SPOILER: niet.
Als ik eerlijk ben, denk ik dat de meeste mensen maar wat aanmodderen. Want wat ‘we’ (slash de maatschappij) van onszelf verwachten, is gewoon niet haalbaar. Ik maak hier maar even een summier lijstje:
- We moeten er goed uitzien (toffe kleren én het perfecte lijf)
- ons huis moet goed uitzien (helemaal netjes én goed scorend op de hipsterschaal van instagram)
- ons leven moet er goed uitzien (toffe hobbies en al)
- we moeten veel werken (we moeten ons steentje toch bijdrage aan de maatschappij én bij voorkeur ook een heel interessante job hebben, met het nodige aanzien)
- we moeten ook zoveel mogelijk bij onze kinderen zijn (aan de schoolpoort staan en ze ontvangen met verse soep, deu-euh)
- we moeten gezond eten (dat we uiteraard ook zelf maken)
- We moeten er staan voor andere mensen, vrienden en familie (de hoeksteen van alles)
Aangezien er maar 24 uur in een dag zijn, vergt het maar een klein beetje hoofdrekenen om te beseffen dat je al deze dingen gewoon niet kan waarmaken. Dit is hoe ik er mee omga:
- Het schoonheidsideaal
Nope, geen avance. Mijn BMI is bijna 27, mijn tanden staan scheef en mijn buik lijkt op een verfrommelde schotelvod. Maar ik heb er deugd van om te gaan shoppen en leuke kleren te dragen, dus ik koop wel redelijk wat. Ik denk zelfs dat ik op dit moment meer uitgeef aan mezelf dan aan mijn kinderen (that bitch!). Maar ik heb het eventjes nodig, en dat is ok. Ik loop twee keer per week een zeer gezapige 5 tot 10km en zet (bijna) elke dag minstens 10.000 stappen. Good enough for now. Soms zijn er zelfs foto’s die redelijk lukken. En zolang mijn lief fan is, probeer ik het los te laten.
- Het perfecte huishouden
Nope, verre van zelfs. Ons huis ligt er doorgaans bij alsof er net een orkaan gepasseerd is. De dag dat hier iemand zonder proper onderbroek zal vallen, is bovendien heel dichtbij. Ik strijk zelden tot nooit (tip: de was recht ophangen helpt daar geweldig bij), we hebben een poetsvrouw zodat de hygiënepolitie zich toch niet te veel zorgen maakt en rommel is een geweldige fitnessoefening. Ik zou liegen als ik zeg dat ik dat allemaal ok vind . Want the truth is dat ik doodongelukkig word van een ontploft huis. Want dan is er ook geen rust in mijn hoofd en slaat de stress helemaal toe. Vandaag had ik een ‘vrije’ dag (niet echt, ik heb gewisseld met zaterdag omdat ik dan werk) en behalve een lunch met een vriendin, heb ik de hele dag achter huishoudelijke feiten aangehold. Jammer eigenlijk, ik had ook leuke dingen kunnen doen. Foei.
- Je werksteentje bijdragen
Moeilijke. We werken allebei full time en dat blijft voorlopig zo. Maar Tom neemt in juli wel een maand ouderschapsverlof (hoera). Ik blijf dat wel een gigantisch moeilijk evenwicht vinden. Als het op mijn job aankomt, ben ik helaas Marjolein die Mike meteen binnendraait. Terwijl ik beter Esther zou zijn die al ongemakkelijk wordt van een hand op haar knie. Want als je je smijt, ben je ook enorm kwetsbaar natuurlijk. En die combo met dat gezin he, mannekes toch. Ik vraag mij bijna dagelijks af of het vroeger niet echt gewoon gemakkelijker was, met iemand aan de haard. (Ik zeg bewust iemand, maar ik weet ook wel dat het uiterst zelden de papa geweest zal zijn. Of is.)
