Ik had het al zien voorbijkomen op facebook, maar er meteen bij gedacht dat het niet uitkwam. Hoewel een ouderwets avondje op café met een portie improcomedy wel echt heel verleidelijk klonk. Want eerst zou mijn eigen ex-clubje spelen en daarna één van mijn lievelingsformats met ook heel wat lievelingsmensen: RIOT – en dat allemaal op twee kilometer van mijn deur. Maar vrijdagavond was ik al iets gaan eten met vriendinnen, zaterdag moest ik werken dus ik kon ‘s avonds toch niet nog een keer verdwijnen?

Mijn lief dacht daar anders over. “Zeg, jij moet toch niet aan de haard zitten? Wij kunnen dat wel aan hoor. Je bent er morgen toch? En daarbij, de Club speelt toch vanavond.” Liefdevol richting café geduwd voor een blauw-zwart-ploegske, ik had het slechter kunnen treffen. (Ter fijne stof-info: wij hebben geen haard)

Toen een vriendin ook twijfelde om te gaan, trokken we elkaar over de streep. En toen sloot nog een vriendin aan. En toen nog een vriend. En toen was ik me plots aan het klaarmaken voor een avond uit zoals een jaar of tien geleden. Toen er nog geen kinderen waren, geen lief (enfin, toch niet het huidige – eerlijk is eerlijk), geen verplichtingen (buiten werken) en de helft van mijn tijd naar improcomedy ging.

Mijn laatste MC-beurt bij de Lunatics dateert van zes jaar geleden. Toen stond ik met een dikke buik een bende studenten te entertainen, en dat wrong op de een of andere manier. Niet veel daarna had ik mijn handen vol met andere dingen (een baby bijvoorbeeld) en doofde mijn engagement bij de Lunatics uit.

Maar de liefde voor impro blijft groot, heel groot. Ik zou enorm graag weer op het podium springen, maar zie dat ook niet echt combineerbaar met mijn huidige leven. Ik zou trouwens ook heel graag weer ‘echt’ theater gaan maken, maar dat is in hetzelfde tijdsbedje ziek. Too many dreams, too little time.

Maar zaterdagavond dus. Ik fietste gezwind richting een oud stuk van mijn leven. Ik zag mensen die ik al jaren niet meer gezien had, maar tegelijkertijd precies maar vijf minuten geleden. Ik lachte, dronk heel veel cola zero en keek weemoeding naar een podium waar ik stiekem nog steed van droom.

Ze bestaan dit jaar twintig jaar, mijn clubje. Dat is echt compleet geschift, want ik was actief lid bij het 10-jarig bestaan. (Ge gaat dat zien he, overmorgen ben ik ineens 55 of zo) Ik zat zelfs in de raad van bestuur, heb weekends mee georganiseerd en het land doorgetrokken als roadie en MC. Het is een feestjaar, dus ik ga echt proberen om wat vaker te gaan kijken in 2018. (Staat al in mijn agenda: 31/3 – zoek ik nog een babysit voor: 26/5)

Na een heerlijke avond besefte ik rond een uur of twee dat er een paar uur later twee kinderen aan mijn bed zouden staan en fietste ik tevreden terug naar mijn leven van vandaag.

Ik wist wel niet dat ge van Cola Zero zo een kater kon hebben.

(Of komt dat gewoon door de leeftijd?)