Je had misschien gehoopt/verwacht dat ik zou meedoen met 40 dagen bloggen, maar helaas. Ik krijg het gewoon niet rond en ik leg mezelf eventjes niet zoveel druk meer op. Correctie: make that ‘eventjes’ a ‘forever’. Ik probeer druk(te) en stress  zoveel mogelijk te vermijden. Dat betekent misschien dat het hier (nog) een beetje stiller wordt. Maar misschien ook net niet. We nemen het zoals het komt, peoples.

Maar ik doe wel mijn beste om elke donderdag een ouderzonde te posten. We zijn met de vierde al over de helft en eigenlijk vind ik het (tot nu toe) de moeilijkste van allemaal.

OPDRACHT 4: INVIDIA (nijd – jaloezie – afgunst) Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Het eerste wat in me opkwam, zal je waarschijnlijk niet verbazen: borstvoeding. Met alle mailtjes die ik van (soms radeloze) moeders krijg, is dat iets wat ik vaak denk. “Ooh, kon ik het maar even van je overnemen. Zodat je op je positieven kan komen en daarna alles weer rustig bekijken.”  Ik geloof dat ik het aan goede vriendinnen ook al voorgesteld heb. Zo van ‘gasten. De melk is aanwezig. Als je echt zou willen, het kan.’

Sowieso probeer ik jonge moeders wat bij te staan. Bij goede vriendinnen die niet te ver wonen,  is dat bijvoorbeeld met een pot kraamkost. Maar net zo goed met nachtelijke whatsappende pepberichten. En voor de onbekende mama’s die al mailend tot bij mij geraken, met lieve woorden en hulp waar ik kan. Af en toe krijg ik daar ongelooflijk lieve mailtjes en zelfs cadeautjes voor terug. Die keer dat er een melkvrij kookboek in de brievenbus zat met aangrijpende brief om me te bedanken, deed alle negatieve commentaren voor een hele tijd vergeten.

Voor de rest probeer ik niet alleen te denken wat ik van iemand zou willen overnemen, maar het vooral ook te doen. Al lukt dat theoretisch veel beter dan in de praktijk natuurlijk. En zo leert een paar jaren ervaring: op de ben bots geraken we vaak verder dan wanneer er veel geregel aan te pas komt.

Wij doen hier bijvoorbeeld al eens een uitwisseling van kinderen. Vrienden wiens kinderen hier al eens komen logeren, en omgekeerd. Dat is eigenlijk sowieso een win-win. Want meestal zijn onze jongens door het dolle heen met die extra speelkameraadje(s) en daardoor kunnen wij ook al eens een babysit uitsparen.

De natuur zit wel zo in elkaar geloof ik, dat je draagkracht groter is bij je eigen gebroed. Als een ouder met krijsend kind in de supermarkt probeert om tussen de dozen waspoeder te verdwijnen, dan zal ik bemoedigend en begrijpend knikken. Maar ben ik tegelijkertijd ook blij dat mijn monstertjes zich (op dat moment) gedragen.

Ik heb van die beperkte draagkracht bijvoorbeeld geen last als ik pampers van andere kinderen moet verversen, maar ik merk dat dat bij mijn lief toch wel anders is. Als de logerende kindjes roepen ‘IK HEB KAKA GEDAAN!’, dan wordt er toch vriendelijker dan anders naar mij gelachen. Maar anderzijds probeer ik het gewoon zelf goed te doen als moeder, en dat is vaak al meer dan job genoeg.

Ik zou kunnen zeggen dat ik het slaaptekort bij andere ouders graag zou willen overnemen om hen te helpen, maar dat is natuurlijk dikke zever. Ik wil het niet overnemen, ik wil dat het stopt. Want niemand slaapt graag te weinig. En hoewel de ene daar beter tegen kan dan de andere, is toch niemand echt geschikt voor #teamnosleep? (Wat niet wil zeggen dat onze deur niet openstaat voor kindjes die niet zo vlot slapen. Iedereen is welkom!)

Ik denk niet dat ik echt probeer om dingen over te nemen van andere ouders. Maar wel om mensen in mijn omgeving te helpen waar nodig. Bij te staan, met kleine en soms met grote dingen. Of dat nu betekent dat je een luisterend oor biedt (al dan niet vergezeld van een kom chocomousse), de kinderen eventjes meeneemt of grappige/lieve/hilarische berichtjes stuur. Maar ook altijd minder dan mijn hart eigenlijk zou willen.

Zoals gezegd, deze ouderzonde heeft me wel bij mijn lurven. Want eigenlijk denk ik niet vaak ‘ooh, ik wou dat ik het van je kon overnemen’. Maakt mij dat een slecht mens? Ik vind de uitdaging om het voor mijn eigen gezin/werkgever/vriendenkring/familie goed te doen, van tijd al meer dan groot genoeg. Ik heb tonnen respect en bewondering voor mensen die zichzelf dubbel plooien voor andere mensen. Ik vloek vaak op mezelf dat ik niet meer voor andere mensen kan betekenen. Ik wou dat ik soms alleen bijvoorbeeld al beter kon onthouden wat iedereen doormaakt en daardoor attenter zijn – maar anderzijds. I am just human.

Ik ben redelijk onzeker over deze vierde hoofdzonde. Dus ik ben nu wel extra benieuwd wat de andere deelnemers er van gemaakt hebben. En wat jij er van denkt?