Ik heb het eindeloos door google gehaald. Tot ik zevenentwintigduizendkeer op dezelfde resultaten botste, en nog steeds niet echt een antwoord had. Blijkbaar wordt er niet zoveel geschreven over miskramen, net zoals er ook niet zoveel over gebabbeld wordt. Ik vind het heel vreemd dat iets wat zo vaak gebeurt, zo een geweldig taboe is.
Pas op, ik heb het ook lang voor mezelf gehouden. De eerste weken wist niemand het behalve mijn lief en twee vriendinnen. Maar toen ik in dezelfde periode ook nog eens mijn ontslag kreeg, kon ik het veel moeilijker voor mezelf houden. Want dat ontslag had niet alleen mijn droom afgepakt, maar plots ook de kans op gezinsuitbreiding?
Het ging traag dat miskraam, heel traag. Ongeveer twee weken na de positieve zwangerschapstest, wisten we dat het niet goed was. Ik was een heel klein beetje bloed verloren (ik had meteen een slecht voorgevoel) en naar aanleiding daarvan was meerdere dagen achter elkaar mijn bloed geprikt. Waar het hcg eerst mooi aan het stijgen was, halveerde het daarna plots op 24u. Vruchtje dood.
Vanaf toen werd het wachten. Je weet ondertussen al dat ik in het hele geboorteproces de natuur graag zijn gang laat gaan, dus moest dat in deze ook maar. Het zou ook kunnen dat ik mezelf deze mindset heb aangepraat omdat mijn gynaecologe geen curretage wilde doen. Nadat ze op de echo had gezien dat alles er nog zat, was ze er zeker van dat het snel ging gebeuren.
De volgende dagen en weken ging ik overal naartoe met een miskraam-noodpakket. Een zakje met maandverband, verse onderbroeken, nog groter maandverband, een menstruatiecup en nog meer maandverband. Want het zou pijn doen, en het zou met veel bloed zijn.
De volgende dagen en weken verloor ik elke dag een heel klein beetje bloed. Amper de moeite voor een inlegkruisje, maar ik deed dapper voort met de maandverbanden. Ik sloop op het werk naar de wc, vurig hopend dat het daar niet zou gebeuren. Omdat ze dan misschien zouden weten dat we nog een kindje wilden en dat mijn plaats in het nieuwe programmaschema zou kunnen beïnvloeden. Ik was toen al vol angst, maar had op geen enkel moment gedacht dat mijn job in gevaar was. Ik begrijp het eigenlijk nog altijd niet, maar dat is een andere kwestie. En er ging gelukkig een ander raam open.
Vier dagen na mijn plotse ontslag begon ik wel echt te bloeden. Alle dagen daarvoor was er niet meer dan wat oud bloed en smurrie, maar nu begon het te stromen. Zou het begonnen zijn? Was het dit dan?
Het leek nog 1 dag op een normale ongesteldheid, de dag daarna niet meer. Ik schakelde over op een menstruatiecup (een ontdekking, later meer daarover) en schrok over wat er allemaal uit mijn lichaam kwam. De hele dag vulde het ding zich bijna per uur en kon ik de stroom amper aan. ’s Avonds klapte ik helemaal in elkaar.
Tussen al het bloed en stolsels, zag ik ook het vruchtje. Ik voelde me doodmoe, had het ijskoud, was koortsig en wilde alleen maar huilen. Ik werd toegedekt door mijn lief en kroop in bed.
Ongeveer twee dagen was het bloeden echt heel intens, daarna verschoof het weer naar een normale ongesteldheid om uiteindelijk helemaal uit te sterven. Het was gestorven – de verwachting, de plannen, de hoop, het vruchtje, het bloed.
