon niet dat mensen zo behandeld worden. Ook nog mijn oprechte deelneming met je immense verlies, ik vind het ongelooflijk sterk en prachtig dat je blijft schrijven. Heel veel sterkte en medeleven en liefde van je naasten.
Het zal wel van dienst tot dienst afhangen zeker. Ik heb altijd gestoeft op het AZ Sint-Lucas, de patiënt-vriendelijkheid was er enorm. Ik heb nergens klachten over gehad, ben nooit op warmere manier onder narcose gebracht dan toen ik geopereerd werd, werd tijdens de bestraling met heel veel warmte en respect bejegend. Ik voelde me daar echt goed. Ik kan het me echt niet voorstellen, dat er niet zou gereageerd worden op emotionele nood. Echt pijnlijk.
Misschien moet je maar eens een brief (mail) sturen naar de dienst nursing of zo, om je grieven bekend te maken. Want ik denk echt wel dat er in het Sint-Lucas mensen zijn die dit willen weten, wat jij meegemaakt hebt, en die willen remediëren en zorgen dat het in de toekomst niet meer voorvalt.
Toen mijn dochter geboren werd, in het toenmalige Sint-Vincentius, was ik ook niet gelukkig met de manier waarop de dingen daar gingen. Ik heb toen echt een pisnijdige brief geschreven (ik heb het over 25 jaar geleden), ik ben toen uitgenodigd voor een gesprek bij het hoofd nursing, en ze hebben echt hun best gedaan om met mijn klachten en grieven rekening te houden, merkte ik toen ik er opnieuw was voor de bevalling van mijn zoon.
Ik ben in behandeling in UZ Jette momenteel voor IVF/ICSI en voel me hier ook totaal geen nummer, wat ik wel had in het regionale ziekenhuis. Hier word ik geïnformeerd zoals het hoort, en niet uitgelachen met al mijn vragen zoals wel het geval was in het regionale ziekenhuis. Daar lag ik vorig jaar te herstellen van mijn chirurgie om endometriose weg te branden en hoorde ik de verpleegsters gewoon roddelen over mij op de gang, vlak voor mijn deur (die nota Bene open stond…). Moest het hier een succes verhaal worden (fingers crossed), dan zoek ik zeker een ander ziekenhuis voor de verdere opvolging en bevalling want mij gaan ze geen tweede keer liggen hebben… Op het moment voelde ik me ook zeer slecht: te horen krijgen als 26-jarige dat je waarschijnlijk nooit van je leven een kind op de wereld zult zetten, is allesbehalve prettig. Dus ik ben super blij dat jij, net als ik, de stap hebt durven zetten om naar een universitair ziekenhuis te gaan. Veel succes!
Ik heb geen ervaring met UZ maar veel met sint Lucas waaronder een curretage en eigenlijk enkel positief. Ik draag dat ziekenhuis een warm hart toe. Spijtig dat jouw ervaring zo negatief is. Dat zou niet mogen. Aangezien we er altijd op kwetsbare momenten komen.
Mijn ervaring is dat het héél erg afhangt van dienst tot dienst…. pediatrie en nko in st lucas zijn top, de andere diensten waar ik al mee in aanraking kwam had ik een mindere ervaring. En de vrouwenkliniek, tandkliniek, dagkliniek zijn top in uz gent maar op andere diensten is het daar dan weer echt echt niet goed momenteel. Je moet wat geluk hebben.. en wat durven afgaan op de ervaringen van andere mensen soms om te beslissen waar je gaat. Zoals iemand hierboven al zegt, er wordt soms echt te weinig rekening gehouden dat mensen daar op soms heel kwetsbare momenten langskomen. Ik duim dat het verdere traject succesvol verloopt!
Wij hebben zeer goede ervaringen met volgende diensten in het UZ : spoedgevallen (4 keer), materniteit(2 keer), kinderkliniek(regelmatig), reumatologie(regelmatig), dagkliniek( 2 keer) en tandkliniek. Aan de telefoon en het onthaal zijn ze ook altijd zeer vriendelijk en behulpzaam. Met de andere afdelingen hebben we (gelukkig) nog geen ervaring.
Ik heb enorm slechte ervaringen met UZ Gent na vroeggeboortr kindjes. Nul emotionele begeleiding , nul begeleiding rond borstvoeding (Franstalige foldertjes en zo) ik was erg blij dat we terug naar Jan Palfijn konden. Dus ik denk erg afhankelijk van bij wie je terecht komt
Hoop voor jouw in 2019 en Tom of 2020 een 3 de kindje. Het tij mag eens keren voor jullie.