Het combineren van werk en een gezin, dat blijft voor mij één van de grote uitdagingen van dit millenium. De hoeveelheid stress die het oplevert om eigenlijk constant op twee plaatsen te moeten te zijn, is vaak meer dan ik kan dragen. Want ik wil het gewoon allebei doen, en allebei goed doen. Ik heb natuurlijk een heel speciale job en ik ben daarom vaak boos op mezelf. Kon ik niet gewoon iets ‘normaals’ doen en daar content mee zijn? Want als ik niet zo passioneel van radio hield, zouden veel dingen toch wel een stuk gemakkelijker zijn. Tegelijkertijd is er niets zo schoon als mensen een goed gevoel geven met de combinatie van de juiste woorden, de juiste muziek en de juiste glimlach. Dat blijft zo fucking fantastisch, zelfs na meer dan 10 jaar. (Inderdaad, over drie weken werken ik 10 jaar bij Nostalgie. En daarvoor ook een paar maanden bij Q. Dat is dus meer dan een decennium, gasten)
- De perfecte moeder
Totaal niet, maar hoeft ook niet. Ik ben dan wel behoorlijk zelfzeker als moeder, ik weet vaak echt niet hoe het te rijmen met ook de perfecte werknemer te zijn. Ik kan er gewoon niet genoeg zijn voor die jongens en heb het daar serieus moeilijk mee. Ze zijn perfecte gelukkig in de STIBO, ze gaan zot graag naar hun grootouders en vinden het meestal feest als er eens een babysit komt. Maar ik mis hen veel vaker in het dagelijkse leven, dan bijvoorbeeld wanneer ik er een paar dagen met Tom tussenuit knijp. Een avondspits is zo druk en kort! Het gaan slapen gaat hier de laatste tijd trouwens niet zo vlot, waardoor ik daar geweldig tegenop kijk. Terwijl ik normaal echt kei veel energie krijg van mijn kinderen en zij mijn ontstresser zijn. Bij het slaapwelmoment (ik zeg moment, maar is dus een uur of zo) ben ik zelf vaak zo kapot, dat er geen energie meer overblijft voor andere dingen (daarna). Een paar keer per week val ik dan ook echt dood neer in bed of kan er nog (klein) een tv-avondje af. Maar ik zou zo graag eens met een fijn gevoel over de to-do-list gaan slapen, ge hebt er geen idee van. Dus laat ik het hier op houden: ik probeer een leuke, correcte, liefhebbende moeder te zijn en kan alleen maar hopen dat zij hetzelfde gevoel hebben. En het blijft de rol van mijn leven.
- Healthy food on the table, gasten.
Fail. Epic fail zelfs. Ik ben niet graag bezig met eten, ik denk niet graag na over eten, ik vind dat meestal echt een zware last. Gelukkig ben ik wel efficiënt. Dus: onze kinderen eten warm op school en voor mijn lief neem ik een tupperware pot mee, die ik vul in het bedrijfsrestaurant. Op de gezondheidsschaal niet fantastisch, maar het lukt gewoon even niet anders. Wij zijn altijd kei blij als we in het weekend ergens moeten gaan eten, dat is toch al één keer de wat-gaan-we-vandaag-eten-vraag ontweken. Van de meeste groenten heb ik geen idee hoe ik daar mee aan de slag moet, laat staan dat ik er al in slaag om ze langer dan een dag te bewaren. (Groenten deftig bewaren, hoe doe je dat toch?) Zolang ik af en toe een instagramontbijtje neem, zal het wel goedkomen zeker? (Nee serieus. Dat is nu echt iets waarvoor ik kaboutertjes zou willen. Kaboutertjes die gezond eten maken en er tegelijk voor zorgen dat ik NOOIT zin heb in ongezonde dingen. Kortom, alles wat lekker is dus). Toevallig eten we vanavond wel zoete aardappelsoep, zalm uit de oven, gestoomde romanesco en gebakken patatjes, maar dat is echt toevallig.
- Being the best framily in the world
Halve flop. Ik zou er heel graag veel meer zijn voor heel veel mensen, maar soms is het gewoon al moeilijk genoeg om je eigen boel draaiende te houden. Dat is jammer, maar het voordeel is dat het bij echte vrienden/familie niet uitmaakt dat er wat tijd over gaat. Omdat ik mijn grenzen goed moet bewaken, zeg ik vaker dan ik zou willen ‘nee’. Ik ben gezegend met een paar geweldige mensen in mijn familie (en daar reken ik mijn schoonfamilie ook bij) en heb geweldige vrienden. Dat is rijkdom. En bij deze mijn excuses als ik niet altijd de beste dochter, zus of vriendin ben. En bedankt om er wel voor mij te zijn!
Je ziet het, ik ben over de hele lijn vierkant gebuisd. Is dat erg?
Bijlange niet. Ik probeer het los te laten. Mijn battles te kiezen. Mijn zegeningen te tellen.
Het hangt er ook maar van af hoe je het bekijkt. Want als je geen verwachtingen hebt, hoef je daar ook niet aan te voldoen.
Ik zit kei hard in teamikmoddermaarwataan. So be it, ik doe vooral mijn best om in teamcontent te zitten.
(En jij?)
Toevoeging: Na een paar reacties te lezen, heb ik de indruk dat deze post – alweer- redelijk verkeerd begrepen is. Het was net mijn bedoeling om duidelijk te maken dat al die stomme verwachtingen de pot op kunnen. Ze zijn niet realistisch, ze zijn bijna belachelijk. Zoals ik zei, teamcontent, daar ga ik voor. Maar dat is precies niet zo over gekomen. Damn zeg.