Ik kreeg nog een echo ter controle en bleek leeg. Precies zoals ik me voelde, ook al bleek er nog behoorlijk wat hcg in mijn lijf te zitten. Maar dat werd niet opgemerkt, net als het feit dat er eigenlijk nog een miskraamrest zat. Ondertussen was ik al langer aan het miskramen, dan dat ik bewust zwanger was geweest. Er zat al langer dood weefsel in mijn buik, dan een ‘echt’ vruchtje.
Er ging dus een volledig maand over dat hele miskraam. Van het allereerste streepje bloedverlies, tot het “allerlaatste”. Dat is lang om met dood weefsel rond te lopen, heel lang. Ik hoorde dat mijn lijf het uiteindelijk wel zou afstoten, maar vond het vrij ondraaglijk om niet te weten wanneer.
Een hele maand. De maand van het miskraam. De maand van het ontslag. De maand waarin ik naast bloed en een levensloos vruchtje, ook heel veel andere dingen kwijt raakte.
Toen ik drie weken later opnieuw hevig begon te bloeden (het “een beetje bloeden” was nooit gestopt) en mijn hcg amper gezakt was (van 990 naar 974 op 3 weken) moest ik plots redelijk dringend toch gecuretteerd worden. Iets wat naar mijn gevoel eigenlijk een maand te laat kwam. Ik moest bovendien helemaal alleen naar het ziekenhuis en zeker vijf keer (naast mijn naam en geboortedatum) zeggen dat ik voor een curettage na miskraamweefsel kwam. Ik huilde tranen met tuiten toen ik wakker werd uit narcose. De verpleegster vroeg of het van de emoties of de pijn was, en toen ik geen pijn bleek te hebben, zei ze “ok dan”.
Daarna had ik vrij snel door dat er iets niet in orde was met mijn lijf, maar niemand wilde luisteren. Uiteindelijk duurde het nog meer dan drie maanden voor iemand geloofde dat het niet klopte, en er uiteindelijk die vreselijke diagnose kwam dat mijn baarmoeder kapot was gegaan door de curettage.
Ik wou dat gewoon eens vertellen, omdat er verdomd weinig over miskramen wordt gepraat. Omdat ik behalve vriendinnen die hetzelfde doorgemaakt hadden, amper informatie vond. Omdat er vaak niet over gepraat wordt, omdat gezinsplanning best een geheim blijft voor werkgevers (fucking 2018, maar het is zo). Omdat ik het op den duur echt niet meer voor mezelf kon houden, maar het tegelijkertijd zo jammer vond dat ik dan verklapte dat we nog voor een derde zouden gaan. Omdat 1 op de 4 zwangerschappen eindigt in een miskraam, en dat dus echt des mensen is.
Ik wou dat we er allemaal wat opener over konden zijn. Want ik vond het best een heftige ervaring. Emotioneel uiteraard, al kon ik dat vrij snel plaatsen. Het vruchtje is niet ok, ik ben blij dat de natuur het afstoot. Maar ook lichamelijk. Ik vertrouwde en wantrouwde mijn lijf tegelijkertijd. Toen mijn lichaam het uiteindelijk liet afweten, kwam de klap pas echt. Ik zoek een manier om het een plaats te geven, maar met een uitgerekende datum die steeds dichterbij komt, is dat niet gemakkelijk.
Er ging uiteindelijk meer dan zes weken over het miskraam. Van het eerste veegje bloed, tot het allerlaatste. Het duurde bijna zes maanden tot we hoorden dat het voor zware schade had gezorgd.
Er wordt veel te weinig uitgekraamd over een miskraam. Zullen we daar verandering in brengen?
Want praten kan zoveel deugd doen.
Want een doodgezwegen verdriet doet nog meer pijn.
Mei 2014… Een positieve test!
Een eerste wondertje dat we normaal begin 2015 zouden mogen verwelkomen.
Ik kreeg al niet zo positief nieuws bij de gyn na een eerste onderzoek. Vruchtje stond achter op berekening maar zag er wel ok uit.
