Hoe gaat dat? Ge maakt reclame voor een challenge die Romina en Annelore bedacht hebben, en dan vergeet ge door drukte en vanalles uzelf in te schrijven. Maar goed. Het helpt natuurlijk wel om één van de initiatiefnemers een beetje te kennen. Dus ik kan nog meedoen. Chance, want een injectie bloginspiratie kan nooit kwaad.

OPDRACHT 1: SUPERBIA  (hoogmoed – hovaardigheid – ijdelheid) – Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

De eerste opdracht is er al meteen niet naast. Want het is serieus de bedoeling om even te stoefen over je ouderschap. Ooh what the hell, waarom eigenlijk niet?

Er zijn veel dingen die ik aan mezelf zou willen veranderen. Sterker nog, er zijn veel dingen waar ik mezelf echt om haat. Ik wil heel vaak iemand anders zijn, maar niet in het moederschap. Eigenlijk is het het ongeveer de enige rol waarin ik me echt zeker voel en waar je me niet snel van mijn stuk kan brengen.

Zolang als ik me kan herinneren, wilde ik moeder worden. Ik deed in mijn jonge jaren (Bam. Over twee weken word ik 34. Help!) ook niets liever dan babysitten en ik fantaseerde toen al volop over zwanger zijn, namen en een tafel vol kinderen.

Ongeveer 20 jaar nadat ik er over begon te dromen, was het eindelijk zover. Hallelujah! Je mag me echt slaan, maar het moederschap is helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Het is waarschijnlijk gigantisch fout om zoiets te zeggen, maar ik vind mezelf een soort ‘geboren moeder’. Het is gewoon een rol waar ik me enorm goed in voel, waar ik zelden bij moet nadenken en waar ik bijna altijd mijn instinct vanzelf volg. Het kost me allemaal weinig moeite, het gaat vanzelf. Het spijt me als dat geweldig arrogant klinkt. Want eigenlijk heb ik nog niet veel bewezen, ik beheers voorlopig alleen het stuk ‘kleine kinderen, kleine zorgen.’

Pas op, het is bij momenten natuurlijk wel heftig en zwaar. Ik ben nog niet vergeten dat we twee jaar niet geslapen hebben, om maar iets te zeggen. Maar eigenlijk vind ik het vooral zwaar door de combinatie met een (full time) job. De momenten dat ik een paar maanden thuis was (door zwangerschapsverlof bijvoorbeeld), viel alle stress bijna meteen weg. Ik hoor u denken dat ik beter gewoon huismoeder zou worden. Maar gesteld dat zoiets financieel haalbaar zou zijn (quod non. en bespaar me de ‘maar met minder gaat het ook’-preek aub), dat zou mentaal te veel wringen. Ik kan me niet verzoenen met het idee dat ik alleen iets beteken voor mijn gezin en niet voor de maatschappij (slash economie). Maar diep vanbinnen…

Pas op, ik heb waarschijnlijk zelfs te veel persoonlijke projecten, ambities en dromen om een thuisblijfmama te zijn (gesteld dat zoiets dus financieel haalbaar zou zijn), maar tegelijkertijd gaat er geen dag voorbij waarop ik er niet weemoeding over nadenk.

Want ik voel me wel vaak schuldig om het feit dat ik werk. De laatste jaren verkeer ik in een constante staat van jetleg en intense vermoeidheid, door de heftige combinatie van het diepe verlangen om een aangename, aanwezige, heerlijke moeder te zijn en tegelijkertijd de allerbeste radiomaakster. En lief, en vriendin, en nog zevenhonderd andere dingen. Feit is: voor mijn kinderen zorgen maakt me rustig en relaxed. Ook als zij de boel op stelten zetten. Stress is me in dat departement vreemd, terwijl het me in andere categoriën volledig kan opvreten.

Dus de vraag was waarom ik een goede ouder ben? Omdat ik zelfvertrouwen heb als ouder? Omdat ik kalm blijf als het over mijn kinderen gaat? Omdat ze me zelden op mijn zenuwen werken? Omdat ik zo geniet van hen te zien opgroeien? Omdat ik geduld heb om met hen dingen te doen? Omdat ze zichzelf kunnen zijn en mij mezelf laten zijn? Omdat het de meest geweldige kereltjes zijn die ik ken? Omdat het de rol van mijn leven is? Omdat ik geweldig mijn best doe zonder dat ik het gevoel heb dat het moeite kost? Omdat ik hen op de juiste momenten kan loslaten en tegelijkertijd altijd stevig vast heb? Omdat ze mogen botsen, vallen, springen, leren, durven, vliegen, wenen en roepen? Omdat ik een mooie balans maak tussen bezorgdheid, aandacht, interesse en hun eigen zelfstandigheid?

Zou kunnen. Maar het zijn allemaal vragen. Dus ik denk dat het antwoord ergens anders ligt. Bijvoorbeeld in het feit dat een knuffel van Felix en Basiel mij herleid tot één brok liefde. Zoals ik compleet wegsmelt als ik mijn hand laat rusten op hun rode slaapwangetjes bij het stiekeme slaapwelkusje.

Maar vooral. Omdat liefde en respect de basis is.