Herkenbaar! Heel inspirerend boek gelezen: “Leuker leven”, Jelle Hermus. Ik kan het iedereen die in de ikmoddermaarwataanmodus zit aanraden.
Juiste titel deze keer: ” Steeds leuker” 😉
Wat jammer dat je het jezelf zo moeilijk maakt met zoveel torenhoge verwachtingen. Ik heb daar gelukkig niet zo veel last van. Ik probeer een goede moeder en een fijn persoontje te zijn, maar al de rest kan me redelijk gestolen worden. Dat lukt niet altijd even goed, maar toch.
Hopelijk kan je snel al die extra bezorgdheden wat achter je laten!
Ik vind teamikmoddermaarwataan zo slecht nog niet. Ook omdat ik mijn grenzen moet bewaken, en zolang mijn kind (en mijne vent) content zijn… 🙂
Ow, jong! De nagel op de kop! Mijn motto is tegenwoordig: You win some, you lose some. Succes met het slaapritueel, dat het snel mag beteren…
Wat me vooral opvalt is je conclusie: die van vierkant gebuisd. Ik zou op basis van wat je schrijft zeggen dat je vlot een onderscheiding haalt. Je ziet er goed uit, je smijt je in je werk, je bent betrokken op je kinderen en staat er wanneer ze je nodig hebben, je huishouden ontspoort niet én je hebt zelfs een strategie om iedereen elke dag een fatsoenlijke maaltijd te geven. Lijkt mij goed bezig. Je legt de lat hoog voor jezelf, is helemaal niet nodig.
Ik sluit me een beetje aan met de hoofdmoot hierboven, zijnde: je mag een beetje liever zijn voor jezelf. Nu, da’s een dooddoener: je bent altijd vriendelijker voor anderen dan voor jezelf, meestal. Dus you do you, zoals Katleen van Verbeelding zegt. En lilith.
Ik heb zelf ook even de balans gemaakt voor mezelf (https://wordpress.com/post/magicalwardrobe.wordpress.com/4922), mocht je geïnteresseerd zijn.
Maar vooral: zolang je kinderen gelukkig zijn en je vent gelukkig is, dan denk ik dat jij ook gelukkig mag zijn met de (voorlopige) stand van zaken. En die buis naar minstens een flinke voldoening mag opkrikken. Zeg dat je lezers het gezegd hebben 😉
Team content dus, zoals ik al zei!
Je “denkt” dat iedereen maar wat aanmoddert. Ik garandeer je dat IEDEREEN dat doet.
Net omdat dat lijstje dat je opsomt voor niemand haalbaar is. Dus in plaats van je tegenover dat lijstje te scoren, moet je dat lijstje verwachtingen gewoon weggooien.
Ik verwacht van mezelf momenteel helemaal niet dat ik sport, of poets, of de kinderen na schooltijd ooit kan ophalen of altijd zelf kook. ‘k heb er momenteel vrede mee dat ik geen coole hobbies uitoefen nu ik vaak alleen voor kleine kindjes in huis moet zorgen. ‘k verwacht dat gewoon niet van mijzelf, dus ik voel er me ook 0% schuldig bij dus ik SCOOR geweldig goed.
Basically doe ik hetzelfde als jij, maar terwijl jij je een buis geeft op een lijstje waarvan je zegt dat het onrealistisch is, scoor ik op een realistisch aangepast lijstje.
Klassieke tweeverdiener, lijkt me. Ik zie er zoveel zichzelf voorbijlopen tot ze ergens tegenaanknallen.
Opofferingen moet je zelf maken, iemand anders gaat het niet doen. Je verwachtingen bijstellen hoort daar ook bij.
Ps: iedereen met eenh job moet zijn uren kloppen en presteren hoor. Zo “speciaal” is je job daardoor toch niet?
Mijn job is idd speciaal om totaal andere redenen. Ik kan niet verwachten dat je begrijpt wat ik bedoel. Maar er zijn maar een handvol plaatsen, dat zou je al een idee moeten geven :).
Ik blijf het raar vinden dat mensen hun kinderen niet boven zichzelf kunnen zetten!
Je hebt er toch ( meestal) bewust gekozen voor kinderen? Dan ga je die toch niet voltijds laten ” opvoeden ” door een creche/ opvang?
En geef je die toch elke avond vers eten en niet uit een grootkeuken waar nul vitamines inzitten?
Je kan niet alles willen in het leven en dan moet je de afweging maken wat het belangrijkste is in je leven, en enkele opofferingen maken, een carriere kan ook als de kinderen wat groter zijn.