Ik werd bij de directie op mijn werk geroepen. Indien ik mijn job wilde behouden, kon ik maar beter niet zwanger worden het komende schooljaar. (wist zij veel dat het al zover was)
Paar weken nadien…
Een eerste bloedverlies…
Een telefoon naar de gyn en boze blik van de directie toen ik onmiddellijk vertrok van school naar de gyn. (De frank was gevallen)
Een akelig doktersbezoek. Ontzettend veel pijn. Tranen.
Alle matchen van het WK toen bekeken om gedachten te verzetten.
Wel heel veel verhalen gehoord van mensen dichtbij mij.
Zomervakantie…
Samen een weekje weg… Totale rust….
Het schooljaar gestart met een nieuw wonder in mijn buik.
Het is nu 4 jaar geleden en het raakt niet vergeten.
Het slijt wel wat.
Deze zomervakantie veel WKmatchen gezien met mijn 2 jongens, die er mss wel drie konden zijn.
Knuffel. Maar ook auw die werkgever zeg. Gruwelijk.
Toen ik ging solliciteren (onderwijs), vertelde ik heel eerlijk dat ik van plan was dat schooljaar voor een tweede te gaan. ‘Geweldig zeg!, zei de directeur, ‘kom het zeker snel vertellen als het zover is! Het kan dus ook anders; gelukkig maar.
Wow, dit is heavy ! goed dat je het taboe doorbreekt. veel sterkte !
Amai! Spraakloos en emotioneel!! Heel veel sterkte lieverd en dikke knuffels
Het taboe dat blijkbaar ook zorgt dat mensen niet altijd weten hoe reageren wat dan weer zorgt dat je liever zwijgt omdat een uitblijvende reactie soms meer pijn doet dan een ‘slechte’.
Die naderende uitgerekende datum vond ik ook verschrikkelijk en nu na 2 jaar en een nieuwe baby blijven de data moeilijk…
Ik voelde voordien hoe graag je het wou, een 3e, en ik duim en hoop voor de operatie en ondertussen stuur ik je niets dan liefde
Na 9 weken vruchtje dood. Alle dromen ineens kwijt. Meer verdriet dan ik rationeel had verwacht. Ook ik voelde me verraden door mijn lichaam. Onmiddellijk curetage. Zeer sympathieke gynaecologe die me nadien belde om te vragen of alles ok was (nog steeds mijn gynaecologe 😏). Twee kinderen en 10 jaar later is het allemaal ok maar ik denk er jaarlijks (uitgerekende datum) nog eens aan. Ik ga het onderwerp niet uit de weg en weet wie van mijn vriendinnen ook een miskraam heeft gehad, maar ik begin er ook niet zelf over … het hoort erbij, maar was toen wel een pijnlijke les voor mij als naïeve twintiger …
Ik denk dat mensen vaak niet weten hoe te reageren in deze situatie. En dan blijft het stilzwijgen in stand gehouden. Jammer want praten kan inderdaad veel deugd doen. Ik kan ook niet altijd de juiste woorden vinden, maar ik kan wel goed luisteren als het nodig is.
Blijf erover praten Sofie, het zal jullie verlies niet wegnemen maar hopelijk de pijn verzachten.
Het geluk van de test en het fijne nieuws samen beleven met je partner en verdriet kan dan zo dicht bij elkaar liggen.
Ik ben ongeveer een 5 tal weken ons 1ste kleine wondertje na iets meer dan 7 weken verloren.
