Ik weet niet hoe vaak ik al ben uitgenodigd voor ‘iets’ in Fort Napoleon, maar het was zeker niet de eerste keer. Het was helaas nog nooit gelukt om er ook effectief naartoe te gaan, maar zaterdag vielen alle puzzelstukjes in elkaar.

Ik had tegen de kindjes al een paar keer gezegd dat we naar HET (kei coole) FORT gingen, maar aangezien zij geen enkele wereldoorlog meegemaakt hebben, konden ze zich daar niet zoveel bij voorstellen. Basiel was zelfs resoluut tegen, die voelde meer voor een dagje pyjamahangen bij oma en opa. Maar ook hij werd onverbiddellijk in de auto geladen.

Rond 9u30 arriveerden we aan het fort, dat bij de eerste aanblik al onmiddellijk meer indruk maakte dan in al mijn aanprijzingen op voorhand.

We mochten aanschuiven voor een ontbijtje, dat vooral bij onze jongste sloeber geweldig in de smaak viel. Ook al mocht hij door zijn melkallergie amper iets eten van het buffet, ik heb zelden iemand met zoveel smaak hesp, confituur en druiven zien binnen smikkelen (check het filmpje op de facebookpagina van deze blog). Ik was zelf vooral onder de indruk van de locatie. Een restaurant in het midden van de duinen, in een fort dat geschiedenis combineert met moderne architectuur. Toen ik vijftien seconden rondkeek en wegdroomde, begon ik een klein beetje te fantaseren (of hallucineren :/)  dat het wel enorm geweldig zou zijn om hier een trouwfeest in klein gezelschap te geven.

Gelukkig werd ik snel met mijn voetjes op de grond gezet toen bleek dat we niet intellectueel genoeg waren om te snappen hoe de deur open ging. Met dank aan de ober die ons kwam redden. Maar dus wel echt een heel toffe locatie, voor vanalles.

Aan de overkant van bovenstaande zotte deur is de Expo Grote Kunst voor Kleine Kinderen verstopt. Daar waar ook de Spiekpietjes zaten blijkbaar, maar daar zijn wij dus nooit geraakt. Het concept is prachtig. De grote kunst der aarde is door Thaïs Vanderheyden op kindermaat ‘nagemaakt’. Je krijgt een audiogids (met de heerlijke stem van Warre Borgmans) en kan zo samen de schilderijen ontdekken en zoeken naar het gestolen kunstwerk. Voor dat onderdeel waren onze gasten duidelijk nog net iets te klein. Ik zou het onder de zes jaar ook niet echt aanraden, tenzij je al je aandacht bijvoorbeeld op één 5-jarige kan richten.

Onder de expo zit nog een actief parcours met klimmen en dalen en lasers en buizen en glijbanen en ja, daar hebben we ze met het nodige gemor moeten wegtrekken. Gelukkig waren ze wel snel te overhalen met een extra troef van Fort Napoleon: één duin oversteken en op strand staan.

Toen we uiteindelijk terug naar de auto wandelden (je kan vlakbij gratis parkeren), schreeuwde Basiel nadat ik ‘het race-je’ van de duin naar beneden hollen (bewust) verloren had DAT HET TOCH ECHT HEEL LEUK WAS HIER HE MAMA!

Ik heb toen uiteraard voorgesteld dat we deze mindset vanaf nu elke keer bovenhalen als we voor het proeven van eender-welke-groente zagen dat we die niet lusten.