Ik word gelukkig van een middag met mijn kinderen in de speeltuin door te brengen , jij van shoppen dat kan ik als mama echt niet begrijpen, shoppen doe ik wel als ze niet meer met mama meewillen hoor!
Ik denk altijd maar: als ik binnen 40 a 50 jaar met mijn grote liefde , hand in hand in de zetel zit, waar ga ik dan het meeste/ minste spijt van hebben??
Geniet toch van het leven mensen! Het is al zo kort!
Wat een fijne reactie zeg! Dankjewel om even te laten weten wat voor een geweldige mama jij bent en mij eventjes netjes de grond in te boren. Ik hoef mij helemaal nergens voor te verantwoorden, maar alsjeblief zeg. Het is bijna één uur ‘s nachts en ik ben uit mijn bed gekomen omdat deze reactie me zo degouteerde. Zoals ik schrijf, moeder zijn is de rol van mijn leven. Mijn kinderen komen altijd en overal op de eerste plaats. Doodleuk concluderen dat ik liever ga shoppen dan bij mijn kinderen te zijn, is belachelijk. Ik werk me elke dag uit de naad om zoveel mogelijk bij die gasten te zijn, shoppen is iets wat ik zelden doe ipv bij hen te doen. Online shoppen bestaat namelijk ook, of shoppen op momenten dat zij op school zitten en ik ‘vrij’ ben omdat ik op andere momenten moet werken. Om maar te zeggen, we hebben het hier over een twee uur per maand (of minder). Maar nogmaals, ik hoef me nergens voor te verantwoorden. Maar ik hoop dat jij een goede nacht hebt, als fantastische topmoeder in de speeltuin met je vers eten. Echt, chapeau. Respect voor je perfectie en het kei hard veroordelen van anderen, op basis van loze conclusies. (Sorry, dat moest er even uit. Hopelijk kan ik nu wel verder slapen zonder opborrelend maagzuur)
Go Sofie!
Sofie, je lijkt me een fantastische moeder! Niets mis met deze post!
Als ze het heeft over gezonde voeding, vraag ik me af of zij borstvoeding heeft gegeven, en of zij het zo lang volhield?
Van de hechting daarbij nog maar gezwegen. Je kindjes weten vast wel dat mama altijd klaarstaat!
Chapeau! Bewijzen dat je een goede mama bent, heb je niet nodig. Maar deze alleen al zou nogal kunnen tellen seg!
X
You rock!
1st en vooral ben je Sofie (en ik Joke) en dan ben je pas mama (en ik ook, beide in het kwadraat)! Nee, het is niet fout om jezelf af en toe, soms wat meer, dan weer wat minder, op de eerste plaats te zetten. En oh: wat geniet ik daarvan: die extra Joke-tijd en wat genieten mijn dochters daar ook van!
Ik vind het lezen/volgen/herkennen van je verhalen steeds super! Yes! Ik ben niet alleen de perfectie in de imperfectie.
Hidalgo Hidalgo!
Woepsie… Ik krijg het hier ook soms wel eens op mijn systeem (ik moet daar eerlijk in zijn.. als flesmoeder waren opmerkingen als bv. ‘een fles poedermelk in een kind duwen’ etc ook goed voor maagzuur hoor) maar ondertussen weet ik al wat ik hier moet lezen en wat niet. Je ‘tietenpost’ sla ik over 😉
Er is niks fout met bovenstaande post en dit antwoord is inderdaad gewoonweg niet ok. Soms MOET je zelfs jezelf eens boven je kinderen zetten. Ik heb het zo een beetje gehad met al die momzilla’s die denken dat zij de enige juiste opvoeding bieden. Bweuh… Geeft die Rennie alhier en trek het je niet te veel aan, jong.
Ik ken Sofie, redelijk goed. Ze is een geweldige moeder, ik zou ze zelfs een voorbeeldmoeder durven noemen. Dat is ze alvast voor mij. Hoe ze rustig kan blijven als Felix zijn kleren niet wil aandoen en er elk moment 20 mensen voor de deur kunnen staan. Hoe ze op een grappige manier kan omgaan met de kleine relletjes die elk huishouden met kinderen rijk zijn. Hoe je de liefde letterlijk voelt als je bij haar binnenkomt. Ja, er heeft al eens een Legoblokje in mijn voet gestoken (auw!) en af en toe vind ik nog een stukje boterham op de grond, maar is dat dan niet logisch? Net omdat ze wil genieten van haar kinderen, mét haar kinderen, lijkt het mij belangrijker om met hen bezig te zijn dan om constant op te ruimen, de was te strijken (doen mensen dat?!) of te dweilen alsof je leven ervan afhangt. Nee, de tandem Sofie-Tom hebben het perfecte evenwicht gevonden. En Sofie is, naast een geweldige mama, ook een geweldige vriendin. En het feit dat ze de lat hoog legt, siert haar. Maar ze gaat ook kletsen krijgen: want Verschueren, je bent helemaal niet gebuisd, je bent cum laude afgestudeerd, elke dag opnieuw! En voor de mensen die je ONTERECHT de grond inboren: ik ken mensen, die mensen kennen, en die kennen mensen … 😉
Wat een foute reactie is dat zeg! Sjees. Zo veroordelend!! Zo gemeen! Ik zal je eens wat zeggen: ik werk 4/5. En wat doe ik op mijn vrije dag? Mijn kinderen naar school en crèche sturen en tijd nemen voor huishouden, andere taken en voor mezelf. Een dutje, naar de kapper, even de stad in,… Oooh shame on me zeg, wat een slecht mens ben ik toch! Neen : blije mama = blije kids. Zelfzorg is belangrijk en het is niet omdat ik kinderen heb dat ik alleen nog mama mag zijn.