Nog zo pril maar voor ons na een jaar proberen het grootste geluk, iets waar we zo naar uit keken. Een droom die uit elkaar spatte. Letterlijk dan… bij mij begon het ook met wat vegen bloed. Ik heb gelukkig nog een echo kunnen laten maken toen de miskraam begon. De vraag met heb je graag een fototje kwam dan zo hard aan… waarom een foto? Nu ben ik zo blij dat ik dit heb. Slechts een mooie herinnering maar toch ergens iets tastbaar, iets dat ik ook niet wil vergeten. De gynecoloog zei tegen mij dat er 1 op 4 een miskraam heeft. Ik geloofde daar niets van… tot je ineens langs alle kanten steun krijgt met het bericht… ik heb het ook voorgehad… ik heb er zo deugd van om er over te kunnen praten. Al blijven er steeds moeilijke dagen zijn met een traan. Het is zo iets ingrijpend… je zo leeg voelen terwijl de hormonen toch nog aanwezig zijn… het vruchtje zien liggen in je maandverband en er de vorm van het hoofdje, oogjes en lijfje te kunnen van maken is slikken en enorm zwaar… ik vind je bericht zeer knap. Het mag geen taboe zijn… ik ben zeer blij met de mensen rondom mij. Wat een schatten allemaal. Ook al weten ze soms niet hoe te reageren, dat ze luisteren doet al zo een deugd. Een knuffel of schouderklopje een knipoog… nu ben ik vooral bang… wat als ik terug zwanger ben? Stel je voor het terug fout loopt? Schrik wanneer ik terug 7 weken ver zou zijn… mijn lichaam komt nu terug op gang, terug zijn routine, sommige momenten is dit een pure confrontatie anderzijts een opluchting. We gaan door. Met mindere en goede dagen… met een liefdevolle herinnering
Miskramen: wordt inderdaad amper over gesproken en mensen weten niet wat ze ermee aan moeten. Ikzelf heb er 2 gehad, 1 na mijn eerste kindje, 1 na mijn 2e. Erna nog een jaar geprobeerd om zwanger te worden en helaas enkele maanden geleden de diagnose chronische lymfatische leukemie gekregen op 32 jarige leeftijd. Zwanger worden zit er niet meer in, ook een niet te nemen risico lijkt me, maar oh wat herken ik je gevoel! Heeeeel veel sterkte nog in de verdere verwerking.
Veel liefs voor jou <3
Ik ben echt een beetje in shock door je verhaal, vooral door de vreselijke afloop ervan… Ik heb drie prachtige kinderen en ben erg blij dat ik nooit een miskraam heb gehad. Veel vriendinnen van me wel en het blijft inderdaad een taboe. Wat ik niet zo goed begrijp, is dat je baarmoeder ‘stuk’ is nu. Komt dat doordat de curretage niet goed werd uitgevoerd? Of doordat je zo lang met miskraamrest hebt moeten rondlopen? Vergeef me m’n indiscrete vragen en je hoeft er ook niet op te antwoorden.
Ik heb zelf een curettage ondergaan drie weken na de geboorte van m’n eerste kind (plots bloedverlies; bleek er nog een stukje placenta achtergebleven te zijn) en daar was ik al niet goed van. Temeer omdat dat ook niet ernstig werd genomen en ik eerst nog een nacht zonder baby (!) ter observatie werd gehouden; de volgende dag doodleuk naar huis werd gestuurd en een paar dagen nadien er toch dringend een curretage uitgevoerd moest worden. Dus ik ben echt geschrokken dat jij er zo’n zware gevolgen van moet dragen. Heel veel moed en sterkte; bedankt voor het delen van dit moeilijke verhaal.
Ik heb ook een curettage gehad na Basiel, omdat er na een manuele trekking van de placenta nog een stuk was blijven zitten. Maar aan deze curettage heb ik het syndroom van Asherman opgelopen. Mijn baarmoeder is compleet verkleefd en aan elkaar gegroeid. Dat “kan” gebeuren. Komt het doordat ze te veel wegzuigen? Dat gaat nooit iemand uitspreken, denk ik. Het is pech vermoed ik, brute pech. Ik wist meteen dat het mis was, maar de eerste maanden kreeg ik geen gehoor. Binnenkort word ik geopereerd, maar garanties zijn er niet :(.
Hier geen ervaring met miskramen maar wel met ‘tranen om een lege buik’, zoals ik figuurlijk m’n maandstonden noemde na weer een mislukte IVF-poging.