Hier ook enkel nog UZ Gent als het om ernstige ingrepen gaat. Mijn zoontje werd op 3 maanden in spoed opgenomen in Maria Middelares en kreeg een foute diagnose van hersenontsteking terwijl hij een hersenbloeding had. Een week lang kreeg hij onnodig antibiotica en ging zienderogen achteruit. Niemand die ingreep. Tot op onze vraag de neurochirurg er werd bijgehaald en hij met spoed onmiddellijk op de operatietafel moest! Een dag later was hij er wellicht niet meer geweest. Nadien moest hij nog 2 maanden in MM liggen met een sonde in zijn hoofd om het vocht te laten wegdrijven. Ook toen, na die medische blunder en met veel onzekerheid over de afloop, heel onvriendelijk behandeld geweest door verpleging. Dit wens je niemand toe. Natuurlijk zijn er daar ook goede dokters en specialisten, zoals de geweldige neurochirurg die zijn leven heeft gered, dus ik wil zeker niet veralgemenen. Maar ik heb het mij al heel vaak beklaagd dat mijn zoontje 8 jaar geleden niet op spoed van het UZ Gent is beland…
Herkenbaar in een andere situatie en in andere ziekenhuizen. Maar inderdaad het ene ziekenhuis is het andere niet, en de ene evaring is de andere niet. Zo raar en zo jammer, want het gaat toch wel om mensen en pijn en gevoelens 🙁
Dat is vooral heel afhankelijk van de afdeling en de dokter die je daar ziet.
Ik ben zelf een vaste klant in UZ Leuven door een genetische aandoening, en voel me op die specialisatiedienst echt een nummer
Bij mijn eerste zwangerschap was de eerste afspraak op gynaecologie een nachtmerrie, ze namen mijn ziekte niet serieus, de afspraak was met een assistent en toen de prof erbij kwam vond die het vooral leuk om grapjes over mijn situatie te maken. Daarna overgestapt naar andere gynaecologe binnen UZ Leuven, en dat was echt een prachtdokter, zo blij ben ik daarmee geweest
Bij de vorige zwangerschap die helaas is misgelopen weer een andere situatie, heel veel verschillende dokters gezien tijdens opvolging, veel moeten wachten, maar buiten het telkens opnieuw weer uitleggen, wel vrij positief. Ik vond het wel jammer dat mijn andere gynaecologe zich niet bezighield met deze problemen, maar in een UZ heeft iedereen natuurlijk zijn eigen specialisatie
Vreselijke ervaring met Sint-Lucas. We gingen binnen op spoed met vermoeden miskraam. Gynaecoloog van wacht is niet afgekomen en we mochten vertrekken met de woorden ‘het kan enige tijd duren maar het vruchtje zal wel vanzelf afkomen’. Radeloos was ik toen, én boos. Want ze schreven blijkbaar heel rapport erover dat nog steeds in mijn elektronisch medisch dossier zit terwijl miskraam uiteindelijk geen miskraam bleek te zijn.
Ik zet daar ook geen voet meer binnen.
Ik heb veel ervaring met UZGent. Intens mooie herinneringen, maar ook pijnlijke boodschappen, complicaties na operaties en botte opmerkingen van dokters en verplegers. (Maar ook erg empathische artsen, grappige chirurgen, lieve verplegers)
Ik ben niet laaiend enthousiast, het blijft een ziekenhuis/ziekendorp. Maar het is mijn vaste referentiepunt. Je bent er in hele goede handen. Veel succes!
Nog een fijne als je in de operatiekamer binnengereden wordt voor een EUG: bent u zwanger?
Alles was al wazig en gelukkig greep een andere verpleegster snel in…
De ervaring in een ziekenhuis hangt voor mij af van dag tot dag, van de verpleegkundigen… net omdat dat meestal zo’n groot team is, is dat moeilijk in te schatten. En zelf ook mondig zijn, je wensen uiten.
AZ St Lucas Gent krijgt mij niet meer over de vloer. Ik hoop er nooit meer te moeten komen, want te veel slechte ervaringen. Zowel op pediatrie, als op spoed, als pre-en post operatief. Ik voelde me een nummer en betaler…. Slechts 1 goede ervaring: Dr De Kesel van Orthopedie: rechtuit en daar moet je voor zijn, ze gaf me alle nodige info waardoor ik me gehoord en vooral geholpen voelde.
Ik kies zo veel mogelijk voor Jan Palfijn omdat het in de buurt is. Voor sommige zaken nog naar UZ gegaan, zoals de diabolo’s in de oortjes toen de jongste nog erg klein was. Daar heb ik, net zoals jij, ook een goede ervaring mee.
Nog heel veel sterkte bij de verwerking van het ellendig zware half jaar dat je achter de rug hebt.