Ik moet genieten van het leven? Wel, dat doe ik door evenwicht te behouden tussen al mijn rollen: mama, partner, vriendin, werkneemster en gewoon vrouw zijn. Mag het even?
(Sorry dit moest er even uit. Sommige mensen, werkelijk!)
Celine hier net hetzelfde … ik schaam me soms om te zeggen dat ik op woevm kinderloos thuis ben (en zoonlief naar de crèche breng), maar dat maakt echt dat ik het red en een betere mama ben.
En Sofie, respect voor je openheid en eerlijkheid. Ik vind het echt jammer dat sommigen (en dat is de minderheid) dan onterecht zo bitsig reageren … Dikke knuffel voor jou en hopelijk weer goede nachten vanaf nu.
Dus alle vrouwen terug aan de haard? Mijn god… We zijn gelukkig al dermate intellectueel en maatschappelijk ontwikkeld dat je vandaag de keuze hebt. Dus als jij alles in het teken van je kinderen wil plaatsen (vreemd dat je het dan wel zelf “opofferingen” noemt), prima en vooral doen! Maar al zo mentaal geïsoleerd zijn dat je niet meer het inzicht hebt dat er vrouwen zijn die ook uit andere dingen voldoening halen, andere keuzes maken en ook nog een prima moeder zijn, dat is niet enkel middeleeuws maar vooral verontrustend!
Ik ben dus vooral verbouwereerd dat er kinderen zijn die worden opgevoed door een moeder met deze visie. Lijkt me veel nefaster voor hun toekomstig persoon en gezin dan waar en hoe hun groenten gekookt zijn…
Anneke,
Wat jammer dat je de nood voelt om Sofie’s persoonlijke keuzes aan te vallen en dat je geen onderscheid kunt of wilt maken tussen haar leven, haar mama-zijn, en het jouwe. Er sijpelt tussen jouw regels nogal wat frustratie door, ben je zeker dat je die crèche of kleuterklasje en dat restje eten van de dag ervoor niet eens een kans wilt geven? Je kiest er namelijk helemaal zelf voor om zo streng op jezelf te zijn, maar de reactie die je hier geeft is laag bij de gronds en zowel mens- als mamazijn- onwaardig. Als je niets opbouwend, begripvol of misschien zelfs positiefs te zeggen hebben, is het vaak beter om helemaal niets te zeggen en de blik op jezelf te werpen. Ga eens bij jezelf na waarom je de nood voelt om een andere mama de grond in te boren. Dat zegt immers heel veel over jou, en niets over Sofie. Ik wens je veel sterkte toe!
Anneke, wat een zure veroordelende reactie is dat? Ik weet niet of je het bedoelde, maar je lijkt ineensklaps alle mama’s die een opvang/ creche gebruiken, soms grootkeuken eten of ongezonder eten op tafel zetten , carrière beogen met de vinger te wijzen.
Zijn we niet allemaal mama en proberen we niet allemaal dat moederschap zo goed mogelijk in te vullen? Maar we zijn allemaal anders en onze kinderen zijn allemaal anders.
Laten we elkaar steunen om carrière te maken en op de barricades te gaan staan zodat er goeie regelingen bestaan zodat ouders (man en vrouw, alleenstaande ouders enz…) kunnen werken en het kunnen combineren met kinderen. Ik werk heel bewust voltijds en steek mijn kinderen elke dag maximaal in de opvang…awel, ik ben er trots op. Omdat ik zo een rolmodel ben die toont dat de combinatie werk-kinderen kan lukken, die mijn kinderen leert dat er voor uitdagingen oplossingen te zoeken zijn, die mijn kinderen sociale skills leert in de opvang en crèche enz. En oplossingen zijn ook soms maaltijden of boodschappen aan huis laten leveren, babysits boeken bij ziekte enz, maar ook zelden of nooit met vrienden afspreken zonder kinderen want de resterende tijd met mijn kinderen (avonden en weekends) zijn mij heilig. Laten we aub voldoende werkende ouders hebben zodat onze kinderen rolmodellen zien en succesvolle vrouwen zien in de media, in de medische sector, in de academische wereld, in de bedrijfswereld!!!