Ik sprak onlangs een vrouw van 80+ en die had het nog over een ‘verloren kindje en over hoe oud het nu zou geweest zijn. Ze was blij dat ze het nog eens kon vertellen want dat was in die tijd nog een groter taboe.
Virtueel wens ik je alle goeds voor de operatie en veel warmte met al wie je lief is.
Zo herkenbaar. Ik kreeg in februari een miskraam, na een zwangerschap van 8 weken.
Zo pril maar zo gewild.
Eerst wat licht bloedverlies, nog niet meteen paniek (had ik ook bij mijn zoontje).
Toen het bloedverlies bleef toenemen was wel duidelijk dat het mis was. Toch kwam het niet volledig door. Wat volgde was een vreselijke week met veel afspraken bij de gyn en dagelijks pilletjes opsteken om het miskraam op gang te doen komen. Toen dat niet lukte de keuze gehad tussen afwachten of een curretage. Ik kon het idee dat er een dood vruchtje in mijn lijf zat niet verdragen en koos voor de curretage. Was echt een vreselijk kille dag. Na de ingreep wel een soort van opluchting dat het achter de rug was. Daarna nog een week zeer veel pijn gehad. Mijn verjaardag zal nooit meer hetzelfde zijn (curretage was twee dagen ervoor). Ik hoorde in mijn omgeving trouwens plots veel verhalen van vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt. Toch vreemd dat het zo’n taboe is. Zelf probeer ik er gewoon open over te praten.
Ondertussen wel terug zwanger van nummertje twee. Was geen zo’n fijn begin want ik heb een maand bloedverlies gehad en het was toch eventjes erg spannend. Nu 18 weken ver maar het onbezorgde is toch wat verdwenen…
Ik wens je een goede operatie toe en ik duim voor jou dat het alsnog in orde komt.
Heel veel liefs.
Zwanger van nummertje 3 moet dat trouwens zijn ;-).
Ik heb ook een complicatie gehad na mijn curretage na het miskraam tussen kindje 1 en 2. Gelukkig dus met minder zware gevolgen, want bijna dag op dag een jaar na de curretage is mijn zoon geboren. Maar ik had een ontsteking van het baarmoederslijmvlies met echt moordend veel pijn in mijn buikholte als gevolg. In het ziekenhuis werd ik net niet weggelachen door de arts van wacht (hoort erbij mevrouwtje) maar man, deed bijna even veel zeer als een bevalling. Ik had er ook nog nooit van gehoord.
Op mijn werk reageerde bijna iedereen heel erg lief en meelevend, ook mijn bazen. Slechts 1 collega vond het per se nodig om te verklaren dat ik heus niet de enige was die dat meemaakte, alsof ik me ervoor zou moeten schamen en er vooral moest over zwijgen. Maar dat was dus gelukkig maar 1 iemand.
Heel veel sterkte met het verwerken van alles en ik duim voor een geslaagde operatie. Blijf er vooral ook over schrijven. Het taboe moet eruit.
Heavy
En nee, ik heb geen idee hoe een miskraam gaat. En da’s nogal straf in feite. Het mag geen taboe zijn.
Ik was tijdelijke leerkracht en kreeg een miskraam eind juni. Ik durfde de directie niet inlichten over mijn babyplannen en ben dus een halve dag gaan werken tijdens mijn miskraam. Er was een moeder die niet wou aanvaarden dat haar (aartsluie) zoon gebuisd was voor mijn vak, en die wou me spreken met de directie erbij. Ik HAATTE die vrouw en haar zoon, zoals ik daar zat met mijn drie onderbroeken en superveel maandverband … Want soms kan dat echt beginnen stromen he, en dan is maandverband niet voldoende. Bah, wat een vreselijke periode … Schrik hebben om het vruchtje te zien bij elk toiletbezoek, en dan later maar zwangerschapstesten doen in de hoop dat die snel weer helemaal wit zouden zijn. En het is zoals je zegt: er wordt veel te weinig over gesproken. Ik doe dat nu wel tegen vriendinnen, en eentje zei me later dat ze me zo dankbaar was toen haar hetzelfde overkwam. Gelukkig had ik voor mijn zwangerschap veel tijd gespendeerd op zwangerschapsfora, en wist ik dat miskramen zo vaak voorkomen. Want anders is die periode echt heel eenzaam, zo zonder lotgenoten.