Maar laten we ook op de barricaden staan dat ouders die bewust meer tijd met hun kinderen willen doorbrengen en daar financiële en carrière keuzes durven in maken. Mensen die omwille van de noden van hun kinderen, prioriteit moeten/willen geven aan directe geborgenheid en nabijheid voor hun kinderen. Chapeau.
Komaan, laat ons lief zijn voor elkaar en stoppen met dat belerende vingertje. Laten we ook rolmodel zijn naar onze kinderen door empathie te tonen voor anderen en begrip voor andere situaties. En door geen commentaar na te laten, als we er niet in slagen om het minste beetje empathie te tonen voor een ander.
De vraag is: wat is een goede mama? Een mama die een prachtig voorbeeld aan haar kinderen geeft van je eigen dromen blijven volgen, zich kwetsbaar durft op te stellen en tegelijkertijd haar kinderen alle mogelijke ontwikkelingskansen biedt of een mama die zichzelf verheven voelt boven alle anderen en dat ook continu laat blijken?
Ja, Anneke, ik werk ook alleen maar zodat ik Louis Vuitton handtassen kan kopen, totaal niet om de lening af te betalen, energiefactuur te betalen, eten te kunnen kopen, etc.
Niemand zegt dat hier, dus ik wel: ge moogt van uw paard komen. En volgende keer dat je iets niet begrijpt, hou dan uw mond. Ik vraag me af wat uw kinderen leren over verdraagzaamheid. Weet ge wat de mijne leert? Al iemand de trut uithangt, ge u niet moet laten doen. Bij deze: trut. Zwijgt.
Ai, wat jammer dat er op zo’n openhartige, menselijke blogpost bitse reacties komen. Ik ben mama v 2 volwassen kinders en 1 puber. Dus: ik kan al ‘overschouwen’ (zij het niet hand in hand met hun vader wegens gescheiden). En: ik ben nooit een opopofferende mama geweest. Mijn oudste dochter zegt steeds dat ze het ook zo zal aanpakken. Dat ze het leuk vond om een mama te hebben met een ft job, die opleeft van ‘vriendinnentijd’, graag
een concertje meepikt, in de mode is … Ik ben helemaal geen perfecte mama, verre van! Moederschap vraagt engagement en ik geloof dat de meerderheid vd moeders dat ook tenvolle aangaat! Persoonlijk hou ik niet zo v mama’s die zichzelf het profiel vd opofferdende mama aanmeten. Dat doen alle (de meeste) mama’s voor hun kroost. Alleen wil ik het zo niet noemen! En, ik ging ook naar die speeltuin, in een toffe outfit, liefst met een vriendin erbij met haar koters (dan hielden ze zichzelf bezig) en een wit wijntje 😉😊
leuk dat er af en toe iemand is die op de barricades durft te staan en die durft te zeggen dat iedereen elke dag een strijd levert met het fameuze evenwicht !
we willen veel, zoniet alles, we hollen onszelf achterna , en waarom?? we moeten beseffen dat het eigenlijk allemaal niet nodig is… content zijn, is het belangrijkste.
niemand gaat dood van een huis waar het er niet uitziet als in de boekjes (alhoewel dat misschien af en toe een fijn zou zijn), of van kleren dei na de droogkast eens (lees: altijd) een wreef krijgen met de hand ipv met het strijkijzer, of van een ‘maaltijd’ aperitiefhapjes (worden ze ook groot van)…
en van dat shoppen… daar herken ik mij ook wel wat in… al koop ik ook veel voor de kinderen. maar een handtas of een paar schoenen gaat er ook altijd bij… dat hebben de kinderen ook al gemerkt – mama, moet jij nu weer???? ja , ik moet weer…
ik heb ze (3 jongens ) dan al meteen duidelijk gemaakt dat je een mama altijd blij kan maken met 1) nieuwe handtas, 2) nieuw paar schoenen, 3) juwelen, … why not… *high five met mijn toekomstige schoonkinderen ! *
dus, trek je niets aan van een belerend commentaar, doe gewoon je ding en vooral.. blijf veel realistische blogs schrijven.. word ik vrolijk van… 😉
Mensen die persoonlijke aanvallen moeten doen, zijn duidelijk gefrustreerd in mijn ogen. Ik vind het boeiend om te lezen hoe andere moeders hun verschillende rollen invullen.