Ik hoop echt dat de operatie lukt. Want wat jij meegemaakt hebt/meemaakt, is echt vreselijk.
Ik herinner me je blog begin dit jaar en hoe ik mee hoopte met jou dat het er misschien toch van zou komen, dat derde kindje. Ik kon je begrijpen, want het gevoel dat er nog plaats was in mijn hart voor nog een kindje was (is nog steeds erg) ook bij mij aanwezig. Dat ik nu moet schrijven dat ik je opnieuw begrijp, doet me pijn. Ik ben mijn derde verloren op 17 weken. Zes maand later, volop in het hopen naar opnieuw, kreeg ik diagnose borstkanker. Ze was er, in mijn buik, in onze dromen, in ons leven, ze was er bijna. Toen schreef ik al dat mijn kinderwens opbergen voor mij moeilijker was dan de diagnose van kanker. 17 weken of 5 weken of … De pijn is verdomme hard. Ik “mocht” bevallen, met weeën erop en eraan, vroedvrouw naast ons in het ziekenhuis, schreeuwende vrouwen en huilende kersverse baby’s door de muren heen. Het was hard, maar tegelijk was ik opgelucht dat ik dat niet alleen moest doen, wachtend thuis, boven het toilet… dat leek me zo gruwelijk, zo alleen, zo hulpeloos, zo machteloos. Ik hoop nu opnieuw mee, dat de operatie mag slagen.
Ik reageer hier niet dikwijls, maar lees wel altijd mee. Ik ben nog eens gaan kijken naar je blogs uit de periode die je in deze blog beschrijft… niet te geloven, wat een waas moet alles geweest zijn voor jou&Tom. Ik vond het al zo zwaar voor jullie: het ontslag, de operatie van Basiel, dan Toms ongeluk, en dan jij die daartussen nog eens moest gaan solliciteren. Absurd gewoon, hoe echt alles samenkwam op enkele weken bij jullie het afgelopen jaar.
Ik vind het dapper van je, dat je praat over wat er gebeurd is, en hoe dat was voor jou. Ik wist dat het een generatie geleden gebeurde dat vrouwen maar moesten blijven rondlopen met ‘dood weefsel’. Dat dat ook nu nog gebeurt, vind ik meer dan triest om te horen. De klinische, kille reactie van de verpleegkundige na de curettage. Dat de gynaecoloog je niet hoorde in je wantrouwen, angst, en voorgevoel. Dat is allemaal zo ontzettend jammer, net dan heb je echt hulp en troost nodig.
Dus wat hoop ik met jullie mee dat dit snel een omkeerbaar verhaal wordt, waarbij je terug het vertrouwen in je lichaam mag herwinnen.
Wat ongelooflijk dapper van je om hier zo open over te schrijven. Ik had er geen idee van hoe een miskraam verloopt, laat staan dat dat zo een gevolgen kan hebben of zo fout kan gaan. We zouden daar met zijn allen veel meer moeten over praten.
Maar wat een heftige periode moet dat ook voor jullie geweest zijn zeg. Ik duim keihard dat er binnenkort een lange periode van geluk en zonneschijn mag aanbreken voor jullie.
X
Er is een facebook groep ‘miskraam mama’s’ en zelf zit ik ook (helaas) in de groep ‘herhaalde miskramen’.
Misschien heb jij er ook iets aan. Sterkte
Kippenvel. Zo dapper van je om dit te delen. Veel sterkte <3