Persoonlijk zie ik absoluut de meerwaarde dat een moeder goed zorgt voor zichzelf en daar tijd voor neemt. In mijn ogen ben je dan beter opgeladen om de beste versie van jezelf te zijn.
Aan iedereen: neem persoonlijke aanvallen niet persoonlijk. Het zegt meer over de aanvallers dan over jou…
Ik las je relaas zoals je het bedoelde en ik kan alleen maar bijtreden: choose your battles en zoals mijn vader altijd zegt: je hoeft niet altijd gelukkig te willen zijn. Soms mag je genoegen nemen met wat er is en content zijn…
Aan iedereen: mekaar steunen (zelfs in andere opvattingen), dat zou pas internationale vrouwendag zijn, maar dan elke dag op kleine schaal.
he sofie, leuke post! ik vind je zoektocht naar een evenwicht tussen werk en privé (deels) herkenbaar. Ik werk ook veel (dikke fulltime), maar ik vind dat ik er ook veel ben voor de kinderen. Ik probeer mij daar niet schuldig over te voelen: het is niet omdat ik hun mama ben, dat ik de enige ben die altijd en overal voor hen moet zorgen. Ik denk dat de reactie van ‘Anneke’ hierboven, precies de reden is waarom sommige vrouwen zich wel nog schuldig voelen. Ik zeg: nergens voor nodig! Ikzelf vind mijn leven ‘voller’ en ‘interessanter’ met een leven naast de kinderen, al komen ze natuurlijk altijd eerst. Niet dat ik neerkijk/oordeel over thuisblijfmama’s (elk zijn eigen keuze), maar ik stel mijn eigen keuze helemaal niet in vraag. Het is wat het is, en het is op een manier zelfs goed voor de kinderen… Ik zou dat schuldgevoel loslaten, er zal een soort van ‘stress’ van je wegvallen 🙂
Ik las je post zoals je hem bedoeld had, gewoon ‘choose your battles’ en niemand kan alles goed (zowat mijn mantra tegen mijn kinderen in de ouderzonden post vandaag) én dat is meer dan ok! Weetje, we leggen de lat voor onszelf vaak zo hoog en samen met dat eerste kind wordt dan ook nog eens een schuldgevoel geboren, wat voor de ideale combinatie zorgt 😉
Iedereen doet maar wat, iedereen kiest waarvan hij/zij denkt dat dat het beste is en wat anderen daarop zeggen zegt zoveel meer over hen dan over jou!
Heel herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben ook heel hard van teamikmoddermaarwataan.
En er ook keihard van overtuigd dat iedereen dat doet op zijn eigen manier.
Dat aanmodderen gaat ook bij mij met (veel) vallen en (niet zo veel) opstaan, maar is voor mij ook de enige manier.
Ook ik probeer niet te hard te piekeren over wat niet lukt of over wat beter zou kunnen (zoveel) en ik probeer te mikken op kleine contentjes. En dat lukt dan af en toe wel eens. Met of zonder schuldgevoel over de vuile ramen of bergen strijk.
Heel jammer dat er in de reacties toch weer meteen iemand met het vingertje staat te zwaaien. Wat brengt zulke reactie? Voldoening omdat je iemand de les hebt kunnen spellen en hebt kunnen laten zien dat het jou wél lukt alle ballen tegelijk in de lucht te houden? Nope, sorry, ik zie het niet.
Sofie, ik hoop dat die reactie toch niet te hard blijft hangen en dat je kan zien dat de overgrote meerderheid hier zich herkent in wat je neergeschreven hebt en ook blij is dat iemand dit op deze open en eerlijke manier brengt.
Goh ik verbaas me over die enkele reacties. Die kunnen toch niet lezen, of wat? Enfin soit: zelfde team hier. Wij doen dat goed, jong. *vuistje*
Het hart onder de riem dat ik even nodig had, bedankt!
I hear you 🙂 Ik ben trouwens keihard lid van #teamikmoddermaarwataan
Oh amai wauw ik heb precies iets gemist hier, haha!!! Sofieke toch, ist weer vanda! Wie u echt kent moet eens heel hard lachen bij zo’n reactie denk ik, ik in ieder geval wel (rolt met ogen). Soit, er is blijkbaar een groot misverstand aan de gang, want de enig échte Lazy Mom ben ik, nah!
X Lazy Bird,
(aka Lazy Mom & Lazy Wife)
Die andere moeders doen ook maar wat, go Sofie!
Mijn kinderen kunnen geen warm eten op school. En in mijn eigen school waar ik lesgeef is geen bedrijfsrestaurant. 😢
Dat zou bij mij op sommige dagen toch zalig zijn moest ik dat ook hebben. Maar verder zelfde team. Goed bezig wij 👊
Ik begrijp niet hoe werkende ouders wiens kinderen niet op school eten dat doen.
De woensdagen zijn hier het zwaarst, omdat ik dan ‘s avonds in een rapke wat eten in mekaar moet flansen en die koters vaak te moe zijn om er tout court 1 hap van te eten. Het gebeurt dus dat het op woensdag twee maal boterhammen zijn voor de kinderen.
Maar als je iedere dag maar tussen 17.30u en 18u thuis bent, en de kinderen moeten om 19u in bed zitten, dan is het toch een geschenk dat ze op school warm eten en ik niet meer koken.
Ik voldoe doorgaans wel aan mijn verwachtingen, maar die staan dan ook zeer laag 😉 Kuisen doet de HHH, opruimen doe ik af en toe wel eens, maar ik kan daar over kijken.
En na 4 jaar ga ik nu toch weer eens proberen wat hobbies terug op te nemen.
Voor de rest is dat hier ook aanmodderen, maar als ik vergelijk met mijn leven voor ik kinderen had, ook, dan verkies ik dit aanmodderen, zonder twijfel.
Idd, lastig, die warme maaltijden na een lange werkdag. Maar ik heb ooit warme schoolmaaltijden uitgedeeld en die werden 3 uur warmgehouden. Vitamines: gene vette dus en het vlees was ook t goedkoopste op de markt (en geen enkele leerkracht die de kinderen aanspoorde de groenten ook aan te raken.. die verdwenen in de vuilbak. Sommige kindjes aten dus nooit groentjes) En de ouders maar ferm betalen voor die maaltijden. Hield daar echt een wrang gevoel aan over want t waren kinderen in de groei. Er zullen zeker betere schoolmaaltijden zijn maar het blijft grootkeuken… soit, om maar te zeggen waar ik de motivatie vandaan haal om nog te koken s avonds. Maar vanavond is t pizza :d
Ongeveer een jaar geleden heeft de Stad Gent haar beleid voor de schoolmaaltijden aangepast. Sindsdien betalen we meer, maar is de kwaliteit ook fel verbeterd. Biologisch én gezond. Bovendien zorgen de middagjuffen ervoor dat ze eerst een beker soep drinken en vervolgens van alle groenten toch minstens proeven :). Ik ben er ondertussen zeker van dat ze daar flinker en gezonder eten dan thuis ;). Pizza zeg, hmmm.
Dan is de stad Gent goed bezig 🙂 Hopelijk is die school waar ik over sprak ook van leverancier veranderd intussen… Die kregen groene bananen en keiharde peren als dessert. Echt om te janken. Ja, pizza lukt op een vrijdagavond nét iets beter dan broccoli voor mijn uitgeputte peuter :D.
Ik bereid meestal de dag voordien al heel wat voor. Of ik kook voor twee dagen. Of ik vries in zodat ik snel kan eten…. Tja, niet elke school biedt die luxe aan van warme maaltijden. Dus aanpoten ‘s avonds.
Wat ik deed was zo’n pakket soepgroenten kopen voor de moeilijke dagen. De avond ervoor kookte ik de soep, deed er vleesballetjes bij en wat kleine pastaschelpjes. Dat was dan snel klaar de volgende dag… Gewoon opwarmen en toch voedzaam.
Achter alles wat perfect moet zijn, zit een industrie die erbij gebaat is dat wij geld uitgeven aan het benaderen van die perfectie. Als je dat eenmaal inziet, is het ook een stuk makkelijker om dat los te laten. 🙂
Lees dit eens: http://www.becomingminimalist.com/the-helpful-guide-to-living-an-intentional-life/
Wow, die reacties hierboven 🙂 Enfin, ik wou ook even reageren al ben ik zelf geen mama, maar ik kan me absoluut niet voorstellen hoe ik nog kinderen in mijn leven zou moeten proppen. Ik snap niet hoe mijn ouders (ook allebei fulltimers) dat deden. Dus chapeau aan álle ouders, die daar wel in slagen!
Ik leg(de) mezelf ook hoge eisen op, de eerste alinea was dus al direct keiherkenbaar. Helaas leer ik het maar niet, maar loslaten en inderdaad content zijn met de perfecte imperfectie daar heb ik moeite mee, al heb ik de voorbije twee weken amper gekookt en weiger ik me daar slecht over te voelen. Prioriteiten zijn prioriteiten en die zijn voor iedereen anders. En wat is er in godsnaam mis mee dat ge als mama graag voor uzelf shopt, uw kinders zullen toch ook geen slons in een tien jaar oude jogging aan de schoolpoort willen zijn verschijnen hé.